Dames. Als ik naar mijn onderschrift kijk (nog 1 dag te gaan) word ik al weer een beetje... Een beetje wat eigenlijk.... Morgen is de uitgerekende datum. En stiekem vind ik het allemaal toch een beetje spannend. Het word mn 1e. En ik heb me echt goed ingelezen. Cursus samen bevallen gevolgd. Weet wat ik moet doen. Wanneer ik moet bellen en wanneer nog even niet. Maar toch.... Ik moet het toch echt zelf doen. Ben stiekem een beetje bang voor de pijn. Al wil ik het echt zonder pijnstilling gaan doen. Gewoon op eigen kracht. Hoop dat ik de bevallingen van mn moeder erf. Dat was echt 3 persweeën en we waren er. Zowel bij mn broer als bij mij. Ook geen urenlange ontsluitingsfase. Gewoon vrij soepeltjes allemaal. En weet zeker dat ik heel veel aan mijn vriend ga hebben. Hij is zo'n beetje mijn rots in de branding. De rustige factor tegenover mijn stresskippigheid. Zou zo graag willen weten wanneer t begint, dan weet je wat. Al die onzekerheid. En word ook echt gek van alle goed bedoelde berichtjes met "en, is het al begonnen" Iemand nog verzachtende, oppeppende woorden voor mij.....
Haha ik heb moeten wachten tot bijna 42 weken en ben toen ingeleid, dus of dat zo opbeurend werkt weet ik niet maar ik herken je gevoel helemaal hoor! Is ook spannend. In theorie weet je wat er gaat gebeuren, maar toch weet je het niet tot het je overkomt. Gewoon nog even genieten en uitrusten! Accepteren dat je hier 0,0 invloed op hebt. Hoe het ook gaat lopen, je bent er op dat moment echt wel klaar voor en je lichaam weet wat er moet gebeuren. Ik wens je een hele voorspoedige bevalling
Bij jou is het al zover, ik heb een Nog een tijd te gaan maar kijk er nu al niet naar uit. Ik heb al veel gelezen over hoe je hersenen reageren en wat er precies met de baby gebeurt etc. Dus ik probeer het te bekijken vanuit een technische kant. Je zit volgens mij in een roes, dus de helft gaat langs je heen. Het gaat vast belachelijk pijn doen, maar ja.. dat kun je wel aan. Zodra het teveel wordt, zoek je rustpunt, knijp je vriend fijn als het moet en gaan met die banaan. Dat is in ieder geval mijn strategie. Oh en in de hurkpositie zitten (wordt bij oudere volkeren ook nog veel gedaan)
Geen opbeurende woorden, want ik loop iets achter op jou en het is ook onze eerste, maar ik herken precies wat je schrijft qua gevoel. En het mag ook spannend zijn, tis niet niks! Probeer te vertrouwen op jezelf en je lijf; je hebt je voorbereid waar kan, en verder is het overlaten aan hoe het loopt. HOpelijk gaat het net zo voorspoedig als bij je moeder. Succes met de laatste loodjes!
Bij de eerste was ik er van overtuigd dat ik 2 weken overtijd zou lopen. Daarvanuitgaande was de schok groot dat ik met 39.6 week binnen 2 uur een kind op de wereld zette! Ik ben mijn hele zwangerschap er van overtuigd geweest dat ik wel kon bevallen en dat het allemaal prima zou gaan. Weet niet of dat mee speelde maar ik heb een hele fijne bevalling gehad die ik op eigen kracht heb gedaan. De verloskundige zat er bij maar heeft vrijwel niets gedaan. Ik vond het een hele mooie ervaring en kijk nu al uit naar de komende bevalling. Wel heb ik er moeite mee gehad dat het zo snel ging, ik geen weeën had en ik nog niet "voorbereid" was op de bevalling (omdat ik dacht dat het nog 2 weken duurde). Het komt allemaal goed. Nog even een je hebt je kindje in je armen!
Hier begon het in de nacht van de uitgerekende datum, dus dat wens ik jou ook! Veel succes alvast, hopelijk duurt het niet lang meer!
Niet te druk maken om het hoe en wat.. je kunt het niet sturen, het komt zoals het komt. Kan vannacht, morgen of over een week komen. Beide keren dacht ik achteraf: jeetje.. is het ineens achter de rug. Beide keren begon het op een totaal onverwachts moment. En als het begint: verstand op 0 en er proberen van te genieten. Een bevalling is zo mooi en bijzonder en het gevoel als je hummeltje dan eindelijk bij je ligt, is niet te beschrijven. En tja.. pijn doet het wel maar door alle hormonen en adrealine is het goed te handelen. Als t om pijn gaat en geen controle hebben, ben ik echt een watje, maar heb het een 2e keer gedaan en zou het ook een 3e keer doen. Dat zegt wel wat hoor! Je bent goed voorbereid, meer dan dat kun je niet doen. Komt vast goed!
Bedankt voor jullie woorden en ervaringen dames. Voel me weer wat beter nu. Ga nu m'n oogjes dicht doen. Eens zien of de nacht wat gaat brengen... Zo niet dan gaat het stofzuigen en de wc een goede beurt geven gewoon door zoals gepland...
Ha! Hier braken de vliezen na het bevredigen van mn nesteldrang. Alle knutselspullen enzo had ik uitgezocht. Dus vooral lekker poetsen!
Nou nog helemaal niks hoor. Dus ik ga idd even lekker aan de poets vandaag. En ben op internet zo'n verlanglijstje aan het maken met tips voor t kraambezoek. In de hoop dat ze niet aan komen zetten met kanariegele babykleertjes ofzo...
