Wat wil ik met dit topic bereiken? Geen idee. Ik denk voornamelijk toch eventjes van me af schrijven ofzo. In januari 2016 ben ik gestopt met de prikpil. Dat wil zeggen, ik heb toen mijn eerste spuit gemist. Ben maar een klein jaartje aan de prikpil (of welke vorm van anticonceptie ook) geweest. Toen besloten mijn vriend en ik dat we er toch langzaam maar voor zouden gaan, rekening houdend met het eventueel ontpillen. Eind september 2016 had ik dan mijn eerste (licht) positieve test. Helaas liepen de tests niet echt op en kreeg ik al snel licht bruinverlies. Uiteindelijk heeft zich dat doorgezet in een miskraam in oktober. Ik was ongeveer 5 á 6 weken ver. Dat was even vervelend. Maargoed, even vallen, dan weer opstaan en weer door. Naja, dat hoopten we. Het duurde 3 maanden voor mijn menstruatie weer op gang kwam, maar daarna was ik wel weer gelijk regelmatig ongesteld. Tijd voor een nieuwe poging dus. Helaas ging dat ook niet zo snel als we hoopten. 2 september 2017 mocht ik dan weer opnieuw positief testen. Ditmaal had ik prachtig oplopende tests, geen bloedverlies en ook geen andere signalen dat het niet goed zou zijn. De vorige keer had ik dat wel. Dus vol goede hoop gingen we heen op onze roze wolk, op naar de eerste echo. Ik was precies 8 weken. En hoe roze de wolk was, zo donkergrijs tot eigenlijk zwart werd de wolk. Een lege vruchtzak. Door het moment van positief testen én het formaat van de vruchtzak, was de kans nihil dat dit nog goed zou gaan. Want ik kon haast niet minder ver zijn. Na wat overleg besloten we toch eerst maar even af te wachten, kijken wat mijn lichaam zou doen. De vorige keer had mijn lichaam het ook zelf opgelost namelijk. Maar helaas, mijn lichaam deed niks. Dus op naar de gynaecoloog, want langer wachten trok ik niet. Daar cytotec gekregen om de boel op te wekken. En dan, precies een week na het slechte nieuws, de dag dat ik dus 9 weken had moeten zijn, verloor ik dan toch eindelijk de vruchtzak. 9 oktober 2017 was dat. En met die vruchtzak ging ook de hoop steeds verder weg. Ik voelde me verraden, in de steek gelaten door mijn eigen lichaam. En weer viel mijn toekomst in duigen. Gelukkig pakte mijn lichaam mijn cyclus snel op deze keer. Ik werd namelijk gewoon een maand later weer ongesteld. Maar met iedere maand dat ik opnieuw ongesteld werd, groeide de teleurstelling ook steeds meer. En nu, vandaag, ben ik weer ongesteld geworden. Maar ik trek het niet meer om op eigen houtje door te gaan. Want wanneer is het eindelijk raak? En blijft het dan wel goed gaan? Deze week had ik toch nog een beetje hoop. Met ovulatietesten had ik mijn eisprong opgespoord. En rond 9 dpo was ik begonnen met testen. En daar waar ik normaal altijd wit test, was er héél ver weg toch nog een tuurlijntje te zien, een lijntje die weer weg viel als je teveel ging focussen, maar hij was er wel. En bij de volgende test ook. En bij de volgende twee tests ook. Maar helaas geen oploop. Maar ja, ik was nog vroeg met testen, dus het kon nog. Ook was ik nog niet ongesteld, terwijl ik dat wel had moeten zijn qua tijdstip. Dus ja, hoop. Ondanks dat ik nog overal rekening mee hield. En ineens, toch rood in mijn onderbroek. En daar waar ik er de maanden ervoor al heel veel moeite mee had, viel het me nu extra zwaar. De maanden ervoor begon ik al steeds meer te neigen naar het ziekenhuis. Maar nu, twijfelend of er nu wel wat gezeten heeft of toch net niet, was die klap te groot. Dit kan ik niet meer zelf. Dus dan wordt het toch maar tijd om te gaan oriënteren op wat het ziekenhuis/fertiliteitskliniek voor ons kan betekenen. Een stap die ik nooit had willen zetten. En eigenlijk ergens ook nog niet durf te zetten. Maar toch. Hoe lang houd ik het anders nog vol? De opties voor onderzoeken hadden we sowieso van de gynaecoloog kunnen krijgen als het een derde keer mis zou gaan. Maar ja, dan moet het wel eerst weer raak zijn.
