Hoi allemaal, Dit is de eerste keer dat ik (helaas) me op dit deel van het forum moet melden. We hebben begin 2015 een miskraam gehad bij de 8 weken en eind oktober een miskraam gehad bij de 12 weken. In juni 2016 een positieve zwangerschapstest: 3e keer is scheepsrecht! Op 23 december hadden we een goede echo. Ik was bijna 31 weken zwanger. Tussen kerst en oud en nieuw ben ik wat ziekjes geworden en hebben we om 12 uur 's nachts samen naar het vuurwerk gekeken op onze slaapkamer. Wel merkte ik al een aantal dagen geen gefladder meer. Alleen dat hij zich uitrekte en zijn hoofdje flink naar buiten kwam zetten. Op maandag 2 januari wilde ik toch dat er even geluisterd zou worden naar zijn hartje. Omdat manlief ziek was, ben ik alleen naar het ziekenhuis gegaan. Ik ben in het ziekenhuis in behandeling vanwege diabetes. Om 1 uur 's-middags mocht ik in de stoel gaan zitten. Zuster nr 1 heeft 5+ minuten naar het hartje gezocht. Ze kon hem niet vinden. Zuster nr 2 heeft ook 5+ minuten gezocht, 'Hij heeft zich goed verstopt' zei ze nog.. En toen begon het bij mij te dagen.. zou ik al dagen harde buiken hebben? De gynaecoloog in opleiding kwam en haalde na wat zoeken het echoapparaat erbij. Geen kloppend hartje meer... bij de 33 weken gestrand. Ik moest manlief bellen, die is zo snel mogelijk gekomen. Gesprekken over 'hoe nu verder' is, zoals jullie waarschijnlijk weten, zwaar. We mochten naar huis en hadden een afspraak over 2 dagen (woensdag), om aan de inleiding te beginnen. Die avond kregen ik pijnlijke harde buiken en had ik opeens dikke voeten. Zwangerschapsvergiftiging.. joepie... Ben maandagnacht op dinsdag in het ziekenhuis gebleven en dinsdagochtend begonnen met tabletten om de bevalling op gang te brengen. Woensdag 4 januari bevallen van Luuk. 50 cm lang en toch al meer dan 3 kilo. Komt door de diabetes. Sindsdien zijn we bij een maatschappelijk werkster in behandeling en manlief en ik kunnen goed met elkaar praten. Luuk had een hartafwijking. Niets aan te doen, pech... Nu ben ik 8 weken verder en mijn overbuurvrouw is gisteren bevallen van een (zover ik weet) gezond meisje. Tot nu toe kon ik alles relativeren en het leven gaat gewoon door. Soms sterke, soms minder sterke dagen. Maar wat ik nu voel.. jaloezie, pijn, verdriet.. alles door elkaar. We hebben samen op zwangerschapsyoga gezeten, een heel aardige meid... maar oh, wat voel ik me k*t nu. Een mokerslag - BAM - in je gezicht.. geconfronteerd wat bij ons niet had mogen zijn.. Waar ik eerst dacht, we gaan er nog een keer voor! denk ik nu, waarom wil ik deze hel nog een keer door? Geen leuke zwangerschap meer, 40 weken hel.. een 4e keer hopelijk zwanger, maar gaat dit goed? De makkelijke weg zou pleegzorg of adoptie zijn. Dan weet je zeker dat er iets levends in huis komt.. geen onzekerheden en pijn van nog een zwangerschap.. pff mn hoofd is helemaal in de war door wat er aan de overkant gebeurt.. Kent iemand dit gevoel van een zus / vriendin / buurvrouw die nét is bevallen nadat jij jouw kindje hebt weg mogen brengen? Is er Facebook groep met lotgenoten? Waar je soms je hart kan luchten?
