Kopie van mijn reactie in Maart mama's, even makkelijker dan alles opnieuw te schrijven... Hier weer bonje met vriend Ik was vanochtend naar de prenatal geweest met mijn moeder en heb daar flesjes van Avent gekocht, ze waren best prijzig maar dat boeit me niet. Het is van me eigen geld... Dus ik vertel dat aan m'n vriend, en begint hij te klagen dat hij dat nooit zou uitgeven eraan en dat het teveel kost allemaal.... Dus ik zeg tegen hem wat het hem nou uitmaakt, hij heeft nog niks mee betaald aan alle babyspullen tot nu toe, het is allemaal van mijn geld geweest...omdat hij financieel momenteel moeilijk zit. (we hebben gescheiden financiën) Zegt ie tegen mij dat hij daarom nooit kinderen wilde en dat hij dit kind ook niet wilt en dat het mijn schuld is dat ik zwanger ben Dat het geen keuze van ons 2 was maar enkel van mij... Dus ik zei dat ik hem heel onredelijk vond en dat als hij de baby niet wilt hij dat maar moet zeggen want dan doe ik het wel alleen... Begint hij keihard te lachen Roept hij ook nog dat ik eens goed naar mezelf moet kijken Ik ben verdrietig weg gelopen... Wat moet ik hier nou mee, het was wel degelijk een keuze van ons 2, en nu is het zover en wilt hij het niet meer. Sinds dat ik zwanger ben heb ik continu bonje met hem om de baby... Toen ik met buikpijn die spoedecho had wilde hij ook niet mee, toen ik daarna naar het ziekenhuis doormoest omdat ze het niet vertrouwden vond hij het ook niet nodig om mee te gaan Hoe lang blijf ik smoesjes voor hem verzinnen om zijn gedrag goed te praten, het wordt er niet beter op Volgens een goeie vriendin van mij, die ons beiden goed kent, ben ik te naïef en praat ik teveel goed voor hem... Ik hou volgens haar teveel vast aan een ideaalbeeld van een gezin bestaande uit 2 ouders die gelukkig zijn etc etc... Wat vinden jullie als jullie dit zo lezen? Ben ik echt naïef Ik vind het zo moeilijk om een juiste keuze te maken omdat alles effect heeft op dit kindje wat nog moet gaan komen en ik gun dit kindje alle geluk
Als jij dit kindje alle geluk wenst, zou ik niet op deze voet verder willen. Maar dat is mijn mening..
Jeetje wat een verhaal. Ik kan je hierin moeilijk advies geven. Je moet toch echt je eigen gevoel volgen. Bekijk alles reël, schrijf dingen van je af, en lees het later terug. Vraag je dan nog eens af of je dit echt wilt, of dat je het beter alleen kunt doen. Als ik dit allemaal zo lees zou mijn eerste reactie zijn: Ga weg bij die man! Maar zo makkelijk is dat niet. Het enige wat ik je mee kan geven is: Denk (vooral nu!!!) aan jezelf en aan je kindje. Steeds stress en ruzie is geen goeie omgeving om in zwanger te zijn, laat staan voor een baby....
sja... vind het een beetje raar om ruzie te gaan maken om een paar flesjes. Ik zie dat je 8 weken zwanger bent, heb je al zoveel gekocht dan? Misschien is het voor je man nog niet reeel? Mijn man wilde ook nog geen dingen kopen voor een week of 16 ofzo. Ik zou het van weinig doorzettingsvermogen vinden getuigen om om zo een kleine reden uit elkaar te gaan. Als je samen kindjes krijgt ben je op zijn minst verplicht te proberen er iets van te maken. Gaat het echt niet, dan weet alleen jij dat en kan niemand dan voor je bepalen...
Tja, je beschrijft hier natuurlijk alleen de slechte momenten. Als dit is hoe het altijd is in jullie relatie dan zou ik alleen verder gaan (en heel blij zijn met de gescheiden financien). Maar je moet natuurlijk ook naar het geheel kijken: zie je een toekomst met deze man? Wordt jij over het algemeen genomen blij van hem? Denk je dat hij het kindje uiteindelijk wel wil? Denk je dat hij een goede vader zal zijn? Etc. Alleen jij kan deze beslissing nemen. Misschien moet je een keer proberen om een volwassen, rustig gesprek met hem te hebben over de baby en de toekomst. Hoe ziet hij dat enzo... Succes in elk geval!
Ik denk dat een kind het beste kan opgroeien in een stabiele thuissituatie, waar het zich veilig en geliefd voelt. In de meeste gevallen denk ik dat 2 ouders samen de meest stabiele thuissituatie kunnen maken. Ze zien dan gelijk het voorbeeld van hoe volwassen mensen goed met elkaar omgaan. Kunnen ze even niet bij de één terecht, dan is de ander er enz. Maar er zijn ook situaties waarin er juist veel spanning en ruzie is. Ik denk dat het voor een kind heel slecht is om op te groeien met het idee dat één of beide ouders niet van hem houden. Ik denk dat je voor jezelf de afweging moet maken of je vriend straks aan jou EN jullie kind een gevoel van liefde en veiligheid kan meegeven. Of dat hij juist zal zorgen voor spanning, ruzie, een gevoel van verwaarlozing. En dan zul je een keuze moeten maken: wat wil je straks voor gezin zijn voor je kind?