Ik ben eigenlijk ook wel op zoek naar tips en dingen waar ik rekening mee moet houden, mocht ik de stap naar het ziekenhuis zetten.
He wat naar dat je hier tegenaan loopt! Wij zijn sinds juli 2016 bezig geweest. Dus bij ons heeft het ook de nodige frustratie opgeleverd. We hadden bijna de stap naar het ziekenhuis gezet (de afspraak was al gemaakt), maar wonder boven wonder konden we die afspraak 2 dagen van tevoren afzeggen. Ik snap dat je zodra het kan wilt testen. Het is hoe je er zelf mee om gaat. Echter mijn advies: niet doen. Ga echt pas testen op de dag van je NOD of later. Het gaat zó vaak al mis bij de innesteling (je ziet het dan zelf ook aan de testen) en dat maakt het alleen naar frustretender. Ik snap dat veel vrouwen uit nieuwsgierigheid eerder testen, Maar mijn eigen ervaring is ook dat je alleen maar meer teleurgesteld wordt waardoor het alleen maar moeilijker wordt. Sommige dames zullen het anders ervaren, maar zo sta ik erin.
Wat vervelend dat je dit allemaal op je bordje krijgt. Je bent nu iets meer als een jaartje bezig, en hou er wel rekening mee dat de meeste vrouwen er toch echt ruim een jaar over doen. Je kan altijd een verwijsbriefje vragen, misschien zou je dan kunnen beginnen met puur een controle in je hormoon waardes en een sperma onderzoek?
Ik denk er zelf nogal makkelijk over. Je bent goed twee jaar bezig, je wil uiteindelijk je baby dus als het ziekenhuis je daarbij kan helpen is dat mooi.
@Soturi vraag bij de huisarts eens om een bloedtest voor je hormoonwaardes en een zaadonderzoek. De ervaring hier is dat ze na een mk eerst een half jaar tot een jaar afwachten voor ze je doorverwijzen. Maar de onderzoeken via de huisarts zijn geen probleem in principe, mocht uit die onderzoeken iets komen krijg je doorgaans alsnog een verwijzing
Ik vind dat altijd zo naar. Ondanks de miskramen is ze evengoed al langer dan twee jaar bezig, en dan mag je mi gewoon hulp krijgen als je daarom vraagt. Hoor inderdaad wel vaker dat ze na een miskraam weer lekker een jaar opnieuw gaan tellen, hnng.
Ben ik helemaal met je eens. Hier dus moeten wachten tot 6mnd na mk en vervolgens werd er door de huisarts nog moeilijk gedaan want ik had al een kind (met mijn ex) dus had al bewezen dat er niks mis was.
Iedereen bedankt voor de reacties tot nu toe. Toch altijd fijn als mensen met je mee denken. Sowieso is mijn doel bij het ziekenhuis nog niet direct om gelijk maar aan de allerheftigste behandeling te gaan. (En voordat ik er commentaar op krijg, ik weet ook dat ze dat hoe dan ook niet doen). Maar meer om het balletje een beetje aan het rollen te krijgen. Dat op het moment dat ik het echt niet meer trek om het zelf nog te proberen, dat ik niet dán nog door de hele intakeprocedure moet en alles. Sowieso wilde ik in eerste instantie ook wachten tot oktober ergens en dan alsnog naar het ziekenhuis gaan (als er geen resultaat was). Maar ik hoop nu dat als ik nu aan de bel trek, ik tegen dan eventueel echt kan beginnen.
@Soturi wanneer je nu aan de bel trekt via bijvoorbeeld eerst de bloed en zaad onderzoeken bij de huisarts is het balletje aan het rollen. Het zou ook heel frustrerend zijn als je onderzoeken krijgt en bijvoorbeeld te horen krijgt dat je het nog een half jaar of jaar zelf moet proberen terwijl je dat gevoelsmatig niet meer trekt. Duimen draaien dat jullie snel een mooie plakker hebben!
Ik denk dat als je de stap eenmaal gemaakt hebt, je gewoon die weg gaat volgen en niet eerst nog zes maanden afwacht of zo....
