Tsja, ik vind klussen ook gewoon ‘iets voor jezelf doen’ Zonder kinderen, je hoeft nergens over na tw denken, hebt volwassen praat... En om dan na 15 minuten je vrouw te bellen dat ze naar huis moet komen van de hond uit laten... dat vind ik zeg maar echt kinder gedrag... Het is een volwassen vent.. kom Op zeg En dan vervolgens gaan liggen slapen en ts lekker laten afwassen laat in de avond is gewoon luie varkens gedrag....
Ik denk dat het meer gaat om de houding? Kan dat hij veel werkt en ja ook hij verdient dan rust... maar hij lijkt nergens zijn best voor te doen, ipv dat hij de baby aan ts geeft en haar ontlast in het huishouden gaat hij gewoon slapen....
Lijkt me dat typische idee te zijn dat een moeder die thuis zit met de baby toch de hele dag rust heeft. Wat een hilarische mythe is dat toch...
Als je op andermans kinderen past werk je, maar als je met je eigen kinderen thuis bent doe je de hele dag niks.
Eigenlijk bedoelde ik dit niet. Maar als je moe bent, ben je ook vaak sneller geïrriteerd. Ik weet hun situatie niet. Ook niet hoe oud de andere kinderen zijn. Wat er die avond allemaal gebeurd is. Ik hoop dat ze eruit komen.
Ik ga verder niet meer reageren. Wij weten niks van hem misschien is hij superlui blabla maar staat niet bij wat hij heeft geklust wat hij de hele week verder doet. Misschien werkt hij zich wel het schompes voor zn gezin. En daarbij zij kan ook zeggen ik ben gaar laat mij even alleen de hond uitlaten. Al vind ik als je 3 kids hebt en je bent beide gaar dat je er best 1 kan meenemen maar goed ieder zn mening. Over de andere 2 hoor je niks. Hoop dat ze kan communiceren met haar vriend en dat ze eruit komen, kleine kindjes kosten energie. Succes
Het lijkt bij hem wat vluchten uit de situatie te zijn, de ene persoon zakt die kant op als iets teveel voor hem is en de ander zet eerder z'n schouders eronder en pakt door. Hij lijkt voor het vluchten te kiezen. Ik herken het ook wel in bepaalde momenten van mijn man. Als het soms teveel is, trekt hij zich terug. Benoemt dat dan ook, dat het even niet meer gaat. Ik kan daar helemaal in mee gaan, juist knap als je dat aangeeft voor jezelf. Maar ik vertel het hem ook als het dus in situaties is dat het voor mij óók teveel is. Het kan namelijk niet zo zijn dat hij zich altijd maar terug mag trekken als t even niet meer gaat en ik op dat moment maar door moet, omdat er verder niemand is. Ook ik heb mijn grenzen. Dan spreek ik mijn man erop aan in die situatie "Ik begrijp je helemaal, het is ook vervelend, het is niet leuk, ik snap dat je vindt dat je het niet kan, maar we móeten nu even'. Ik vind dat daarin gelijkheid moet zijn. Niet in de verdeling, dat we exact gelijk afgewogen de taken moeten verdelen, we zijn nu eenmaal anders een kunnen anders dingen aan. Maar wel dat we beide kunnen aangeven dat we de ander nu nodig hebben. Na zo'n uitleg snapt hij het ook meestal. Dan herpakt hij zich en is vaak juist weer even verassend sterk daarin en denkt oplossend. Dan mag hij op een later moment zich weer even lekker terugtrekken .
Ik heb niet alles gelezen, maar ik vind je vriend echt een aansteller. Ik neem even aan dat jullie beiden graag nog een kindje wilden? Dan hoort hij ook die verantwoordelijk op zich te nemen. Ik zou het dus ook zeker niet accepteren.
Hier ben ik het helemaal mee eens!! En dan nog als hij echt zo moe is van alles had hij niet moeten gaan klussen. Vind het echt belachelijk dat hij dan maar gaat slapen en jou alles laat Doen.
Hij is zeker niet lui. Heeft een eigen bedrijfje en werkt 50/60 uur in de week. Daarnaast onderneemt hij veel met de kindjes. Hij gaat standaard elke zondag ochtend met de oudste 2 zwemmen. Vorig weekend ben ik met de oudste 2 naar een verjaardag gegaan en is hij 2 uurtjes thuis gebleven met de baby. Toen ze mopperig werd is hij met haar in de draagdoek een stukje gaan wandelen. Ging allemaal prima. Maar als ze gaat huilen en hij krijgt haar niet getroost, dan klapt hij dicht en schiet in de stress. Ik zei ook dat hij straks wel moet als ik avonden ga werken, en dat begreep hij dat hij dan geen keus heeft. Ik heb ook gezegd dat ik boos ben dat hij alle troep voor mij had laten staan. Zijn reactie was dat hij even naar boven ging om bij te komen van haar "gekrijs" en dat het niet zijn bedoeling was om in slaap te vallen. Vanochtend toen ze na de voeding huilde bood hij zelfs aan haar over te nemen zodat ik rustig kon ontbijten Nou ja, ik weet het niet. Ik vind het zo raar. Hij is echt een sterk, ondernemend en zelfverzekerd persoon. Maar als een baby huilt, klapt hij dicht. Ik herinner me opeens dat we een jaar geleden met de kindjes uit eten waren. Een dreumes in het restaurant had zich verbrand en was heel lang aan het huilen. Mijn vriend wilde eigenlijk vertrekken omdat hij er echt niet tegen kon.
Hij is dus overgevoelig voor baby gehuil, wat een vervelend probleem!! Dan zou ik investeren in een heel goede noise cancelling koptelefoon, of goede oordoppen op maat laten maken.
Inderdaad, hij geeft dus eigenlijk precies aan wat het probleem is. En dat samen bespreken kan misschien wel voldoende zijn. Misschien kunnen jullie samen iets bedenken voor de ad hoc situaties. De momenten dat, ondanks het hele harde huilen, hij wel gewoon op 'aan' moet blijven omdat jij er gewoonweg even niet bent (werk of gewoon even niet kunnen) ...oordopjes...een mantra...er zal vast iets zijn. Op andere momenten kun jij het waarschijnlijk wel op je nemen. Dat hij niet tegen dat huilen kan kan natuurlijk. Als hij dan tips krijgt om op de momenten dat hij het nu eenmaal wel zelf moet oplossen dat ook voor elkaar krijgt is dat fijn. Zo te horen is het een een hele fijne papa.
Grutjes ja ik word zelf ook knetter can een jankende baby maar goed dat hoort erbij. Snap best dat die van krijsen hopeloos word maar dan kan die der ook ff boven leggen miss zodat jij toch je rondje hebt. En als je dan met je baby gaat zitten als je thuis komt kan die op z'n minst de vaat en de andere kinderen doen.. Zo doen wij het tenminste, ik 'n roman filmpje en kind aan m'n borst, hij de rest, mij hoor je niet dan hihi