Leven met een depressieve man, ik kan het (bijna) niet meer aan.

poeh moeilijke situatie.
Ik heb zelf een zware depressie gehad, dus ik weet wat het is.
Waar ik echter wat minder respect voor kan opbrengen is het weigeren van anti depressiva.
Want mijn inziens wil je alles doen om je beter te voelen.
Ik heb het een poos gebruikt en wilde er eigenlijk ook niet meer af.
Omdat ik zo vreselijk bang was om weer terug te vallen.
Uiteindelijk moest ik vanwege andere medicijnen en was de combi met A.D erg gevaarlijk.
Gelukkig gaat het erg goed.

Ik zou inderdaad eens meegaan naar de psych.
Misschien worden er dan wat dingen voor je duidelijk.

Ik weet niet of ik het zeggen mag,want het is een beetje moeilijk oordelen over het internet.
Maar het lijkt haast of hij het allemaal wel prima vind zo.
Even niet werken,de bokkepruik opzetten en iedereen die zich toch wel naar je schikt.
(bedoelde de arts dat misschien met de kop in het zand steken?)

Met mijn reactie wil ik je verder niet kwetsen hoor.
Maar zijn dingen die ik uit je verhaal haal.
Voor iedereen is een depressie anders,maar heb het ook wel om me heen mee gemaakt en men probeert meestal de draad toch wel weer op te pakken.
mocht je vragen hebben dan hoor ik het wel.

 

Goh meid, dat is ook echt hartstikke moeilijk!
Ikzelf heb een milde vorm van PPD gehad na de geboorte van onze eerste en DAT vond ik al een hel!
Kan me dus heeeel goed voorstellen dat je man zich vreselijk voelt en weinig kan hebben maar......zoals shanandoah hier ook al aangaf vind ik het niet OK dat hij weigert om aan de AD te gaan.

Bij mij heeft dit echt goed geholpen en het haalt vaak ook nog andere angsten en spanningen weg.
De eerste drie weken ging ik me juist slechter voelen maar dit is normaal en gaat vanzelf weer over. Daarna begint het eigenlijk pas goed te werken.

Heb je ook wel eens eraan gedacht om samen in therapie te gaan? Want dan kan je man ook eens horen hoe jij het ervaart en hoe een psycholoog daar over denkt.
Met een beetje geluk ziet hij dan in dat het voor jou ook een vreselijke situatie is! Wellicht dat hij dan iets gemotiveerder wordt om aan zijn eigen herstel te werken?

Heel veel sterkte en succes!!!

 

Wat een moeilijke thuissituatie zeg.

Wil je 1 ding op het hart drukken, laat je nooit meesleuren in het zwarte gat waar hij in zit. Laat je niet het plezier ontnemen van het thuis komen, genieten van de kleine dagelijkse dingen. Wat ik persoonlijk heb meegemaakt is dat iemand die erg depressief is onbewust en soms bewust hun omgeving mee nemen in hun depressieve gedrag.

Ik kan begrijpen dat het je teveel wordt meid, alles op jouw schouders is ook niet niks. Weet ik ook alles van! Zelf geen tijd/rust hebben om te ontspannen en uit te rusten is mentaal op een gegeven moment ook ongezond. Jammer dat hij er niet alles aan doet om beter te worden. Dat zou jij en je kind wel verdienen. Depressiviteit wordt soms erg onderschat als ziek zijn, maar het is niet eerlijk tegenover jou hoe hij er aan toe geeft (thuiszitten is vaak heel slecht tegen depressiviteit, hij neemt geen verantwoording voor zijn gezin en ziekte als ik het zo lees) en dat zou ik ook erg kwalijk vinden als partner zijnde.

Is er geen optie om wat vakantie dagen op te nemen en een weekje met je kind bij een familielid/vriendin te slapen zodat jij een beetje lucht kan krijgen??