Het is ook spannend! Geen zorgen maken maar ook niet te erg vasthouden aan je wens om het zonder pijnstiller te doen. Als je bezig bent voel je vanzelf wat goed is en wat niet, en dan kán het zijn dat je er anders over gaat denken (kan, hoeft niet natuurlijk) . Maar ik vond bevallen heel bijzonder, had het nooit willen missen. Succes alvast!!
Oh ik herken mezelf zo in je verhaal... inmiddels ben ik alweer twee bevallingen en gezonde kinderen verder, maar ik kan me nog als de dag van gisteren herinneren dat ik me exact zo voelde als jij. Ingelezen, cursus samen bevallen gevolgd, duidelijke ideeën over hoe ik het wilde, ook zonder pijnstilling. En toch het gevoel dat ik ondanks alle voorbereiding geen idee had wat me werkelijk te wachten stond. En dat was ook zo... (Sorry!) Ik probeerde er nuchter en realistisch in te staan de eerste keer een me er op voor te bereiden dat het nu eenmaal pijn doet, maar juist DAT heeft mij toen niet geholpen. Het werd een ziekenhuisbevalling met pijnstilling, precies wat ik niet wilde. En hoewel het een prima ervaring was en ik heel tevreden was over het ziekenhuis en alle begeleiding, was ik toch teleurgesteld dat het niet was gegaan zoals ik hoopte. Don't get me wrong, ik zal heus niet krampachtig vasthouden aan mijn vooropgezette ideeën over bevallen, ik weet dat het nu eenmaal gaat zoals het gaat en dat je flexibel moet zijn als het nodig is, maar wat mee stoorde was dat ik dacht: het had gewoon gekund zoals ik het wilde, als ik er met een andere mindset in was gegaan. Dus dat heb ik de tweede keer gedaan. NIET voorbereiden op of uitgaan van pijn, want hoe meer je je er schrap voor zet, hoe meer pijn je ervaart. Rustig ademhalen en proberen elke spier van je lijf ontspannen te houden bij elke wee. En belangrijk: meebewegen met je lijf. Accepteren: hoe meer ongemak ik ervaar, hoe meer er gebeurt in mijn lijf. En de laatste, die het allerzweverigst klinkt, maar voor mij supereffectief was: de weeën verwelkomen. Zie ze niet als een vervelende bijkomstigheid van een kind krijgen, maar als golven die je kindje elke keer een stukje dichterbij brengen. En warempel: mijn tweede bevalling was een supersoepele, vrijwel pijnloze (I'm serieus! Absoluut ongemak, maar echte pijn heb ik vrijwel niet ervaren) thuisbevalling van een uurtje. Ben je al afgehaakt? 😉 Nou is mijn ervaring natuurlijk niet de ervaring van iedereen, maar het heeft mij helpen en wie weet jou ook. Ik wens je een mooie bevalling en dat je er vooral ook niet meer zo lang op hoeft te wachten. KILLING die laatste dagen!
Ik wist ook heel goed wat ik moest doen, voor de tijd . Maar ik had er geen rekening mee gehouden dat ik vanuit niets in een weeënstorm kwam (ingeleid). Dus mijn plan 'ik wil geen pijnstilling' ging snel de prullenbak in haha. Maar ik werd ingeleid en hoop nu dat het vanzelf gebeurt.. wat ik ook spannend vindt.. Toch gek.. dat je thuis ben en denkt.. Is dit het?! haha Succes!
@ MotherMary: Je zegt veel herkenbaars. Dat stukje over de weeënpijn accepteren en juist verwelkomen. Heb t boek veilig bevallen gelezen. En daar ben ik wel erg wijs van geworden. Dat als je je idd verzet tegen de pijn heb je eigenlijk nutteloos pijn. Want als je je verzet heb je wel de pijn maar geen ontsluiting. En ik wil niet per se zonder pijnstilling. Maar wil t wel graag zonder proberen. Ik ben gewoon als de dood voor een ruggenprik en katheters...
Als je ingeleid bent dmv infuus dan gebeurt t vaker dat je een weeënstorm krijgt. ze schroeven de dosis veel te snel omhoog. Van wat ik heb geleerd op de cursus.
Wat spannend hier al vier kids Maar met de eerste zat ik ook te wachten en te wacten week 41 ging voorbij en vroeg me serieus af of die nog wel kwam Hahaha Uiteindelijk gestript en met 41,5 bevallen Heel veel succes
Mijn eerste was een ks, nu mag ik vaginaal proberen. Ik heb er echt zo een zin in! Heb ook het boek veilig bevallen gelezen, en daar inderdaad erg veel uit gehaald. Ik ga er ook van uit dat ik overtijd ga lopen, ik voel me nu nog zo goed, ben van plan om nog anderhalve week te blijven werken. Dus als het toch vroeger begint, zou dat echt een schok zijn... Veel succes alvast, jij staat er al veel dichter bij dan ik!
Spannend he! Bij de eerste had ik me ook helemaal ingelezen en ik wist dat ik een badbevalling wilde. Toen de weeën begonnen was het wel even heel heftig, maar toen we eenmaal in het ziekenhuis waren en ik in bad lag ging het steeds beter om de weeën op te vangen. Ik ben in 3 uur tijd van 4 naar 10 cm gegaan. Het persen is me 100% meegevallen. Ik merkte er eigenlijk niets van (warm water verweekt) en ik zat helemaal in mijn bubbel. De tweede was een ander verhaal, dat ging eigenlijk veel te snel. Toch kijk ik er nu alweer naar uit! Ik wilde ook per se geen pijnbestrijding en heb het ook niet nodig gehad. Maar het idee dat het 'achter de hand' was, was wel zo fijn.