Hallo allemaal, Ik lees al wat jaartjes stil mee en heb sinds kort een profiel aangemaakt. Na lang twijfelen ga ik nu toch een post maken. Ik ga proberen het verhaal kort te houden. Ik ben moeder van een zoontje van 17 maanden (gecorrigeerd 15) hij is prematuur geboren met een zwangerschapsduur van 30 wkn. Voordat hij geboren werd hebben we al een lange weg gehad. 4 miskramen en een vroeggeboorte op 20 wkn. Voor de miskramen is nooit een verklaring gevonden en de vroeggeboorte kwam door cervix inefficiëntie.. Bij mijn laatste zwangerschap heb ik een cerclage gehad op 16 wkn maar deze hield stand tot 30 wkn. Nadat ons zoontje geboren werd heeft hij nog 4 hersenbloedingen gehad en heeft hij nog 12 wkn in het ziekenhuis gelegen (wij zaten in het Ronald McDonald huis) Gelukkig is uiteindelijk alles helemaal goed gekomen en heeft hij godzijdank niks over gehouden aan de bloedingen. Ik heb het als enorm zwaar ervaren allemaal en daarbij kwam nog dat ons zoontje een enorme huil baby is geweest tot 8 mnd leeftijd. Ergens is er een keerpunt geweest en is hij totaal het tegenovergestelde geworden. Het is nu een heerlijk kind dat werkelijk altijd lacht en een goed ritme heeft. Mijn partner wilt graag en tweede en ik twijfel best wel. Ik houd onvoorwaardelijk van mijn zoontje en hij is het mooiste wat er is! Maar ik weet gewoon niet of ik het hertje traject nog eens aan zou kunnen. Ik ben bang om weer miskramen te krijgen, en uiteindelijk ben ik bang om weer veel te vroeg te bevallen. Hoe zou ik dat moeten doen met al een kleine? Stel de baby zou ook weer langere tijd in couveuse moeten? En zo kan ik nog wel even doorgaan met beren op de weg zien... Heeft iemand hier ervaring mee? Hoe gaan jullie hier me om? Hebben jullie advies? Zijn jullie voor een tweede gegaan?
Wat een heftige tijd zullen jullie hebben doorgemaakt! Kan me voorstellen daf je blij bent met de gezonde zoon die je hebt en bang bent voor het onbekende. Ik wil je vooral sterkte wensen met de keuze die jullie samen moeten maken!
Herkenbaar, ik ben tijdens mijn 1e zwangerschap (tweeling) met 24 weken bevallen en beide zoontjes hebben het uiteindelijk niet gered. Daarna met veel rust en een ring die geplaatst was met 38.6 bevallen van een gezonde zoon. Ons zoon wordt nu 4 en we zijn nu weer voor een zwangerschap gegaan, zodat ik goed rust kan houden als hij naar school gaat, helaas resulteerde dat in een miskraam waar we met 9 weken achterkwamen, waar ik nu al 3 weken mee bezig ben. Het was echt een teleurstelling, ook al ben ik nuchter, ik vond de nasleep van de miskraam heftig. Nu weer moed aan het verzamelen om er weer voor te gaan. Maar dat is voor iedeeen ontzettend persoonlijk. Ik zie dat je zoontje 17 maanden is, dan heb je nu pas 9 maanden enigszins rust, na een zeer heftige start. Je kan jezelf nog extra tijd geven om even lekker te genieten, maar dat is ook afhankelijk van je eigen leeftijd.
Wellicht zou je eens met de gynaecoloog kunnen gaan praten om te overleggen wat ze van plan zijn te doen om herhaling te voorkomen. Misschien kan dat je wat meer rust geven? Het is allemaal niet niks en inderdaad wat @Dubbelgeluk ook al aangeeft, je zou ook een tijdje kunnen genieten van de rust en balans die er nu is na die moeilijke jaren. Bij ons niet helemaal een vergelijkbaar verhaal maar nadat onze oudste geboren werd hele moeilijke tijd gehad, we hebben toen bewust wat langer gewacht. Toen volgden 2 miskramen dat was ook geen pretje, ik was blij dat ik het in mijn hoofd toen net even wat meer op een rijtje had zodat ik ermee om wist te gaan. Ik wens je veel wijsheid toe!
