Weinig begrip vermoeidheid

Dit antwoord wil je waarschijnlijk niet horen.. Onacceptabel gedrag. Met zo een gast zou ik niet samen kunnen en willen zijn. Laat staan dat ik voor een kindje zou gaan...

Luister naar je gevoel maar gebruik vooral ook je verstand. Heel veel succes!

 

Ik ben nooit zwanger geweest dus daar kan ik je geen antwoord op geven. Vanuit jouw verhaal maak ik op dat hij voor je zwangerschap ook soortgelijk gedrag vertoonde. Ik zal zeker niet beweren dat mijn partner perfect is maar dit zou ik echt niet accepteren. Ik heb absoluut met je te doen, zo een situatie gun je niemand.

 

Ik vind het een heftig verhaal en vooral ontzettend zielig voor jou dat je vriend alleen maar aan zichzelf denkt en totaal geen begrip naar jou toe toont!
Ik snap heel erg goed dat je je rot voelt, zou ik zelf ook hebben.

Als je het hem al zo vaak duidelijk hebt gemaakt kun je er waarschijnlijk niks aan veranderen en dat is nog wel het ergste denk ik.
Ik hoop voor jou dat hij het uiteindelijk wel gaat begrijpen want anders wordt het geen leuke zwangerschap voor jou en dat is wel heel erg!

Als hij zoveel aandacht nodig heeft dan vraag ik me af hoe het moet als je aandacht dadelijk naar een kindje uit gaat....

 

Hallo Quatane,

toen ik je verhaal las, was mijn eerste gedachte: "je bent toch verdorie niet samen met een kleuter?!?". Ik vind het ongelofelijk onvolwassen om je zo op te stellen als je vrouw zwanger is. Zeker die eerste weken is je lichaam superhard aan het werk. Je ondergaat zo verschrikkelijk veel veranderingen! Dan heb je je rust gewoon nodig.

Ik zou echt helemaal gek worden van iemand die zich zo kinderachtig opstelt en mij een schuldgevoel probeert aan te praten. Ook heb ik geen enkel goed woord over voor mannen die hun heil elders zoeken omdat ze 'thuis niet meer in het middelpunt staan'. Succes als je kinderen krijgt, dan heb je nog minder tijd voor elkaar en jezelf.

Mijn man kan niet zo goed omgaan met mijn emotionele buien en mijn onzekerheid/angst, maar verder is hij ongelooflijk lief en zorgzaam.
Wel geeft hij aan dat hij zich weinig voor kan stellen bij een zwangerschap en dat dat pas komt als de baby er is. Hij heeft al twee kinderen uit een vorige relatie en toen had hij dat ook. Maar ik vind het ook niet zo gek dat het anders is voor een man.

Sterkte met alles!

 

Hoi meid!

Hier ook hoor, mijn vriend vind het lastig om zich in mijn vermoeidheid te verplaatsen, hij is zelf heel sportief en altijd vol energie. Daarbij werk ik parttime en hij fulltime en werkt veel extra dus in zijn ogen heb ik het al rustig! Verder ook echt een schat. Kunst is om er een middenweg in te vinden denk, elkaar accepteren en tevreden houden.

 

Ik vind dat je partner, zoals je zelf al zegt, erg kinderachtig reageert. De ene vrouw ervaart een zwangerschap heel anders dan een ander. Maar die enorme vermoeidheid die je nu voelt is, zeker in het eerste trimester, gewoon een bekende klacht. Jouw lijf is keihard aan het werk en heeft die rust echt nodig.
Kun je hem niet eens een website of boekje laten lezen waarin dit uitgelegd wordt? Of misschien wat reacties hier (als je niet wil dat hij dit topic leest, is er ook nog een andere actief op dit moment die puur over die vermoeidheid gaat:
http://www.zwangerschapspagina.nl/eerste-symptomen/526235-enorme-vermoeidheid-bekend-iemand.html#post17342771
Je zou hem ook eens mee kunnen nemen naar een controle bij een verloskundige / gyn. Of als je merkt dat je schoonmoeder jouw klachten herkent, dat zij hem eens op zijn donder geeft (als hij zich dan toch als een kleuter gedraagt. )

Ik herken je probleem niet. Mijn man kon zich ook niet echt inleven, dat kan natuurlijk geen enkele man. Maar hij geloofde mij gewoon op mijn woord als ik zei dat het niet ging. Hij zag mijn vermoeidheid ook wel. En nee: hij is heus niet altijd perfect. (Ik ook niet) Maar hij nam wel veel taken van mij over en zat zeker niet te mopperen.
Over het algemeen (als ik in mijn omgeving kijk) zijn mannen eerder te voorzichtig met hun zwangere vrouw dan omgekeerd.

