Hey allemaal, Ik moet eventjes mijn ei kwijt... Mijn zoontje is 2 weken terug onverwacht na 33.4 weken zwangerschap geboren. Ik had al enkele weken harde buiken maar de controle bij de gyn de week ervoor was volledig goed, niets wat wees op een naderende vroeggeboorte. L. zelf doet het heel goed, had een geboortegewicht van 2kg350 en was 45cm groot. Nooit problemen geweest en drinkt alles ondertussen zelf. Hij mag maandag met een zwangerschapsduur van 36 weken ook naar huis. Zelf merk ik echter dat ik het moeilijker heb. Allereerst was ik nog totaal niet klaar met zwanger zijn. Ik was trots op mijn buikje dat eindelijk echt zichtbaar werd en wou hier nog enkele weken van genieten.. Daarnaast stond er nog niets klaar voor het kindje waardoor dit de afgelopen weken allemaal in sneltempo is moeten gebeuren, tussen de ziekenhuisbezoeken in, zonder hiervan te kunnen genieten. Tot slot zit ik met een enorm schuldgevoel. Ik heb tijdens de zwangerschap heel wat stress gehad omdat we nog aan het bouwen zijn en hier wel wat probleempjes bij waren. Ik geef mezelf de schuld van de vroeggeboorte ook al is uit het onderzoek van de placenta een lichte infectie aan het licht gekomen en hebben de kinderartsen ons op het hart gedrukt dat we hier zelf niets aan kunnen doen... Niettegenstaande ben ik ontzettend blij met onze gezonde zoon en ben ik hartstikke blij dat hij maandag naar huis komt! Sorry voor dit lange verhaal maar moest het eventjes van me afschrijven...
Gefeliciteerd met je zoon! Wat fijn dat hij het zo goed doet en al mee naar huis mag! Veel zullen je gevoel herkennen. De zwangerschap was ook nog niet af. Heel logisch en normaal dat je dat laatste stukje mist. Immers had je nog veel plannen en voorpret op de agenda. En over je kindje, die was natuurlijk ook nog lang niet af. En echt jezelf schuldig voelen is niet nodig!! Je hebt niet expres je kindje te vroeg op de wereld gezet. Jou lijf heeft hem tot zo ver kunnen dragen en toen kon het niet meer. Zeker bij infectie is het maar goed dat hij geboren is. Niet om Hard te zijn maar vanuit liefde en respect hoor! Een lichaam doet wat het kan. Gelukkig is hij gezond en wel Neem de tijd voor de emoties die het je brengt. Het is ook niet niks. Hopelijk kun je er vaak over praten of schrijven. Dat helpt. Als je wil Zelfs met mawtschappelijk werk of psycholoog. Waar jij behoefte aan hebt. Bewaak je grenzen zeker als je kleintje thuis is. Hou het rustig en neem de tijd thuis jullie weg en ritme te vinden. Het is een bijzonder moment vond ik om eindelijk met een volle autostoel uit het ziekenhuis te gaan ipv een zak legen flesjes (voor kolven).
Ahh meis hier het zelfde mee gemaakt twee keer en heb ook de schuld bij mij zelf gezocht.. Geef het tijd, ik heb zelf beide keren het gemis van het zwanger zijn gehad tot de uitgerekende datum. vanaf maandag ga je gewoon volop genieten, ook wij hadden het geluk om beide keren kindjes te krijgen met een super mooi gewicht dat is echt een heel groot voordeel. Je zult merken dat als hij straks thuis is er ook meer rust zal komen. De rollercoaster stopt en je gaat je nieuwe gezinssituatie ervaren en beleven. Bij mijn eerste zoontje heb ik het tot iets positiefs omgezet.. had ik toch mooi een maand langer verlof met hem.. heerlijk extra lang genieten. Wel heeft het er hier wel ingehakt de tweede keer, zeker toen de rust terug kwam en ik heb nu ook hulp gezocht.. dus let goed op wat je voelt als het niet wegzakt wel even aan de bel trekken. Verder natuurlijk onwijs gefeliciteerd!
Hoe gaat het met je ? Mijn zoon mocht pas na 8 weken naar huis. En hij is met 6,5 maanden geboren . Het was ook totaal onverwachts en ik wilde noch echt beginnen met genieten van de zwangerschap.... met 37 weken gelukkig naar huis. En sinds hij thuis is heb pas het gevoel dat hij er echt bij hoort en van ons is.
