Hi dames! Wie herkent dit? Wij zijn op dit moment bezig voor een eerste kindje (wil allemaal niet zo vlotten, ik hoor morgen of ik over mag stappen op hormooon injecties) maar er is wel een big issue zeg maar. Ik heb een serieuze fobie voor misselijk zijn / overgeven. Dit heb ik altijd al gehad en ik ben daar zelfs (echt járen geleden hoor) voor in therapie geweest. Dat heeft zeker wel geholpen, want op een gegeven moment beheerste het wel mijn leven. Zo durfde ik niet meer na het eten de trein in te stappen (bang om misselijk te worden). Dat was het moment voor mij waarop ik besloot er iets aan te doen. Al met al beheerst het niet meer mijn leven, maar ik raak wel nog steeds in paniek als ik misselijk ben . De laatste keer dat ik moest overgeven was 20 jaar geleden en ik weet nog exact hoe ik me voelde, wat ik precies zei en ik was nog maar een klein kind. Man man man, ik dacht écht dat ik dood ging. Ik vind dit echt heel naar want bij zwanger worden.. tjsa, daar lijkt het natuurlijk bij te horen (misschien heb ik nergens last van, misschien wel). Ik wil dit absoluut mijn kinderwens niet in de weg laten staan, maar het is wel iets waar ik toch mee zit. Herkent iemand dit en zo ja, hoe heb je dit voor jezelf weten te relativeren?Bewaren
Ja, ik. Ik heb al emetofobie sinds mijn 12de, heb in mijn leven 3 keer moeten overgeven waarvan ik nog weet, de laatste keer toen ik 17 was en ik ben nu 39. Mijn kinderen zijn nu 8 en 6 en ik heb me er toen redelijk kunnen overheen zetten om toch zwanger te worden. Het viel uiteindelijk wel mee bij mij: de eerste 12 weken vanaf week 5 ongeveer wel misselijk, maar meer een erg wee gevoel dat ik moest wegeten, vaak met vet voedsel, daar had ik toen zin in. Ik nam 2 tabletjes postafene/emesafene per dag. In die tijd hoefde ik wel niet te werken dus ik kon bijna altijd gaan liggen als ik misselijk werd. Nu twijfelen wij al een jaar over een derde en nu is de fobie erger aanwezig en dus een groter struikelblok voor me. De laatste jaren heb ik meer last gekregen van de hormonen tijdens mijn cyclus en in de tweede helft van de cyclus ben ik vaak misselijk. Misschien ben ik er daardoor weer meer mee bezig nu. Ik wou dat ik het aan de kant kon zetten en mijn hart kon volgen voor nog een derde. Ik lees even mee of anderen nog reageren. Veel succes met zwanger worden, het komt vast allemaal goed!
Wij hebben ook besloten om voor een eerste kindje te gaan en ook ik heb al sinds mijn 5e ofzo emetofobie. Ik ben ook enorm bang om misselijk te worden maar dat hoeft natuurlijk helemaal niet. Bij mij is niemand in de familie misselijk geweest dus ik hoop dat dat voor mij ook zo is mocht het zover komen. Mijn allergrootste angst is toch wel zieke kindjes. Hoe moet ik daar in vredesnaam mee om gaan....in de vakantie moest mijn neefje van 3 spugen maar was niet ziek. Mijn nichtje van 6 moest ook een keer spugen en toen raakte ik al meer in paniek. Zij was verder ook niet ziek dus na een half uurtje ging het wel met me, maar de buikgriep periodes zie ik nu al tegen op. R*t fobie!
Als je zwanger bent, maak deze fobie dan direct bespreekbaar met de verloskundige of gynaecoloog waarbij je een afspraak maakt voor de intake. er zijn diverse medicijnen tegen misselijkheid die ook in combinatie met elkaar gegeven kunnen worden. ik duim dat je snel zwanger mag worden en dat misselijkheid niet tot de symptomen behoort bij jou!
