Het idee dat iemand in mijn rug zou gaan prikken, geeft mij meer paniek dan de pijn van weeen Toen de verloskundige onderweg was, heb ik tegen mijn partner gezegd: als ze nu gaat zeggen dat dit nog maar 3 cm is dan ga ik het niet trekken hoor zonder pijnstilling..... Ik bleek al op 7 te zitten en heb het uiteindelijk zonder pijnstilling gedaan. Maar als dat lang had geduurd, had ik graag pethidine willen proberen. Ruggenprik is voor mij echt een uiterste, dan moet ik he5 gevoel hebben dood te gaan, haha. Ben gewoon niet zo’n fan van naalden en infusen.
Ik heb een ruggenprik gehad. Was er open in gegaan, wilde best proberen zonder en al vond ik pijnstilling ook niet erg. Ruggenprik durfde ik eigenlijk niet. Was alleen al 3 dagen bezig met de inleiding voor mijn vliezen gebroken werden. Constant weeën en ik kon echt niet meer. Toen toch een ruggenprik gekregen op aanraden van de gyn. En ondanks dat ik na een paar uur toch weer pijn begon te voelen super blij dat ik die keus heb gemaakt. Kon weer een beetje op adem komen.
Ik was eerst faliekant tegen pijnstilling, tot ik zelf lag te bevallen haha. Dikke weeënstorm. Toen ik vroeg om pijnstilling moest mij eerst uitgelegd worden welke opties er waren. Uiteindelijk voor zo'n beenprik gekozen waarbij alleen het scherpe randje ervanaf Is. Maar daar heb ik nog wel een uur op moeten wachten. Je hebt nou eenmaal bevallingen waarbij het vrij soepel verloopt en bevallingen waar dat absoluut niet het geval Is. Dus lees je goed in en vraag er op tijd naar als je van jezelf de inschatting maakt dat je je grens qua aankunnen bereikt.
Ik heb de eerste bevalling zonder pijnstilling gedaan. Toen ik er aan begon te denken en we in het zkh aan kwamen had ik al 7 cm dus toen kon (en hoefde) het ook niet meer. Nu bij de tweede wil ik het het liefst weer zonder doen maar beslis in het moment. En als ik iets wil is dat remifentanil. Pethedine hoor ik alleen maar slechte verhalen over van mensen die echt hun hele bevalling niet mee hebbengemaakt omdat ze te stoned waren. En aan een ruggeprik zitten vrij veel risico’s die ik liever niet neembehalve als het strict noodzakelijk is.
Wat me hier op het forum en in gesprekken met bekenden beide opvalt is dat veel vrouwen zich voornemen het zonder te doen en uiteindelijk na vele uren pijn lijden, om welke reden dan ook, toch nog voor een ruggenprik gaan. Ik heb me voorgenomen om dat moment niet af te wachten en, indien mogelijk, meteen voor een ruggenprik te gaan. Ik hoef niet zo nodig te ervaren of ik t zelf wel aankan. Als ik hoofdpijn heb neem ik ook gewoon wat in. Ik snap dat t een nadeel kan zijn dat t persen langer duurt omdat je t niet goed voelt maar dat is dan maar zo, goed naar de vk luisteren en uiteindelijk kom je er wel... Maar ik heb ook allemaal vriendinnen die het zonder hebben gedaan en mij een dusdanig snelle bevalling wensen dat een ruggenprik niet eens mogelijk is...nou ja...bedankt? Denk ik dan?
