Hoi hoi, Wij hebben een pleegzoon van 4 die bij ons woont sinds hij 9 maanden is. We hebben een eigen zoon van 5 maanden ouder en een dochter die net 1 is. Het is een pittig jongetje met een gestoorde hechting, een ontwikkelingsachterstand zowel lichamelijk als geestelijk. Ook is hij in zijn gedrag erg pittig. Het is voor ons op dit moment te doen omdat hij 5 hele dagen naar een kinderdagcentrum gaat en om het weekend gaat logeren bij een logeerhuis. Hoe de situatie nu is, is het te doen. Maar mijn man en ik hebben het gevoel dat we het niet gaan trekken tot z'n 18e. We willen hem heel graag een plek bieden in een gewoon gezin, waar hij liefde en aandacht krijgt. Als het ons niet meer lukt dan gaat hij waarschijnlijk in een woongroep wonen, iets wat ik hem niet toe wens. Een plek met leidsters, geen papa's en mama's.. Maar ja, wij gaan hem niet redden, en als wij er aan onderdoor gaan wordt de situatie voor niemand beter.. Onze pleegzorgwerker komt binnenkort praten over de situatie. Nu leek het ons verstandig om op papier te zetten wat de grenzen zijn, wanneer kunnen we niet meer voor hem zorgen, wanneer is het te veel. Dit om niet in het heetst van de strijd als we er helemaal doorheen zitten het op te geven en met een gevoel van falen afscheid te moeten nemen.. Maar het lastigste is om deze grenzen op papier te zetten, wanneer zou jij zeggen, tot hier en niet verder?
Wat vreselijk heftig! Ik heb geen pleegkinderen maar wel twee kinderen die een behoorlijke ontwikkelingsstoornis hebben. Ze zijn daardoor heel moeilijk te handelen al gaat het nu ze ouder worden steeds beter. Ik herken het eraan onderdoor gaan te goed, daarom wil ik je zeggen dat jullie niet falen. Het is goed dat de pzmedewerker komt praten met jullie. Ik hoop dat er een passende oplossing komt voor hem en jullie. Sterkte meid wat moet je verdrietig zijn als je hem zo graag wil helpen maar niet meer weet hoe.
Wat fantastisch dat jullie al die tijd al voor hem zorgen! En wat fantastisch dat jullie dat nog willen blijven doen. En wat goed dat jullie al over jullie 'grenzen' nadenken. Lijkt mij dat jullie heel realistisch zijn en nu al zien dat het op een gegeven moment misschien niet meer lukt. Als je dan - in het heetst 'van de strijd' - beslissingen moet gaan nemen, dan wordt niemand daar beter van. En zeker jullie pleegzoon niet. Ik heb er geen ervaring mee, dus kan alleen 'theoretisch' bedenken hoe ik daar mee om zou gaan. Ik zou heel goed op een rijtje zetten welke situaties voor jullie problemen opleveren en waarom. En welke oplossingen zijn er voor die situaties. En wanneer/waarom zijn jullie nog wel die oplossing en wanneer/waarom niet meer. Veiligheid is natuurlijk een belangrijk aspect - bv. als hij fysiek te sterk wordt voor jullie of richting jullie andere kinderen. Maar ook als de sfeer thuis om welke reden dan ook te gespannen wordt. Dat voelt hij en jullie andere kinderen ook aan en dat werkt over het algemeen negatief. Ik snap dat de beslissing om hem naar een woongroep te brengen geen gemakkelijke is. Maar de woongroepen tegenwoordig zijn alweer een stuk gezelliger dan vroeger. En er zijn verschillende soorten, misschien daar eens op oriënteren? Ik ken situaties waarin de jongere die op een woongroep ging wonen alleen maar blijer/beter werd. En wellicht kunnen jullie nog steeds aan weekend/vakantie-opvang voor hem doen? Heel veel sterkte met het maken van keuzes. Zet alles goed op een rijtje op papier. Denk erover, praat erover, denk er nog eens over etc. Dan maken jullie vast een doordachte en goede keuze!