Wat vreselijk wat jullie is overkomen, wat een mooie naam hebben jullie jullie zoon gegeven en wat een prachtige foto met prachtige urn. Ik was tegelijk zwanger met 2 vriendinnen en alledrie binnen een maand van elkaar uitgerekend toen ik mijn tweelingjongens verloor. Ik vond het heel moeilijk om contact met hun te houden, uiteindelijk is 1 vriendschap gesneuveld. Zij gaf mij niet de tijd die ik nodig had om haar dochter te ontmoeten. Mijn andere vriendin had dit wel en dat is voor mij nu ook een vriendschap voor het leven. Juist omdat ze respect had om mijn verdriet en afstand hield waar nodig. Het is nu nog heel pril voor jullie, wat goed dat je goed met je man goed kan praten. Geef jezelf de tijd en wees lief voor jezelf. Neem het jezelf niet kwalijk als je jaloers bent, het is niet misgunnen, jij had zelf Luuk ook in ruil voor alles in de wereld graag thuis gehad. Voor ons was de enige remedie een nieuwe zwangerschap. Hoe vreselijk ik het zwanger zijn ook vond. Na een half jaar na het overlijden van mijn jongens had ik een positieve test in mijn handen. Na 8 lange maanden, mochten wij onze prachtige zoon in onze armen sluiten, en het was het allemaal waard. Of ik nogmaals een zwangerschap aan durf (mits het ons gegeven is) weet ik nog niet, maar deze kleine man maakt een heleboel goed! Nooit zal het verlies en gemis helemaal vervangen kunnen worden, maar hij brengt ons heel veel plezier en geluk. Geef jezelf de tijd en ook al ontkom je straks niet aan je buurmeisje, neem het jezelf niet kwalijk als je geen interesse kunt tonen. Ik neem aan dat ze weet wat met Luuk is gebeurd en dat ze begrip heeft voor jullie reactie (wat jullie reactie ook is) bij een eventuele confrontatie. Je kunt ook een gesprek aanvragen met de gyn en vragen stellen over de begeleiding van een mogelijke nieuwe zwangerschap. Na dit gesprek groeide mijn vertrouwen, wellicht helpt jou dit ook. Veel sterkte, neem de tijd en je kan altijd een berichtje sturen. Voor mij is het nu 3,5 jaar geleden, nog altijd overvalt mij het verdriet op onverwachte momenten, maar ik kan weer genieten.
Verschrikkelijk.. heel veel sterkte met het verlies van Luuk. Jullie hebben al zoveel moeten doorstaan. Welke keuze jullie ook maken, het is altijd een goede keuze. Kan me goed voorstellen dat je een nieuwe zwangerschap niet aandurft maar misschien denk je daar over een aantal maanden anders over. Jullie Luuk zal in ieder geval niet vergeten worden.
Oh wat een vreselijk verdrietige periode. Kan me de jaloezie etc goed voorstellen, alhoewel niet vanuit persoonlijke ervaring. Wil je toch ook feliciteren met de geboorte voor jullie prachtige zoontje en helaas, met pijn in mijn hart, moet ik je tegelijk condoleren. Heel veel sterkte.......
Dank jullie wel allemaal. Lief dat jullie de moeite hebben genomen om te reageren, wordt erg gewaardeerd! Ben nu weer een dag verder, heb net hard gelopen, en heb vandaag een sterkere dag dan gisteren en eergisteren.. Woensdag hebben mijn man en ik weer een gesprek bij de maatschappelijk werkster. Weer heerlijk 'legaal' janken. Op een gekke manier in mn hoofd schaam ik me daar thuis of bij een zus / vriendin toch een beetje voor.. ik weet dat het mag, maar doe het liever niet. Waarom? Tjah, geen idee.. iemand ook dit gevoel (gehad)?
Wat vreselijk om je zoon te moeten verliezen Prachtige foto en urn, een mooi plekje voor Luuk*. Ik heb destijds heel veel gehad aan lieve Engeltjes. Zij hebben maillijsten die ze opsplitsen in o.a. het aantal weken zwanger, maar ook oorzaak etc. Ik zat bij de zwangerschapsafbrekingen op medische indicatie (niet levensvatbare kinderen) en heb daar zoveel steun aan gehad. En huilen? Nee, dat deed ik ook liever alleen. Het was te eng om mijn verdriet te laten zien, te groot, te veel, dat kon ik niet goed delen met anderen. 4 maanden later was ik zwanger van onze zoon en hoewel dat een zware zwangerschap was, heeft hij zoveel licht gegeven in een heel donkere tijd. Ze worden niet voor niets rainbow baby's genoemd <3 Geen kind kan vervangen worden, nooit. Maar mijn kinderen hebben mij weer een reden gegeven om op te staan en gelukkig te durven zijn. Dat gun ik jullie ook, wanneer jullie eraan toe zijn. Oh en andere mensen die een baby krijgen, dat vond ik idd heel moeilijk. Niet omdat ik echt jaloers was, maar om te zien hoe het had moeten zijn en wat ons ontnomen was. Dat is onverteerbaar. Maar de meeste mensen snappen dat gelukkig wel.
