Ik weet niet wat ik wil met dit topic. Even mijn hart luchten misschien... Dit is mijn vierde zwangerschap, derde kindje, (1vmk). Bij de twee goede zwangerschappen heb ik nooit getwijfeld of het wel goed zat. Natuurlijk heb je de angst voor elke echo en of alles goed is bij de SEO, maar ik heb toen echt kunnen genieten. Deze zwangerschap voelt vanaf het begin al anders, en ondanks twee goede echo's met de juiste termijn blijft er iets aan me knagen. Vorige week heb ik bloed af laten nemen voor de nipt en we moeten nog ruim een week wachten op de uitslag. Ik kan gewoon niet genieten, sta mezelf dat ook niet toe. Het liefst had ik de zwangerschap verborgen gehouden tot na de nipt uitslag, maar vriend is nogal enthousiast en heeft het zijn vrienden en collega's al verteld. Één goede vriendin weet het en mijn zus, ouders en schoonouders. Ik durf het gewoon nog niet wereldkundig te maken. Wil zo graag gaan genieten maar het lukt niet Wie herkent dit?
Heel erg herkenbaar. Tussen de 1e en de 2e had ik twee vmk. Dat maakte dat ik bij de 2e ook echt niet kon genieten. Pas na de 20 wekenecho kon ik het een beetje loslaten. Ik dacht ook steeds dat het mis ging, ondanks de goede echo’s. Gelukkig is dat niet gebeurd! Maar ik denk dat het heel logisch is... een vmk heeft nou eenmaal impact op je... Nu bij (hopelijk) de 3e heb ik er weer last van, maar heb ik me voorgenomen meer te genieten. Lastig, maar zo fijn als het lukt en ik straks kan terugkijken op een fijne tijd. Mijn tip: probeer toch te vertrouwen op de goede echo’s en probeer te genieten van het wonder in je buik. Hoe lastig ook.
na 3 mk (en daarvoor 3 goede zwangerschappen), kan ik bij deze echt niet ontspannen en van genieten.. vanmorgen bij de vk dit ook aangegeven.. want zelfs zij herkent mij zo niet.. huil veel en zo bang (mede door die 3 mk hiervoor). Ondanks goede NiPT en nevenbevindingen en de kleine het echt super doet.. blijf ik bang
Thanx dames. Herkenbaar dus. De vmk was tussen de eerste en tweede, waarschijnlijk mede door medicijngebruik. Bij de eerste was ik zomaar zwanger en bij de tweede heeft het anderhalf jaar geduurd (na een half jaar vmk). Bij de eerste was ik in een pre/postpartum depressie beland, vandaar de medicatie. Dit slikte ik tot een jaar na geboorte van de tweede, mede daardoor gelukkig een betere tweede zwangerschap en kraamtijd. Nu al ruim 2 jaar daar vanaf en dat gaat redelijk. Maar genieten lukt nu dus niet. Het is geen depressie (momenteel) naar happy ben ik niet, vind mijn gevoelens onterecht en ben boos op mezelf. Waarom zou ik dit gevoel hebben? Het is toch onzin? De echo's waren goed dus waarom twijfel ik zo?
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Ik duim voor je dat deze blijft plakken. Ik probeer er op te vertrouwen, het zijn niet voor niets goede echo's met goede groei en een mooi hartje, maar zo lastig om dit gevoel te negeren.
ja.. ze heeft ipv met doptone luisteren, een echo gemaakt.. en dit stelde mij enorm gerust (heb gehuild toen ik de kleine meid flink zag bewegen en dat haar hartje mooi constant was). mag ten alle tijden bellen.. en krijg meerdere echo's nog tot einde.
Het is niet helemaal vergelijkbaar, maar ik herken wat je schrijft wel een beetje. Zeker in de periode zo aan het einde van het eerste trimester kon ik helemaal niet genieten. Niet persé omdat ik onzeker was overigens, maar ik voelde gewoon helemaal niets. Ik was niet blij met de baby, maar bijvoorbeeld ook niet meer met mijn relatie, ik vond mijn favoriete game niet meer leuk, had geen zin meer in mijn werk. Ik voelde gewoon niets meer, had nergens zin in, wilde niets. En dan ondertussen me dus schuldig voelen omdat ik me zo voelde want ik hoorde toch te genieten? Ik heb zelf ook een verleden met depressies, dus ik heb ook een moment gedacht: het zal toch niet daarmee samenhangen en een voorbode zijn van een depressie? Uiteindelijk is dat gevoel dus inmiddels gelukkig sinds een paar weken weer over en nu kan ik weer wel genieten. Ben inmiddels helemaal verliefd op de schopjes in mijn buik, ik vind mijn vriend weer lief en ik vind mijn werk ook weer leuk. Die gevoelens die ik had (of beter gezegd niet had) hingen bij mij dus echt heel erg samen met de hormonen. Ik heb ook van anderen gehoord dat die zich door de hormonen heel vreemd gingen voelen en overal aan gingen twijfelen. Wat ik probeer te zeggen: misschien dat het bij jou ook wel met de hormonen samenhangt en dat het wat bijtrekt als je hormonen wat gestabiliseerd zijn. In elk geval veel sterkte en ik hoop dat je je snel beter gaat voelen!
