Dat is toch ook helemaal niet wat ik zeg? Niemand wist dat ze zwanger was. Hoe moet er dan beschermd worden?
Jij zegt dat het verplicht is om je jobcoach in te lichten over een kinderwens. Terwijl de wet stelt dat je pas een paar weken voor je verlof kenbaar hoeft te maken dat je überhaupt zwanger bent.
Jemig, wat een ongepaste reactie, ik zou serieus overwegen om een klacht hierover bij haar leidinggevende neer te leggen. Dat je het graag had willen weten, prima. Maar zo reageren, kan niet. Daarnaast. Je hebt gesprekken met cliënten ( vind ik beter klinken dan klanten ) wanneer je een vrouw rondom de 30 spreekt en je weet dat je er blijkbaar zo’n issue van maakt dat je niet weet dat ze bezig is met kinderen of zwanger dan ondervang je dat toch door te vragen of ze in de toekomst een kinderwens heeft. Niets concreets, maar dat is helemaal niets vreemds dat dit tijdens het gesprek zo ter sprake komt. Het hoeft niet eens zo expliciet. Ik ging wat functies omhoog en dit gesprek ging zo: “Voor deze functie willen wij jou graag hebben” “ Super fijn” “ Het is nu met je zoontje goed te combineren en in de toekomst kun je eventueel meer werken of dit blijven doen mocht er nog een kinderwens zijn” “ Er is zeker nog een kinderwens, maar of en wanneer deze ingevuld gaat worden, weten we nog niet” “Snappen we, fijn dat we dit weten “ En klaar....
Waarom? Ik vraag alleen waar staat dat je zoiets moet melden. Jij bent schijnbaar een jobcoach (of vergelijkbaar) en je bent er van overtuigd dat ts dit kenbaar had MOETEN maken. Waarom kan je me dan niks aanleveren waar in dit staat?
Kijk, dat kán idd.. Maar het mág eigenlijk niet, en je hoeft er ook zeker geen antwoord op te geven. Die wet is in het leven geroepen om discriminatie tegen te gaan. Een vrouw moet gewoon de kans krijgen op een baan om haar kwaliteiten, niet of ze wel of geen kinderwens heeft. Om beschermd te worden tegen zwangerschapsdiscriminatie moet het idd eerst kenbaar worden gemaakt. Maar dat geldt ook alleen pas als je dus echt zwanger bent, en niet als je een kinderwens hebt. Dat gaat ze ook niets aan. Zoals hierboven genoemd, er mag niet eens naar gevraagd worden. Naar geen van beide. Dat die jobcoach er dus boos om wordt is nogal vreemd, want het staat allemaal gewoon in de wet en TS stond in haar recht om het niet te vernoemen. Jammer voor de jobcoach, maar dat had ie moeten en kunnen weten.
Tja.. er mag wel meer niet. Dan zeg je toch gewoon dat je het daar niet over wil hebben.. ik zou het zelf nooit vragen. Maar blijkbaar maakt de jobcoach er zo’n big deal van, dat zij dit dus beter wel kan vragen op zo’n informele manier en dan kan de cliënt zelf beslissen wat ze zegt.
En dan houdt ze al die tijd rekening met een eventuele zwangerschap die misschien wel niet komt? En dan? Overigens gaat het gewoon om Als jobcoach gewoon gevraagd had, dat komt als je al een kind hebt natuurlijk best weleens in de praat te pas, naar een eventuele tweede kinderwens, had ik inderdaad misschien best gezegd dat er een traject gestart zou gaan kunnen worden. Maar ze is er gewoon vanuit gegaan dat het niet zo was. Overigens heeft ze ook niet gevraagd naar een eventuele partner. Overigens gaat het (al lang ziek en daarom slecht opgeleid na het vwo) gewoon om kantoorwerk en mag ik zonder zwangerschap al niet zwaar tillen of lang zitten of dergelijke. Ik moet sowieso ‘beschermd’ worden, niet alleen tijdens een zwangerschap.