Een goede vriendin heeft ook emetofobie. Zij worstelde met precies hetzelfde en heeft haar therapeut weer gebeld. Ze heeft weer een paar gesprekken/behandelingen gehad en dat hielp haar heel erg! Zo ging ze toch wat 'steviger' de zwangerschap (en het moederschap) in. Je wil toch de beste versie zijn van jezelf straks als iemands moeder en dat gevoel gaf haar veel kracht om haar fobie weer aan te gaan. Sowieso is t best vaak voorkomend dat psychische klachten als een fobie inperiodes weer meer opspelen en dat je weer even wat hulp nodig hebt! Veel succes!
Bedankt voor de reacties. Ja, ik merk dat ik er de laatste tijd weer meer mee bezig ben. Zo had ik gisteren en teamuitje van mijn werk (met eten) en ik zat er toch weer mee in mijn hoofd. Ik maakte me best wel druk dat ik iets verkeerds zou eten en ik kende de mensen niet, moest met de trein terug etc. Oftewel: allemaal dingen waar ik geen controle over heb. Toen ik daar aan kwam, heb ik mezelf letterlijk een beetje misselijk gedacht (dat klinkt heel stom, maar ik bedoel dus dat ik dat zelf veroorzaakt heb door er te veel mee bezig te zijn). Ik werd toen best kwaad op mezelf en heb toen expres een hele grote banaan gegeten (die overigens heerlijk was haha). Op zo'n moment voel ik me echt gestrest en maak ik me veel te druk om niets. Ik merk bijv. ook dat ik door de Clomid een gejaagder gevoel kreeg en daardoor ook meer met mijn fobie bezig was en op deze manier versterken mijn gevoelens alleen maar. Maar: soms heb ik een heel erg 'nuchtere' dag en heb ik het gevoel dat ik de hele wereld (dus ook mijn fobie) aan kan. Zo was ik in het voorjaar op vakantie en zag ik iemand op straat kotsen (gelukkig zonder geluid, oh-my-god) waar ik langs moest lopen. Ik heb toen héél hard gelopen en moest er wel nog 2 dagen aan denken. Maar ik was stiekem best trots om mezelf dat ik 'toch maar mooi gepasseerd' ben en ik niet zwaar in paniek ben geraakt (als in: hartkloppingen, hoofdpijn etc). Ik vind het zooooo stom dat een fobie zo kan f*cken met je hoofd. Het is echt een mindset Als de kat moet kotsen kan ik er trouwens wel tegen. Ook babykots (zonder geluid wat enkel melk is) kan ik wel handelen. Maar als mijn partner ziek is, stuur ik hem naar z'n moeder óf zorg ik dat ik weg ben . Eigenlijk heel ernstig. Maargoed.. Bewaren
Hoi Nina, Ik heb zelf ook jarenlang geworsteld met emetofobie. Ik heb er geen therapie voor gehad, maar achteraf bekeken was dat misschien niet eens zo slecht. Ook ik had voordat ik zwanger werd van de eerste echt twijfels en angsten omdat ik bang was dat ik misselijk zou worden tijdens de zwangerschap. Toen de zwangerschap langer op zich liet wachten (totaal een jaar geduurd), namen de angsten af en werd de wens voor een kindje steeds sterker. Eenmaal zwanger was ik 1 van die vele misselijke vrouwen. Ik had het zelfs erger dan 'gemiddeld'. Vanaf week 6 tot en met week 21 heb ik elke dag overgegeven. Alleen... op de een of andere manier was deze misselijkheid heel anders dan een buikgriep-gevoel. Ik werd plots heel misselijk, of onpasselijk, van een geur of een aanblik, en dan moest ik kokhalzen (en soms kwam er een beetje gal mee) en dan was het klaar. Wel elke ochtend dus echt overgeven, maar doordat ik dan een lege maag had, was dit alleen wat water en gal. En het klinkt het heeeel raar, maar sinds die tijd is mijn angst voor spugen een heel stuk minder. Ik heb niet meer standaard reistabletten bij mij, omdat ik bang ben dat ik onderweg misselijk word. Ik word niet meer panisch als iemand in mijn omgeving verteld dat hij/zij buikgriep heeft gehad. Er zijn nog maar een paar momenten dat ik heel even weer die angst voelde: toen ik iemand op tv zag overgeven (ik blijf die aanblik gewoon echt goor vinden) en toen ik zelf begin dit jaar buikgriep had (maar toen was ik té ziek om echt heel angstig te worden). O ja... ik heb ook de afspraak met mijn man dat hij zoonlief helpt als hij moet spugen . Hopelijk ben ik op het moment supreme niet alleen thuis dan, hihi. Kortom: ook al word je wél misselijk tijdens je zwangerschap, het hoeft echt geen ramp te zijn! Succes en ik hoop dat je snel zwanger mag raken!