Ik had ook steeds prima echo's, maar ook hier (2e zwangerschap, 2e kindje) was ik tussen de 16-20 weken ervan overtuigd dat er iets mis zou zijn met dit kindje. Bij mij was die angst er deels ivm veel medicatie (astma, misselijkheid), waardoor ik toch niet helemaal gerust was op evt bijwerkingen. Maar ook omdat dit kindje totaal ongepland was en vriend duidelijk heeft gezegd dat er hierna echt geen volgende zwangerschap zou komen, ongeacht hoe deze zou verlopen. Dus als het niet goed zou zijn, was het direct voorbij. Dat voelde echt een beetje als 'dit kindje is definitief de laatste kans'. Ofzo. Inmiddels durf ik een beetje te genieten, en dat lukt nu ook wel.
Dank je voor je verhaal lief dat je de tijd neemt om zo uitgebreid te reageren. Ik hoop ook dat het gewoon hormonaal is. Nog een paar dagen tot de nipt uitslag en dan hoop ik echt meer vertrouwen te krijgen.
Fijn dat je nu wel kunt genieten! Een evt. Volgende is hier niet uitgesloten, hoewel ik al wel 37 ben en de tijd niet meewerkt maar als het ons gegund is komt er in ieder geval nog een hierna. Er zijn veel dingen die meespelen hier. Mijn leeftijd vooral, en mijn vermogen om te googlen op allerlei syndromen (alle chromosomale afwijkingen al bestudeerd bijvoorbeeld, en de kans op een miskraam ivm mijn leeftijd) Heb het idee dat ik iets hypochondrisch bezig ben terwijl ik mezelf daar niet in herken. :S Mijn leeftijd maakt me vooral bang. Wat als... Wat als... Maar ik moet stoppen met doemdenken en proberen te genieten. Loslaten...
Ik ben de hele zwangerschap bang geweest en was daarnaast ook bang dat die angst een voorgevoel was. Alles is super gegaan en de kleine zit nu lekker met zijn blokken te spelen. Oh, en Googlen deed ik ook. Op de meest enge dingen. Bizar hoe erg een mens aan zelfkwelling kan doen he? Probeer er een maximum aan te zetten. Dus max 5 min per dag. Of alleen op dinsdag en vrijdag een half uurtje. Zoiets. Ik wens je een fijne zwangerschap!
Dank je De nipt was helemaal goed! Het gevoel is er nog steeds maar in mindere mate. Ik probeer los te laten...
Oh jee. Alsof ik mijn verhaal lees. Ik ben ook in verwachting van ons 3e kindje. Maar dat gevoel he? Beetje onbestemd. Ik voel de kleine ook nog niet. De vorige kinderen al lang Ik voel me niet eens zwanger op momenten. Voor mezelf heb ik toegegeven sinds een paar.dagen dat ik eigenlijk gewoon heel bang ben.nen dit raakt heel veel vlakken, gezondheid baby, we hebben er al 2...wat als...mij eigen lichaam. Hoe ga ik deze keer herstellen en wat hou ik hieraan over? Ik heb al een lichte verzakking. Ook ben ik bang voor de impact op onze kinderen, op mijn relatie, hoe kom ik en ons kindje uit deze bevalling en noem maar op. Oh ja...ook of ik wel een goede moeder zal zijn voor 3. Ik vind 2 op sommige momenten al zo druk. Ik ben gewoon bang. En dat accepteer ik nu. En nu ik het voor mezelf heb toegegeven kan ik het beter plaatsen en heb ik minder stress. Daarbij lees ik veel over ervaringen van moeders met 3 kinderen. Hoe zij het doen. Hier gaat er nogal wat veranderen in onze situatie. Fijn dat de Nipt helemaal goed is. Hier hebben we niet gekozen voor de nipt. Over een week of 2 hebben we de 20 weken echo. Maar oh oh wat ben ik zenuwachtig. Ik hoop dat ik daarna wat meer mijn rust vind en ook als ik de kleine voel bewegen. Succes. Ik hoop dat er af en toe toch momentjes zijn dat je wel kan genieten. Hoe klein ook..ik ervaar ze wel...soms.
@NdNk inderdaad precies wat jij beschrijft, alleen heb ik nooit geleerd om aan mijn angsten toe te geven, altijd maar sterk zijn... Morgen naar de VK en daar eens goed praten. Pop poli plannen ivm voorgeschiedenis en, zoals jij het noemt, toegeven dat ik bang ben, want dat is het ook gewoon... Dank je! Veel plezier bij de 20 weken echo binnenkort!
Ik had het ook heel erg.Ik was vooral bang dat de baby een aangeboren afwijking zou hebben.Met de 20 weken echo en de nipt was ik een beetje rustiger maar het gevoel bleef bij mij de hele zwangerschap.Pas toen ze geboren was ,was het over.
Hoe Hoe ging het vandaag? Aangegeven? Hier extra controle ivm bloedverlies vanmorgen. Placenta aan de voorkant. Vandaar dat ik niks voel nog Verder een heel erg bewegende baby. Voor nu dus gerust gesteld. Op naar de 20 weken echo. Ben benieuwd hoe je gesprek is gegaan vandaag.
Een prachtig bewegend ventje gezien! Tenminste dat denkt de VK. Ze moest diep zoeken dus duwde wat harder, toen voelde ik hem schoppen! Pop poli wordt geregeld. We zien waar t schip strandt...