Wie heeft er 3 (of meer) kinderen of wie heeft het bewust bij 2 gelaten? Wat waren jullie redenen om voor de 3e te gaan? Of waarom juist niet? Ik heb nu een jongen en een meisje. Ze zijn bijna 1 en 2 jaar. (Er zit net iets meer dan een jaar tussen ze). Ik twijfel zó hard of ik nog een derde wil of niet. Al sinds de 2e er is eigenlijk. En ik kom er gewoon echt niet uit. Natuurlijk hoef ik nog helemaal niet nu al te beslissen, maar ik weet het al bijna een jaar niet. Dan vraag ik me af of ik het na nog langer wachten wel weet. Ik wil héél graag nog een keer zwanger zijn, een heel klein baby'tje hebben, kleine kleertjes shoppen, lekker in die babybubbel leven en alles nog een keer meemaken: de eerste keer lachen, eerste keer zitten, stapjes zetten enz. Maar de realiteit is natuurlijk wel anders. Er hobbelen er nog 2 rond. Ik vond dat bij de tweede al lastiger dan bij de eerste. De tweede is voor mijn gevoel nu echt in een maand tijd een jaar oud geworden. Mijn jongste slaapt nu nog niet door. Ben nog steeds doodmoe. Dus op dit moment zou ik echt zeggen nee, geen derde. Maar later dan? Mijn eerste 2 zitten heel kort op elkaar. Ik wil ook weer niet dat de derde een nakomertje wordt. En als ik er 3 wil, wil ik er misschien eigenlijk ook wel 4. Maar dat is natuurlijk weer totaal niet praktisch. Past niet in de auto, niet in ons huis enz. En ik héb al 2 geweldige kindjes, en nog wel een jongen en een meisje ook. Maar toch blijft het knagen. Ik kan daar niet zo goed tegen. Ik wil gewoon een knoop doorhakken ofzo, ik wil weten wat ik wil. Maar het lukt niet. Dus ik ben wel benieuwd naar jullie redenen.
Geen 3de. Mijn man vond 2 goed. Financiële problemen. Met mijn werk erbij was er wel hoop op verbetering maar gaat nu pas een stuk beter en ben nu 40. Ik ben bij afgelopen zwangerschappen zo ziek geweest dat ik niet kon werken. Ziektewet zou nog meer financiële ellende zijn en wel zo dat we zouden moeten vrezen het huis te moeten verkopen in executie. En als ik ziek ben draait het hier niet door. Kinderen hebben dan van mij amper aandacht. Huishouden gaat totaal de mist in. Etc. Reden voor mij genoeg om voor sterilisatie. Als ik jonger was geweest en mijn leven evenwichtiger was gelopen. En het financieel mogelijk was. Ik een man had die me kon/wilde verzorgen als ik ziek ben en ik hulp genoeg had stel dat ik in zo een situatie ook ziek was. Dan had ik zeker nog een 3de gewild. En misschien wel meer als ik het aan kon.
Wij gingen na een paar maanden getwijfel toch wel voor een derde. Omdat we nog een leeg kamertje hadden, nog heel veel liefde over hebben en we het financieel best redden zo. Misschien heeft het ook wel meegeholpen dat onze andere twee kids verder goed slapen enz. Tuurlijk zijn er ook wel eens drama dagen of weken maar over het algemeen gaat dat super. Daarna is het wel 'klaar' voor ons, dus nu geniet ik nog meer gewoon omdat het de laatste keer zal zijn!
Ik vind de derde dus echt zó leuk. Heb zo bewust van haar genoten en de andere twee vonden het ook zo leuk en zijn dol op hun zusje. Mijn ervaring is dat je de derde er gewoon bij doet, ze draaide gelijk mee in het schema van de andere twee. Maar ik heb wel hele makkelijke kinderen moet ik toegeven. Slapen en eten goed in het algemeen.
