Knuffelen of laten huilen

Lekker knuffelen! Ze is nog zo klein, ritme en regelmaat zegt zo een ukkie niks. Uiteindelijk komt het alleen slapen wel goed hoor!

 

Ookal is het nu al heel vaak gezegd, ik zeg het ook nog een keer; knuffel haar neem haar lekker bij je!
Ik was zo'n stresskip toen mijn dochter die leeftijd had. Ik heb zo veel spijt dat ik niet lekker de tijd heb genomen om uren met haar te kunnen knuffelen en dat alleen maar omdat er gezegd werd laat maar huilen ze went er vanzelf aan. Niet dat ik haar uren heb laten huilen hoor.

 

Omder de zes weken is het juist belangrijk om ze te troosten en knuffelen. Zo krijgen ze vertrouwen.
Onder de zes maanden huilen baby's sowieso alleen met een echte reden, kunnen ze je nog niet bespelen en dus tot die tijd lekker veel en vaak knuffelen. Zoals is gezegd: het is een fase, een fase die op dat moment eeuwig lijkt te duren, maar op langer termijn heel snel voorbij gaat. Probeer er juist van te genieten, stel de juiste prioriteiten en laat sommige dingen los. Nu wil ze nog fijn bij jullie liggen, voor je het weet is die tijd voorbij en heb je weer genoegg tijd voor jezelf of andere dingen!

 

Tegen mij zei ook iedereen dat ik hem moest laten huilen, mopperen en dat hij niet in ons bed mocht slapen, want dan zouden we hem verwennen.
Heb de eerste weken hem op mij laten slapen en in ons bed omdat hij daar behoefte aan had.
Later gaf hij zelf aan liever en beter in zijn kamertje te slapen.
En laten huilen? Nooit gedaan! En het is een heel makkelijk kindje dat bijna nooit huilt nu en goed slaapt, dus tja...lekker verwennen!

 

Mijn oudste was dat echt een ding die sliep alleen op ons of in de draagzak. Ik ben toen rond 10-12 weken begonnen met baby in een droomritme van Stephanie lampe met een eigen twist. Inbakeren, wakker in bed leggen en als hij ging huilen oppakken wiegen en terig leggen en erbij zitten met m'n hand op z'n buikje tot hij sliep. Als hij na 3 kwartier nog niet sliep was het belangrijker dat hij sliep dus nam ik hem bij me. Na 2 weken ging het vanzelf en vrij makkelijk. Maar koste even wat bloed zweet en tranen!

Deze is totaal anders ik kan hem nu met 9 weken wakker in z'n bed leggen en hij gaat slapen. En slaapt al vanaf het begin snachts in z'n eigen bed. Geen een nacht op ons geslapen. Dan slaapt ie niet...

 

Zo grappig dat het bij jou zo veel dingen hetzelfde zijn

Bij ons ging het min of meer vanzelf... in de nacht was het wachten totdat hij heel diep in slaap was, duurde 1 a 2 uur, en dan konden we hem weglegggen en sliep hij ook nog 1 a 2 uur in zijn eigen bed. De tijd dat hij bij ons op de borst lag werd steeds korter en dat hij in zijn eigen bed lag steeds langer. Overdag gewoon blijven proberen totdat het een keer goed ging. Moet zeggen dat ik ben vergeten hoe het precies ging... hij heeft heel lang overdag alleen bij me gelegen maar ik heb dus niet iets speciaals gedaan om hem in zijn eigen bed te krijgen.

Zoon 2 is een 'walk in the park' .

 

ik had nog niet eerder je topic gelezen, maar ik ben ook van het knuffelen ipv huilen. Nu bij de jongste was het eerst veel op mij slapen, daarna kon ik hem slapend wegleggen en na weer een tijd wilde hij overdag graag in de wagen slapen. Als ik dan wiebelde met de wagen viel hij zo in slaap. Nu sinds een maand ofzo slaapt hij overdag ook in zijn bedje omdat hij te nieuwsgierig en te beweeglijk is. Alleen als ik bijna weg moet (lopend) laat ik hem nog bewust in de wagen slapen maar dan moet ik wel weer een paar minuten wiebelen.
Savonds wisselt nog tussen in slaap voeden of voeden en wakker in zijn bedje leggen.
Snachts blijft hij na een voeding eigenlijk altijd naast me liggen.



