het is al heel lang geleden dat ik op het forum ben geweest, maar de laatste tijd Google ik heel wat fors af, dus hier komt m’n verhaal... Samen met mijn man heb ik twee kinderen van 4 en 1. Beiden door MMM (PCOS). Ik wilde daarna niet meer aan de pil omdat ik mijn lijf eens stabiel probeer te krijgen. Manlief wel gezegd dat hij dan aan condooms oid moet, want de kans bestaat wel. Vond hij niet nodig, want die kans was heeeeeel klein. Dat bleek, want de jongste was 10 maanden toen ik weer zwanger bleek te zijn geworden. Dit accepteerde mijn man in eerste instantie niet. Hij wilde perse maar twee kinderen. Ik had een derde nog wel leuk gevonden. Hij wilde zelf niets gebruiken en ik heb hem er regelmatig aan herinnerd, dus hij is er niet ingeluisd ofzo. Ik zat al een tijdje niet lekker in m’n vel en niet wetende dat ik dik in de hormonen begon te zitten dacht ik eraan om hulp te zoeken bij het verwerken van bepaalde dingen van vroeger (pestverleden en de daardoor ontstane ‘klachten’ zoals minderwaardigheidscomplex, onrechtvaardigheid voelen, onzeker, enz). Daarbij kwam dat mijn man dus van de kaart was door de zwangerschap. Inmiddels was ik tien weken. Ik zat ineens helemaal aan de grond en heb mijn man gevraagd om mij te helpen. De dag erna had hij een verjaardag waar ik een slecht gevoel over had. Hoe fout het ook is van mij: ik heb in zijn telefoon gekeken. Gelukkig maar, want toen kwam ik erachter dat hij wat had uitgespookt. Ik heb hem twee weken lang uitgehoord. Hij kwam halverwege wel met het verhaal dat hij met een vrouw mee naar huis was gegaan en met haar gezoend heeft. Ik was over de rooie. Daarna heb ik contact met haar gehad, omdat ik berichtjes van haar las over of ze een soa test moest doen. Dat krijg je niet alleen van zoenen. Zij vertelde me dat er wel meer was gebeurd. Ik heb mijn man diezelfde dag nog uit huis gezet. Hij is een paar dagen weg geweest. Je zou zeggen dat hij zich dan moet bewijzen, maar twee weken na mijn ontdekking zou hij een biertje drinken met een vriend. Gewoon bij hem thuis. Om 4.00 was hij nog niet thuis. Mijn alarmbellen natuurlijk weer rinkelen. Kwam hij ladderzat thuis. Lang verhaal, het spijt me, maar ik moet het echt ff kwijt. Ik weet echt niet meer wat ik moet. Ik ben nu een tijd alleen omdat hij aan de andere kant van Nederland cursus heeft. Ondertussen duw ik hem alleen maar verder van me af. Ik voel mij prima alleen. Inmiddels ben ik 22 weken zwanger en ik begin me te beseffen dat ik eigenlijk niet meer zo van hem hou. Ik heb hem niks meer te zeggen. Hij wil soms knuffelen, zoenen (en verder) maar ik wil dat echt niet meer. Ik kan alleen maar denken aan hem met haar. Hoe kun je zoiets doen!!!?? Het liefst w ik van hem af. Het is al onze tweede huwelijkscrisis (eerste was jaren geleden) en ik ben er klaar mee. Alleen echt de stap zetten vind ik moeilijk. zeker tegenover de oudste die alles zo goed mee krijgt hoezeer ik hem er ook buiten wil houden, hij voelt het gewoon. En dan de ongeboren baby. Hoe ga ik dat in vredesnaam doen?! M’n leven is echt een puinhoop op het moment...
Als je niet meer van hem houd, en eigenlijk ook een beetje van hem walgt. (Zo te merken aan je reactie als hij je wilt zoenen, wat ik overigens 100% begrijp) zou ik persoonlijk gewoon een punt achter je huwelijk zetten. Je man is vreemd gegaan, liegt en doet niet zijn best om je hart weer voor hem te winnen. Dit zou voor mij genoeg redenen zijn om te scheiden, maar iedereen is anders. Met kinderen in het spel is het natuurlijk helemaal moeilijk. Maar een ongelukkige mama (en waarschijnlijk ook papa) schieten ze ook niets mee op. Heel veel sterkte!
@Prettykitty Klopt. Hij vind dat ik moet zeggen wat ik van hem wil zodat ik hem weer kan vertrouwen. Ik kan wel willen dat hij me zegt waar hij is en met wie en hoe laat hij thuis is, maar wie zegt dat hij de waarheid spreekt? Dat is net het punt van vertrouwen.. ik krijg het gevoel dat ik al mijn gevoel maar opzij moet zetten. Vergeten en vergeven. Maar dat kan ik niet zomaar. Hoe kan ik ook ooit weer bij hem komen met problemen? Zijn reactie was deze keer ook vreemdgaan. Nee dat is lekker supporten. Toen hij een buren-out had ben ik er altijd voor hem geweest. En dat was ook niet makkelijk. Toen was ik ook zelfs zwanger van de eerste.
Oei, ja dat klinkt gewoon niet goed. Niet alsof jullie de relatie Nog goed kunnen voorzetten. Maar zo denk ik erover he, er zullen vast een aantal mensen anders over denken. Maar vertrouwen is zo belangrijk. Je kunt ook niet elke keer je eigen gevoel opzij zetten voor hem. Elke keer zul je waarschijnlijk denken van liegt hij niet? Gaat hij niet vreemd? Etc. Dat zou ik zelf helaas niet kunnen. Heel veel sterkte, je komt er wel. Wat je ook besluit.
