Hellp pre eclampsie eclampsie en Prius onderzoek

Hoi Cat,

Ik heb pre-eclampsie gehad, maar dit werd niet (h)erkend. Wel moest ik elke twee dagen naar het ziekenhuis voor controle en tijdens een van die controles braken spontaan mijn vliezen en de volgende ochtend was Mischa geboren, 7wk te vroeg.

Ook ik heb een half jaar later nog steeds klachten. Ik ben nog steeds erg snel moe (zit nog steeds in de ziektewet), heb last van enorm slecht geheugen en concentratie en ik heb constant spierpijn in mijn benen, vooral als ik me erg moe voel. En heel irritant, ik slaap tegenwoordig heel slecht en lig heel veel wakker.

Ik heb ook dat onderzoek (de screening) in Maastricht gehad en krijg 4 augustus de uitslag.

Maar... Ik heb vorige week ontdekt dat ik weer zwanger ben!! Heel spannend dus! Ik ben heel positief ingesteld en ben van plan me geen zorgen te maken en ga er vanuit dat de herhalingskans niet groot is, maar ja, dat hoor ik in principe 4 augustus...

Wat voor klachten heb jij? Je schrijft dat je nog steeds het ziekenhuis in en uit loopt... Waar kijken ze bij jou naar? Bij mij is er namelijk helemaal nergens gehoor gegeven aan mijn klachten en in Maastricht werd er voor het eerst geluisterd en iets gedaan! Mijn huisarts heb ik toen ik ziek was helemaal niets aan gehad, die ontkende doodleuk dat ik iets mankeerde. de verloskundigen dachten dat er wel iets was en stuurden me door naar het ziekenhuis. Daar heb ik allemaal verschillende art-assistenten gezien en er werd gezegd dat het "er op leek" dat ik pre-eclampsie had. Terwijl ik al 8 weken ziek thuis was! In Maastricht is geconcludeerd dat ik zelfs ernstige pre-eclampsie had. Dat is dus wel even een heel andere behandeling, opeens word ik wel serieus genomen.

Nu ga ik er voor mezelf maar vanuit dat mijn nieuwe zwangerschap mijn huidige klachten veroorzaakt (het ging een paar weken geleden eindelijk zo goed en nu weer veel slechter). Ik ben het zo zat om al die tijd "ziek en zwak" te zijn!! Bah! Ik verveel me dood maar heb geen energie om iets te gaan doen, ik hou net mijn hoofd boven water om het huishouden te doen en voor Mischa te zorgen.

Nou ja, ik wil dus graag met je kletsen, zoals je merkt zit het allemaal best nog wel hoog. En er is inderdaad weinig over te vinden op internet!

Groetjes,
Hanneke

 

Hallo dames,

Voor mij is het allemaal alweer een tijd geleden. September is het 2 jaar geleden dat ons mannetje 3 maanden te vroeg geboren moest worden omdat ik pre-eclamsie en Hellp had. Met ons zoontje gaat alles goed. Ik zit nog steeds in de ziektewet hierdoor (onder andere, ik heb daarnaast ook nog een hernia) en ik kan nu pas zeggen dat het beter begint te gaan.
Ik heb nog steeds een te hoge bloeddruk, ik ben sneller moe, sneller uit balans (huil sneller en ben snel boos), kon me slecht concentreren en ik heb een geheugen als een zeef.
Dat geheugen gaat nu beter, mijn concentratie gaat ook met sprongen vooruit en de moeheid is al veel minder dan bv een jaar geleden.

Ik heb ook het onderzoek in Maastricht gehad en ook ik heb een verhoogde kans op herhaling bij een volgende zwangerschap in dezelfde of ergere mate (25-30%). Ik hou mezelf voor ogen dat ik dan wel vanaf het begin goed in de gaten wordt gehouden en dat ik het dus langer zal volhouden dan de vorige keer. Ik ben nu niet zwanger, wil het wel, maar het kan nu nog niet ivm mijn rug. Maar vooral mijn man durft het niet zo goed aan. Hij heeft zich zo machteloos gevoeld toen ik ziek was en toen de kleine geboren werd. Dat wil hij nooit meer meemaken. Maar ook bij hem komt de boel langzaam tot rust en komt de wens voor een tweede steeds meer naar voren.