 

Ik vind hem ook erg kinderachtig reageren, maar houd voet bij stuk; als jij simpelweg te moe bent voor bepaalde activiteiten, dan heeft hij dat maar mooi te accepteren. Dus ik zou het nog eens benadrukken dat je zo moe bent vanwege het feit dat je zwanger bent van zijn kind en dat hij dus écht meer respect moet tonen en moet stoppen met zeuren.

Ik was de eerste 13 weken ook ontzettend moe, daarna ging het beter tot ongeveer 30 weken, sindsdien weer erg moe (maar ook laag hb en lage bloeddruk, dat speelt ook mee).

 

Hij teleurgesteld dat hij niet met jou kan pronken..
Jij teleurgesteld dat hij niet beter snapt dat je zo moe bent. Het is geen kwestie van "niet willen", maar van "niet kunnen". Kun je hem dat niet uitleggen? Of luistert hij dan gewoon niet?

Maar hij klinkt mij als een kleuter die zijn zin niet krijgt en dan gaan lopen stampvoeten. Dan kreeg mijn kleuter echt zijn zin niet meer

 

Misschien een hele rare vraag, maar heeft jouw vriend misschien een vorm van autisme? Asperger, PDD-NOS ofzoiets?

Heeft iets in z'n hoofd aan plannen en kan daar met heel veel moeite tot niet vanaf stappen als het niet doorgaat.

Bedoel het niet rot hoor. De dochter van vriendlief heeft ADHD PPD-NOS. Is zij wakker dan moet de rest van het huishouden ook wakker worden (12 jaar) en kan heel erg (overdreven voor buitenstaanders) teleurgesteld reageren als van te voren gepland dagje strand bv niet doorgaat omdat het ineens 17 graden en regenachtig is ipv 30 graden en strak blauwe lucht. Ondanks meerdere malen van te voren aangeven dat als het mooi weer wordt (zon, warm enz duidelijk benoemen) we naar strand gaan en als het slecht weer wordt bv zwembad/bioscoop oid.

 

Hey meid, Ik vind het stoer van je dat je jou verhaal zo open en eerlijk verteld. Je snapt zelf ook wel dat hij een beetje kinderachtig reageerd dus daar hoeven we het niet over te hebben. Hij was al zo voor je zwanger was dus dat is niet in een keer anders Wat misschien helpt is samen naar de VK of een echo? Ik weet niet of jullie dat al hebben gedaan.. Wanneer een buitenstaander uitlegt wat en hoe komt het misschien wel binnen.
Verder zou ik echt adviseren.. Schijt er aan! Denk nu maar ff lekker aan jezelf. Ik wil ook heel veel mentaal maar lichaam werkt gewoon niet mee. Dus.. daar luister ik naar. Bam lekker even liggen.. bij mijn eerste zwangerschap duurde het ook even voor manlief het door had maar ik kon hem gewoon geen aandacht geven. Dit geeft hij nu ook aan dat hij het jammer vind.. Want hij wilt wel blijven praten.. ik vidn het dus ook fijn dat hij het gewoon zegt.. ik reageer dan met.. tja het is even niet anders.. baby wilt aandacht.. en die gaat voor.. jij komt even iets later Daar hebben we het bij de eerste wel moeilijk mee gehad.. tot we hadden uitgesproken dat we beide de baby op 1 hadden staan.. waar dat voorheen elkaar was.. niet dat we elkaar niet helpen maar de liefde voor het prulleke is nu eenmaal zo groot. Dus.. blijf samen praten, neem momenten waar je je goed voelt om samen wat te doen, vraag de vk om manlief het een en ander uit te leggen. En luister naar jezelf! Echt waar.. je zal wel moeten! En voel je daar niet schuldig om! Succes meid!

 

Mijn partner vond het in het begin ook lastig dat ik moe was om niks (iig niks zichtbaars gedaan waar ik moe van kon zijn) en hij vond dat ik me aanstelde. Ik werd daar ook verdrietig van want had zelf ook het idee dat ik een oud wijf was. Maar als mijn lichaam het opgeeft en ik na het eten gelijk in slaap val op de bank dan zal er vast iets zijn. Bij 1 van de 1e afspraken bij de VK hebben we het gehad over kwaaltjes en toen zei de VK heel duidelijk dat het erbij hoort en dat er gewoon iets meer van de partner verwacht wordt. Op de een of andere manier kwam dat bij mijn man wel binnen en is daarna toch anders gaan doen.
Nu houdt hij bij alles rekening met mij. Hij behandeld me gelukkig niet als een oud wijf maar zodra ik aangeef dat ik niet meer kan of dat het teveel is dan neemt hij het over of staat hij gelijk klaar. Het is voor de mannen ook allemaal wennen en nieuw en daarbij voelen zij niet wat wij wel voelen. Hebben vaak geen idee wat er zich in je lichaam afspeelt. Geduld hebben denk ik en als het echt de spuigaten uitloopt kan de VK misschien iets voor je betekenen.