 

Oh meid, wat moeilijk! Ik weet wat van depressies van naasten af helaas (opgergroeid met een zwaar depressieve moeder, en tijdens mijn zwangerschap werd mijn man depressief), en het is echt heel heel lastig om mee om te gaan. Mijn man deed inderdaad ook helemaal niets meer, was alleen maar aan het grauwen en snauwen en computerspelletjes aan het spelen (hij werkte destijds in deeltijd) - en dat is echt supervermoeiend. En ik maar proberen te denken: het is de depressie, niet hem pffff.... het verschil met jouw situatie is geloof ik dat mijn man erg serieus hulp heeft gezocht (weliswaar na behoorlijk want aandringen van mij, maar toch), destijds. Het heeft een tijd (d.w.z. maanden) geduurd, maar uiteindelijk is hij via de huisarts bij de GGZ terecht gekomen, waar hij de diagnose Post-traumatisch stress-syndroom kreeg (niet zo'n leuke jeugd, om het zacht uit te drukken) en hij heeft toen een heel intensief programma gevolgd om er weer uit te komen inclusief een lage dosis antidepressiva. En dat is ook gelukt: hij werkt nu weer gewoon, zit lekker in zijn vel, wordt niet meer enorm geirriteerd naar mij of mijn zoontje toe, en kan allerlei situaties veel beter handelen. Hij zegt zelf ook dat hij zo opgelucht is dat hij dat toen gedaan heeft.
Ik weet niet bij wat voor psych je vriend nu loopt, maar misschien is het een idee om eens verder te kijken als het met deze niet beter wordt? Zou dan inderdaad eerst wel een keer meegaan naar zijn psych nu, om eens te kijken wat daar nu precies gaande is.
Ik vind overigens wel dat je mag verwachten dat hij zichzelf om het maar even plat te zeggen bij kop en kont grijpt en uit de modder trekt hoor. Hoewel ik weet dat alles zwaar, uitzichtloos en nutteloos lijkt als je middenin een depressie zit, heeft hij toch de verantwoordelijkheid voor 2 kinderen, en heeft hij een relatie met jou. Daar zou hij naar mijn mening ondanks alles toch voor moeten vechten; en dat kan ook wel in een depressie - mijn moeder heeft echt heel erg zware depressies gehad, en zelfs die kreeg het voor elkaar om er dan iedere keer toch iets aan te gaan doen, meestal inderdaad met als motivatie ons en mijn vader (en het feit natuurlijk dat het niet leuk is om je zo rot te voelen).
Heb je wel een beetje andere familie of vrienden in de buurt waar je soms even een beetje rust kan vinden? Zou dat zeker doen hoor, want jij hebt tijd nodig om bij te tanken, anders hou je zoiets niet lang vol (en uit je verhaal maak ik op dat je inderdaad een beetje aan het einde van je latijn bent). Heel veel sterkte!!

 

ik heb een prenatale depressie gehad maar ik snap wel goed waarom je ad zou weigeren. Ik heb namelijk gezien bij iemand dat het mega mis ging door die dingen. Die stond op het punt zelfmoord te plegen.
Maar goed met goede begeleiding zou het moeten kunnen en als je man altijd al neerslachtig is geweest mist hij misschien gewoon een stofje? Ik zou er dan wel echt op aandringen om die medicijnen te nemen.

 

Ik denk dat er heel veel goede dingen zijn gezegd:

1. Heel jammer dat je lief niet aan de AD wilt, kan namelijk heel goed helpen. Bijvoorbeeld om de therapie met psy beter te laten slagen

2. Ga idd een keer mee naar de psy, eventueel zelfs relatietherapie. Als jullie dat allebei willen in ieder geval

3. Neem tijd en ruimte voor jezelf. Wees ook egoïstisch! Zeg: 'Zaterdag ga ik de hele dag met een vriendin winkelen en 's avonds uiteten'. Dus niet vragen, maar mededelen.

Ik kan me erg goed voorstellen dat dit na zo'n lange tijd ondragelijk aan het worden is. Niet alleen het negatieve, maar ook de zorg voor kinderen en huishouden ... pffff ... das zwaar!

Misschien is het een idee dat je zelf ook met een (eigen) psy gaat praten. Zo heb je een moment echt voor jezelf en je eigen shit, een moment om te spuien en een klankbord voor je problemen thuis, met je man.

Dikke knuf!

 

Meisje meisje toch, wat een moeilijke situatie

Het eerste wat bij mij opkwam toen ik je verhaal las, is dat het goed is om eens mee te gaan naar die psycholoog. Sowieso lijkt het me fijn om ook eens jouw verhaal te kunnen doen, en misschien dringt het dan tot je vriend door hoe deze tijd voor jou is. Hij zit waarschijnlijk zo diep in zijn eigen problemen, dat hij amper besef heeft van hoe deze tijd voor jou is.
Heeft hij het vandaag nog met de psycholoog gehad over een keer samen langs komen?