Tja wat al gezegd wordt.. voor veel mannen is het in zo'n prille situatie nog onzeker en angstig en gaan ze soms raar doen. zou het onderwerp eventjes meiden. en misschien aankijken. verder praten praten praten, Ik vond de opmerking over dat hij niet betaald omdat hij slecht bij kas zit ook wel een btje een steek onderwater.. misschien reageerd hij daar ook op. Mannen zijn wat dat betreft soms toch wat trots. Maar goed.. dan hoeft hij jouw niet te beledigen. zou eerlijk kijken of er niet te praten is over respectvol met elkaar omgaan. werkt natuurlijk voor 2 kanten. Maar wel als het rustig is. soms weet je niet waar een reactie vandaan komt. praat niet alles goed natuurlijk.. en uiteindelijk ben jij degene die het beste ook de goede kanten kan zien. en wij horen maar 1 kant. sterkte ermee. tis niet leuk. maar er zijn hier velen verhalen geweest die zo beginnen. een deel komt op zijn pootjes terecht een deel helaas niet. succes
Hij heeft ook zijn goeie kanten, dat weet ik, daar ben ik op gevallen. Maar sinds dat ik zwanger ben, iets dat een wens van ons 2en was, is hij compleet omgeslagen... En om mij te zeggen dat hij geen kinderen wilde en dat hij dit kind niet wilt vind ik erg hard. En vervolgens mij uitlachen als ik dan zeg dat ik het anders ook wel zonder hem doe als dat is wat hij wilt vind ik enorm beledigend... Ik ben tot nu toe steeds de gene geweest die me mond maar hield en het maar goed probeerde te maken omdat hij zijn ego niet opzij kan zetten, maar ik ben hier echt kapot van. Ik ben zo geschrokken van zijn gedrag...
Ik vind het echt niet kunnen en zeeeer respectloos. En al helemaal belachelijk dat hij niet mee gaat naar het ziekenhuis. Kan ik me van mijn man echt niet voorstellen!!! En dat het voor mannen anders is met 8 weken dan voor vrouwen zoals sommigen zeggen vind ik echt bull. Ik zou zonder hem door gaan, als hij je nu al zo behandeld wordt dat echt niet beter als de baby er is, met slapeloze nachten en gehuil. Sterkte meid!
Ik heb met hem gesproken en we hebben besloten dat het beter is om er een einde aan te maken...hij was iig met me eens dat onze communicatie heel verkeerd is. Ik heb gezegd dat ik hoop dat we straks normaal contact kunnen houden vanwege de baby en dat ik hoop dat hij er dan is... Ik kies nu voor mezelf wat ik al lang niet meer gedaan heb...
Lieve Tara, Echt heel knap dat je zo een lastige keus kunt maken... het is natuurlijk heel jammer maar als je het niet meer ziet zitten dan is dat het beste ja... wou dat ik die kracht ooit ook had gehad, toen ik nog niet zwanger was... Maar ja... helaas... Bij mij was het ook uit rond de 8 weken.. misschien zelfs eerder hoor... Ook hij was compleet verandert... terwijl hij in eerst instantie wel even anders dacht... Even over iets anders... Vind je het trouwens niet te vroeg om nu al flesjes enzo te kopen? Ook al zijn het maar flesjes... Los van het feit dat je vriend inmiddels ex nu daarover zeurt? Nou meid geniet in ieder geval van je zwangerschap.. hoe groter die buik hoe leuker het word.. Maar hoe meer je wel die man mist... zeker als de baby begint te schoppen.. dan wil je echt tegen een partner zeggen... Voel, hij schopt... Maar helaas... het blijft in ieder geval een fijn gevoel... hahaha maar die van jou is nog zo jong.... volgende week ben ik alweer 20 weken... En ik kan me de week van 8 weken nog als gisteren herinneren... misselijk misselijk en nog eens misselijk + verdriet om een verloren liefde... Veel liefs, Damiana
Over de flesjes, tja vroeg, mss wel maar het maakt het wat werkelijker voor me omdat ik helemaal geen kwaaltjes heb en zo en me absoluut niet zwanger voel.. Dus door af en toe iets te kopen wordt het wat echter voor mij... Mijn ex stond daar eerst ook achter, hij keek uit naar de dingetjes die ik dan had gekocht....En ineens compleet omgeslagen...
