kinderloos of kindervrij?

Wellicht gewoon eens vragen?
Mijn neef en zijn vrouw zijn exact zoals jij beschrijft.
Hebben alles wat ze kunnen wensen en zijn werkelijk dol op kinderen........ van anderen!
Die vinden het heerlijk suiker oom en tante te zijn maar zitten absoluut niet te wachten om hun vrijheid op te geven voor een eigen kindje

 

Wij hebben ooit van een vriendin de vraag gekregen of wij geen kinderen wilden.
Ze vroeg het op een hele lieve manier.
Ze begon ermee dat ze vond dat wij zo lief waren met haar kindje en dat ze zich daarom afvroeg of wij zelf geen kinderen zouden willen.
Dat ze wist dat het een pijnlijke vraag kon zijn, omdat het bij sommige mensen niet vanzelf gaat.
Ik was er echt door geraakt hoe ze het vroeg.

Denk niet dat je het op een andere manier te weten kunt komen.
Maar persoonlijk zou ik het niet vragen.

 

Het klinkt ook als mijn broer en zijn vrouw, maar die kunnen ze dus niet krijgen (van beide kanten niet). Ik zou het persoonlijk niet durven te vragen.

 

Tja, als je het dan zou willen weten zou ik het wel serieus en zonder teveel poeha recht op de man af vragen!! Dus niet een opmerking van "wordt het geen tijd........" dat kan pijnlijk over komen. Maar ik ken ook mensen hoor, die ook de 40 al gepasseerd zijn en echt van die vader en moeder types zijn en die bewust geen kinderen hebben gekregen. En vaak is er niks mis mee om het gewoon te vragen!!

 

Hier zelf een (nog steeds) kinderloos iemand. Ik heb er persoonlijk geen probleem mee als iemand het aan mij vraagt. Het gaat dan alleen wel om de manier waarop het gevraagd wordt. Als je het inderdaad op een lieve, begripvolle manier vraagt als je met ze alleen bent dan kan dat best. Doe het niet met andere mensen erbij en probeer ook niet lollig te zijn.

Ik vind het persoonlijk fijner als mensen het vragen dan dat ze er heel geheimzinnig om heen proberen te draaien of er maar vanuit gaan dat je ze niet wilt.

Trouwens lief van je dat je er rekening mee wilt houden. Dat doet niet iedereen.

 

ik zou wachten tot de situatie ernaar is, dus tot je een gesprek hebt over kinderen en dan kijken (peilen) of het okay is om zo´n vraag te stellen, dit kan namelijk heel gevoelig liggen, persoonlijk zou ik 10 keer nadenken voordat ik het vroeg

 

Ik zou zoiets nooit durven vragen.

Wij hebben hier mensen in de straat van bijna eind 30, en zij hebben ook geen kinderen, maar zijn al wel heel lang samen. Ze hebben wel hondjes die ze helemaal als hun kinderen beschouwen. Ze hebben zelfs stuk voor stuk hun eigen hyves. Van hun ben ik er ook wel benieuwd naar. Maar ik zou het dus nooit durven vragen zoiets, maar nu ken ik die mensen ook niet echt.

Ik ken ook een echtpaar die bewust geen kinderen hebben maar wel gek zijn met kinderen. Wat daar de reden van is weet ik niet. Maar nu lopen ze al tegen de 45, dus het kan ook bijna niet meer. Ik weet wel dat de vrouw vroeger op 16 jarige leeftijd abortus heeft laten uitvoeren van een tweeling.

Maar ik kan me goed voorstellen dat je er benieuwd naar bent. Maar als zij altijd leuk reageren op kinderen, dan hoef jij toch nergens rekening mee te houden?

 

Als ik veel contact met de mensen zou hebben, zou ik het wel vragen. Ik heb een buurvrouw die ergens in de 40 is en geen kinderen heeft. Maar ze is altijd zo vreselijk enthousiast en lief richting mijn kinderen als ik haar tegen kom. Ze heeft ook wel eens verteld dat ze het zo'n wonder vindt en dat ze het zo leuk vindt dat haar beide buren (appartementencomplex met 3 woningen op 1 portiek, ze woont boven mij) een kind hebben. Ik vraag me dus ook vaak af of ze gewild of ongewild kinderloos is. Maar omdat ik haar alleen op de gang spreek, vind ik het niet gepast om het te vragen. Misschien vindt ze het geen enkel probleem hoor, maar ik durf het niet.

 

Gewoon vragen: je merkt snel genoeg als het een onderwerp is waar ze met jou liever niet over praten, maar mijn ervaring is dat als je het op een gepaste manier/moment vraagt, mensen het vaak erg op prijs stellen, juist omdat geen hond er over begint.

 

Ik zou het niet vragen, om de simpele reden dat ik zo'n vraag niet zou kunnen waarderen. Maar nu ben ik sowieso niet iemand die het op prijs stelt als mij privé vragen worden gesteld.

Hoe goed ken je deze mensen? hoe erg gesteld zijn ze op hun privacy? heb je het vaker met deze mensen over levensbepalende beslissingen?

Als de antwoorden zijn: je kent ze heel goed, privacy is niet zo belangrijk voor deze mensen en jullie hebben het vaker gehad over levensbepalende beslissingen, dan kan ik me voorstellen dat de vraag waarom ze geen kinderen hebben gesteld kan worden.