Ik denk dat je wel in je achterhoofd moet houden dat hij zich niet bewust zo gedraagt, maar dat is natuurlijk nog geen reden voor hem om er dan niet (actief) aan te werken. Heb je het idee dat hij er hard aan werkt om eruit te komen? En je schrijft dat je van iemand hoorde dat er geen schot in de behandeling zit en dat de psycholoog vreest dat het niet beter zal gaan met hem. Hoe komt diegene daarbij, is dat iets wat je vriend zelf gezegd heeft? Sowieso zou ik het nogal een raar standpunt van de psycholoog vinden, lijkt me niet al te motiverend voor je vriend op dit moment.

Het is jammer dat hij niet openstaat voor antidepressiva, die kan juist een zetje in de goede richting zijn in combinatie met gesprekken. Wat is zijn reden dat hij niet aan de medicijnen wil? Natuurlijk zitten er bijwerkingen aan, maar dat geldt niet voor alle antidepressiva, er is echt heel veel verbeterd de afgelopen jaren.

Ik denk echt dat de kans op verbetering voor jullie beiden hem zit in samen naar de psycholoog gaan. Die kijkt geheel objectief naar jullie situatie en kan veel dingen verhelderen. Op dit moment vat je alles negatief op wat je vriend doet (en logisch ook!), en die spiraal moet ook doorbroken worden.

Het punt van Salapio vind ik ook een hele goede, die van neem tijd voor jezelf en dan idd niet vragen maar mededelen. In ieder geval ervaart hij op zo'n dag hoe zwaar het is om alles zelf te moeten doen thuis en zo krijg jij vast ook weer wat meer lucht.

Ik heb echt met je te doen, ik wist niet dat het allemaal zó zwaar is op het moment Dikke knuffel en je weet me te vinden als je er behoefte aan hebt Ik hoop dat jullie er uitkomen samen!

 

Weet je zeker dat je man de waarheid spreekt over de psych? Lijkt me sterk dat een psych eigenlijk zegt dat het zinloos is, en zou instemmen met het idee van nog drie maanden thuis zitten.

 

Ik denk dat dat een hele goede eerste stap is, om zelf naar een psycholoog te gaan. Even volledig met jezelf en je eigen gevoelens bezig zijn is in dit geval erg goed Daar zul je vast veel aan hebben. Ik hoop met je mee dat je snel terecht kunt.

Jammer dat het gesprek over AD zo verliep, zo komt het egoïstisch over van hem. Natuurlijk zou het fijn zijn als hij er op eigen kracht uit zou kunnen komen, maar waarom niet een hulpmiddel gebruiken om dat proces te versnellen? Het duurt nu al maanden en maanden en er moet gewoon echt wat gebeuren. Weet hij dat je serieuze twijfels hebt over jullie relatie? En zo ja, schrikt hij daar dan van? Weet hij uberhaupt hoe moeilijk jij het met alles hebt?

 

Jeetje meid, wat een situatie! Kan me voorstellen dat je geduld op begint te raken....... Ik denk dat alle tips zo'n beetje gegeven zijn; ook ik denk dat het meest belangrijke is dat je een keer, of meerdere keren, meegaat naar de psych. Voor jouzelf is dat wellicht een fijne ervaring, omdat je dan wat meer inzage hebt in het verloop van de therapie....

Wat mij echter enorm verbaasde is dat je via iemand anders hebt vernomen dat de therapie helemaal niet (goed) aanslaat.....Een psych heeft toch zwijgplicht????

 

Ik heb er totaal geen ervaring mee, wil je toch erg veel sterkte wensen, en alle kracht om door deze periode heen te komen.

 

Sterre ik denk ook dat een psych erg goed voor jou zou kunnen zijn en je helpen om hier mee om te gaan en vooral jou grenzen goed te bewaken. Verder lijkt het me fijn als er iemand wel naar jouw verhaal luisterd en jouw een keer helpt.

Je man lijkt erg weinig inlevensvermogen te bezitten is dat altijd zo geweest of is dat sinds hij ziek is?

Pff jeet je wat heftig zeg. Hoop dat hij beter wordt en deze moeilijke periode voor beide jullie juist hechter maakt.

 

ik heb ook een man met een depressie.. Al sinds een jaar of 3 a 4.
En dat is natuurlijk niet al die jaren kommer en kwel.Het gaat met zijn ups en zijn downs..
Wat voor mij heel belangrijk is geweest is de keuze om zelf er niet aan onder door te gaan.
Hij heeft de depressie.. ik niet.
dus hoe zijn dag ook is, ik doe wat ik had gepland en zorg dat mijn dag leuk is.
Dit klinkt misschien lullig en koel, maar voor mij voelt het goed. En mijn man weet zo ook waar hij aan toe is.
Ik verwacht geen moeilijke dingen van hem, maar ik verwacht wel wat van hem.En ik vind ook dat ik eisen mag stellen aan hem.Hij mag dan wel depressief zijn, maar dat is geen vrijbrief.