Maar hoe gaat het nu bij je aangezien het al tijdje terug is dat je dit topic opende Maar vanwege deze vraag wilde ik toch reageren

 

Met de jongste uren op de bank gezetten om te knuffelen. Ze sliep alleen bij mij. Ook niet bij der papa.
Ik kon het niet om haar in bed te leggen en te laten huilen. Dan was ze de hele dag van slag.
En had niemand in huis een leuke dag.
F is nu bijna een half jaar en slaapt perfect in der bedje. Elk slaapje.
Volg je gevoel. Tegen mij werd ook gezegt dat ik jaar maar even moest laten huilen. Ik voel me er perfect bij nu ik terug blik op het laatste half jaar. Fus doe wat jou goed voelt.

 

Knuffelen!!
Ik herken dit zo, onze zoon wilde ook niet in z'n bed overdag, alleen 's nachts.
Ik heb mezelf heel vaak helpen herinneren: het eerste half jaar kun je ze niet verwennen. Uren en uren heb ik overdag met een slapend kind op mijn borst gezeten, heeeerlijk!

En inderdaad: na ongeveer een half jaar zag ik verschil: hij lachte opeens heel triomfantelijk toen ik hem uit bed haalde omdat hij huilde. Vanaf dat moment zijn we pas consequent geworden.
En ook daarin volgden wij ons gevoel: een kwartier laten schreeuwen voelde voor ons niet goed. Ik las een artikel die ons enorm aansprak: 5 minuten laten huilen (geef hem wel even de kans om in slaap te komen), troosten, terug leggen.
Het was een paar keer doen, en sindsdien hebben we een ideale slaper.

 

KNUFFELEN!!!!!!

4.5 Week...net op de wereld gedropt...en ze geeft blijkbaar heel duidelijk aan dat ze bij jou of je man wil, aangezien ze gaat huilen als je haar in eigen bedje legt.
Ons zoontje heeft tot 3 maanden beneden in de box of op onze schoot geslapen overdag !! En daarna ging ie zonder moeite in zn eigen bedje boven. Zoveel mogelijk bij je houden de eerste maanden, is toch heerlijk! Altijd naar je moedergevoel en je hart luisteren. Laten huilen?? Je baby huilt met een reden en kan niks anders dan huilen om je dat te laten merken!

 

Absoluut knuffelen. Zo'n jonge baby kun je nog niet verwennen of dingen aanleren. Ze is 9 mnd geborgen bij je geweest en ze heeft je nodig. Het eerste jaar hebben baby's echt heel veel behoefte aan geborgenheid en lichamelijk contact.

 

Nog 4,5 week, dat betekent dat ze dan twee keer zo oud is als dat ze nu is. In die tijd gooit ze haar schema nog minstens twee keer om en verandert er zoveel. Daar zou ik me nu nog geen zorgen over maken.

 

Even zijstraatje: je kunt je toeschietreflex ook even in een doekje laten weglopen he. Dan is de druk er wat af en heeft zij er minder last van.

 

Waarschijnlijk dat je niet moet proberen om tot een schema te komen, die hebben kinderen op deze leeftijd nog niet en alles kan elk moment weer veranderen. Zeker rond 6 weken trouwens als je borstvoeding geeft.

 

Ik hoop dat als ik moet huilen er iemand mij komt troosten. Ook al ben ik 29. En niet dat iemand denkt, och, straks verwen ik haar, laat maar huilen.

 

Als opa en oma anders opvoeden dan jij wil. Is het dan niet verstandig om een andere manier van opvang te zoeken?