Ik heb heel lang gedaan om te beslissen of we wel of niet voor een 3e gingen. Na de bevaling van de 2e geroepen nee ik wil nooit meer, had bi en de zwangerschap was niet zo leuk. Dus het heeft me lang tegen gehouden. Ook het feit dat ik eerst aan mezelf wilde werken en gezonder worden. Is inmiddels gelukt, ben veel afgevallen, gezond bmi en inmiddels 30+. Blijkbaar ga je dan nadenken over alles, en toch tot de beslissing gekomen om er voor te gaan.
Ik heb de eerste twee ook kort op elkaar en heb met de derde bewust gewacht. Ik was al wel zeker van een derde maar wilde de tijd hebben. Nu zullen de kinderen dik 5 en ongeveer 4 zijn als de derde komt. Beide op school zodat ik heel bewust kan genieten van nog een baby. Ik vind het vooral ook voor jonge kinderen te heftig om zo snel alweer een baby erbij te hebben. Dit voelt voor iedereen beter.
Ik ben zwanger van de 2e en wij laten het bij 2. Eigenlijk allebei altijd een wens voor 2 kindjes gehad. We hebben in ons huis ook geen kamer meer over voor een evt 3e kindje, opa en oma passen veel op en kunnen 3 kindjes niet aan. Financieel kunnen we ons redden, maar met een 3e erbij zou het wel een stuk lastiger worden. Mijn vriend komt uit een gezin met 4 kinderen, ondanks dat hij heel gek is met zijn zussen en broertje zou hij het zelf absoluut niet zo willen. Voor ons genoeg redenen het bij 2 te houden. En zo heeft iedereen zijn eigen keuze en gevoel hierin. Volg je gevoel, je kindjes zijn nog jong dus je hebt nog even.
Hier lang getwijfeld voor een derde. Toch er voor gegaan en toen lukte het niet. Nu zwanger met hulp van het ziekenhuis en blijkt een tweeling te zijn. Dus wij gaan van 2 kindjes naar 4 kindjes. Was even schrikken maar nu er aan gewend. Wel wat gevolgen waar we geen rekening mee hadden gehouden, maar dat komt ook wel weer goed. Succes met beslissen, maar volgens mij heb je altijd fases van wel of niet een 3e.
Wij hebben twee kindjes en houden het daar ook bij. Het is niet om de ruimte, het geld of andere praktische zaken. (liefde over vind ik zo'n rare opmerking ... wie heeft er nou liefde over? ) Maar we zijn gewoon compleet. Geen twijfels, we hebben een heerlijk gezin. En als ik de verhalen van de buren hoor, dan ben ik blij dat wij geen derde hebben Daar draait de derde dus helemaal niet "mee met het ritme". Die hebben hun handen vol aan drie kinderen.
Nou ik denk dat ik een derde ook absoluut heel leuk zou vinden. Tuurlijk, je houdt van zo'n kleintje en die wil je dan echt niet meer missen. Dus wat dat betreft altijd welkom. Maar ja dan wil ik er nog wel 10 en dat doe je ook niet, nouja de meeste mensen niet. Ik vind het nu zo lekker praktisch, 2 kinderen. Aan iedere hand 1 als het nodig is. Of man 1 en ik 1. Handig in de auto. Van alles hebben we een jongens en meisjes variant van spullen. Denk dat 3 wel echt veel meer een gedoe wordt om ze overal naartoe te krijgen enz. En ik wil er dan gewoon echt niet een te groot gat tussen qua leeftijd. Ben zelf ook al 32. Blijf het moeilijk vinden.