 

Ik zou het niet vragen, om de simpele reden dat je er verder niks mee kan toch? Het zou gewoon puur nieuwsgierigheid zijn.

 

Ik zou het niet vragen. Toen wij nog in de mmm zaten werd mij dit te pas en te onpas gevraagd door zowel vreemden als bekenden. Ik vond het vreselijk, heel prive en wist niet hoe te reageren, had ook helemaal geen zin om daar steeds over te praten of zaken uit te leggen.

Overigens kon ik prima enthousiast zijn over andere zwangeren en echo's hoor. Mijn verdriet beet het geluk van een ander niet!

 

Ik heb een oom en tante die ongewild kinderloos zijn (na een lang medisch traject dmv IVF zwanger geraakt, maar toen is ze bevallen met bijna 26 weken en hun zoontje overleed een week later). Maar zij stellen het juist op prijs als ik gewoon open ben over mijn zwangerschap/kinderen. Ze laten dit ook wel merken door veel vragen te stellen en enthousiast te reageren. Maar ik denk niet dat het perse de beste manier is om hiermee om te gaan door weinig te vertellen. Ik denk dat dat juist ook kwetsend kan zijn.

 

Klopt voor mij helemaal Yukl! Verzwijgen plaatste mij in een uitzonderingspositie en dat wilde ik helemaal niet, ik genoot echt wel van andermans geluk

 

Tod@ Ik wil je eerst een complimenteren met hoe er mee om wilt gaan.
Het is idd heel lastig om zo iets te achterhalen en zeker ook te vragen.
Wij zijn een stel die helaas kinderloos zijn ongewild .
En ga dus ook heel leuk en lief met anderman s kinderen om!
Mij bedoel je niet gok ik zo want ik ben nog net geen 40 en manlief ook niet.

Wij krijgen de vraag nog niet , er zijn ook kennissen die er van af weten.

Ik ga even proberen te zegen hoe je mij [ons] er mee kunt aan spreken.
Doe ik even als of jij mij kent en ik met jou kindje bezig ben of bij je ben ok.

Je kunt er bij zeggen durf het haast niet te vragen maar je gaat zolief met mijn kindje om en weet hoe je het aan moet [ kunt pakken] mag ik vragen waarom ik geen kindjes bij jullie zie?
hoor jullie er niet over en dat maakt het moeilijk voor mij.
maar maakte mij wel nieuwsgierig. voel me ongemakkelijk omdat ik er wel 1 heb[2] JE kunt nog zegen als julie er niet over willen hebben is ook goed.

Maar vraag het niet waar anderen bij zijn!
Je weet nooit hoe die reageren.

Ik zal het op die manier niet erg vinden.
Er zijn mis nog meer manieren maar die weet ik zo niet.
Het blijft lastig.
Maar jou gevoel die je er bij hebt er in mee betrekken tijdens zoon gesprek moet naar mijn gevoel makkelijker voor ze zijn.
Zo zien ze dat je mee leeft, je hoeft er niet lang over te hebben .
Als jij de bevestiging maar hebt voor je zelf dat jij weer verder kunt.

Want jij voelt je nu ongemakkelijk begrijp ik uit je verhaal.
Succes

 

Als dit je reden is om het te willen weten, lijkt het mij beter de vraag wel een keer te stellen. En dan zou ik er ook bij vragen wat zij prettig vinden: als je uitgebreid blijft vertellen, of dat het een onderwerp is dat zij liever een beetje zouden vermijden.

Het kan een heftig thema zijn om aan te snijden, maar als de gelegenheid er een keer naar is, kun je best informeren naar de reden van hun kinderloosheid (voor mij is het hoe dan ook dat, of het nu verkozen is of niet). leid het evt in: ik hoop niet dat je het erg vindt dat ik ernaar vraag, of: je hoeft natuurlijk geen antwoord te geven als je dat niet wilt...

Ik heb de vraag wel eens gekregen (zo rond m'n 34e - mijn oudste is geboren toen ik 36 was) van een tante, en een keer van een collega. Van m'n tante kon ik het prima hebben en die heeft gewoon antwoord gekregen, van m'n collega vond ik het ongepast en hem heb ik gezegd dat ik dat te persoonlijk vond om met hem te bespreken.

 

Bij mij durfde men ook nooit die vraag te stellen, ondanks dat ik het een heel pijnlijk onderwerp vond heb ik dat toch altijd jammer gevonden. Voelde me daardoor alleen staan, onbegrepen...kweetnie.
Nu ik zwanger ben zeggen sommige 'oh ik dacht dat je geen kinderen wilde' of 'dacht dat je geen kinderen kon krijgen', 'dacht dat je jezelf misschien te oud vond'...dat soort dingen. M'n schoonmoeder dacht echt dat ik niet meer wilde vanwege m'n leeftijd en dat vond ze heel erg voor haar zoon. Ze dacht dat hij graag en snel kinderen wilde terwijl HIJ juist nog even wilde wachten, hij is 5 jaar jonger dan mij. Toen ik dat vertelde stond ze echt met een mond vol tanden en ik dacht, waarom heb je het nooit gevraagd....ze keek blijkbaar anders tegen me aan dan nodig was geweest, jammer.

Ik zou het dus ook rechtstreeks vragen, wel een goed moment kiezen natuurlijk...niet plompverloren in de groep gooien