Ik zou met name kijken naar jullie eigen (kleine) kinderen. Hoe goed je ook betrokken bent bij jullie pleegzoon. Je eigen kinderen zouden altijd voor moeten gaan. Op het moment dat de zorg voor hen in gevaar komt, er problemen zijn met hun veiligheid. Of jullie gewoon te weinig zorg en aandacht aan je eigen kinderen kunnen geven lijkt de grens mij wel bereikt. In de praktijk zie je heel vaak dat pleegouders (met de beste bedoelingen) veel te ver over hun eigen grenzen en die van andere kinderen in het gezin heengaan. Dat is voor niemand goed (ook niet voor het pleegkind). Natuurlijk is het heel sneu als het kind niet in een gezin kan opgroeien. Maar soms kan een professionele omgeving meer zorg bieden dan een gewone pleegouder dat kan. Zeker als je te maken hebt met ernstige stoornissen. Zou een gezinshuis niets voor hem zijn? Dus geen woongroep maar speciaal opgeleide pleegouders die dit echt fulltime als werk doen maar dan in hun eigen huis ? Als hij in zijn gedrag ook erg moeilijk is. En daarnaast geestelijk achter is. Zou ik wel heel goed kijken naar jullie eigen kinderen. Die zijn nog te jong om dit te kunnen begrijpen maar krijgen er wel veel van mee! Hun welzijn zou altijd voor moeten gaan. Hoe hard dat misschien ook is voor pleegzoon.
Ik vind ( ik ben zelf pleegkind geweest) dat pleegouders bij onhoudbaar situaties voor hun eigen gezin moeten kiezen Bij mij was te laat en heeft hun gezin beschadigd
Ik ben het niet eens met bovenstaande Je zegt al vanaf negen maanden voor hem te hebben gezorgd dat is nog een baby dan zou het voor mij voelen alsof het Md eigen kind is en laten we nou is omdraaien als jullie eigen kindje zo gedrag stoornis zou hebben zouden jullie dan ook zo denken ? Wil hier geen discucssies met uit lokken maar vraag me dat dus af In zijn ogen zijn jullie zijn mama en papa hij heeft niet anders gekend Mag ik vragen waarom jullie überhaupt voor pleegzorg gekozen hebben omdat jullie zelf ook eigen kinderen hebben ? Vat het aub niet negatief op ik vraag het me gewoon af
In zijn ogen zijn wij inderdaad zijn papa en mama, hij weet niet beter. Voor ons voelt het niet het zelfde als onze eigen kinderen, en dat hoeft ook niet, want hij is het niet. We proberen hem alles te geven wat we kunnen. We hebben hart voor kinderen, dat een weerloos jongetje van 9 maanden door iedereen afgewezen word omdat hij een ziekte heeft deed ons zo'n pijn! We bieden hem een plek waar hij op een zo'n normaal mogelijke manier kan opgroeien. Maar hij is beschadigd en heeft een beperking. Hoe goed we ons best ook doen, wij gaan hem niet redden. Het is en blijft een verknipt jongetje, hoe sneu dit ook is. Als wij er aan onderdoor gaan, wie heeft hier dan iets aan? Niemand, iedereen word er slechter van.
Als de situatie onhoudbaar is, dan zoek je hulp. Volgens mij ook als het om 'eigen' kinderen gaat. Dan schakel je ook Jeugdzorg in of zoek je naar oplossingen/plekken waar je kind het goed kan hebben en waar de rest van het gezin dan even van is 'verlost'. Hoe pijnlijk ook. Maar niemand is erbij gebaat als meerdere mensen heel erg last gaan ondervinden van deze situatie. Juist het zoeken naar hulp/een oplossing geeft aan hoeveel jullie om dit kindje geven.
Ik snap de situatie. Het lijkt me heel erg moeilijk om voor zo'n jongetje te zorgen en je eigen gezin is natuurlijk ook belangrijk, maar aan de andere kant denk ik, je hebt ervoor gekozen. Voor jullie voelt het anders omdat hij niet eigen is, maar hij weet niet beter zeg je. Dan is het toch hartstikke zielig om hem uit huis te laten plaatsen?
