hallo allemaal , Ik wil even wat van me af schrijven en misschien dat iemand advies heeft of die dit herkent ? Mijn schoonouders maken in mijn ogen onderscheid tussen hun kleinkinderen. Mijn man had al 2 kinderen toen ik hem leerde kennen. Nu hebben wij samen ook nog 2 kinderen gekregen, maar mijn schoonouders doen veel meer met zijn eerdere kinderen , ook krijgen hun veel meer kado's Volgens mijn man moet ik hier niet zo zwaar aan tillen en zijn zijn ouders gewoon zo .. maar ondertussen word mijn oudste bijna 7 jaar en gaat het verschil merken , de jongste van 4 maanden heeft natuurlijk nog niks door , daarintegen ik natuurlijk wel. Ik word er zo boos om en kan eigenlijk niet meer normaal doen.
Kan je niet gewoon vragen aan je schoonouders waarom jij het gevoel krijgt dat de andere twee kinderen meer krijgen?
Mijn schoonmoeder past 2 dagen op de kleine van mijn schoonzus en 1 dag op die van ons. Ik heb op een gegeven moment ook eerlijk gevraagd waarom ze dit aan haar heeft aangeboden. Bleek dat ze onze zoon t.z.t. ook 2 dagen van school wil halen zodat we geen BSO nodig hebben. Een ontzettend lief gebaar en daardoor was die ene dag ook verklaarbaar. Ben blij dat ik het heb besproken. Kortom, ga het gesprek gewoon eerlijk aan in plaats van je van binnen op te vreten. Misschien is het een bewuste keuze, maar misschien beseffen ze het niet eens.
Misschien vindt ze het vervelend voor de oudere kinderen dat zij in een gebroken gezin opgroeien en is dit haar (onbewuste) reactie?
Mijn schoonmoeder doet dit ook; de eerdere kinderen van mijn vriend zijn heilig, maar onze jongste kan maar weinig goed doen. In haar geval is de reden dat ze al wat ouder is en niet meer zo'n zin heeft in de baby-/dreumesfase. Dit zegt ze ook gewoon. Helaas zal de jongste dus niet zo'n band opbouwen met haar als de oudere kinderen en kan ik haar ook niet als oppas vragen. Jammer, omdat ze als enige in de buurt woont. Maar het is zoals het is. Omdat het uitgesproken is, heb ik er vrede mee. Ik begrijp het ook wel. Gelukkig is mijn eigen moeder juist erg betrokken bij mijn dochter, ook al woont ze ver weg. Ik zou dus het gesprek aangaan. Het heeft geen zin er in je eentje over te blijven kniezen waarom ze dit doet....
Dit is het bij ons ook, niet zo gezegd door schoonmoeder zelf maar we krijgen wel heel vaak de opmerking dat de eerste twee echt zielig zijn omdat ze in een gebroken gezin opgroeien. Wij hebben er iets van gezegd en ze probeert het nu wat recht te trekken, dit lukt d'r helaas niet altijd maar prima. Zeker toen onze gezamenlijke oudste het begon op te merken waren we er snel zat klaar mee...
Dit is een al wat ouder topic zie ik, maar wegens de herkenbaarheid van je verhaal wil ik toch nog even reageren. Mijn vriend heeft een dochter van intussen 17 uit een eerdere relatie. Samen hebben wij een zoontje van bijna 3 en is er nog een kindje onderweg voor december. Mijn schoonmoeder maakt onnoemelijke vceel onderscheid tussen de dochter van mijn vriend en mijn zoontje. Voor haar heeft ze een spaarrekening, voor mijn zoontje niet. Haar betaalt ze vanalles en nog wat, geeft ze extra zakgeld tussendoor enz enz. De uitleg hiervoor is dat de mama van mijn stiefdochter financieel het zwaar heeft (omdat ze gewoon niet kan omgaan met geld en van werken ook al niet erg gek is) en dus haar kind nooit iets zal "kunnen meegeven. Bovendien heeft mijn stiefdochter het al "zwaar genoeg" dat ze uit een "gebroken gezin" komt. Ikzelf heb het daar erg moeilijk mee, temeer omdat mijn vriend dit ook nog allemaal normaal vindt! We hebben daarover al discussies gehad, maar die monden steevast uit in ruzie en dat is het me niet waard. Ik merk echter dat het vaak aan me knaagt. Gisteren nog kwam ik geheel toevallig te weten dat mijn schoonmoeder mijn stiefdochter eerder deze maand voor een paar honderd euro kleren gekocht had en gisteren nog een 135 euro als extraatje had gegeven voor de start van het nieuwe schooljaar. Als je dan weet dat mijn schoonmoeder vorige week nog kwam aandraven met een envelop met daarin 50 euro voor mijn zoontje om daarmee "iets te kopen wat hij nodig heeft voor naar school te gaan" denk ik toch dat elk mens met enig normbesef hier wat aanstoot aan neemt. En dan moet ik nog keer op keer als ze dan eens iets geeft overlopen van dankbaarheid. Iets waar ik het erg lastig mee heb als ik weet dat wat mijn zoontje krijgt wel 1/10 is van wat mijn stiefdochter krijgt. Veel meer doen dan me erbij neerleggen kan ik niet. Ik troost me een beetje met de wetenschap dat mijn zoontje als hij wat ouder is dit mogelijk zelf ook wel al ontdekken en daar zijn conclusies uit trekken.
Emotioneel snap ik je helemaal. Alleen, het is blijkbaar zo. Heb je het zelf financieel krap? Zo nee, tel dan helemaal je zegeningen. Mijn tante koopt ook veel voor de kinderen van haar zoon en zijn 1e vrouw. Uit medelijden, ter compensatie. En ik weet dat ze de 1e vrouw een secreet vindt en de 2e vrouw geweldig. En ja, het kwetst de 2e vrouw ook dit gedrag. Ik zeg haar ook vaak dat je njet over de portemonnee van een ander kan en mag beslissen. Verder hebben zij het financieel heel royaal gelukkig en daar is ze ook blij mee. Het is voor haar een gevoel van 2e rang zijn en dat is eigenlijk hartstikke zonde. Iemand veranderd zomaar niet.
Ik denk dat je vooral heel blij moet zijn dat je (stief)kinderen een oma heeft die om hun geeft en mee wil helpen en meedenkt. En dat de oudste dochter meer krijgt vind ik alleen maar logisch, spullen voor tieners zijn toch ook veel duurder dan voor een kleuter.