Samengesteld, en een en al drama..

Gewoon even een bericht om even mijn frustraties eraf te schrijven en hopelijk heeft iemand tips of peptalks.


1,5 jaar geleden zijn mijn vriend en zijn ex uit elkaar gegaan na een turbulente relatie van toen destijds 2 jaar lang. Samen hebben zij een dochter van nu 3,5 jaar oud.
Hun hebben samen gezamenlijk gezag/ voogdij.
Vanwege omstandigheden zijn er drie zorgmeldingen op haar naam gekomen en kwam het cjg bij hem (en haar) thuis voor een oriënterend gesprek.

Uiteindelijk bij dat gesprek is er uitgekomen dat zij verplicht een intensieve communicatie training moesten gaan volgen via het centrum Jeugd & Gezin. Dit is afgelopen zomer aan het licht gekomen. Maar tot op heden is er nog niks op gang gekomen. Er is eens contact nadien geweest met zijn ex; en die vertelde dat het contact wel weer oké / soepel verliep. Dit liep wel oké , maar niet via mijn vriend. Maar met mij. wij gaan er ook van uit dat dit dus de reden is dat er nog geen training is opgestart.

Een half jaar lang heb ik geprobeerd het contact zo stabiel en soepel mogelijk te laten verlopen. Maar met veel ups and Down's is dit helaas spaak gelopen. Heel erg jammer, want ik deed dit echt in belang van mijn vriend zijn dochter. Zijn ex- vriendin laat het vaak hoog oplopen, omdat ze vaak dwars moest zitten over de gang van zaken hoe het bij ons in het gezin er aan toe gaat. Wij werken fulltime. En daarboven op zorgen wij ook fulltime voor mijn zoon. Door mij draien wij eigenlijk sinds het afgelopen jaar als een zo stabiel mogelijk gezin (want tja, het kan altijd beter). Met een vast structuur en dagritme. Dag in, dag uit. Zo om te weten waar wij aan toe zijn en de kinderen een vast structuur hebben. Want de jongste, en eigenlijk de oudste hebben dit ook echt nodig. Ik regel hierbij ook de financiën van ons beide en merendeel de zorg over onze kinderen. Omdat wij vaak met een vast patroon leven, zijn er wat regels ontstaan wat logisch is in zo een hectisch gezinsleven. We proberen zo goed mogelijk normen en waarde aan te leren waar we echt op letten met bijvoorbeeld
eten, spelenderwijs spelen en omgaan met elkaar en andere kindjes. Ik wil niet overkomen alsof het een strafkamp is, maar hierboven gemeld vinden wij gewoon erg verstandig met een 1 en 3 jarige. Je merkt toch dat zjn dochter een flinke knauw heeft opgelopen sinds dat zij uit elkaar zijn gegaan, en daarom willen wij het zo stabiel mogelijk maken. Helaas is moeder het hier niet mee eens, en kan zij heel vaak het vingertje wijzen naar mij. Waar ze me ook elke keer knettergek maakt en met verwijten van het verleden loopt te strooien wat weinig nut heeft. Moeder weet zichzelf niet goed te uiten, omdat ze waarschijnlijk vol zit met emoties en hiermee vaak op een verkeerde wijze mee communiceert en eigenlijk altijd in het bijzijn van hun dochter. Dit tot frustratie voor mijn vriend, want die zit er net als mijn dochter maar tussenin. De reden dat het contact nu verbroken is, is omdat moeder het niet goedkeurt dat mijn vriend en ik onze dochter corrigeren en/of straf geven als zij iets doet wat niet mag. De laatste periode gebeurt dit vaak, omdat zijn dochter een erg vervelend karaktertje heeft bij ons thuis. Wij hebben het idee dat zijn dochter emotioneel zo uitgeput is , dat ze hier op een niet normale manier zichzelf uit. Zodra zij vrijdag binnenkomt stort ze als het ware in, en is ze erg moe. (17.00) eten gaat moeizaam en ongecontroleerd en ze wilt daarna snel naar bed rond 19.30 en wordt de volgende dag pas wakker rond 9.30 En durft ze tot bijna nooit zelf haar bed of kamer uit te komen. Ontbijten kan ze pas heel laat, want ze wilt en krijgt het gewoon amper weg. Na het douchen rond 11.00 wilt ze vaak weer slapen. En als we haar laten slapen, omdat ze drammerig word kan ze dit ook echt 2 uur achter elkaar doen.
In de dagelijkse dingen zoals bijvoorbeeld spelen krijgen wij haar niet echt aan. Ze wilt het liefst de hele tijd op de bank dicht bij papa zitten. En alleen maar naar de televisie kijken. Als we haar proberen te stimuleren om te gaan spelen weet ze nergens aan te beginnen en kan ze het goed volhouden om naar iets heel lang te kijken of iets vast te pakken en het heen en weer te bewegen. We moeten echt meerdere malen aangeven, vertellen, stimuleren en of zelfs tot pushen aan toe aan geven dat ze eens moet gaan spelen. Als wij de jongste er op los laten krimpt ze gelijk in en durft ze al helemaal niet meer te spelen. De laatste tijd zijn er ongelukken gebeurd met de jongste, waardoor zij hem een kopstoot heeft gegeven, gebeten in zijn arm. Veels te hard hem (weg)duwt en met fietsjes tegen zijn rug aan loopt te rijden. Ze kan tegen hem zo fel zijn, en als wij vragen waarom ze dit doet. Zegt ze weet ik niet, daarom of ik mag dat niet doen hé. Maar het gaat door, en nu zelfs na incidenten probeert ze hem zo te sussen met huilen dat ze snel zijn fles of speen in zijn mond stopt. Omdat ze waarschijnlijk niet wilt dat wij komen om te kijken waarom hij opeens loopt te huilen. We hebben het geprobeerd met praten, in de hoek zetten, moeder bellen. Maar het maakt geen indruk. Ze kijkt wazig voor zich uit na zo iets. En je ziet eigenlijk dat het het ene oor in gaat, en het andere uit. Tot overmatte van ramp weten wij niet meer wat ons te doen staat. Want de laatste keer ben ik best boos op haar geworden en heb ik haar in de hoek gezet en straf gegeven en toen is het geëscaleerd tussen zijn ex en mij. Dit mede omdat mijn vriend het zelf ook niet op een goede manier had door gecommuniceerd naar moeder. En waarvoor het nu voor moeder ook is overgekomen dat de jongste juist de boosdoener is in het hele verhaal. Ergens vind ik dit onlogisch want een kind van 1 jaar leeft nou eenmaal speels en is alleen maar op onderzoek uit. En leert zijn dochter op de peuterspeelzaal en hopelijk ook bij moeder de verschillen tussen leeftijden. Een baby laat ze immers ook niet opeens vallen. Nou vind zijn ex vriendin dat we haar niet mogen corrigeren, en het zo moet laten. Ik daar in tegen denkt daar weer anders over. Want het begint steeds meer uit de hand te lopen en zo ontstaan er toch wat meer spanningen tussen twee gezinnen/huishoudingen.