 

Die vermoeidheid herken ik zeker! Het begint gelukkig bij mij nu wat minder te worden, maar rond 7 weken kon ik ook alleen nog maar slapen.
Mijn man was toen net bezig met het afronden van zijn studie, dus had het echt kei druk, maar toch heeft hij me geholpen met dingen in het huishouden en boodschapppen doen. Ook nu helpt hij nog heel goed mee, wat ik heel erg fijn vind en om eerlijk te zeggen vind ik ook dat dat zo hoort, ook als ik niet zwanger zou zijn. We delen altijd al het huishouden, maar ik doe normaal wel wat meer dan hij, maar ik verwacht dat hij altijd iets mee doet. Meestal is dat stofzuigen, koken en we doen meestal samen boodschappen.

Ik zou gillend gek worden als hij constant zo aanhankelijk en afhankelijk zou zijn. Natuurlijk vind ik het ook fijn om samen dingen te doen, maar ook heerlijk dat we allebei onze eigen dingen en hobbies hebben.

Als je vriend/man zich verveelt of geen raad weet met zichzelf dan kan hij misschien gewoon even boodschappen gaan doen, de was doen/ophangen, opruimen, koken en de afwas of ergens anders in huis gaan stofzuigen. Dan kan jij ondertussen even lekker bijslapen. Of anders een hobby zoeken...

Jammer dat hij zo weinig begrip heeft voor je vermoeidheid. Hopelijk gaat hij het toch snel begrijpen en je helpen. Veel sterkte!

 

Laat hem dit anders eens lezen, of beter misschien nog neem hem mee naar de verloskundige.
Als een professioneel iemand het hem uitlegt kan hij wellicht wel begrip tonen.

 

Hoi,

Hier ook een vriend die het bij mijn eerste zwangerschap heel vreemd vond dat ik ineens zo moe was. Hij kon het ook niet begrijpen en zei nog dat het voor zwangere vrouwen net béter was om te wandelen en actief bezig te zijn... Had hij gehoord van een vriendin die net bevallen was (zij doelde op het feit van te wandelen om de bevalling op te wekken etc maar dat had hij niet door). Kortom: hij begreep het niet en we hadden er in het begin ook woorden over. Tot zijn moeder eens zei dat zij dat ook gehad had en dat het heel normaal was.
Je moet begrijpen dat het voor sommige mannen die opgegroeid zijn met een energieke bezige bij van een moeder soms moeilijk te begrijpen is dat hun vrouw "zicht aanstelt" op enkele weekjes terwijl er voor hen nog niets te zien is...
Nu begrijpt hij het volkomen en ik val nog steeds in slaap op de bank na het eten.
Sinds een tijdje woont mijn moeder nu onder ons en is zij het die het nu niet kan begrijpen, haha. Ze had namelijk een zwangerschap zonder kwaaltjes en zat op een roze wolk... Volgens mij herrinnert ze zich gewoon niets meer...

 

Voor een man is het moeilijk voor te stellen..
Hij ziet niets...hij voelt niets...Voor bepaalde mannen is het dan erg moeilijk rekening met iets te houden wat niet zichtbaar is.
Sommigen mensen hebben veel moeite als plannen niet doorgaan.

Ik zou er gewoon goed over praten. Elkaar alleen maar verwijten schiet niemand wat mee op. Je kan een duidelijk afspraak maken...laat mij van dan tot dan slapen zodat ik daarna de energie heb om samen met jou daar naartoe te gaan.
Dan weet hij dondersgoed waar hij je voor met rust moet laten.
Plan gewoon goed vooruit en hou daarbij ook rekening met wat je kan. Zo weet hij van te voren dat hij op bepaalde dingen gewoon niet moet rekenen...heb je onverwacht meer energie dan verras je hem toch dat je toch lekker weggaat.

 

Ik herken het zo! Mijn conditie was top! Liep makkelijk 3x per week 5km, kreeg alles makkelijk en vooral snel voor elkaar. Nu hijg ik het al uit na 10 minuten fietsen en 2 trappen op naar het station. Dan kom ik uit mijn werk en krijg ik niks meer voor elkaar. Om 20 uur lig ik al knock out. Gelukkig heb ik een manlief die alles doet, maar hoop wel dat het na het eerste trimester over is, want ik mis het om een bezige sportieve bij te zijn.

 

Ik snap je! Bij mij is het niet zo erg maar kan me ook boos maken als ik hem weeer moet uitleggen dat ik echt gewoon geen energie heb. Heb dan ook het gevoel dat er niet wordt geluisterd en dat ik me moet verontschuldigen. Ik weet van mijn man dat hij dit zelf niet door heeft aangezien we hier al meerdere gesprekken over hebben gehad in vorige zwangerschappen. Ik kan je helaas geen advies geven maar luister echt naar je lichaam! Als je moe bent dan ben je moe. Niet toegeven hoor! Sterkte en geloof mij; dit gevoel verdwijnt heel snel weer.