Bedankt voor je persoonlijke verhaal @Nina Sanders. Je hebt ook wel wat meegemaakt. Hoe je het omschrijft dat je veilige mama veranderde in een egoïstische vrouw... Herkenbaar. Zelf ben ik ook zowel stiefkind als stiefmoeder. Doe dus ook mijn uiterste best om de dingen waar ik vroeger tegenaanliep zo veel mogelijk te beperken. Ik heb door ruzie's tussen mn ouders mn moeder 5 jaar niet gezien. Ik wilde bij mn vader wonen, vond dat het véél te snel ging tussen mn moeder en sr nieuwe vriend. Mn moeder zag dat als persoonlijke afwijzing dus besloot ze maar dat ze me niet meer wilde zien... Mn vader hertrouwde en daar kreeg ik ook stiefzussen en broers bij. Tja, an prioriteit lag niet echt meer bij mij laat ik het zo zeggen. Dat heeft me heel erg getekend in mn pubertijd, voelde me zo minderwaardig. Ik ben ook op mn 18e zo snel mogelijk uit huis gegaan, samenwonend met een jongen waar ik niet eens écht verliefd op was. Maar ik wilde gewoon weg. Gelukkig is daarna het contact met mn moeder wel weer goed hersteld. Helaas ziet ze nog steeds niet goed genoeg in wat haar keuzes voor een invloed op mij hebben gehad. Ik wil mezelf absoluut niet als onzeker beschrijven, maar toch heb ik nog vaak het gevoel in gezelschap met anderen dat ik niet leuk of interessant genoeg ben. Terwijl mensen me best wel een leuke meid vinden hihi. En gelukkig een andere man nu haha. Dus ja... uit die ervaring probeer ik het voor alle kinderen zo fijn mogelijk té houden en hun gevoelens te respecteren. De moeder van mn bonus kinderen daar ga ik prima mee, terwijl ze totaal niet mn type is, maar het is best een lief mens. Als mn man eens boos is vanwege de andere gedachtegang van moeder dan kan ik hem met mijn ervaring ervan overtuigen dat boos worden en ruzie maken hierover schadelijk en enorm moeilijk is voor de kinderen. Daar ben ik blij om dat dat lukt. Maar goed, mn man is nu ruim 5 jaar gescheiden en nog mist zn dochter hem bij het ontbijt op zondagochtend. En logisch ook.. Ik hoop eigenlijk vooral héél erg, dat onze dochter dit niet hoeft mee te maken en een scheiding van haar ouders haar bespaard blijft.
Hier ook reactie vanuit de kant van t kind. Allereerst super fijn dat t goed gaat in veel gevallen. In die tijd dat mijn ouders gingen scheiden was dat abnormaal. Ik was de enige in mijn klas. T was een heftige vechtscheiding en mijn moeder kreeg na 2 jaar een nieuwe vriend. Kei aardige man, maar dat kon ik op dat moment niet zien. Ik wilde gewoon een normaal gezin zoals alle andere kinderen uit mijn klas. Ik vond t ingewikkeld, de hele vechtscheiding en een nieuwe partner voor mijn moeder. Verhuizen naar een ander dorp en alle issues die daarbij komen kijken. Ik hoor regelmatig terug dat ik in die tijd gemeen was tegen mijn stiefvader. Ik was 8 jaar. Ik geloof dat t waar is. Ik wilde de situatie niet en was boos op mijn moeder en hem en dit werd natuurlijk bekrachtigd door mijn vader. Gelukkig had mijn stiefvader veel geduld en kwam t wel goed. Maar ik denk dat je altijd wel mee moet nemen wat t kind meemaakt als t bepaald gedrag laat zien. T is en blijft ingewikkeld voor kinderen om op te groeien in 2 gezinnen waar inderdaad verschillende regels gelden. Hier is de relatie met mijn stiefvader nu goed. Ons kindje gaat hem ook gewoon opa noemen en daar was hij erg blij mee. We hadden alleen wel een valse start. X
Ik heb een stiefdochter van 6 en zelf een dochter van 9 uit een eerdere relatie. Zij kunnen het samen goed vinden, dat is super om te zien. Zelf vind ik haar wel een pittig meisje. Laatste tijd best veel bezig met waar ik tegenaan en wat eerlijk is tov iedereen. Ik ben vooral degene die vindt dat er (nog) dingen moeten veranderen om meer in balans te komen. Daarom van de week begonnen in 2 boeken hierover. Lees wel herkenbare dingen, maar eigenlijk zoek ik vooral lotgenoten..! Ik voel me naar mijn stiefdochter heel anders dan naar mijn eigen dochter. Ze wil me wel eens knuffelen, dan voel ik een soort weerstand, die ik overigens bij ieder niet-eigen kind zou voelen. Ik probeer wel heel bewust te kijken