Ik herken je verhaal en gevoel. Ik ben ook mamma van een prematuur met vooraf Rete spannende zwangerschap gevolgd met de neonatologie en hele zware periode thuis.. Slecht genezende ks litteken onze dochter die enorm veel huilde . Cb zei dat we der wel konden laten opnemen voor slaaptraining maar no way! Wou mijn kind echt niet weer naar ziekenhuis doen. Vorig jaar heb ik emdr therapie gevolgd voor auto ongeluk die heb meegemaakt, en ook wat van bevalling (ks en kind direct weg) en neonatologie periode behandeld. Dat heeft de scherpe randjes wat weg gehaald. Ik vond ons gezin wel compleet met 1 kindje. Tot mijn partner ook over een 2e begon... Na lang wikken en wegen gaan we ervoor. Op zijn ergst gaan we 2 pittige jaren tegemoet. Onze dochter gaat dan al naar de basisschool. Misschien in de toekomst wel die mooie zwangerschap en bevalling. Zo niet heb ik al mooi wat mommy skills ontwikkeld. Reden om er niet voor te gaan is alleen de zorgen, spanning en angst voor herhaling in mijn geval. Stomme reden om kindergeluk te laten schieten zeker nu zie tot watvoor wijs meisje mijn preemie is ontpopt.
Jeetje wat heftig ook allemaal zeg! Wel heel fijn dat je met een cerclage zover in je volgende zwangerschap bent gekomen. Bij mij is dat dus onmogelijk. Ook al had ik bij mijn zoontje nu een cerclage op 16 wkn. Op 24 wkn had ik al 2 cm ontsluiting en bedrust maar het bandje knapte uiteindelijk toch op 30 wkn. Ik begrijp wat je zegt qua leeftijd en rust, eigenlijk is dat ook wel wat ik zelf zou willen alleen ben ik zo bang dat het een lang traject wordt. Niet qua zwanger worden want dat lukte meestal snel (alleen weet ik natuurlijk niet of dat nog zo is nu) maar ik ben vooral bang voor de miskramen vooraf en uiteindelijk ook echt doodsbang voor extreme vroeggeboorte of prematuur.. Ook onze leeftijd zit niet helemaal mee ik ben 32 en mijn partner 35.
Ja klopt helemaal. Wat jammer dat jij ook een zware nasleep hebt gehad en dan nu 2 miskramen. Dat hakt er zo in! Het gesprek met de gyno heb ik al gehad en ik ben ook nog een extra gesprek aangegaan met een specialist in Veldhoven. Eigenlijk kunnen we niet veel meer doen dan dat we bij de laatste zwangerschap hebben gedaan: utrogestan vanaf de dag positueve test, cerclage op 16 wkn en elke week een cervix meting en weeën remmers wanneer nodig (bij mijn vorige zwangerschap al vanaf 21 wkn gehad als harde buiken te onrustig werden) mijn cervix is gewoon erg slap en gaat ontsluiten vanaf week 20 ongeveer. De kans is natuurlijk dat het een volgende zwangerschap langer houd maar de gyno is hier terug houdend in. Verder geniet ik nu enorm van mijn gezin er is zoveel rust en reinheid en ik begrijp dan ook met je wat zegt wat betreft het genieten. Voor mij was mijn gezin ook wel compleet en had ik mezelf voorgenomen om blij te zijn met wat je hebt.. totdat manlief zijn wensen uitsprak en ik daardoor ineens in twijfel val.. Ik ben 32 hij 35 en ik heb geen idee wat het in zou houden om weer voor een kindje te gaan. Gaat het goed? Gaat het niet goed? Krijgen we weer veel miskramen? Niemand kan er antwoord op geven maar het maakt het niet makelijker
Juist dat! Ik herken jou verhaal en gevoel dus ook! Wat heftig dat het bij jou ook allemaal zwaar was. Ik kan me als geen ander voorstellen jou de periode op neonatologie eruit gezien moet hebben en ook de nasleep thuis kan ik me perfect inbeelden.. Bij ons was de slaaptraining ook aan bod gekomen en ik kon ook voor een slaapcoach thuis gaan. Optie 2 hebben wij gedaan en ik heb zoveel steun aan die mevrouw gehad. Ze heeft ritme, regelmaat en reinheid gecreëerd samen met ons en uiteindelijk ging ons zoontje binnen een week echt goed slapen. Dat scheelt zo enorm veel in de vermoeidheid en stress en ons zoontje is gaan lachen en daar niet meer mee gestopt haha... Heerlijk ventje is het (als baby was hij ook leuk hoor begrijp me niet verkeerd) Ik snap precies wat je bedoeld met reden om er niet voor te gaan. Dat heb ik dus ook. Bang voor de miskramen bang voor vroeggeboorte en bang voor de nasleep en zorgen opnieuw maar ook heb ik dit x al een zoontje waar ik ook voor moet zorgen en die zijn moeder nodig heeft dus ik zou eigenlijk niet eens weten hoe ik het dan zou moeten doen. De wekelijkse controles etc.