Wij hebben jaren getwijfeld of we wel of niet voor een derde zouden gaan. Financieel, mentaal aankunnen, drukte, weer gebroken nachten. Genoeg tegens te bedenken. Maar uiteindelijk vorig jaar de knoop doorgehakt en mijn spiraal laten verwijderen. Gevoelsmatig was ons gezin nog niet compleet. Na 9 maanden alsnog twijfelen en zowel teleurstelling als opluchting als ik ongesteld werd, gezegd tegen man dat ik er klaar mee was. Om een dag later positief te testen. Eerste weken was ik er ook niet blij mee, het gevoel "wat hebben we ons nu op de hals gehaald" overheerste. Inmiddels bijna halverwege, en vind het nu echt wel leuk. Kids zijn heel enthousiast, wat ook scheelt. Heb vrij makkelijke zwangerschappen, amper kwaaltjes. Echt volop genieten lukt helaas niet omdat we enkele weken geleden te horen hebben gekregen dat mijn moeder ongeneeslijk ziek is. Er zit wel een aanzienlijk leeftijdsverschil tussen, tussen 1 en 2 is het bijna 2 jaar, tussen 2 en 3 zal er ruim 5 jaar verschil zijn.
Hier is onze derde ook zo'n heerlijk kind. Zwanger worden en de zwangerschap waren pittig, maar nu ze er eenmaal is, is het echt genieten. Natuurlijk is het druk en goed plannen, maar het is het zo waard. Ook de oudste twee zijn blij dat de jongste er is.
Ik wist gewoon dat ik nog een kindje wilde, maar de situatie was er niet naar. Uiteindelijk toen alles op groen stond ervoor gegaan. Daardoor zit er bij ons ook 5 jaar tussen 2 en 3. Tja en ik heb dus ook zon typisch derde-doe ik er wel even bij-kind Heerlijk, het is echt genieten. Zo erg dat het begon te kriebelen voor een toefje slagroom op de kers van onze taart
Wij hebben vanaf het begin van onze relatie allebei al een wens voor 3 kinderen gehad. En ik hoopte dat er niet teveel leeftijdsverschil tussen zou zitten (al heb je dat natuurlijk zelf niet in de hand). We zeiden dat we voor nummer 2 wilden gaan als nr 1 een jaar was. Echter toen ze 6 maanden was begon het bij mij alweer te kriebelen en mijn man wilde er ook voor gaan. Ik was meteen zwanger en dus zit er 16 maanden tussen onze meiden. Toen nummer 2 geboren was zei ik dat ik het korte leeftijdsverschil heerlijk vond, maar dat ik tussen 2 en 3 toch wat meer verschil zou willen. Ook nu begon het na 6 maanden weer te kriebelen. Uiteindelijk gaf ook mijn man groen licht. Tussen nummer 2 en 3 zal 17 maanden zitten. Ik ben heel benieuwd hoe het straks allemaal zal gaan.
Hier ook een heel dubbel gevoel over wel of geen 3e. De praktische en gevoelsmatige voors en tegens heb ik allemaal al bedacht. In praktische zin is het mogelijk als we eenmaal verhuisd zijn (wat toch al op de planning staat). Maar het gevoels stukje.... Wil ik het echt? Of wil ik 'gewoon' zwanger zijn en daarna lekker kroelen met een babytje? Wij hebben sowieso tegen elkaar gezegd dat ALS wij er al voor gaan, wij eerst verhuisd moeten zijn en de jongste ook op school moet zitten. Dat laatste is al best snel aangezien ze volgende week 3 wordt, maar dat verhuizen kan nog wel even duren. Gelukkig dus nog wel tijd om er over na te denken.
Wij laten het bij twee. Mijn eerste zwangerschap was zwaar, maar de tweede nog zwaarder. De oudste was een ontzettende slechte slaapster die pas na 14 maanden doorsliep, tel daarbij de gebroken nachten door de tweede zwangerschap bij op en de gebroken nachten met baby, dan heb je al gauw een chronisch slaapgebrek (2,5 jaar geen nacht doorgeslapen). Financieel zou een derde kindje best kunnen en qua ruimte ook maar we vinden het genoeg zo, we zijn compleet.
Ik heb dit ook wel ja. Of ik het echt wil of gewoon een baby leuk vind. En wij moeten dan ook verhuizen ja. Nou ja moet niet, maar het huis wordt dan wel echt krap en daar heb ik ook geen zin in.