Hallo allemaal, Vorige jaar op 21 september is onze zoon geboren na een zwangerschapsduur van 33 weken en 4 dagen. Hij woog toen 1870 gram. Ik kreeg last van mijn rug na een tot dan toe onbezorgde zwangerschap, en na 4 heftige dagen waarin mijn gezondheid keihard achteruitging is onze zoon met een keizersnede gehaald. Het is allemaal heel snel gegaan, en ik moet zeggen dat wij met zijn allen het 1e jaar zowel fysiek als mentaal goed door zijn gekomen. Vrijdag wordt hij al 1! Op dit forum vind ik dat er maar weinig word gesproken over prematuren en dysmaturen, terwijl er toch jaarlijks erg veel geboren worden! Door mijn werk merk ik dat er best veel verhalen en emoties zitten achter vroeggeboortes, dysmaturiteit, hartafwijkingen en nog veel meer aandoeningen. Zijn er mensen die ervaringen willen delen? Bijv: hoe kan het dat jullie kindje prematuur/dysmatuur enz. is, Durven jullie eventuele volgende zwangerschap aan?. Misschien zijn er hier ook wel mensen die het lastig vinden om te praten, en het juist in dit forum met allemaal onbekende mensen wel kwijt kunnen! Groetjes!
Hey ik had ook al gemerkt dat het hier best stil is ondanks het percentage. Toen mijn dochter op de neo lag was het daar ook best druk. Ik had het er zeker het eerste jaar emotioneel veel last van, met rond de verjaardag nog veel herinneringen die hevig terug kwamen. Nu bijna anderhalf jaar later begint het wat af te zwakken en denk ik er zelfs bijna niet meer aan. Qua eventuele volgende zwangerschap heeft het bij mij wel nog gevolg. We wilde eerst beide 2 kinderen, maar nu zijn we samen erg gelukkig met z'n drietjes. De kans dat het nog eens gebeurd was volgens de gyn even groot als eerst, wat sowieso heel klein was (dacht 0,2 %) maar door de ervaring te hebben lijkt die 0,2% opeens enorm veel groter/reëler. En ik zou het toch niet nog eens willen meemaken. Hoe denk jij er nu aan terug? Kan je het al plaatsen? En komt er bij jou nog een volgende?
Bij mij heerst vooral de angst dat ik er een eventuele volgende keer wéér niet bewust bij ben, het heeft bij mij namelijk heel lang geduurd voordat ik me echt moeder voelde van mijn kind omdat ik niet bij de geboorte was. Ik denk dat Wij volgend jaar er wel weer voor gaan. Gelukkig was onze zoon meteen heel gezond en zo’n goede start scheelt natuurlijk wel.
Onze dochter was al wel wat ouder dan jullie kindje (geboren met 35+5). Maar heeft wel op de NEO gelegen omdat haar bloeddruk steeds daalde vanwege de vele medicatie die ik heb gekregen. Het eerste jaar vond ik erg pittig. Ze vertoonde erg veel prematuurgedrag. Ik dacht dat ik het emotioneel gezien redelijk goed had verwerkt totdat ik 2 maanden geleden opnieuw moest bevallen. Het was op dezelfde verloskamer dus alles kwam weer terug, herrineringen die ik niet eens meer wist omdat ik zo ziek was. Maar deze bevalling was echt super en de kraamweek geweldig. Ik denk oprecht dat mijn trauma nu langzaam aan het wegtrekken is. Ik gun jullie dat ook van harte <3
Hi heel herkenbaar wat je verteld. Beide mijn kindjes zijn te vroeg geboren, oudste wel randprematuur, maar had in mijn tweede zwangerschap ook echt de angst voor weer een vroeggeboorte... en helaas gebeurde dat ook met 33 weken deze keer. Bij beide geen verklaring maar ik ben er bijna van overtuigd dat mijn baarmoeder qua gewicht niet meer kan dragen. Beide kwamen op het zelfde gewicht uit met vruchtwater en had veel ander normaal. Heb de eerste geboorte een beetje gedrongen maar na de kraamtijd van mijn jongste, eigelijk op het moment dat alles eindelijk rustiger werd kreeg ik PTTS.. en ben ik terecht gekomen bij een psycholoog. Heb hier bijna een jaar gelopen en meerdere EMDR behandelingen gehad om het te verwerken. Maar het is inderdaad jammer dat er hier weinig aandacht voor is, miste ik echt na mijn bevalling en de periode daarna. Er is ook een Facebook site speciaal voor prematuurtjes.