Ahh dat doet me heel erg goed om te lezen, thanks! Ja als je niet anders kan, dan moet je wel hè. Ik denk ook wel dat het helpt hoe je ermee omgaan. Ik zeg niet dat misselijkheid tussen je oren zit, absoluut niet, maar ik denk wel dat als je er met een bepaalde mindset in gaat, je dit als minder traumatisch kunt ervaren. Wat je beschrijft, dat het een andere soort misselijkheid is, dat kan ik me wel voorstellen ja. Ik associeer het met doodziek zijn, spierpijn, krampen bij je ribben, niet meer kunnen ademen en gewoon het gevoel dat je volledig out gaat. Waarschijnlijk zwaar overdreven, maar dat is de fobie hè. Maar goed om te lezen!
Hier niet zozeer een fobie denk ik. Ook al breekt het zweet me uit als ik denk dat ik moet overgeven. En toen ml moest overgeven heb ik ook een hele poos gewacht voor ik naar hem toe ging. Maar ik kon er eerst ook niet tegen als de hond over zn nek ging, maar bij dieren heb ik er vrijwel nooit meer problemen mee. En had pas een keer dat ik een kindje alleen trof die zo vreselijk misselijk was, hij bleef maar overgeven. Op dat moment won mn medelijden het wek van mn angst en ben ik naar hem toe gegaan. En besefte achteraf dat ik het niet eens erg vond of misselijk was geworden. Was voor mij echt een eye opener, dat ik het blijkbaar toch kan! Dus misschien gebeurt dat bij jou nog eens
Oh my, wat herkenbaar! De kans op een terugval is bij mensen die een fobie hebben gehad nou eenmaal groot, maar je kunt altijd opnieuw de therapie doen om je angsten wat meer de baas te kunnen. Ben je bekend met stichting emetofobie? Misschien hebben zij ook wel wat tips of ervaringsverhalen voor je. Ik zelf ben er nog steeds niet 100% vanaf, maar ik weet dat het helpt als je de gewoonte om het te vermijden uit de weg gaat. En daarmee bedoel ik de kleine handelingen die ervoor zorgen dat de kans nog kleiner wordt dat je een overgevend iemand tegenkomt, of dat je zelf misselijk wordt. Ga bijvoorbeeld eens expres over een kermis lopen, of lang in trein zitten, geen flesje water meenemen in de bus, wel/niet eten voor je op reis gaat (welke van de twee je maar doet om geen misselijkheid uit te lokken). Als je positieve ervaringen hebt met de situaties die "mild spannend" zijn, dan wordt de stap naar engere dingen ook kleiner. Je zou nog een volgende, iets spannendere situatie kunnen bedenken en die 'overwinnen' als je in de eerste situaties helemaal ontspannen bent. Zoals in een attractie stappen, een film kijken waarin je weet dat er overgegeven wordt, of uiteten gaan in een restaurant met exotisch eten. En dan dat weer doen tot je merkt dat je angst voor die situaties weer minder wordt. (zo werkte mijn therapie, ik mocht zelf de stappen bepalen). Ik hoop dat je het hele verhaal snapt, het is nogal warrig Maar ik hoop ook dat je gauw zwanger raakt en je fantastisch zult voelen
Oh wauw wat een herkenbare verhalen allemaal. Doet me 'goed' om te lezen omdat dit iets is wat veel mensen niet begrijpen. Want als je je zo ziek voelt kan je beter overgeven volgens de meeste mensen... Ikzelf heb vanaf m'n 8ste (wat toen heel traumatisch was omdat het in een openbare ruimte was) tot een paar weken geleden niet overgegeven. Had paar weken geleden iets teveel gedronken en niks gegeten. Ik had t niet onder controle en begon gewoon te spugen. Daarna niks meer aan de hand maar het heeft me 2 weken gekost om er psychisch bovenop te komen. Ik ga zeker een therapeut raadplegen als ik me ziek ga voelen bij een eventuele zwangerschap want nog steeds raak ik in paniek met misselijkheid. En ja ook mijn grootste angst is dat ik niet voor m'n (hopelijk nog komende) kinderen te kunnen zorgen als ze ziek zijn. Zolang t idd melk is oid kan ik ermee dealen en ook bij de kat of hond ruim ik t gewoon op.... Nogmaals wel fijn dat er mensen zijn die dit begrijpen🙂
