Ik vind het lastig om een duidelijke titel te beschrijven. Ik ben onverwacht met 37 weken bevallen van een zoon. Door enorme drukte op het werk had ik nog even behoefte aan een goede verlofperiode. Maar dit heb ik dus nier gehad. Ook had ik in die tijd veel met mijn dochtertje willen doen wat er dus niet van is gekomen. De bevalling zelf is ook bizar verlopen waardoor mijn vriend de geboorte heeft gemist. Al met al merk ik dat het me veel doet en dat ik er moeite mee heb dat alles zo is gelopen. Ook al ben ik nuchter en denk ik altijd het loopt het zoals het loopt. Wat ik hiermee wil? Ik ben benieuwd of er dames zijn die dit herkennen. Even van me afschrijven etc
Gefeliciteerd met de geboorte van je zoon. Wat heftig dat je partner er niet bij is geweest. Had je verder wel iemand die dichtbij je stond aanwezig of was je helemaal alleen? Ik herken wel wat je schrijft. Hier ook veel eerder ingeleid dan in eerste instantie verwacht. Ik zou met 37 weken ingeleid worden maar ben met 35 weken opgenomen vanwege pre-eclampsie. Op zaterdag werd er besloten dat ik moest bevallen en op zondag is onze dochter geboren. Ondanks dat ik op dat moment heel blij was dat de artsen ingrepen, vind ik het nu achteraf toch wel erg jammer. Ik had zo graag de laatste weken vol willen maken en er voor mijn gevoel echt klaar mee willen zijn in plaats van er klaar mee zijn omdat ik doodziek was. Ik sta in het leven dat alles gebeurd met een reden en dat als er dingen gebeuren dat dit gewoon zo moet zijn maar dat maakt het natuurlijk niet minder kloten.
Wat fijn om jouw reactie te lezen. En om te zien dat mijn gevoel dus niet heel gek of vreemd is. Ik denk dat we ongeveer hetzelfde in het leven staan, ook ik denk dat alles gebeurd met een reden. Maar het blijft toch even slikken. Er was een stagiaire bij mijn bevalling maar die wist ook niet wat haar overkwam. Verder waren we alleen. Toch denk ik dat de manier waarop ik ben bevallen niet eens het ergste vind. Vooral het lege gevoel en mijn kindje in mijn buik missen maakt het lastig. Ik hoop dat dit door de hormonen komt en snel afneemt want ik voel me een beetje een wrak. En dat past niet bij me.
Ik vind je gevoel niet abnormaal Sophie221 Op mijn werk schijnt het een soort "rage" te zijn om met 37wk te bevallen, al mijn collega's zijn spontaan met 37wk bevallen. Ook zij hadden er dan vaak nog maar 1wk verlof op zitten en waren er praktisch gezien nog maar nauwelijks of zelfs nog niet klaar voor. Daarom heeft mijn baas nu in principe de regel dat je stopt met 34wk ipv 36. Ik ben zelf ook met 34wk met verlof gegaan (nou ja, eerst 2wk vakantie omdat ik wel 12wk nadien wilde) en bevallen met bijna 42wk. Toen ik 37 weken was, was ik er ook emotioneel nog niet klaar voor. Ik dacht toen "okay, officieel voldragen, maar ik had me heel erg ingesteld op 22 mei, mijn uitgerekende datum. 3wk eerder, op 2 mei, was ik nog helemaal niet bezig met bevallen. Ik denk dat ik ook echt overvallen was geweest als ik toen al was bevallen. Ook al weet je dat je zwangerschap met 37wk op zich voldragen is. Ik hoor van al mijn collega's dat gevoel van "het kwam opeens toen ik in de winkel was of in de speeltuin zat met de oudste". Ik heb wel echt heel bewust die laatste weken beleefd. Ik kan me echt voorstellen dat jij dat bewuste hebt gemist. En ook: ik weet niet of je met bizar bedoeld dat jouw bevalling heel erg snel is gegaan? Ik herinner me dat mijn moeder van mijn jongere zusje een stortbevalling had, vliezen braken om 18.50, direct persweeen, bleek 10cm ontsluiting en om 19u was mijn zusje geboren. Iedereen in haar omgeving zei dat ze wel heel erg blij moest zijn dat het zo snel was gegaan. Maar zij had zelf zoiets "wat is er in vredesnaam die 10min gebeurd, ik heb het nauwelijks beseft dat ik aan het bevallen was". Juist omdat iedereen vond dat ze maar heel blij moest zijn, kon ze dat maar moeilijk verwerken.
Ik had ook een stortbevalling die snel ging en ook nog eens bizar verliep. Mijn vriend was dus niet aanwezig bij de geboorte en ook de verloskundige was niet in de ruimte. Ik ben redelijk in paniek staand bevallen in de badkamer. Ik heb het er moeilijk mee
Gefeliciteerd met je zoon! Als ik het goed begrijp is het ook nog maar een week geleden gebeurt? Logisch dat het je nog zo hoog zit. Gun jezelf de tijd om dit een plekje te geven en praat erover met mensen. Ook met je verloskundige of misschien is het wel fijn om die stagiaire nog eens te spreken. Succes, en hopelijk heb je wel nog een fijne kraamtijd verder..
Het missen van je buik is heel logisch. Dat heb ik ook vrij heftig gehad maar dat zwakt langzaam af. Heb heel wat traantjes gelaten tijdens het buidelen met mijn dochter. Helemaal als ik dan het gekietel van haar voetjes voelde tegen mijn buik aan. Laat het over je heen komen en weet dat alles wat je nu voelt volkomen nornaal is! Je hoeft jezelf niets op te leggen qua gevoelens, alles in je eigen tempo. Je mag me altijd een PB sturen. Dikke knuffel!