Ik wilde het niet tenzij het me te gek zou gaan. Was heel relaxed daardoor, dacht echt het kan altijd ook bewust gekozen om poliklinisch te bevallen en we zien wel. Ik moet zeggen dat ik ook wel mazzel heb gehad denk ik maar ook doordat ik me zo relaxed voelde het mij zo enorm is meegevallen bevalling heeft in totaal 14 uur geduurd weeen waren niet pijnlijk maar goed weg te zuchten. Het persen vond ik heerlijk eindelijk mag je wat doen. Alleen het moment dat het hoofdje staat dat brandt maar ook dit wist ik dat zou gebeuren en op dat moment echt gedacht nu ben ik er bijna. Wel moet ik zeggen dat het echt zeer deed en bang was dat ik enorm was uitgescheurd, maar helemaal niks geen schram. Dus ik denk dat je er het beste blanco in moet gaan bereid je goed voor hoe een normale bevalling gaat dan weet je ongeveer wat je te wachten staat. En houd de afspraak met jezelf dat pijnstilling gewoon mag. Dit heeft denk ik bij mij het resultaat gehad dat ik het echt niet nodig had, kijk er heel mooi op terug en ben nu ook weer relaxed, wel weer bewust poliklinisch want je weet maar nooit. Ik snap ook wel dat heel makkelijk gezegd is hoor dat je relaxed moet blijven maar echt er zijn miljarden vrouwen bevallen dus jij kan dat ook, en als je voor pijnstilling kiest is dat toch helemaal prima.
Moet je helemaal zelf weten natuurlijk. Als tip: kijk eens wat verschillende pijnbestrijding voor gevolgen heeft voor je kindje en daarna. Wil je bijvoorbeeld borstvoeding geven? Pas als je dat allemaal weet zou je van tevoren al kunnen bedenken dit wel en dit wil ik niet. Dat benoemd te hebben, de beste pijnbestrijding doet je lichaam zelf: dus ontspan, laat het over je heen komen. Hier bevallen zonder pijnbestrijding, waarvan de 2e keer thuis in bad. Een bad is ook iets wat je pijn kan verlichten. Kijk daar ook eens naar. Succes met de laatste loodjes.
Ik begrijp je angst voor de pijn, alleen helpt deze je niet. Probeer er van uit te gaan dat je het aan kan, want dat kun je! Hiermee wil ik niet beweren dat je het perse zonder pijnstilling moet doen, alleen ik denk dat als je jezelf tijdens de bevaling steeds afvraagt hoe lang je het nog vol gaat houden zonder, je al gauw om pijnstilling zal vragen. Niet erg, alleen bedenk ook dat pijnstilling echt zijn nadelen heeft. Ik raakte tijdens mijn eerste bevalling volledig crocky en kreeg een soort hallucinaties van de pethidine prik. Pas 4 uur na de bevalling was ik helder genoeg om kennis te maken met mijn dochter. Behalve dat ik met een heel negatief gevoel terug keek op mijn bevalling geloof ik ook dat mede door de moeilijke start, de borstvoeding mislukte. Voor mijn tweede bevalling wilde ik het graag anders en heb ik pijnstilling gevonden in een bevalbad. Ook hebben ademhalingsoefeningen en het luisteren naar affirmaties (rete zweverig, maar ze bleken dus echt wel effectief tijdens de weeen) als voorbereiding, mij geholpen om mijn baby ‘omlaag te ademen’. Het focussen op een lange uitademing en daarbij mijzelf vertellen dat ik het aankon hielpen mij enorm! Ik heb een fantastische 2e bevalling gehad, een veel fijnere kraamtijd en een probleemloze borstvoedingsperiode gehad. Heel veel succes met jouw bevalling, goed dat je jezelf verdiept in de mogelijkheden rondom pijnbestrijding en vergeet niet te vertrouwen op en geloven in jouw eigen kunnen!
Ik ben twee keer bevallen zonder pijnstilling omdat het snel ging allemaal en ‘goed’ te doen was. Nu afgelopen zondag bevallen en ging erin met het idee dat ik op het moment zelf wel zou beslissen hoe of wat. Uiteindelijk was ik erg vermoeid en heb ik besloten om toch voor pijnstillers te gaan, dus heb ik een pompje gekregen. Pijnvrij bevallen daar geloof ik niet zo in maar dat pompje heeft mij wel echt door de laatste weeen heen geholpen. Ik vind het dus wel echt een aanrader. Mocht ik nog ooit een keer bevallen zal ik er weer voor kiezen.
