Natuurlijk wil je dat! En het is je zo gegund. Alleen helpt dat je niks verder. Ik denk dat wat @Viviennee benoemt een goede is..
Hè gadver, ik had nog goede hoop voor je deze ronde @Soturi . Ik kan me heel goed voorstellen hoe slopend dit voor jou is. Misschien inderdaad geen slecht idee om alvast stappen richting iui of iets dergelijks te zetten. Hoop zo dat het binnenkort lukt en dan ook resulteert in een gezonde baby. Voor @Viviennee zit een onbezorgde zwangerschap er ook niet meer in. Want als ik het goed begrijp is het enige wat je nu kan doen afwachten en het in de gaten houden? Lijkt me zwaar. @Ise Misschien geregistreerd partnerschap, als jullie (nog) niet toe zijn aan het gedoe van trouwen? Denk dat je daarmee ook alles goed kan regelen.
Haha ik vind trouwen of geregisteerd partnerschap allebei prima, maar mijn familie vindt het raar als ik nu halsoverkop zou trouwen voor de gemeente en dan over 2 a 3 jaar de rest zou doen.. we zouden dan namelijk best al snel naar het gemeentehuis gaan aangezien we ook over niet al te lange tijd naar de notaris moeten voor het huis. Dus misschien is geregistreerd partnerschap dan voor nu het best en trouwen we gewoon "compleet" over een paar jaar . Aanezien we dat sowieso al wilde doen, alleen nu versneld iets op papier moeten hebben
Ja zo doen wij het ook. Heb 28 mei overdracht en 29 mei partner :') Wil ooit nog trouwen met een slank lichaam en mooie jurk.
Okee haha ik snap t.. wij kunnen 16 april gratis. Denk dat we dat maar doen. Wel snel maar ja het kan maar rond zijn
Ja he, je bent toch al jullie baby aan het bakken, wat maakt dat papiertje dan verder uit. Kan je ook op huwelijkse voorwaarden doen als je wil
Ik ga hier even uitgebreid voor zitten. Want hoewel mijn situatie deels anders is, lees ik toch veel wat ik herken. En ik vind het volkomen kut dat jij hier doorheen moet! Ik kan me jouw angst en je verlangen zo goed voorstellen. We zijn allemaal genetisch geprogrammeerd om bang te zijn voor herhaling van een negatieve ervaring die we hebben meegemaakt. Immers, die angst hield ons in de oertijd in leven. Zo weet je na het ternauwernood overleven van een slangebeet dat je niet nogmaals een slang moet gaan aaien. Het enige probleem hier is dat we niets hebben aan angst. Letterlijk niets. En toch moeten we ermee leven omdat ons brein tegen ons liegt (je eitjes zijn uiteraard op, het gaat uiteraard weer een jaar duren, je krijgt uiteraard weer een miskraam, etc). Het is een rotsituatie. Bij mij was het meer een angst dat mijn goede eitjes op waren en ik alleen maar miskramen zou krijgen, gevolgd door de overgang. Ik ben nu 39 (word in oktober 40) en ben altijd in ronde 1 of 2 zwanger geraakt, maar ja, dan moet er ook eentje blijven plakken he... Na 2 miskramen ben je toch sterk verminderd optimistisch over dat gedeelte. Daar komt nog bij dat mijn man in juni, 3 dagen na mijn eerste miskraam, zijn baan kwijtraakte, en ik 3 weken voor mijn tweede miskraam in oktober mijn baan kwijtraakte. Normaal zou je in die situatie de kinderwens even in de ijskast zetten, maar als je al 39 bent is dat natuurlijk ook weer het stomste wat je kunt doen. We hebben zelfs kort overwogen te stoppen, maar het doel was een tweede kindje in onze armen en het voelde niet goed om die droom op te geven. Dus dan maar proberen alle problemen tegelijk op te lossen. Nou dat viel tegen! De eerste 3 maanden van deze zwangerschap waren een psychische crisis voor mij (en overigens ook voor mijn man). Een goede dag? Dat was een dag dat ik de gordijnen open deed. Ik overdrijf niet. Intussen