Normaal reageer ik hier niet, omdat ik hier doorgaans niets zinnings te melden heb , maar ik moet nu ff wat kwijt. Juist om deze zin hierboven vraag ik me af of jullie nu niet te snel de handdoek in de ring hebben gegooid. Ik vind het nogal wat om samen voor kindje te gaan, er gebeurd wat en boem ... zijn het eens over het feit dat jullie niet goed communiceren. En in plaats van aan die communicatie te werken, zetten jullie er een punt achter. Komt mij over als de weg van de minste weerstand. Ik vind dat jullie (allebei dus) het aan jullie ongeboren kind verplicht zijn om ten minste een poging te doen hier uit te komen. Zeker omdat jullie samen voor een kind gingen. Nogmaals, mannen zijn vreemde wezens, en kunnen soms wat angstig reageren in dergelijke situaties ... en een kat in het nauw, maakt rare sprongen ... Ik zeg, praat en communiceer!! Succes!
Daar heb je ook gelijk in, maar dit is al de 3e poging... Sinds dat ik werkelijk zwanger ben en we weten het nu ruim een maand is het één en al ruzie geweest... soms gaat het een paar dagen goed en krijg ik weer hoop en dan ineens is het weer mis zonder echte aanleiding en krijg ik van alles naar m'n hoofd geslingerd... En ondanks dat mijn ex inziet dat onze communicatie verkeerd is is hij er ook duidelijk in dat hij niet vind dat hij zijn gedrag moet aanpassen. Wel vind hij dat ik mijn gedrag moet aanpassen... Ik heb mijn best gedaan en ik geef het nu op, niet eerlijk tegenover de baby mss, maar het is nog oneerlijker dat ik me zo rot laat behandelen vanwege de baby....dat kan nooit de bedoeling zijn. Mijn ex is 45 jaar en heeft al een zoon, hij kan zich ook gaan gedragen naar die leeftijd...
ik moet eerlijk zeggen dat de eerste maanden van de zw-schap hier ook uitmonde in meer ruzie.. gewoon mijn kortere lontje (of je het nu wel of niet beseft) en ook voor je partner is het spannend. misschien relatie therapie een optie?! je moet natuurlijk doen wat je zelf goeddunkt.. maar.. nooit geschoten is altijd mis..
Beetje kortzichtig van hem om toe te geven dat zijn gedrag niet juist is, maar dat niets aan wenst te doen. Ik vraag me dan ook af waarom jullie dan toch samen voor een kind zijn gegaan? Ik vind persoonlijk een maand ruzie niet fijn en ronduit vervelend, maar niet onoverkomenlijk, maar misschien bekijk ik het anders. Het lijkt wel alsof zijn gedrag duidelijk is ontstaan sinds je zwanger bent, daarvoor was er geen probleem toch? Het is dus duidelijk dat dat een groot deel van zijn boosheid is. Misschien, en nu speculeer ik, is het schaamte omdat hij financiele schulden heeft en dus niet voor zijn kind kan zorgen; misschien zijn het algemene zorgen omtrent het hele plaatje ... ik kan me er iets bij indenken. Ik ben ook niet op mijn best als ik overal beren op de weg zie. Ik blijf er bij dat jullie toch moeten proberen te praten, en dan op een moment dat jullie beiden niet kwaad zijn, maar in alle rust de kaarten op tafel gooien.
helemaal mee eens... Ik vind echt dat als je samen een kind krijgt dat je verplicht bent aan het kind om het in ieder geval serieus te proberen (en niet een maandje). Maar ja als jullie allebei nu al opgeven dan zal het waarschijnlijk toch niks worden, straks rond de bevalling, nachtvoeding ed krijg je ook ruzies (iig wij wel) en dan kan je ook niet zomaar opgeven...
hai rammel, we zijn even ver... wat grappig.. ben vandaag ook 19 en 3dagen 5aug 20weken echo, jij dag later.. leuk.......
We komen hier niet meer uit, en dat klinkt mss hard zo op het forum nu ik pas 8 weken zwanger ben...Ik wil ook niet helemaal ingaan op alles en ik wil ook niet mijn ex zwart maken, dat voelt ook niet goed en dat hoort ook niet...waar er 2 ruzie hebben hebben er 2 schuld.. Ik moest me gewoon uiten (en wilde weten hoe anderen het zagen) en mss is het verkeerd om dat hier te doen omdat iedereen zijn terechte eigen mening heeft maar geen van allen weet hoe het precies zit...en jullie alleen maar mijn kant horen... Mijn ex heeft me gisteren heel duidelijk laten weten dat hij het kindje niet wilt, dat hij eigenlijk helemaal geen kinderen meer wilde...maar op de één of andere manier het toch heeft gedaan en nu geen verantwoordelijkheid meer wilt nemen... Dat is niet iets wat je er zomaar uitgooit voor de lol :x en het is ook niet iets wat ik zomaar kan vergeten en vergeven... Hij wilde ook uit elkaar, dat zegt ook genoeg over zijn intenties, niet alleen over mijn intenties, het is niet zo dat ik deze relatie moet redden vanwege de baby terwijl hij dat ook niet eens wilt...dat moet van 2 kanten komen. Ik kan alleen maar hopen dat als de baby er straks is dat hij dan toch een vader zal zijn voor ons kindje..