@Iris86 , @Jeda80, @mc87 Merci voor jullie reacties! Nu hij thuis is, heb ik inderdaad wel meer rust! Het heen en weer rijden naar het ziekenhuis is al een hele last die wegvalt.. En dan mag ik nog niet klagen want wij hebben het "maar" 2 weken moeten doen in tegenstelling tot sommigen van jullie... En nu klopt het plaatje ook eindelijk. Hij is terug waar hij hoort te zijn en ik kom niet meer alleen in een leeg huis thuis. Nu komt het besef ook pas echt dat het onze zoon is en de roze wolk is ook meer en meer aanwezig Het zwanger zijn blijf ik wel missen, zeker als ik vrouwen tegenkom waarvan ik weet dat ze in dezelfde periode uitgerekend waren. Ik hoop dat deze gevoelens verdwijnen eens de uitgerekende datum gepasseerd is.. En ik hoop echt dat ik in de toekomst nog eens zwanger mag worden en die zwangerschap dan wel mag voldragen! Want dit een tweede keer moeten doormaken moet helemaal verschrikkelijk zijn, dat wil ik me niet moeten voorstellen hoe zwaar dat moet zijn, het rondrijden alleen al met al een kindje thuis...
Wat fijn dat je kindje lekker bij je thuis is. Zo hoort het Hier pas na het eerste 'gecorrigeerde' jaar ging ik minder denken van: O nu hadden ze eigenlijk jarig geweest ed. Komt ook omdat ze nu gelijk ontwikkelen met kalenderleeftijd. Toen werden ze 1 jaar en leken ze 9 maanden. Nu zijn ze bijna echt 3 Haha. Het klopt zeg maar. Geniet van je frummel meid. En neem de tijd om alles een plekje te geven.
Ik begrijp je gevoel heel erg goed.onze uk kwam met 34.5 en voelde me heel schuldig. Had tijdens de zwangerschap heeeeel veel blaasontstekingen, op de een of andere manier voelde het als falen. Hij deed het echt heel goed en mocht na 10 dagen naar huis. Die dagen waren intensief en huilde veel om het gemis van mijn buik. De roze wolk heb ik nooit gezien. Kort na zijn thuis komst bleek hij verborgen reflux te hebben en waren de eerste maanden heel zwaar. Hij huilde ontzettend veel en zat aan de medicijnen. Onze uk is net 3 geworden en zijn babytijd blijft een gevoelig punt. Hij groeit als kool (plus 1 lijn) , is een lief, eigenwijs, eerlijk, onderzoekend, leergierig, weet wat hij wil, koppig knulletje wat gevoelig is en gek op kusjes en knuffels. Probeer ondanks je gevoel toch te genieten. Veel geluk met je kleine!
Allereerst van harte gefeliciteerd met de geboorte van jullie zoon!! Vele zullen je verhaal herkennen, helaas :'( Ik herken het ook heel erg.. Je was geestelijk nog niet klaar met de zwangerschap. Je wilde ook dat moment ervaren van 'nu mag je wel komen'.. En totaal onverwachts ben je moeder.. Dit heeft wel tijd nodig om te verwerken, schakel desnoods ook iemand in, schaam je er niet voor! Ik merkte dat ik heel snel weer zwanger wilde raken (ging bij ons al moeizaam en dit keer heel snel, nooit verwacht). Nu hoef je niet meer heen en weer te rijden, wat ook een hoop energie gekost heeft.. Ik zou voor je kleine man wel lekker rust creëren.. En jezelf ook in de gaten houden. Die 'roze wolk' heb jij namelijk niet gehad, het was gelijk volgas doorgaan en daarbij ook nog het kamertje regelen.. Heel herkenbaar.. Ik had helemaal geen zin in kraamvisite, was blij als ik een moment rust had toen hij eenmaal thuis was. Hij had reflux, koemelkallergie en uiteraard prematuur, nou ik was echt voorzichtig met hem, wilde hem niet te veel prikkels geven.. Helaas denk ik ook niet terug aan een leuke tijd. Mocht je ooit weer zwanger raken kan je overleggen om proluton te mogen spuiten, dat kan helpen om verder in een volgende zwangerschap te komen.. Geeft geen garanties.. Lekker thuis en nu ook proberen te genieten meid!