Ik zou een ander kind ook als mijn eigen kind zien dat weet ik zeker ookal komt hij niet uit mijn buik bij jullie heeft die leren lopen praten jullie hebben snachts naast zijn bed gezeten voor hem gezongen gezorg ik zou dat dus echt als mijn eigen kind zien en niet snel opgeven Vindt het zo sneu hij heeft niemand buiten jullie om Mag ik vragen wat voor beperking hij heeft want dat kan ik niet helemaal opmaken uit het verhaal Maar ik wens jullie ook heel veelvsterkte en kracht toe v
Ben het hiermee eens. Vind het ergens moeilijk om over te oordelen, omdat ik zelf geen ervaring heb met pleegkinderen, maar als je een kind vanaf baby af aan hebt en al zo lang, dan voelt het toch bijna als je eigen kind? Wat zou je doen als het wel je eigen kind was? Je hebt het nu de warmte en veiligheid gegeven die hij nodig had, en nu het lastig wordt, zou je hem laten vallen? Dat doe je bij je eigen kind toch ook niet, dan zoek je ook naar een passende oplossing. En misschien is dat ook wel een woongroep, dat weet ik niet, geen ervaring mee, maar ik zou er mee omgaan alsof het mijn eigen kind is, dat zijn jullie aan hem verplicht, vind ik. Je schrijft dat hij toch al verknipt is, maar denk dat dat nog veel erger gaat worden als je hem nu laat vallen. En verknipt doordat iedereen hem liet vallen, ik geloof niet dat een kind jonger dan 9 maanden al zo verknipt kan raken door vervelende ervaringen, denk dat het dan eerder in zijn ontwikkelingsachterstand zit.
Precies mijn gedachte! Ik denk dat hij zich in de steek gelaten voelt, ongewenst. Daar worden zijn problemen alleen maar erger door. Ik kan het weten, ik heb ook in zo'n situatie gezeten, al was ik wel een stuk ouder..
Ik begrijp de reacties. Maar een pleegkind zal nooit een eigen kind worden. Hoe goed TO en haar gezin ook voor hem zorgen en van hem houden. Hij heeft immers al ouders! Ook als dat slechte ouders zijn blijven die vaak wel enigzins in beeld. Officieel heeft TO ook niets over hem te zeggen (die verantwoordelijkheid ligt immers bij de voogd en misschien nog wel bij de ouder(s). TO vangt hem op maar is voor alle beslissingen volledig afhankelijk van een ander. Dat maakt het toch wel heel anders dan een eigen kind waar je volledige zeggenschap over hebt. En die altijd bij je zal blijven. Bij een pleegkind kan dat zomaar veranderen (ook bij een langdurige plaatsing). Daarbij lees ik dat dit kindje een hechtingsstoornis heeft en zowel een lichamelijke als geestelijke achterstand. Met zo'n zware stoornis is het soms gewoon niet mogelijk om te groeien in een warm en liefdevol gezin (dat kan soms zelfs tegengesteld werken). En het is maar de vraag of TO wel geschikt is om hiermee om te kunnen gaan. Ik neem aan dat TO begeleiding krijgt. En dat pleegzoon behandeling krijgt. En dat je er alles aan zult doen om hem thuis te houden. Maar er is natuurlijk wel een grens. En die zou bij je eigen gezin moeten liggen. Je eigen kinderen hebben hier immers niet voor gekozen. En zouden geen schade mogen oplopen door de keuze van hun ouders. Als de situatie straks uit de hand loopt wordt pleegzoon alsnog uit huis gehaald. En zit TO met schade aan haar gezin en jonge kinderen. Dat is toch voor niemand goed?
Ik vraag me af of de mensen die hier schrijven dat je ook alles voor een pleegkind moet overhebben als je hem vanaf baby aan verzorgd, ook zelf een kind met een verstandelijke beperking hebben. Onze oudste zoon heeft ook een forse ontwikkelingsachterstand, met daarbij klassiek autisme en het is gewoon heel pittig. Tot nu toe hebben we geluk dat hij helemaal geen agressie of iets dergelijks vertoond, maar onze huisarts heeft bijvoorbeeld al aangeboden hem uit huis te laten plaatsen. Gelukkig redden we het nu nog. @TS, 4 is een heel pittige leeftijd, ik snap dat je niet over de aandoening van je pleegzoon wilt schrijven, maar heb je al met een kinderarts gesproken over wat de prognose voor je pleegzoon is? De zmlk school waar onze zoon straks naar toe gaat, heeft ook een BSO+ waar kinderen kunnen overnachten, is het een idee om hem straks enkele nachten per week niet thuis te laten slapen? En misschien is een BSO+ waar hij ook zijn avondeten krijgt een idee, dat onlast jullie ook. Tenslotte neem ik even voor het gemak aan dat jullie al lang ook begeleiding vanuit het kdc krijgen in de thuissituatie, zo niet, dan is dat misschien ook nog een optie?