Hier ook preemie mamma. Lees ook weinig over van andere mammas en kindjes Na ruim 3 jaar wagen wij sprong in diepe. Eigenlijk vooral omdat wens van mijn partner is. Ik vond na 1 spannende zwangerschap en vroeggeboorte wel wellet8. Heb trouwens ook emdr therapie gehad
Ik heb verder geen therapie gehad o.i.d. Er is destijds een maatschappelijk werker bij mij in het ziekenhuis geweest, maar ik dacht dat ik zelf sterk genoeg was. Nu denk ik dat het misschien wel beter was geweest. Ik merk wel dat onze zoon achter loopt, en ook wel meer dan de 6,5 week die hij te vroeg geboren is. Hij is vrijdag 1 geworden maar hij kruipt bijvoorbeeld nog steeds niet. (zit wel veel op handen en knieën) Qua gedrag loopt hij gelukkig wel goed. @jolien 1986 wat spannend. Ik ga voor je duimen!
Dankjewel we gaan het meemaken. De dochter van een vriendin van mij heeft de hele kruip fase overgeslagen deed op een gegeven moment aan kont schuiven. Mijn dochter loopt motorisch zelfs wat voor. Net 3 en fietst nu al zonder zijwieltjes. Daar kon ik 3 jaar geleden alleen maar van dromen toen nog sonde in haar neusje zat. Na bevalling heb ik niks aangeboden gekregen. Voor 1-2 dagen couveuse wouden ze vast niet in gang zetten maar we (verpleegkundige, artsen en wij zelf) hebben haar zwaar overschat en ging alleen maar slechter. Ik heb pas 2jr later emdr gevolgd.. Eigenlijk meer voor auto ongeluk trauma, maar natuurlijk kwam de couveuse tijd ook naar boven. Eigenlijk zelfde thema. Iets overkomt je en je kan niks doen.
Wat jammer dat het hier zo stil is. Ik ben afgelopen zondag bevallen van ons dochtertje met 33+5 en vind het wel fijn om wat ervaringen te lezen van andere mama’s. Jullie kindjes zijn inmiddels al een stuk groter gelukkig! Merken jullie nu nog aan jullie kindjes dingen dat ze eerder ter wereld zijn gekomen?
Ik merk niet veel meer maar dat is ook lastig want elk kindje ontwikkeld anders. Qua grove motoriek is ze niet snel en heeft ze soms wel en soms niet haar extra weken nodig. Ze loopt momenteel bijvoorbeeld nog niet los. Maar qua fijne motoriek loopt ze dan weer voor.
Ja ik merk het aan het feit dat hij nog niet kruipt e.d. Verder gelukkig geen achterstand. Ik moet zeggen dat onze zoon een hele goede start heeft gehad, hij heeft alleen een sonde gehad voor de borstvoeding, omdat hij anders niet genoeg voeding binnen kreeg. Maar ademen e.d. ging gelukkig meteen allemaal goed.
Hier drie randprematuurtjes. De ene had het zwaarder dan de ander in het begin, maar inmiddels is er niets meer aan ze te merken!
Ons zoontje is ook geboren na een zwangerschap van 33 + 4. Dat was toen wel verschieten want buiten regelmatig harde buiken (waarvan iedereen zei dat het normaal was) eigenlijk een perfecte zwangerschap gehad. Hij had ook een heel goede start, buiten een paar dagen sondevoeding, gewoon om te groeien tot 36w in het ziekenhuis moeten blijven. Ik dacht dat ik dit allemaal verwerkt had en er goed mee kon omgaan maar ik heb het eerste jaar toch regelmatig moeilijke momentjes gehad. Zelfs nu heb ik het er af en toe nog moeilijk mee. Verder doet ons zoontje het wel heel goed, hij loopt los sinds hij 16 maanden is (dus wel niet van de snelsten), hij brabbelt en kent een aantal woordjes en heeft een pittig karaktertje Ik sta nu wel helemaal anders in deze zwangerschap. Vorige keer waren vooral de eerste 12-weken en de 20-wekenecho spannend, nu vraag ik me bij het minste af of het wel normaal is. Ik heb ook al 2 weken moeten rusten omdat de harde buiken al begonnen, maar sinds ik magnesium en utrogestan inneem is alles terug gekalmeerd. Hoop zo dat dit kleintje tot minstens 36 weken blijft zitten en dat we eens een normale kraamperiode mogen hebben...
Hier merk ik vooral dat onze dochter prikkel gevoelig is voor geluid. Doodmoe maar met teveel remoer kan ze zich niet afsluiten en tot slapen komen. Verder blijft ze best wel skinny
Ja dat skinny herken ik wel. Bij ons ook maar 300 gram aangekomen tussen juni en augustus. Hij groeit wel in de lengte, maar met gewicht blijft hij achter.
Ja hier ook heel herkenbaar dat skinny. Altijd in de lengte een grotere maat dan in de breedte. Dus altijd dat knoopsgaten elastiek volledig aangetrokken :s was blij dat ze in de zomer korte broekjes gewoon een maat kleiner aankon. Maar nu is het helaas weer lange broeken weer