Tijdens de zwangerschap heb ik me vanaf het begin niet zo lekker gevoeld, maar mijn bloeddruk was goed. Toen ik 27 weken was moest ik op controle bij de vk en toen was de bd ook goed. Maar ik was wel 5 kg in een week tijd aangkomen door het vasthouden van vocht, ik had buikpijn en rugpijn en was het gewoon zat. Zij heeft me toen meteen naar het AZM gestuurd en ik moest meteen blijven. 5 dagen later was de kleine man er al omdat ik te ziek werd en hij het slecht kreeg in mijn buik. Achteraf gezien is er net op tijd ingegrepen omdat de placenta al bleek los te laten. Ik heb pas gehoord dat ik kritiek heb gelegen op de dag dat ik naar huis mocht. Ik had dat zelf niet zo in de gaten gehad. Later komt dat besef pas, vooral dat wij beiden veel geluk hebben gehad. Maar ondanks alles blijft het gemis van een normale zwangerschap, bevalling en kraamtijd en het schuldgevoel dat ik geen normale zwangerschap kon hebben. Al weet ik nu heel goed dat ik er niets aan kon doen, het is ons overkomen.

Nou, een heel verhaal, misschien wat warrig, maar bij vragen hoor ik het wel.

 

Hoi Malaika,

Zo te lezen had jij net zo "weinig" duidelijke klachten als ik, goed dat ze jou meteen opgenomen hebben! Ik was in 2 weken bijna 10 kilo aangekomen en had een bloeddruk van 150/100, maar kreeg in het ziekenhuis te horen dat mijn bloed goed was (alleen wat ingedikt) en ik geen eiwitten in mijn urine had (bij de vk wel). De arts-assistent die ik zag vond mij er niet ziek uitzien zei hij (ik zag al dagen harstikke geel)!! Terwijl ik nauwelijks kon zitten en praten van de pijn rechts boven in mijn buik (dit had ik toen al 3 weken), maar ik dacht dat het mijn ribben waren en er werd verder geen aandacht aan besteed...

Ergens ben ik wel blij dat ik gewoon "per ongeluk" weer zwanger ben geraakt. Daardoor kom ik nu niet voor die moeilijke keuze te staan die jullie hebben, die is al voor mij gemaakt! Wel sta ik er op dat ik dit keer begeleid word door een ervaren gynaecoloog en ik wil steeds dezelfde zien en als ik niet serieus genomen word ga ik desnoods naar een ander ziekenhuis. Ik laat me niet weer maanden vertellen dat "het er gewoon bijhoort" als ik denk dat het niet goed gaat.

 

Catwomen, jee, wat een verhaal! Je hebt er nogal wat aan over gehouden, akelig lijkt me dat. Ik begrijp dus wel dat jou kind op tijd is geboren? Dat scheelt ergens misschien wel. Ik vond de drie maanden dat ons zoontje in het ziekenhuis lag dubbel zo zwaar doordat ik zelf nog niet was opgeknapt.
Ik ken het boek. Ik heb het gelezen, maar heel stom, ik kan het nu niet meer inkijken. Het doet nu meer met me dan toen.
Wij zijn ook lid van de Vereniging van Ouders van Couveusekinderen. Eerst kon ik de blaadjes die ze regelmatig met ervaringsverhalen sturen prima lezen, nu niet meer.

MamavanMischa, toen ik in het ziekenhuis kwam bleek mijn bloeddruk ineens wel veel te hoog, ik denk dat het bij de vk toeval was dat die laag was. Ik had eiwiiten in de urine en de nier- en leverwaarden waren ook niet goed. Ik had dus bij opname al Hellp. Ik ben blij met mijn allerte vk.
Ik kan me voorstellen dat je ergens blij bent dat je ''per ongeluk'' weer zwanger bent. Dan hoef je de beslissing niet te nemen, dat heeft de natuur dan al voor je gedaan. ik duim dat alles goed blijft gaan. Heb je je controles weer in Maastricht?

 

Hoi Cat,
Poeh, wat een heftig verhaal zeg! Ik dacht dat ze bij mij wat dingen verkeerd hadden ingeschat, maar als ik jouw verhaal lees..!! Geen wonder dat je nog steeds aan het herstellen bent! Wat me trouwens opvalt, ik lees nergens in jouw verhaal over magnesiumsulfaat... Heb je dat niet gehad of noem je het alleen niet in je verhaal? Ik kan me wel goed voorstellen dat het voor je vriend iets anders ligt dan voor jou, hij heeft in de spanning gezeten. Ik weet niet of het bij jullie ook zo was, maar ik heb er zelf toen ik eenmaal ziek was, niet veel van meegekregen dat er iets aan de hand was, ik was "gewoon" te vroeg aan het bevallen... Als ik achteraf foto's zie van vlak na de bevalling besef ik pas hoe ziek ik was, heel gek! Hebben jullie dat ook?