Het is erg lastig te begrijpen voor mensen die deze angst niet hebben. Dat is tenminste mijn ervaring. De angst die wij voelen tijdens een buikgriep periode is ook moeilijk te begrijpen. Ik vind het ook heel fijn om te lezen hoe andere moeders of meiden die zwanger willen raken of al zijn hiermee omgaan.
Misschien fijn om er een topic over open te houden zodat we met verhalen bij elkaar terecht kunnen 🙂
Heel herkenbaar en zelfs fijn om te lezen, ook hier eentje met emetofobie. Zo erg dat ik er tijdens mijn werk voor wegloop (verpleegkundige ) en al jaaaaaaaaaren niet uit ben geweest omdat ik bang ben voor dronken mensen. Met ML voor de kinderwens al menig gesprek over gevoerd. Ik moet zeggen dat ik vooralsnog niet erg misselijk ben of ben geweest bij de zwangerschappen (afkloppen!) maar heb besloten om ervoor te gaan en ik hoop ergens zelfs dat dit me er over heen helpt. Er staat zoiets moois tegenover! Ik zag dat iemand anders dezelfde tip gaf maar je zou kunnen overwegen om nog een afspraak (of meerdere als je wenst) met een therapeut te maken om met meer vertrouwen een zwangerschap in te gaan? Ik zie trouwens ook wel op tegen het verzorgen van mijn zieke kind, als deze moet overgeven. Het klinkt heel gek maar wat me houvast geeft is dat ik er bij onze katten in eerste instantie ook niet tegen kon, dit is in de loop van de jaren beter geworden en nu ruim ik het zelfs op! (Wel met handschoenen aan, dettolspray in de aanslag en de vieze doekjes heeeeeeeel ver van me af houden maar dat mag de pret niet drukken ) Succes!!
Ja wat grappig. Met katten enzo kon ik er eerst ook helemaal niet tegen maar de laatste keer dat de kat ziek werd vond ik het zó zielig dat ik hem zelfs over zijn rug ben blijven aaien. Maar bij mensen, oh vre-se-lijk! Het hele idee alleen al! Is het niet zo als ik bijv. een paar 'losse' sessies bij een psycholoog wil, ik weer op een lange wachtlijst moet voor een intake? Ik ben nl echt al jaren niet geweest. Ik heb het hier gisteren over gehad met mijn man en hij zei zelf ook dat het misschien voor mijn zelfvertrouwen beter is om dat idd te doen. Ik zal eens even rondvragen hier. Oh en waar ik tegenwoordig ook tegen kan (eerst echt níet) is bijv. kotsende mensen op tv. Ik kijk 's avonds wel eens ridiculousness (kennen jullie dat? heel flauwe tv op mtv ) en dat komt dit ook nog wel eens voorbij. Heel gek maar het 'helpt' wel om te merken dat dat me op zo'n moment niets (meer!) doet. Maar ik weet gewoon dat ik onwijs in paniek ga raken als ik zelf misselijk zou worden. Ik ga straks beginnen met Menopur spuiten en hoewel ik niet op zie tegen te behandeling denk ik wel steeds 'wat als ik me nou misselijk voel?' Maar wél fijn om te lezen dat ik zeker niet de enige ben die hiermee rondloop. Want eerlijk is eerlijk: wie weet valt het straks hartstikke mee en ben ik me voor niets zo onwijs druk aan het maken. Ik ben ervan overtuigd dat stress en angst ook meespeelt hierin
Weet je, naar mijn idee laat het feit dat jullie bezig zijn met het krijgen van een kindje al zien hoe sterk je hierin bent. Als je angst het verlangen naar een kindje zou overwinnen, zouden jullie niet al zo ver zijn gekomen! Het zou kunnen dat je weer op een wachtlijst komt te staan maar er zijn vast meerdere psychologen in je omgeving. Misschien is je huisarts hiervan op de hoogte? Ik ga duimen voor je, op een mooie, fijne, overgeefvrije zwangerschap!