Als er een kans is zou ik toch in relatietherapie gaan. Maar als je zeker bent dat er niets meer is, geen liefde, vertrouwen of affectie dan moet je erover nadenken te stoppen..... Ik ben 2 jaar geleden weg gegaan bij mijn (ex) man omdat er geen affectie was. Het was een broer/zus relatie en walgde van zijn aanraking... hij is voor zover ik weet nooit vreemdgegaan maar van liefde was er geen sprake meer dus na een lang gevecht heb ik de stekker eruit getrokken omdat ik mij te jong vond om nu al in een liefdeloze relatie te zijn. Het was het moeilijkste wat ik ooit heb gedaan en de beslissing is weloverwogen genomen ook ivm onze zoon die net 1 was. Doodeng vond ik het. Moest helemaal overnieuw beginnen met een jong kind. Onzekere toekomst! Maar voor mij heeft het goed uitgepakt ik kwam de man van mijn dromen tegen en bij hem heb ik alles wat ik bij mijn ex miste. Ondertussen getrouwd en is er een kleintje onderweg. Wat ik wil zeggen is dat je een hele lastige beslissing moet nemen.... als er een kans is dat het nog kan goed komen grijp die! Als je denkt dat dit station al is gepasseerd dan hak de knoop door want ook al is de toekomt onzeker, je komt er wel, samen met je kindjes
@elliepellie Dankjewel voor je reactie. Relatietherapie gaat heel lastig aangezien hij er dus een paar week niet was/is en straks is het kerstvakantie en zijn ze altijd dicht. Omdat het al de tweede keer is zei mijn man (al voordat hij vreemdging) dat hij niet nog eens ging praten met iemand erbij. Dan zou het gewoon over zijn. Maar nu heeft hij een fout gemaakt en moet ik maar met hem meebewegen. Alleen zit ik met de angst dat ik me straks voor 100% inzet en het over een jaar alsnog niks wordt. En ik kan me wel inzetten, maar ik kan hem voorlopig toch niet vergeven en het zéker niet vergeten. Intiem zijn zit er voor mij echt niet meer in. Daar valt of staat de relatie toch al mee lijkt me. En voor zoiets ga ik echt niet voorbij aan mijn eigen gevoel. Dan word ik straks nog gebruikt ook... Fijn om te lezen dat jij je weer hebt kunnen herpakken. Dat is iets waar ik ook wel erg naar uitkijk; een man die wel om me geeft. Maar tegelijk ook weer: wie wil er nou een vrouw (ben nog geen 30) met drie kinderen...
Een time out is ook iets waar je voor kan kiezen. Mijn ervaring is helaas wel dat hef vaak toch het einde betekend...., Ik was 32 toen ik de stekker er begin 2016 uit trok. En was ook bang dat ik niet echt een “catch” was met kind.... Maar het vooruitzicht op een ongelukkig leven zag ik niet zitten waardoor ik toch de knoop door hakte. Heel veel succes met je beslissing! Het is verschrikkelijk als zoiets je overkomt maar je kan het! Zo of zo Als je nog tips wilt etc dan mag je die altijd stellen
Bedenk bij jezelf; ben je liever alleen met 3 kinderen maar mét je eigenwaarde en geluk. Of liever andersom? Snap je gevoel wel. Ik ben sinds een jaar alleen. Ook 3 kinderen. De jongste is 1. En nee, niet de eerste de beste man is daar van gecharmeerd. Maar wil je die? Of wil je straks een man die jou neemt met alles wat daar bij komt? Dit is natuurlijk er vanuit gaande dat je bij hem weg gaat. Maar relatietherapie lijkt mij inderdaad een goede optie. Dat de vakantie er aan komt is natuurlijk geen excuus. Het kan ook er na. Maar dan moet hij wel willen. Denk je dat je hem ooit nog echt kunt vertrouwen?
Wat heftig.. Ik zou het lastig vinden om hem nog te vertrouwen.. Ik wens je veel power en wijsheid toe.
Zoek professionele hulp om je gedachten op een rij te zetten en je te helpen met de toekomst. Gezien je verleden is wat hulp misschien niet verkeerd. Je kunt terecht bij de huisarts (die hebben vaak praktijkondersteuners in dienst) en bij maatschappelijk werk voor praktische ondersteuning. Heb je een eigen inkomen en kan jij jezelf redden?? Of ben je van hem afhankelijk. En laat alsjeblieft het beeld los van een (andere) man die wel om je geeft! Je kinderen hebben de komende jaren jou volledige tijd en aandacht nodig. Ga je niet in een nieuwe relatie storten maar stort je op je kinderen. Met 3 heb je genoeg te doen.
Ik denk dat jij wel wat tijd kunt gebruiken om even alles op een rijtje te zetten. Als er ook maar een halve procent kans is dat het goed komt dan zou ik vechten. Vechten totdat ik erbij neer val. Maar als ik al zeker zou weten dat ik het echt niet meer zou willen dan zou ik er een punt achter zetten. Het lijkt mij een hele moeilijke beslissing want je hebt straks drie kleintjes die van je afhankelijk zijn. Bedenk je; je kunt een ander alleen gelukkig maken als je zelf gelukkig bent. Jij bent verantwoordelijk voor je eigen geluk meid. Doe wat goed voor jou en je kinderen voelt. Heel veel succes