Och, dat klinkt ook echt ontzettend heftig! Zelf was ik het met 37w ook nog niet echt zat, dat kwam een week of anderhalf daarna pas. Alles bij elkaar snap ik dat het je een rotgevoel geeft. Heb je wel iemand met wie je dit kan bespreken?
Ik heb het kort met de kraamverzorgster besproken en ook met mijn vriend. Maar ik vind het soms moeilijk te verwoorden wat er precies mis is. En ik ben iemand die het minder erg doet voorkomen dan het is. Omdat ik me niet wil aanstellen ( alles is toch goed gekomen en iedereen is gezond etc). Ik denk dat ik het voor mezelf eens ga opschrijven. Misschien helpt dat.
Thnx! Ik denk dat ik het voor mezelf eens ga opschrijven. Hopelijk helpt dat iets. Ik draag hem nu heel veel bij me en heb ook een extra draagzak gekocht. Dan hoef ik hem niet meteen helemaal te missen.
Ik vind jouw gevoelens helemaal niet raar! Wat heftig allemaal! Wat anderen ook zeggen, opschrijven kan helpen en heb het er met iedereen die het wil aanhoren erover. Dat heeft mij bij mijn eerste bevalling heel erg geholpen. Het is ook pas een week geleden . Succes ermee! Vraag het anders eens aan de VK, misschien dat zei tips heeft.
Allereerst gefeliciteerd met de geboorte! ik snap je heel goed hoor en het is ook echt niet raar dat jij je zo voelt. Ik had het ook heel sterk, ene dag werd er nog gezegd: de meeste baby's komen pas na de 40 weken en een dag later lag ik in het ziekenhuis en werd m'n dochter na net 37 weken geboren. Was er ook helemaal nog niet klaar mee, het zwanger zijn op zich en miste ook m'n buik heel erg. Snap dus heel goed hoor dat je er overheen moet komen! Ben zelf ook altijd heel nuchter maar hier had ik ook moeite mee. Ik heb m'n verhaal opgeschreven en een paar keer terug gegelezen en uiteindelijk wordt dat gevoel wel wat minder maar geef het wel tijd. Sterkte!
Helemaal niet raar om jezelf zo te voelen. Herken heel erg hoe je erin staat. Heel nuchter en ook naar de buitenwereld misschien net iets te stoer. Het gevoel is soms toch echt anders, terwijl je ratio zegt: alles is goed, gezond kindje, wat wil je nog meer. Mijn tweede bevalling was ook echt zo'n stortbevalling. Was gelukkig wel in het ziekenhuis omdat ik medisch ben. Daarbij het 'geluk' dat mijn bevalling begon met gebroken vliezen. In het ziekenhuis controle op ontsluiting, 3 cm en gesprekje over weeën opwekken met infuus. Even onder de douche, direct weeën gevolgd door persdrang. Noodbel gebruikt. Gyn kwam gelijk. Kindje kon nog net met beleid opgevangen worden. In het ziekenhuis besloten ze om mijn kindje de de eerste twee uur gewoon lekker op mijn borst te laten liggen en ons verder volledig met rust te laten. Dat heeft me wel goed gedaan. Na twee uur kwam de gyn om wat controles te doen, maar maakte de bevalling direct bespreekbaar en gaf ook aan de het zo snel ging, dat ik daar fysiek met naweeën wat meer last van kon hebben, maar belichtte ook juist het emotionele aspect. Ik denk dat mij dat heel goed heeft gedaan. Er was eigenlijk al herkenning voordat ik besefte dat eea best bizar was verlopen. Meid, het is nog zo vers. Zoveel emotie en hormonen gieren nog door je lijf. Schrijf van je af en praat ook. Ook al is het de 'stoere' versie van het verhaal.....
Ik snap heel goed dat je je zo voelt. In paniek en praktisch alleen bevallen lijkt me vreselijk. Kan me heel goed voorstellen dat je het daar af en toe moeilijk mee hebt. Wij gingen voor een standaard tussentijdse controlle naar het ziekenhuis, had nog 1 1/2 week tot de geplande keizersnede. Maar ik voelde me niet geweldig, had mn man de dag ervoor al gevraagd om thuis te blijven want had een voorgevoel dat ze snel zou komen. Gebaseerd op absoluut niets, dus nam het zelf ook niet heel erg serieus. Gyn nam me niet serieus bij controlle, maar omdat ik er om vroeg checkte ze toch nog even. Verrassing 2cm ontsluiting, paar uur gewacht, 4-5cm ontsluiting. "We gaan over 15min je baby halen" Dat de baby kwam had ik zelf ook wel door, maar ineens was het "verrassing over 15min ben je moeder" Ik ging naar het ziekenhuis voor standaard controlle! Ik had nog 1 1/2 week! Dus ik snap je gevoel heel goed. Praat veel over je gevoelens. Het moet allemaal nog een plekje krijgen, en de hormonen helpen ook niet. Heel veel sterkte.
Bedankt voor jullie reacties dames! Inmiddels zijn we al enkele weken verder en zijn we voor de tweede keer opgenomen in het ziekenhuis. Eerste keer dronk hij niet goed, nu heeft hij hoge koorts en blijkt hij een virus te hebben... Het geeft niet echt ruimte en tijd om alles te verwerken. Ik hoop de komende dagen de tijd te hebben om het allemaal eens op te schrijven voor mezelf. Hopelijk geeft me dat meer rust.