Geen Roze Wolk heb ik ook gelezen inderdaad. Moet wel zeggen dat de nadruk hierin een beetje ligt op eclampsie en HELLP en ik herkende er niet zo heel veel in. Achterin staan wel een hoop adviezen van deskundigen en die hebben me erg geholpen omop een rijtje te zetten wat er nu precies allemaal mis is gegaan in het ziekenhuis. Een voorbeeld: er staat dat voorlichting heel belangrijk is en nazorg. Onze voorlichting was een kladpapiertje met daarop geschreven pre-eclampsie en zwangerschapsvergiftiging en een www waar we maar eens op moesten zoeken en dan goed in de gaten houden dat ik de symptomen die daar stonden niet kreeg! Twee dagen later had ik het inmiddels wel gelezen, maar mijn vriend wist tijdens mijn bevalling helemaal niet wat er aan de hand was, mijn ouders waren er bij die hadden ook geen idee, niemand heeft ons verder iets verteld. Zo raar!

@Malaika, bij mij was het precies andersom, bij de vk had ik eiwitten in mijn urine, maar in het ziekenhuis hebben ze die nooit geconstateerd! Vreemd he... Helaas is Maastricht hier 2 uur met de auto vandaan, want het liefst zou ik daar inderdaad onder controle zijn. Maar dat is echt niet te doen dus.

Vanmiddag heb ik de termijn-echo in het ziekenhuis, ik vind het wel heel erg spannend hoor!

 

Hoi, ik heb drie jaar geleden pre-eclampsie en hellp gehad. Mijn dochter is toen met 30+6 geboren en was ook dysmatuur.
Ik heb het priusonderzoek gehad en daar kwam uit dat ik 25% kans had om het weer te krijgen. deze kans hebben we genomen en zes maanden geleden is onze tweede dochter geboren. Zonder hellp of pre eclampsie. Wel heb ik na mijn eerste zwangerschap altijd hoge bloeddruk gehouden en dus ook in de tweede zwangerschap, maar dat was nog net te beheersen. Ik heb nu even geen tijd om uitgebreid te reageren (Klein Meisje huilt ) maar ik kom later even terug!

 

Hai Cat en de andere meiden,
Ja, heftig spul is dat he... Ik werd toen de dosis naar max. ging ondersteund door de zuster en de arts, en hoewel ik al uren niet meer gegeten had, spuugde ik helemaal tot voorbij mijn eigen tenen. Je wordt er inderdaad echt heel raar van, bah! Dat jij dan toch nog eens een aantal insulten hebt gekregen, heftig hoor!! Dat lijkt me heel erg angstig!! Ik was eigenlijk al toen ze het infuus aanlegden heel rustig en dit werd nog versterkt door de magnesium. Bij mij werkte het als een soort roesje. Maar ja, is heb er ook niet zo slecht bijgelegen als jij.

Wat de nazorg betreft, ik heb ook helemaal niks gehad hoor! Bij de nacontrole was het meer een "hoe is het?" "Goed" "Mooi, doe nog maar even rustig aan" gesprek! Weken later, toen ik me maar zo slecht bleef voelen, ben ik zelf op zoek gegaan op internet en kwam ik inderdaad ook op de screening in Maastricht terecht. De huisarts in opleiding waar ik nog eens ben geweest (waarom eigenlijk... uit een soort plichtsgevoel naar de ARBO arts) zei dat het zeker een experimenteel onderzoekje was want zij had er nog nooit van gehoord! Ik ben dus ook heel benieuwd hoe ze in het ziekenhuis zullen reageren als ik straks de uitslag heb, ik ben een beetje bang dat het ze een beetje tegen het hoofd zal stoten, alsof ik geen vertrouwen heb ik hen. EN DAT HEB IK OOK NIET! GEK HE!