Gefeliciteerd met de geboorte van jullie Luuk*, wat vreselijk dat jullie hem weer hebben moeten laten gaan. Om je vraag te beantwoorden, de eerste dag dat ik weer therapeutisch aan het werk ging, kreeg ik beschuit met muisjes onder mijn neus geschoven van een collega en om eerlijk te zijn mocht ik die man toch al niet. Nu, jaren later, heb ik het leven weer opgepakt, maar als ik eerlijk ben heb ik altijd nog een flits van jaloezie als ik mensen spreek die een kind hebben dat even oud is als mijn eerstgeborene had moeten zijn. En die collega zie ik gelukkig nooit meer.
Wat vreselijk dat je je zoontje luuk hebt af moeten geven ook ik heb veel aan lieve engeltjes gehad. Ik vond het heel fijn om met lotgenoten te praten.. had er echt behoefte aan. Je mag me altijd een pb sturen. Heel veel sterkte. X
Heel veel sterkte met het verlies van jullie zoontje Luuk. Wat heb je een mooi plekje gemaakt voor hem. Ik was tegelijk zwanger met mijn schoonzus. Toen ik na 23 weken moest bevallen van mijn dochter beviel mijn schoonzus 6 weken later van haar kerngezonde zoon. Ik moet eerlijk zeggen ondanks dat ik nog heel erg verdrietig was om het verlies van ons kindje, had ik geen 'pijn' bij de geboorte van mijn neefje. Ik heb m zelfs meteen vast gehouden. Het was niet mijn kindje, enige die ik terug wilde was MIJN kindje. Ik heb daarom nooit moeite gehad met andere baby's in mijn omgeving. Destijds had ik ook erg veel aan Lieve Engeltjes. Je wordt dan ook ingedeeld op een maillijst met mama's die precies hetzelfde hebben meegemaakt zoals jij. Want niet iedere situatie is hetzelfde van ouders van een vlinderkindje waardoor het rouwen niet hetzelfde hoeft te zijn. Maar bij Lieve Engeltjes wordt je dus wel in contact gebracht met ouders die op dezelfde manier hun kindje verloren zijn.
Ik krijg echt kippenvel over mijn hele lichaam. Volgens mij ben je een hele krachtige vrouw. Dit is het ergste wat je kunt doormaken. Heel veel sterkte!!!!
Ik lees eigenlijk nooit dit gedeelte, maar jouw bericht begon ik te lezen... Pff wat onwijs heftig zeg, ik wil je heel veel sterkte toe wensen en ik hoop dat je er nog een keertje voor wilt gaan.. heel veel kracht toegewenst!!
Hier een lotgenootje. Ik had net als jij twee miskramen gehad en daarna ons dochtertje met 38.5 plotseling verloren. Leek erg op hoe jij het beschreef. Dat je niets meer voelde en toen het hartje niet meer te vinden was... (ik was ook alleen in het ziekenhuis). Alleen is er bij ons geen oorzaak gevonden. Na Noa* heb ik nóg een mk gehad en daarna is eindelijk ons mooie zoontje geboren. Maar ja, ik herken het, iedereen met wie je tegelijkertijd zwanger was, de kindjes die wél gewoon leven.... Eerlijk gezegd blijft dat gevoel. En het blijft steken. Het enige is dat ik nu ook een mooi en lief levend kindje heb. Maar je gezin zal nooit compleet zijn. En dat voel ik wel vaak. Ik wil je heel veel sterkte wensen en je mag me altijd een pb sturen. Wat een prachtige naam, Luuk, en een mooi ventje. Fb: Vlindersite en voor "straks" Zwanger worden na verlies kindje
Wat een prachtig mannetje en zo'n bijzondere urn. Symboliseert zo mooi dat hij voor altijd in jullie hart is.. Heel veel sterkte voor jullie samen. En ik denk dat al je gevoelens, jaloezie, verdriet,.. compleet terecht en op zijn plaats zijn. Liefs