naar wat eerlijk is voor iedereen, ze zo gelijkwaardig mogelijk te behandelen (zou ik dit ook doen met mijn dochter) of let op dat zij hetzelfde ontvangt van haar vader.. Maar is niet altijd makkelijk (ook om te bepalen of hij dat net zo doet)! Twee dingen die ik het lastigst vind; bepaalde manieren van opvoeden van mijn vriend en bepaald gedrag van haar. We hebben hier al best wat in kunnen veranderen, omdat dit imo echt echt in de weg zat bij het eerlijk kunnen behandelen van mijn dochter. Andere punten die nu nog spelen heb ik niet direct zelf ‘last’ van, maar ik kan dan niet aanzien hoe het gaat.. Ik vind het best lastig of het wel ‘terecht’ is dat ik mij hier zo aan stoor en of het eerlijk is om te verwachten dat hier ook veranderingen in komen. Haar gedrag vind ik erg prinsesserig en soms zelfs arrogant.. Ik kan dit wel begrijpen, omdat ze érg onzeker is. Nu is dit misschien nog wel schattig(?), maar ik vrees voor als ze straks ouder is! En tegelijkertijd vraag ik mijzelf dan weer af hoe objectief ik dit zie. Al hoor ik het ook wel van de omgeving en mijn dochter heeft er ook last van.. (Maar in hoeverre staat mijn omgeving ‘achter mij’ dat dit ook niet objectief is..?) Ik merk dat mijn vriend ook anders naar mijn dochter kijkt dan ik zelf doe. Dat begrijp ik ook, is logisch, al vind ik het wel jammer soms. In het verleden zijn er wel problemen geweest tussen hun, dit gaat nu eigenlijk best prima. Hij vindt nu vooral dat hij zich niet met mijn opvoeding bemoeit en dat ik hem dan ook moet laten.. Maar voor mij werkt dat niet.. Ik heb hem daarom ook gevraagd aan te geven waar hij zich aan stoort bij haar en in mijn opvoeding. En hier probeer ik dus ook op te letten.
Dat is ook mijn idee ja. Gaat er meer om dat hij vindt dat t zo wel genoeg aangepast is. En dat vind ik nog niet helemaal zo
Ik vind het heel erg lastig om stiefmoeder te zijn soms. Ten eerste staat de opvoeding van hin eigen moeder lijnrecht tegenover die van mij en ten tweede zijn de karakters van de kinderen ook totaal anders dan mijn eigen karakter. Ik heb ooit in een ander topic gezegd: als stiefmoeder is er iets van mijn meisjesdroom stukgegaan. Het plaatje van hoe ik het vroeger zag om een gezin te stichten is veranderd. Niet meteen helemaal negatief maar het is toch anders. Hier vielen vooral veel forumleden over die zelf stiefkind waren/zijn. Dat snap ik ook. Het klinkt niet aardig, maar is mijn gevoel. Ik hoop ook dat ik nu niet weer de hele lading over me heen krijg Soms is het lastig als er een verleden is tussen de kinderen en vader en ze het daar over hebben. Dan voel je je buitenstaander. In mijn geval wordt het nog lastiger als vader ook meer heeft met één van zijn kinderen dan de ander. De jongste van de twee die bij hun moeder wonen was nog geen jaar toen hij wegging voor mij. De oudste 9. Hij beweert van niet en doet enorm zijn best maar ik merk zijn voorkeur... En dat maakt ook meteen dat ik niets met de oudste heb. Vind haar stiekem een emotieloos, humorloos prinsesje. Dat laat ik nooit merken en ik weet dat ze dol op me is, maar ik vind het best lastig. Maar goed, ik ben de volwassene dus maak er maar het beste van. Ik ben nu zwanger van onze 2e en denk er wel eens aan hoe het zou zijn als we ‘gewoon’ met z’n vieren zouden zijn. Dan was er geen grotere auto nodig, geen groter huis, geen extra boodschappen enz. En dan denk ik verder en voel ik me echt een trut en neem ik me voor om het zo fijn mogelijk voor ze te maken als ze er zijn.
Moeilijk zeg Iertje. Snap je gevoel wel.. Ik kan ook zo negatief over sd denken, maar tegelijk ook beseffen dat ik de volwassene ben en mezelf daar dan rot over voelen Overigens ben ik wel blij dat ze er is, voor mijn dochter. Maar ik zou wel graag wat vaker als mijn dochter naar haar vader is alleen met mijn vriend willen zijn. Dat is nl alleen bij uitzondering zo. En nu geeft een gewoon gezin ook iedere dag kinderen; een stiefgezin is wel pittiger.. Maar goed, vriend wil haar echt niet minder zien En mijn dochter kan buiten het weekend en vak niet naar haar vader..