Ja. Mijn jongste heeft ook autisme en adhd, de oudste zijn adhd is een paar graden erger dan de jongste en is hoogbegaafd. Geen leuke combinaties. Daar komt bij dat ik vroeger ook een pleegkind ben geweest, zo'n een die van gezin naar gezin werd verplaatst, uiteindelijk crisisopvang en leefgroepen. Die ervaringen hebben mij niet echt goed gedaan zeg maar :'(
Diverse mensen zeggen dat een pleegkind als eigen kind zou 'moeten' voelen. Maar dat is nadrukkelijk nièt het doel van pleegzorg hè. In principe blijft het kind altijd 'van' de eigen ouders, die band blijft bestaan. Het is dus iets heel anders dan adoptie. Jullie hebben voor pleegzorg gekozen. Maar jullie kinderen niet. Ik zou dus wel degelijk kijken naar de gevolgen die dit voor jullie eigen kinderen heeft. Pleegouderschap brengt verantwoordelijkheden en verplichtingen mee richting het pleegkind. Maar je hebt even goed verantwoordelijkheid en verplichtingen richting je eigen kinderen. En een hechtingsstoornis is gewoon behoorlijk heftig. Wanneer de fysieke en / of emotionele veiligheid van de andere kinderen in het gezin bedreigd wordt, vindt ik dat wel een reden om te overwegen de pleegzorg te beëindigen. Maar in alle eerlijkheid: ook wanneer een 'eigen' kind een gevaar vormt voor de broertjes en zusjes, vind ik dat je een afweging moet maken van belangen. De realiteit is wel, dat dit bij pleegkinderen relatief 'makkelijker' gaat. Ik vind het kleine leeftijdsverschil tussen jullie eigen kinderen en jullie pleegkind trouwens wel opvallend. Van pleegouders in mijn omgeving begrijp ik toch wel dat er vaak voorkeur is voor een grote leeftijdsverschil, omdat er dan vaak toch minder botsingen zijn.
Poeh, volgens mij is er duidelijk te merken wie wel zelf aan pleegzorg doet, en dus echt weet wat het is en hoe het voelt, en mensen die denken zeker te weten dat.... Bloom, doe wat jou hart en verstand je ingeeft. Kies boven alles voor je eigen gezin. Hoe "eigen" een pleegkind ook kan voelen na verloop van tijd. Je moet je realiseren dat het niet opgeven is. Je hebt hem gedragen zolang je kon. Nu lukt dat niet meer en dan is het tijd voor een andere aanpak. Zie het niet als falen. Niemand heeft er baat bij als jullie gezin straks uitelkaar ligt of jij een burnout hebt. En je pleegzoon al helemaal niet.
Ik ben het eens met Gemma79. Van dichtbij heb ik pleegzorg meegemaakt. Het meisje woonde zes jaar in een pleeggezin. Hierna ging het niet meer en is ze gaan wonen in een huis met meerdere pleegkinderen waar afwisselend pleegouder paren aanwezig waren. Dit ging een stuk beter. Het meisje had diverse problemen op het gebied van haar ontwikkeling. Daarnaast werd haar gedrag naarmate ze ouder werd onhoudbaar voor de andere kinderen in het pleeggezin waar ze woonde. Ze manipuleerde, loog en bedroog de hele boel bij elkaar. Ze was ook de oudste in het pleeggezin, de eigen kinderen waren 2 en 4 jaar jonger. Toen ze in het gezinsvervangend tehuis ging wonen met de andere pleegkinderen ging dit een stuk beter, mede doordat ze daar de jongste was. Wanneer je merkt dat je eigen gezin er te veel onder gaat leiden is het beter om naar oplossingen te gaan zoeken. Er zijn ook mogelijkheden waarbij pleegzoon wel bij jullie woont, maar jullie veel meer ontlast worden.. regelmatig een weekend logeren etc. Ik zou dit echt goed met de pleegzorg instantie bespreken. Sterkte hoor. Het is niet makkelijk maar weet dat alles wat jullie hem hebben kunnen meegeven van groot belang is voor zijn verdere leven.
Helemaal mee eens. Geen ervaring met pleegzorg trouwens. Maar ik lees dat hij al 5 dagen naar kdc gaat en daarbij ook om het weekend weg is. Ik vind dat veel weg. Als het dan dus zelfs in de tijd dat hij wel thuis is niet gaat, lijkt het me dat er inderdaad iets gedaan moet worden om te zorgen dat je eigen kinderen , en jullie zelf, er niet onder gaan lijden. Wat eigenlijk dus al gebeurt denk ik... Sterkte! Het lijkt me erg moeilijk.