Bij mijn eerste ging het prima zonder pijnstilling; ik had voldoende energie, kon in bad goed weeen opvangen, en toen ik in de fase kwam van 'ik kan niet meer' was het tijd om te gaan persen (en dat vond ik heeeel fijn, iets dóen met die weeen ipv ze opvangen, ik had vanaf 6cm persdrang). Bij de tweede liep het anders; na weken amper slaap werd ik ingeleid, ik ging dus al moe de bevalling in, mocht niet in bad. En toen kwam die 'ik kán niet meer!'... en zat ik nog maar op 3cm, al úren. Ruggeprik gevraagd, die zat 30 minuten later ongeveer. En dat was echt de beste keuze. Hij zat niet helemaal goed, maar goed genoeg voor verlichting van de pijn; even op adem komen. Ik moest wel nog weern opvangen en voelde ook nog pijn, maar die pieken waren veel dragelijker. En 15 minuten later mocht ik persen; ik zat ineens op volledige ontsluiting! Een keer zonder pijnstilling en een keer met; allebei de juiste keuze op dat moment, geen spijt van. Bij een eventuele derde keer zou ik het ook weer laten afhangen van hoe het gaat.
Ik wilde pertinent geen pijnbestrijding. Ik heb ook in mijn geboorteplan vermeldt dat als ik er toch om zou vragen, men mij dan eerst zou moeten stimuleren om door te gaan of om mij te ‘helpen’/ondersteunen. Ik heb 1 moment gehad dat ik echt dacht: hoe ga ik dit in godsnaam nog zo lang volhouden. Het viel mij vooral tegen dat het opvangen van weëen enorm vermoeiend was, de pijn was niet eens wat me opbrak. Uiteindelijk heb ik mij hierna snel weten te herpakken en in een soort roes beland waardoor de ontsluiting gelukkig wel vlot vorderde. Redenen voor mij om geen pijnbestrijding te willen is dat er best wel wat gezondheidsnadelen en risico’s aan vastzitten. Het idee van een naald in je rug vond ik daarnaast een doodeng idee! Ook toen ik er doorheen zat werd ik al akelig van het idee! En ik wou geen medische bevalling (al is dat door andere reden uiteindelijk alsnog niet gelukt).
Ik wilde bij mijn bevalling het liefst geen pijnstilling! Geen idee waarom eigenlijk... Op het moment van bevallen en weeenstorm toch echt gevraagd om een ruggenprik. Waar ik heel erg bang voor was maar op dat moment boeide het me niks. Helaas werd mijn prik verkeerd gezet en werkte hij niet. Uiteindelijk ook spoedkeizersnede geworden helaas. Lees je in en op het moment van bevallen kan je nog prima beslissen. Met pijnstilling maakt je echt geen minder mens! Het is er niet voor niks. Succes met de laatste loodjes
Ik had de tijd er niet voor. Op zich waren de weeen goed te doen toen er nog pauzes tussen zaten. De weeenstormen die ik heb gehad had ik liever een beetje minder willen voelen (5-10 cm in 20 en 10 minuten).
Ik ben bij de eerste ingeleid in het ziekenhuis. Na 2 of 3 uur weeën (ik had rug/been én buik weeën) heb ik een pompje gevraagd. Wat een verademing was dat. Ik dommelde afentoe weg. Het haalt niet alle pijn weg maar wel de scherpe randjes. Bij de tweede wou ik weer pijnbestrijding maar eenmaal in het ziekenhuis bleek ik al 7 cm te hebben en mocht ik niks meer. Uiteindelijk ging die bevalling zo snel dat ik de pijnbestrijding niet heb gemist. Bij de derde ben ik, uiteindelijk, thuis bevallen omdat het er naar uit zag dat ik weer in turbostand ging bevallen. Wederom dus geen pijnbestrijding. Als ik kon kiezen dan had ik bij alle 3 zo'n pompje genomen. Het haalt die scherpe randjes er vanaf en je word heel relaxt. Maar zonder red je het ook wel, als je tenminste niet een hele dag in de weeën zit. Ik zou op dat moment gewoon kijken hoe het gaat. Misschien gaat het zo vlug en is het niet nodig of is de pijn nog best te doen.