Maar ook zo’n traject hoef je toch helemaal niet bespreekbaar te maken. Wat ik meer bedoel is dat ze, als dit zo’n big deal was voor haar, dan dit best hadden kunnen vragen met het geluk dat je dan antwoord gaf en zo de regie bij jou te laten. Nu geeft ze jou een rot gevoel terwijl dit toch echt haar probleem is.
heel eerlijk, ik ook wajonger, zou inderdaad het traject hebben laten schieten/wachten en uitleggen ik heb nog een kinderwens en ik wil de vooroordelen niet nog verder vergroten door aan de slag te gaan en er vervolgens weer uit te moeten en daarbij de paar kansen die er zijn en de paar werkgevers die postitief zijn te benutten terwijl ik weet dat ik eruit ga voor een zwangerschapsverlof. De kans dat je aangenomen word is al zo laag, lees een aantal maanden ervaring op mag doen voor een reiskostenvergoeding bij een bedrijf, zelfs die plekken zijn echt moeilijk te krijgen en daar moeten jobchoaches echt hun best voor doen, dat je er dan alles aan moet doen om een goede indruk te geven en zo "goed" mogelijk te zijn in je gezondheidssituatie die al chronisch is. Je chronische ziekte en een nieuwe baby en een nieuwe baan opbouwen samen is hoogst waarschijnlijk sowieso te zwaar samen. Ik heb 8 weken geen stofzuiger en dweil aangeraakt, geen wasmand getild, geen boodschappen gedaan, kookte in het weekend of man kookte in de tijd dat ik weer probeerde een baan op te bouwen van 10-16 uur in de week. alles opzij voor het proberen te werken want ik weet dat ik dat niet samen kan ineens. dat ik 2 maanden na de start niet eens meer liggend in mijn bed kon thuiswerken geeft wel aan dat ik het gewoon echt niet red. Maar die wajong heb je niet voor een zere neus dus ik zou zelf vanaf het begin gezegd hebben zullen we het traject een jaartje opschuiven en kijken hoe ik er dan voor sta. maar goed ik kijk ook vanuit mijn eigen refentiekader en ik weet dat ik het niet zou kunnen tegelijk.
Zelfs reiskostenvergoeding krijg ik niet hoor xD Ik heb ook niet gesolliciteerd, ik mocht komen kijken en zeggen of het me leuk leek. Hier in de stad schijnt dat niet zo’n heel groot probleem te zijn. Als de baby geboren is en na het zwangerschapsverlof kan ik er nog 9 maanden aan de slag. Maar goed, zoals ik al een paar keer heb aangegeven, dit traject NIET doen, is volgens het UWV géén optie. En mijn arbeidsdeskundige en jobcoach hebben mij op mijn hart gedrukt juist NIET zo goed mogelijk voor te doen, want dat hou ik toch niet vol. Natuurlijk weet ik niet wat jij mankeert, maar mijn aandoening is sowieso nogal onberekenbaar, dus daar is mijn werkplek sowieso al op ingespeeld EN die vinden mijn zwangerschap juist weer geen probleem. Voor mij is dit traject júist ingezet om de balans te vinden. Dus dat ik juist wel nog kan koken en wassen als ik thuiskom, en dus juist niet na twee maanden niks meer kan en voorlopig gaat dat goed. Op de dagen dat ik werk (twee ochtenden van 4 uur, dicht bij huis) haalt mijn moeder mijn kind uit school omdat ik dat anders niet redt qua tijd, en ze brengt haar ook weer zodat ik even wat in het huis kan doen. Tot nu toe gaat het prima, een kind, een klein baantje en het huishouden. Ik zal ook wel moeten, die balans vinden en houden, want aan het eind van de dag en in het weekend is er niemand aan wie ik mijn kind kan afgeven. Ik denk niet dat je de ene wajonger met de ander kan vergelijken. Mijn lijf en ziekte reageren goed op de zwangerschapshormonen. En ook een gezonde zwangere kan helemaal in de kreukels liggen, tijdens of erna.