Maar helaas zijn wij er nog niet. Bij ons is zijn dochter dus zo als hierboven omschreven en onwijs teruggetrokken en toont weinig emoties. Alleen veel verdriet en zegt dan zelf ik mag en wil niet huilen. Bij aangeven van je mag wel huilen maar waarom huil je. Weet ze het niet. En wilt ze er niet over doorpraten. Op dit soort simpele vragen kan ze heel moeilijk reageren en of uiten. Terwijl ze bijvoorbeeld wel weet wat we 4 weken geleden hebben gegeten. En wat haar moeder voor werk deed. Wij hebben het vaak zat aangegeven aan moeder dat zij dit soort gedrag vertoont. Maar ze gelooft dit amper omdat ze juist zo anders is bij moeder thuis. Dus daar blijft het dan maar een beetje bij. Want ze vind het wel makkelijk zo.

En het klopt, bij moeder is ze anders. Moeder heeft zelf aangegeven in eerdere gesprekken dat zijn dochter bij haar onwijs veel woede-uitbarstingen heeft. Ze slaat haar moeder, en heeft vaak een grote mond, of weerwoorden. Ze schijnt daar hyperactief te zijn en kan heel goed haar zin doordrijven en speelt hierdoor haar moeder en oma onwijs uit. Het schijnt als moeder zegt nee; dat het van oma dus wel mag. Waardoor er daar weer dus spanningen en onenigheid van gaan ontstaan. Ze weet dus precies dat als het van moeder niet mag, ze gelijk naar oma toe moet. Ze slaapt heel slecht bij moeder, en kan tot wel max 20 keer (!) wakker worden snachts met nachtmerries. Het kwam wekelijks voor dat moeder mijn vriendin hiervoor benaderde dat ze niet meer weet wat ze ermee aan moest. Moeder is woonachtig in een kleine 5-kamer woning bij haar ouders. Met 6 en soms 7 mensen. (+ 1 hond en 3 katten). En is de gezinssituatie uiteenlopend. Moeder heeft geen werk en heeft sinds kort een vriend wat al snel bij hun kwam wonen.
Wij vragen ons af is dit een stabiele leefomgeving voor zijn kleine meid, en wat moet ik ermee? Is het normaal dat hierdoor, een meisje van 3 jaar ingestampt en wel twee verschillende karakters heeft, en het gelijk omslaat van moment bij binnenkomt bij mama of papa.


Soms denk ik echt dat ik doordraai elk weekend. Ik wil het vaak maar ook laten gaan. Maar ik ben bang dat hoe ouder mijn zoon word, hoe meer hij gaat begrijpen dat mijn stiefdochter niet met hem wilt omgaan. Voor nu is het ook moeilijk om ze te scheiden met spelen. Want ik vind dat te overdreven. En als we dat doen denkt mijn stiefdochter dat ze straf heeft en word dan alleen maar emotioneel.
Net als mij..... Die elke avond rond etenstijd helemaal instort.