Hoi allemaal, Ik ben in blijde verwachting van ons tweede kindje. Mijn zoontje is 15 maand oud en ik ben ruim 21 weken zwanger. Na de bevalling van mijn zoontje heb ik een hele tijd enorm veel last gehad van mijn hormonen. Ik huilde veel, was somber, maar het ergste vond en vind ik nog wel dat voor mijn zoontje enkel verantwoordelijkheidsgevoel voelde. Men zegt dat je gelijk verliefd bent op je kind als die op je borst wordt gelegd, maar dat was bij mij dus niet het geval en dit kwam ook niet in de maanden daarna. Dat hij veel huilde hielp natuurlijk niet mee, maar ik kon er op dat moment ook slecht mee omgaan. Mijn zoontje is nooit iets te kort gekomen, maar ik voel mij hier tot op heden wel schuldig over. Na een maand of 6 ging het langzaam beter en ik kan mij nu bijna niet meer voorstellen dat ik mij ook zo over hem heb gevoeld. Na een werkdag kan ik niet wachten om hem van de kov te halen. Nu ik wat verder in mijn tweede zwangerschap zit, merk ik dat de hormonen weer beginnen toe te slaan. Ik kan om alles huilen, maar ook om de gekste dingen te slappe lach krijgen. Ik ben nu niet somber, maar dat had ik tijdens mijn eerste zwangerschap ook niet. Ik heb toen altijd gedacht dat het normaal was en bij de onzekerheid hoorde. Ik wilde niet als een onzekere miep over komen en heb er toen met niemand over gepraat (behalve mijn man). Hier heb ik nu wel spijt van. Nu ik weer merk dat de hormonen komen, maak ik mij toch zorgen over de eerste maanden van deze nieuwe kleine, maar ik weet niet zo goed wat ik kan doen. Moet ik er nu al met iemand over hebben? En met wie? (Ik vind het eng om er over te praten) vk,ha of consultatiebureau? Of afwachten en kijken hoe het gaat. Overdrijf ik in mijn reactie? Compleet onzeker hoop ik dat jullie tips of adviezen hebben.
Hoi, Ik weet niet of je denkt dat je echt een postnatale depressie had, misschien was het iets milder, maar ik herken wel wat je omschrijft, van mijn eerste, het niet op een roze wolk zitten en geen 'liefde' voelen voor je kindje, maar wel verantwoordelijkheidsgevoel. Mijn man viel het ook op: " je bent wel heel zorgzaam voor hem, maar niet echt liefdevol... " . ik was compleet gestresst en uitgeput de hele tijd. (Niet depressief). Mijn bevalling was ook een uitputtingsslag en vond alles daarna ook zo overweldigend. Dit duurde bij mij een maand of 2,3, toen kreeg ik echt gevoel voor hem erbij en kwam het helemaal goed. Gek genoeg heb ik me hier toen niet zo zorgen over gemaakt of schuldig over gevoeld, ik had ook van tevoren niet de verwachting dat het allemaal rozegeur en maneschijn zou zijn maar ook wel pittig zou zijn, en had wel vertrouwen dat het goed zou komen. Bij mijn tweede heb ik dit niet zo gehad. Dat vanaf het eerste moment meteen verliefd zijn had ik weer niet meteen, maar kwam wel veel sneller al, na een paar dagen. Voelde me ook veel beter toen. Sommige moeders moeten gewoon eerst even wennen, vind die roze wolk zon onzin... Dus dat het de eerste keer zo ging wil niet zeggen dat het nu weer zo gaat... sowieso de overgang van 0 naar 1 kind dan van 1 naar 2 vond ik veel minder heftig... mocht het echt aan de hormonen liggen toch, dan zou je ook naar de huisarts kunnen overwegen voor bijv hormoontherapie of antidepressiva... maar je vooral niet schuldig voelen! En of het goed is om er over te praten met iemand, dat kan sws geen kwaad. Tis maar net wat je zelf wil. Je kan ook laagdrempelig voor een paar gesprekken naar de pohggz bij de huisarts misschien...