Klopt helemaal wat je zegt over dat ik het leuk vind voor m’n eigen kind dat de stiefkinderen er zijn. Onze dochter is dol op ze en dat maakt veel goed. Toch wilde ik graag nog een eigen kindje erbij. Ook omdat ik niet weet dat als wij (papa en ik) er niet meer zijn, hoe het contact dan tussen hen zal zijn. En alleen is maar alleen denk ik dan. Ik zie mijn stiefkinderen er niet voor aan dat zij dan de kar trekken qua contact. Ze zijn niet echt heel goed in sociaal opzicht op zijn zachtst gezegd... Dat bedoelde ik ook mede met het feit dat hun en mijn karakters zo ver uit elkaar liggen. Inderdaad heb je eigen kinderen ook vaak altijd bij je, maar dat voelt voor mij gewoon anders. Je eigen kinderen zijn een product van je eigen opvoeding, normen en waarden. Bij stiefkinderen is er ook nog die andere vrouw (hun moeder) die misschien wel heel anders denkt, doet, reageert enz. Als dat anders is dan zie je dat terug in de kinderen. Ik vind het heel moeilijk uit te leggen zonder dat je hiermee iemand tegen het verkeerde been schopt, maar als het allemaal mijn eigen kinderen waren dan had ik ze graag fulltime om me heen. Nu echt niet. Zeker niet als je constant aan het heropvoeden bent... Ik snap je punt wat betreft vaker alleen willen zijn met je man. Is daar geen oplossing voor? Wij zijn in ieder geval één avond in de week kinderloos en eens per twee maanden nemen we een hotelletje...
Dat begrijp ik wel, dat je er zelf nog een bij wil. Met stiefkinderen is het altijd te vraag hoe t zich gaat ontwikkelen (relatie zelf weet je ook nooit..). Ook met eigen kinderen trouwens weet je het nooit, maar toch iets grotere kans dat er connectie blijft, denk ik.. Ik heb zelf vanwege gezondheid geen tweede kind gekregen (mijn ex overigens wel ) Stiefdochter is zeker anders. Vooral echt een heel ander kind dan mijn dochter.. Ook wel dan ik zelf, al herken ik soms ook juist wel dingen bij haar, die mijn dochter dan weer niet heeft/had.. Afwachten hoe het gaat lopen. Nu zijn ze echt wel gek op elkaar en balen als de ander er niet is. Ik vind de weekenden (met sd) ook echt pittig. Vriend zou haar wel altijd willen.. maar ik ben stiekem heel blij dat dat niet zo is.. Kan me voor hem dan ook wel voorstellen dat het zwaar is dat mijn dochter er wel bijna altijd is. Maar moet zeggen dat het tussen hun tegenwoordig goed gaat. Benieuwd hoe dat straks in de puberteit zal zijn.. We gaan wel 1 avond p/week samen sporten en soms ander avondje uit, maar dat is wel altijd met oppas (overigens bijna nooit als zijn dochter er is). Maar dat is toch niet zo relaxt als echt een hele dag of weekend 'vrij', nergens rekening mee hoeven houden. In de vakanties heeft hij altijd de helft. Dan kan ik meestal ook wel wat regelen dat we een of een paar dagen allebei geen kind hebben. Maar vind dat wel redelijk weinig
Wat fijn om alle verhalen hier te lezen en hoe jullie je daar in voelen. Zowel 'stief'ouder als 'stief'kind. Heel lang zitten twijfelen om mijn verhaal neer te zetten omdat ik hoop toch wel anoniem te blijven. Hier helaas geen positieve ervaring (meer). Mijn vriend en ik zijn 6 jaar samen en hij heeft een zoon van 9. Toen ik hem weer tegen kwam (kennen elkaar van vroeger) was zijn relatie over en had hij een kleintje van net 3. De eerste 2 a 3 jaar ging het heel goed en was ik altijd blij als hij het weekend en de vakanties kwam. We deden heel veel met hem, dagjes weg, speeltuin, kinderboerderij enz enz. De laatste 3 jaar is er een hele hoop veranderd helaas en is het zelfs zo dat ik nu het hele weekend buikpijn heb als hij er is omdat het altijd wel escaleerd. Hij is enorm stiekem geworden, speelt zowel pa en ma als mij en mijn vriend tegen elkaar uit, is erg makkelijk in dingen doen en leren omdat thuis alles voor hem gedaan wordt. Inmiddels hebben wij ook een kindje samen. Die 2 gaat gelukkig wel goed. Heb een tijd bij een psycholoog gelopen vanwege een traumatische jeugd en hebben het ook veel over deze situatie gehad. Ik zit er ook te veel boven op dat klopt. Mijn vriend helaas helemaal niet. Die lijkt hem op de een of andere manier niet aan te durven pakken en ik baal daar enorm van. Ik heb altijd gezegd we zijn 1 gezin en hij hoort daarbij en ik hou van hem. Op dit moment zie en voel ik dat absoluut niet en ben ik zelfs bang als dit zo doorgaat dat ik hem zo helemaal niet meer leuk vind helaas. Hoop echt dat het allemaal goed komt en weer net zo wordt als in de eerste jaren
Heb je ook een idee hoe het komt dat hij zo stiekem is geworden? En hoe is het contact tussen jullie als ouders onder elkaar? Dus zijn moeder en jullie? Krijgt dit jongetje hierin ruimte om te kunnen stoken? Lastig zeg!