Absoluut waar niemand is hetzelfde. Ik had dus wel een keuze dat zeg ik, ik reageer vanuit mijn eigen referentie kader. Ik had geen werkplicht/sollicitatie/opleidingsplicht was al 80/100% afgekeurd maar wou het zelf en wetende dat ik dus zelfs in mijn bed kon werken ( financieel administratief) en begon met 4 uur per dag ( eerst 2 en toen 3 dagen voor 2 weken, toen 1 dag daar en 2 dagen in bed) heeft het uwv samen met mijn behandelend arts besloten dat ik 100 % afgekeurd word en dat ook een re-integratie traject niet haalbaar is. De arts die zei ik kan echt niets meer voor je doen, wat jij kan met jouw lichaam is al heel heel veel, geniet van je kinderen, doe wat je kan en verspil geen energie en pijn aan een paar uur werken wat je op de lange termijn toch niet kan volhouden. dus dat was duidelijk. Maar als het een verwachting was vanuit het uwv dan had je inderdaad niets anders kunnen doen en dan is jhet zo, wel lekker dat het bedrijf zelf er dus geen problemen mee heeft. p.s. die reisvergoeding heb ik zelf geeist, maar ik wist dat ik het werk qua kennis wel degelijk aan kon en hij veeeel meer aan mij zou verdienen, was ook geen probleem.
@Envy91 ik vraag me af waar jij het vandaan haalt dat een vrouw verplicht zou zijn om aan te geven een actieve kinderwens te hebben of (pril) zwanger te zijn. Dat is namelijk absoluut niet zo en dit uitdragen en dus zo reageren zoals bij ts kan een behoorlijke klacht opleveren bij meldpunt discriminatie. Iets wat je eigen naam maar ook dat van de jobcoach in het algemeen niet ten goede komt. Denk dat dat meer kwaad zal kunnen aan de ‘vertrouwensband’ met mogelijke werkgevers dan een client aanbrengen die zwanger is of een actieve kinderwens heeft. Hier wist mijn detacheerder dat er een actieve kinderwens en een traject was omdat ik via hen ook in dienst was toen ik met spoed geopereerd werd vanwege een bbz. Zij waren wel op de hoogte maar de opdrachtgever niet, dit is ook zo afgesproken.
Ik had/heb in principe ook geen sollicitatieplicht, met 80/100% afgekeurd, maar met alle nieuwe regeltjes in de wajong2010 had ik niet veel keus dan dit traject in te gaan “om uit te vinden wat ik nog wel kan, 20 uurtjes ofzo”. Heb jij niet gehad dat mensen dachten “oh, je werkt (weer), dus nu ben je beter!”? Hier namelijk wel en dat maakt het vrij lastig om mijn grenzen te bewaren. Ik ga ook eens achter reiskostenvergoeding aan, wie weet
Dat had ik niet echt dat mensen dat hadden maar dat is ook logisch want met dat ik weer ging werken had ik ook meer mijn rolstoel nodig en heb ik mijn elektrische stoel in de woonkamer definitief vervangen voor een elektrisch bed omdat lang zitten iets is wat zwaar is voor mij. Dus mensen zagen mij fysiek vooral achteruit gaan. Daar heb ik nu meer last van aangezien ik door goede ontsteking remmers, het gebruik van mijn bed en dus loop/sta/lig en bijna niet meer zit ik nu ook soms zonder krukken een stuk kan lopen. Dus dan zo het schoolplein op kan lopen bijvoorbeeld. Dus ik krijg nu vaak o wat goed het gaat eindelijk beter... Ja het gaat goed is dat mijn antwoord, Meestal maak ik er geen woorden verder aan vuil dat onthouden de meeste toch niet en ik heb geen zin om elke keer uit te leggen dat de ene dag de andere niet in. Dan hebben ze tenminste nog iets te zeggen als ik wel een slechte dag heb en ik kom in mijn rolstoel en bij echt mensen die me kennen zeg ik een bed ipv stoel/andere med's en gescheiden en daar helemaal prima mee zijn helpt ook qua wat ik aankan. Al weten die dat ondertussen allemaal wel nu. Het heen en weer reizen koste mij 130 euro per maand + de kosten voor kinderopvang na aftrek toeslag van 75,- die je uiteraard ook moet betalen zou betekenen dat ik er 205 euro op achteruit ging als ik ging werken en geen reiskosten kreeg. Dat kon ik simpelweg niet missen dus ik had ook geen keus om dat te vragen de kinderopvang kosten alleen vond ik al genoeg om achteruit te gaan om te kunnen werken .