werd het financiële gat steeds dieper en we zijn nog hard aan het werk om ook dat te boven te komen. De baan die op het laatste moment niet doorging was een psychische klap die we bijna niet meer aan konden. Vandaag heeft mijn man weer een sollicitatiegesprek en ik zweet peentjes. Bang voor weer een teleurstelling. We zijn zo kwetsbaar. Dit is ook voor zover ik nu kan overzien mijn laatste zwangerschap, ongeacht de uitkomst. Het is psychisch niet meer te doen en de verantwoording naar Raketje toe speelt ook een grote rol. Zij verdient een gelukkige jeugd, niet een die wordt gedomineerd door 2 psychisch zieke ouders. Vooralsnog lijkt het met deze zwangerschap echter goed te komen, en als deze baby er levend en liefst ook gezond uit komt, hoef ik het nooit meer te doen, en daar kijk ik naar uit! Het contrast met jou, die zo graag alle dingen qua zwangerschap wil ervaren, kon op het eerste oog niet groter zijn, maar ik herken toch ook veel van je gevoelens. Het is je ook zo gegund! En natuurlijk wil het wel iets zeggen als iemand de eerste kritische weken goed doorkomt. Hoe verder je bent, hoe groter de kans dat alles goed blijft gaan. Een garantie is er helaas niet. Het leven is kwetsbaar en dat maakt het ook kostbaar. De magie waar jij het over hebt, duikt op onverwachte momenten op en laat het soms ook afweten daar waar je het wel verwacht. Het is een ongrijpbaar iets. En toch doe je het daarvoor. Je doet het voor een mens, je doet het uit liefde voor een kindje dat in je hart al bestaat nog voordat het zich in je baarmoeder heeft genesteld. Voor het opvoeden van een persoon die voor de helft jouw genen heeft, en voor de helft die van je partner. En voor die onverwachte magische momenten. Niet omdat we niet soms doodsbang zijn -dat zijn de meeste mensen die een verlies hebben meegemaakt wel- maar omdat het het, uiteindelijk, waard is! Hele dikke knuffel, @Soturi . Vandaag is dag 1 van je cyclus. Ik duim en hoop met je mee dat dit over 4 weken ook dag 1 van je zwangerschap mag blijken te zijn!
@Raket78 Ik vind het lief dat je zo uitgebreid moeite doet om een bericht te schrijven, puur om mij een hart onder de riem te steken. Ik ga er echter later eventueel wel verder op in, want ik merk wel dat het nu niet doordringt. Iets met automatisch gevoel uitschakelen ofzo.
Neem rustig de tijd! Nog iets: Mochten jullie hulp zoeken via de mmm, dan betekent dat in de eerste instantie meestal bloedtests en eventueel een uitgebreide echo. Het is in jullie geval misschien wel prettig om eens wat dingen te laten uitsluiten, en, mochten ze wat vinden, te laten behandelen. Ik ga er vanuit dat ze jullie in jullie situatie wel deze onderzoeken aanbieden als jullie daarvoor willen gaan.
Ja, dat is eigenlijk wel waar we een beetje voor willen gaan. In ieder geval het balletje vast een beetje aan het rollen krijgen.
Saai is het niet, nee! En dit is nog maar de helft. We hebben echt een jaar of 5 erg veel pech gehad, en het ergste is, op een gegeven moment laat je psychische veerkracht het ook afweten en wordt het steeds moeilijker om uit het dal te klimmen. Raketje echter is puur zonlicht, puur positiviteit. Voor haar zullen wij altijd blijven doorvechten, net zo lang tot we eindelijk eens een jaar hebben zonder een (of meerdere) grote crisis. En dan kunnen we hopelijk even op adem komen. Sollicitatiegesprek is over 1½ uur. Duimen en positieve gedachten zijn welkom!
Go @Raket78! @Viviennee en ik hebben niet het resultaat dat we zouden willen. Geen geluk voor ons dus. Laat dat geluk dan op z'n minst bij jou/jullie te vinden zijn!