De echo was niet zo leuk, eigenlijk weten we nog niks... Ze kon niks vinden zei ze, maar ze kon wel zien dat er innesteling had plaatsgevonden. (hoe dan?) Ze zag ook wel zo'n zwarte plek die ze gemeten heeft... (als ik google denk ik dat het er gewoon uitzag zoals het moet) En vocht in mijn buikholte. Dus het is of max 5 weken oud en dus nog heel klein en slecht te zien, of het is buitenbaarmoederlijk. Of ik buikpijn had... Nee. Als ik ontzettende buikpijn kreeg of ging bloeden moest ik meteen het ziekenhuis bellen. En er is bloed afgenomen om de hoeveelheid HCG te bekijken.

Ik heb echt een beetje zoiets van dat kan niet, ook nog dit! Maar goed, we wachten het maar af, dinsdag moet ik weer terug. Wie weet zien we dan wel wat, maar ik denk dat het wel heel snel is na de vorige en dat het dan (als het allemaal goed is) nog steeds nauwelijks te zien zal zijn. Nog even in spanning dus.

 

Hoi,

Ja, die magnesiumsulfaat...pff ik dacht dat ik in de fik stond. En ik kreeg er ook enorme dorst door, maar omdat ik op dat moment klaar werd gemaakt voor de keizersnede mocht ik niks drinken. Ik kreeg die magnesium omdat ik op het punt stond stuipen te krijgen, maar dat is net niet gebeurd gelukkig.
Ik heb in totaal drie weken in het ziekenhuis gelegen, waarvan 3 dagen op de highcare afdeling.
Groot meisje is dus geboren met 30+6 en heeft nog 2.5 maand in het ziekenhuis gelegen, waarvan 2 weken op de Nicu.

Dat boek heb ik inderdaad ook gelezen maar ik denk te snel nadat het allemaal gebeurd was. Het drong niet echt tot me door.

W.b klachten, die zijn er nog een beetje. Zelfs nog na drie jaar.
De geboorte van Klein meisje heeft voor de verwerking van alles heel veel gedaan.

 

@mamavanmischa

Wat een onzekerheid, ik duim voor je dinsdag. kom je het vertellen als je wat weet?

 

Oja, wij hebben trouwens een paar weken geleden pas voor het eerst weer naar de film gekeken van de eerste weken van Groot Meisje. Op de nicu, in het andere ziekenhuis, in de couveuse, de geluiden van de monitor(pff hartkloppingen hoor) enzovoort. eerder konden we dat gewoon nog niet aan.

 

Toen ons zoontje net thuis was (of nog in het zh lag, weet ik niet meer) is er op de nl 2 het programma Document (kwetsbaar begin) uitgezonden, over het AZM en de Nicu. Wij werden beiden inderdaad helemaal naar van die geluiden en beelden. Ik heb het nog op de harde schijf van de dvd-recorder staan ,maar kan het echt niet kijken.

Ik geloof trouwens dat ik nog geluk heb gehad, ik heb geen magnesiumsulfaat gehad. Het waren bij mij meer de organen die eraan gingen.

@ Mamavanmischa, wat een onzekerheid. Sterkte dinsdag.

 

Ik zie je album niet?

 

Hai meiden,
Bedankt voor jullie berichtjes! Het is een beetje dubbel. Kan me echt niet voorstellen dat ik na p.e. ook nog een bbz zou kunnen krijgen, maar ja dat is natuurlijk onzin. Ik hoop dat de arts-assistente een beetje voorbarig is geweest met haar conclusies. We zullen het wel zien.

Hebben jullie dat eigenlijk ook? Ik heb helemaal GEEN vertrouwen meer in de mensen in het ziekenhuis merk ik nu! Ik wilde het wel hebben en ging er vrijdag vol vertrouwen naartoe, maar toen ik WEER een afspraak bij een arts-assistente had schrok ik een beetje. Logisch dat het druk is en je niet altijd een gynaecoloog kunt zien... Maar als ik, als alles goed blijkt te zijn, niet een vaste gynaecoloog krijg hier, ga ik denk ik naar een ander ziekenhuis. Dan maar een eind rijden iedere keer... Er is zo veel verkeerd ingeschat een half jaar geleden, en dan nu weer..? De arts-assistenten waar ik het over heb zijn stuk voor stuk van mijn eigen leeftijd, ergens tussen de 25 en 30 schat ik! (ik ben 28 ) Dan heb je toch nog heel weinig ervaring? En ik moet toch niet voor niets in het ziekenhuis onder controle???