Bij mijn eerste zwangerschap gaf ik vanaf het begin al aan dat ik tegen pijnstilling was en dat ook niet wilde. Maar nadat ik 7 uur lang in een weeenstorm zat en nog maar op 4cm ontsluiting zat schreeuwde ik letterlijk om die riggenprik. Achteraf heb ik er ook geen spijt van van me bevalling liep daarna heel soepel. Ik denk dat je dat het beste kunt aanvoelen op het moment dat je bezig bent, en pijnstilling maakt jou niet minder dan vrouwen die zonder pijnstilling bevallen.
Ik ben mijn bevallingen ingegaan met de instelling: ik zie het wel. Gewoon het idee dat er pijnstilling was als ik het nodig had gaf mij heel veel geruststelling. Ik heb zelf een tijd op de verloskamers gewerkt en zo vaak gezien dat vrouwen in hun ideaalplaatje hebben opgenomen dat ze absoluut geen pijnstilling willen (vaak icm een heel uitgebreid bevalplan) en dan na een paar weeen compleet in paniek raakten omdat het opeens anders liep dan ze van tevoren bedacht hadden, ze hadden namelijk toch pijnstilling nodig. Bij mijn eerste kwam ik met 3cm toen de vliezen braken in een weeenstorm terecht. Ik heb toen na een uur gevraagd om opnieuw te toucheren want ik wilde weten waar ik stond. Nog een uur of 2 door met die weeen okee, maar als ik pas 1cm was opgeschoten en nog 7-8u daarmee door had gemoeten zou ik om pijnstilling hebben gevraagd. Gelukkig had ik toen al volledige ontsluiting, geen wonder dat de weeen toen zo heftig waren Bij de tweede ging het veel rustiger; vliezen braken pas veel later, dus langer over gedaan maar ook minder heftige weeen. Toen de vliezen braken bij 7cm weer weeenstorm, maar toen ging het ook heel snel: binnen 10min baby op mijn buik. Dus bij de tweede nieteens aan pijnstilling gedacht. Ga je niet voornemen dat jij iets moet doen omdat iemand anders het zo doet. Je weet niet hoe je met de pijn omgaat, dus wacht het gewoon af. We leven in een moderne tijd waarin vanalles mogelijk is, dus als jij pijnstilling nodig hebt dan kan je die krijgen, geweldig toch En heb je t niet nodig, super dan! Veel succes alvast met de bevalling!
Ik zou je inlezen in de mogelijke voor en nadelen van pijnstilling (want zoals alles zijn die er ook). Ik heb er heel bewust voor gekozen geen pijnstilling te willen en hoewel ik echt een horror bevalling gehad heb (ik wilde thuis in m'n bevalbad maar werd een kunstverlossing incl vastzittende placenta in het zh), heb ik pijnstilling niet gemist (wat niet wil zeggen dat dit voor anderen geldt dit is puur mijn mening).Ja het was brutal en heel zwaar maar ik heb altijd het gevoel gehad dat ik het aan kon. Ik voelde me echt in mijn kracht staan mede dankzij een cursus hypnobirthing denk ik. Dus ik zou zeker ook bij jezelf na gaan wat je kunt doen om evt. goed in je vel te zitten. Hoe kun je deze oerkracht versterken bij jezelf? Wat heb je daarvoor nodig. Voor mij was het vooral een warm bad, bewegingsvrijheid en goede muziek Ik sta op het punt om weer te bevallen, in mijn kracht, op mijn manier. Ik heb er gewoon zin in
Iedere bevalling is anders, ieder mens is anders, wat de een prettig vind vind de ander niet prettig. Ik ben ingeleid en heb na 4 uur om een ruggenprik gevraagd omdat ik maar bleef hangen op 4 cm ontsluiting. Ik ben een held op sokken maar die ruggenprik zetten vond ik echt niet pijnlijk, die weeën waren heftiger! Ik zou het nu weer graag met ruggenprik willen doen, ik vond het echt heel prettig. Je kan het pas tijdens je bevalling beslissen, afwachten hoe dat allemaal gaat lopen. Heel veel succes!