In het begin is het even zoeken geweest en ik heb ook wel geroepen dat het misschien goed zou zijn even uit elkaar te gaan.
Dat was voor mijn man de wake-up call..

Mocht je ooit willen pben dan kan dat natuurlijk

 

Mijn vriend is manisch depressief, maar gelukkig heeft hij geen extreme episoden meer, het gaat al 11 jaar goed. Toch is het ontzettend zwaar om met hem samen te leven, dus ik kan me voorstellen dat het met iemand die echt depressief is het nog lastiger is. Helemaal met 2 kinderen. Wat bij ons helpt is dat ik regelmatig met vriendinnen of m'n moeder een weekendje weg ga, maar ja, ik heb dan ook nog geen kinderen.

 

Jouw verhaal is heel herkenbaar. Mijn ex-vriend heeft drie jaar thuis op de bank gehangen, voordat bij mij de koek op was.

Inderdaad zegt iedereen dat je geduld moet hebben en wordt je raar aangekeken als je zegt evt weg te willen, want dat doe je toch niet , hij is 'zielig'.
Maar er zitten meerdere kanten aan. Als hij zich bereid toont om er aan te werken, dan is het draagbaar. Je weet dat het even kan duren, maar er is licht aan het eind van de tunnel.

Uit jouw verhaal begrijp ik dat jij dat licht niet ziet, dat hij (in jouw ogen in ieder geval) er niet alles aan doet om beter te worden. Het lijkt me verstandig om dit bij de psych te ventileren. Geef in dat gesprek aan dat je mee wilt om te bespreken wat dit met jou doet en dat je graag duidelijk wilt maken wat je van hem verwacht. Bespreek dit eerst met een vriendin of desnoods hier, zodat je dat helder hebt.

Blijft hij niet bereid eraan te werken op een manier die jou vertrouwen geeft, dan vrees ik dat je dit niet heel lang vol houdt. Dan zul je echt voor jezelf moeten kiezen om er niet zelf onder door te gaan.
Daarnaast zul je ook aan je kinderen moeten denken. Ik ben opgegroeid met een depressieve moeder, zij probeerde er wel uit te komen, maar toch heeft dat enorm veel impact gehad op me. Als jij niet in hem geloofd, dan kunnen zij dat ook niet.


Ik heb destijds zelf ook hulp gezocht bij een collega van de psych van mijn ex. Dat heeft mij heel goed geholpen. Door zijn gedrag en zijn constante beschuldigende vingertje (het lag altijd allemaal aan mij, ik was zo dom dat ik het niet begreep, ik deed het verkeerd, door mij....etc. etc.), ging ik steeds meer aan mezelf twijfelen. Ik geloofde niet dat ik het alleen zou redden. Zij liet me inzien dat ik het wel alleen kon en dat ik een keuze had.
Na eindeloze gesprekken met mijn ex, huilen, boos worden, dreigen, niets hielp. Toen zag ik in dat hij niet geholpen wilde worden en was het voor mij over. (mijn ex wilde niet naar de psych, wist elke keer te vertellen hoe slim ie haar wel niet om de tuin had weten te leiden, daardoor wist ik dat het niet ging werken).

Ik hoop dat het bij jullie niet zover zal komen, maar je zult heel duidelijk moeten zijn. Geef je grenzen aan en accepteer niet dat hij er over heen gaat. (bv dat mededelen is een goede omdat je daarmee heel duidelijk je grens aangeeft).
Als jij er behoefte aan hebt dat hij een week weg is, dan ga jij niet, maar dan vraag je hem een week ergens anders door te brengen. (bespreek dit bij de psych). werkt dit niet, dan kun je altijd nog zelf (ga bv alleen een weekje met de kinderen op vakantie, dat klinkt misschien zwaar, maar je zal zien dat de last zonder hem lichter is).

Het is een heel verhaal geworden, maar ik hoop dat je weet dat je niet de enige bent. Er zijn mensen die je willen steunen, welke beslissing je uiteindelijk ook neemt (en welke je ook neemt, het zal altijd een zware zijn). Alvast een hele dikke knuffel, want die kun je vast gebruiken.

PS mocht je willen praten dan kun je me ook PB'en