Dat heeft uiteindelijk nog ruim 6 maanden geduurd en omdat de huisarts van mijn man toen wel een verwijzing gaf uiteindelijk gekregen. maar zijn met de uitslagen wel het gesprek aangegaan met de huisarts.
Ik hou er sowieso al rekening mee met dat ik dat antwoord zou kunnen krijgen. Daarom liever nu, dan dat ik sowieso zelf nog blijf klooien en dan over een half jaar alsnog aan de bel trek en dat ik ook dan hetzelfde antwoord krijg.
Verdikkeme.. Wat een pech Mijn tip aan jou is een afspraak maken bij je huisarts en NU een lekker wijntje/biertje nemen Je verhaal kunnen doen en dat er naar je geluisterd wordt is vaak al fijn. Ik hoop voor jullie dat jullie doorgestuurd zullen worden voor wat onderzoeken. Hopelijk geen gekke dingen Succes! Lfs
Ik zie aan je handtekening dat je al behoorlijk wat hebt moeten meemaken. Poeh! Ik zie ook dat je nu zwanger bent. Gefeliciteerd! Ik duim voor je! Wat moet het spannend zijn voor je! Toch heb ik wat moeite met een gedeelte van je post. Ik begrijp dat als je terug kijkt na jaren van proberen een kindje te krijgen, dat een jaar niet lang lijkt. Maar het "jaartje" waar jij het over hebt voelt voor velen met een kinderwens wel degelijk als een lange tijd. En het gebruiken van een verkleinwoord doet daar geen recht aan. Dan nog even over de opmerking dat de meesten er ruim een jaar over doen. Daar komt nog even wat statistiek bij kijken: ruim 80% van de stellen die actief proberen, zijn binnen een jaar zwanger. Dus de meesten zijn minder dan een jaar bezig. Sommige vrouwen doen er inderdaad ruim een jaar over, maar de meesten? Nee. Het is niet voor niets dat je na een jaar actief proberen doorverwezen kunt worden. Het is alleen nogal kut als je tot die minderheid behoort bij wie het niet zo vlot gaat. Dat Soturi en haar partner al bijna 2½ jaar bezig zijn voor een eerste kindje, is inmiddels al benoemd. Ik denk ook zeker dat als zij hulp zoeken, ze die zouden moeten krijgen. Soturi, ik denk dat de huisarts een goede eerste stap is, gevolgd door een oriënterend gesprek in het ziekenhuis. De suggesties die Ashleyrachel doet qua onderzoeken zijn volgens mij goede eerste stappen. Heel veel succes!
Als je al eerder in het topic terug had gelezen had ik op dat jaartje al gereageerd omdat ik de datum verkeerd las. En ik zeg niet dat een jaar niet lang lijkt, in tegen deel ik denk juist dat ik heel goed voel hoe het is. En dat verklein woord tja dat jij je er aan stoort het is namelijk niet lullig bedoelt, misschien als je meer op let op wat ik door gaans typ zul je ook in zien dat ik altijd iedereen het positieve mee probeer te geven, want zo sta ik in het leven. En je hebt het over statistieken dat is een gemiddeld op zoveel mensen, waarbij ze een grote meerderheid nooit mee bereken. En dat het kut is dat je tot die groep hoort weet ik ook maar al te goed. Maar goed fijne avond, eerlijk ben ik wel een beetje klaar met zulke azijnzijkers die over een verklein woordje vallen.
Na 1 jaar is meer dan 80% zwanger. Dat is wel degelijk een meerderheid. Helaas is het van tevoren niet te voorspellen wie tot die meerderheid hoort en wie niet. Ik ben geen azijnkijker (hoop ik. Ben de laatste tijd pessimistischer dan normaal, dat geef ik grif toe). Soruri gaat me na aan het hart omdat ik een deel van haar voorgeschiedenis ken, al een tijdje contact met haar heb en weet dat dit niet makkelijk voor haar is, en misschien dat ik daarom wat feller ben dan normaal. Het komt uit een goed hart! Jou ken ik (nog) niet zo goed van andere posts. Ik viel inderdaad met name over het verkleinwoord. Mijn excuses daarvoor. Het is soms moeilijk om iemands intenties via het geschreven woord in te schatten. Ik vind het fijn om te lezen dat je anderen graag het positieve probeert mee te geven. Hopelijk kunnen we er nu zand over gooien. Overigens is het hier net middag; ik woon in Canada. Soturi, sorry voor de off topic!