Zo herkenbaar allemaal. Heb gelukkig al 15j niet meer moeten overgeven en ben hier dagelijks erg dankbaar voor. Ik heb ondertussen 2 zoontjes en zij zijn elk jaar gezegend met 2x de buikgriep en nog vaak tussendoor overgeven. Wanneer ze hier nog maar zeggen dat ze buikpijn hebben, sla ik helemaal in paniek. Vanaf dan moeten ze in de zetel zitten met een emmer of op toilet gaan zitten op een kussen met een deken. Meestal is de buikpijn dan heel snel over Ze slapen ook ieder standaard met een emmer in bed voor als ze 's nachts moeten overgeven. Als ze dan moeten overgeven, zijn ze helemaal op zichzelf aangewezen (als papa niet thuis is). Ik kan echt niet bij hun zijn of hun troosten. Het is sterker dan mezelf, maar wil ze dan niet in de buurt hebben. En ze worden dan ook verbannen naar de badkamer of toilet. Door de jaren heen lukt het me wel om de emmers uit te spoelen of (heel af en toe) de grond te kuisen. Mijn oudste zoontje heeft het me ooit geflikt om uit zijn stapelbed te spugen. Er was geen zuiver plekje meer in heel de kamer en niemand om me te helpen. Dit heeft er voor gezorgd dat ik het ondertussen wel kan opruimen. Als ik niemand anders vind die het voor me wil doen. Gelukkig ben ik tijdens mijn zwangerschappen nooit misselijk geweest. Ik heb 2x een zalige zwangerschap gehad en gelukkig maar. Nu zwanger van nummer 3 en deze keer is het niet zo zalig. Voorlopig kan ik nog steeds alles binnen houden, maar ben van 's morgens tot 's avonds erg misselijk. Normaal als de buikgriep in de familie zit, stop ik met eten. Dat is nu natuurlijk niet aangewezen. Zit de ganse dag met mijn polsen onder koel water. Probeer mijn gedachten constant te verzetten en aan 'happy' dingen te denken. Volgens mij helpt dat altijd enorm. Ben blij om te lezen dat ik niet de enigste ben die zo denkt en doet. Hier zegt iedereen altijd dat ik enorm overdrijf.
En zelf nooit ziek geworden?! Dat is fijn! Ik heb ook emetofobie en mijn grootste angst is aangestoken te worden door mijn kindje met buikgriep. Zie zo tegen de komende winter op (zoontje is nu 9mnd) dat ik overweeg hulp van een therapeut te zoeken. Mijn zwangerschap viel mee gelukkig. Wel misselijk geweest maar nooit hoeven spugen. Veel vrouwen zijn misselijk maar soms maar een klein bttje en maar heel weinig vrouwen spugen ook.
Jawel hoor. Ik heb ook elke keer prijs. Van zodra eentje overgeeft, stop ik voor 2 dagen met eten. Hier en daar een beschuitje om de honger te stillen en dat is het. Ik moet gelukkig nooit overgeven van de buikgriep, maar elke keer opnieuw is het paniek in huis. Het moest maar eens zijn. ..