Pff, zoals jullie lezen zit ik even in een klein dipje. Ik haalde me vandaag opeens iets in het hoofd. Stel dat ik degene morgen krijg die een half jaar geleden tegen me zei dat hij me niet ziek over vond komen en me weer naar huis stuurde, terwijl ik niet kon praten van de pijn in mijn bovenbuik/zij! (2 dagen daarna braken mijn vliezen en bleek ik weldegelijk p.e. te hebben) Ik weet niet hoe ik dan moet reageren hoor... Heb hier nooit iets mee gedaan maar het idee om hem weer onder ogen te komen... Geloof dat het zweet me dan uitbreekt!!

Hij had die keer mijn dossier ook niet eerst doorgenomen (alleen de eerste paar vellen) en dacht dat ik na 8 weken weer voor een blaasontsteking kwam. Die vrouw vrijdag had mijn dossier helemaal NIET gelezen en vroeg zelfs voor wat voor echo ik kwam en heeft totaal geen aandacht geschonken aan mijn voorgeschiedenis.

Wat denken jullie hier van? Misschien is dit allemaal normaal en weet ik (gelukkig) gewoon nog niet echt hoe het er in ziekenhuizen aan toe gaat..?

 

Je hebt helemaal gelijk en ik heb me ook voorgenomen om het gewoon even aan te zien morgen. Als alles goed is en ik weer een afspraak moet maken, vraag ik aan de balie gewoon om een afspraak met een gynaecoloog. Nu al naar een ander ziekenhuis lopen schiet niet op, waarschijnlijk ligt het (vertrouwens)probleem gewoon bij mij en dat gaat dan dus gewoon mee naar het andere ziekenhuis. Zoals jullie merken sta ik stijf van de hormonen en ga ik van up naar down en weer terug, hahaha! Had ik bij mijn vorige zwangerschap geen last van, alleen van het ontzwangeren had ik last. En daar was ik dus nog mee bezig... Nu nog een dikke dosis HCG-hormonen er bovenop. Bedankt voor jullie meelevende woorden in elk geval!

cat, ik heb je foto gezien. Erg he!! Zo'n soort foto heb ik ook. Alleen dan een leuke, wij waren ons toen nog van geen kwaad bewust. Vier dagen voor de bevalling, op nieuwjaarsdag, 's ochtends. Mijn vriend achter me met een ontzettende kater-kop (7wk voor de bevalling, oudejaarsavond zou zijn laatste keer zijn dat hij zou drinken voor de baby er was) en ik met een gezicht alsof ik in elkaar geslagen ben, net zoals jij. Maar dan (nog) lachend. Mensen die ik een paar weken voor mijn bevalling even aan de deur heb gehad zeiden achteraf dat ze me niet herkend hadden als ze me gewoon op straat tegen waren gekomen.

Nog even wat betreft het terug zien van de beelden. Ik vond dit ook heel moeilijk, maar toen ik een keer een avond alleen thuis was heb ik uitgebreid alle stukjes film terug zitten kijken en heel hard zitten janken (die piepjes ja!!). Ook heb ik in het ziekenhuis mijn dossier (verslag-gedeelte) opgevraagd en dit heb ik wel 100x doorgelezen. Voor dat dossier ben ik op de kwaamafdeling geweest, en de zuster die bij mijn bevalling was had dienst en herkende me meteen! Zij draaide direct een exemplaar voor me uit en gaf het zo mee, wat volgens mij niet echt gebruikelijk is. Dat heeft me allemaal zo goed gedaan! Ook het proeven van de (rustige) sfeer van de kraamafdeling. Al die maanden had ik rondgelopen met het verdriet dat ik geen kraamtijd heb gehad en toen opeens besefte ik dat ik die wel had gehad, en wel daar in het ziekenhuis. Niet ideaal, maar opeens kon ik er aan terugdenken met een blij gevoel, want ik had toen net een kindje gekregen! Ik heb nog niet aangedurfd om ook op de couveuse-afdeling te gaan kijken... Maar in elk geval is het voor mijn verwerking heel erg goed geweest om mezelf juist wel met de herinneringen te confronteren.

Groetjes, en ik laat wel weer horen hoe het geweest is.

 

Cat, ik heb je foto gezien. ik heb er ook zo een op de computer staan. Na de bevalling liep ik leeg en elke keer als de verpleging binnen kwam zagen ze me weer meer mijzelf worden. Heel bizar.
Ik ben wel terug geweest op de Nicu met ons zoontje erbij. Echt geweldig. Zij vonden het daar super om hem nu te zien, zij weten dan ook waar ze zo hard voor werken. Dat deed mij goed.