@Dubbelgeluk ik had dit stukje er mij bij staan maar om de één of andere reden postte hij dit er niet bij... Hebben ze bij jou een oorzaak gevonden van de vroeggeboorte van je tweeling? Zo vreselijk heftig! Daarbij snap ik je teleurstelling van de miskraam erg goed! Ik ben ook best nuchter maar bij mij gingen ze ook zeker niet in de koude kleren zitten! Ik bewonder je keus om nu weer verder te gaan voor een zwangerschap enorm! Ik wou dat ik die kracht had
Nee de oorzaak is nooit gevonden, er is wat voor te zeggen dat het aan de tweeling zwangerschap lag, maar bij de daaropvolgende zwangerschap werd mijn baarmoederhals weer onrustig, waardoor ik vanaf week 20 rust heb gehouden en een pessarium kreeg. Dus ik verwacht hetzelfde scenario als het nogmaals lukt. Wat heftig dat bij jou de cerclage ook niet een vroeggeboorte kan voorkomen. Ik heb overigens ook in Veldhoven gelegen, en mijn zoontjes hebben daar op de NICU gelegen. Ondanks alles een ontzettend fijn ziekenhuis. Ik ben nu 35 dus ik voel de druk, ik snap dat je met je verleden ook druk voelt met 32 jaar, maar gun jezelf ook de tijd om te genieten, het is zo’n persoonlijke beslissing. Mijn miskraam kwam niet vanzelf, en na een tweede poging met medicatie was het bloedverlies niet te stoppen... dus ik ben nu lichamelijk nog aan het bijkomen.
Jeetje wat naar allemaal... Wat je zegt klopt, ik ben ook bevallen on Veldhoven en ons zoontje heeft daar 10 weken op de NICU gelegen en 2 weken op de mecium care ondanks alles idd een hel erg fijn ziekenhuis en zulke lieve artsen en verpleegkundigen! Ik heb behoorlijk veel steun aan ze gehad en zelfs de nodige tranen laten vallen bij het afscheid naar huis (zo dubbel dat gevoel) Wat erg dat je miskraam met zoveel complicaties gepaard is gegaan. Bij mij zijn alle miskramen opgewekt met cytotec maar uiteindelijk wel complicatieloos verlopen voor zover je het complicatieloos kunt noemen Ik begrijp de druk die je voelt idd, ik heb het nu nog niet heel erg omdat ik niet zo goed weet en snap wat ik voel sinds mijn partner zijn wend heeft uitgesproken, ik had vrede met één kind en nu ben ik totaal uit balans en is er ineens twijfel en daarbij komt dan ineens druk qua leeftijd etc. Zo verwarrend allemaal. Ik hoop dat het lichamelijk nu aan de betere hand is met je?
Ja het gaat gelukkig weer wat beter, nu ben ik weer moed aan het zoeken... Laat het voorstel van je partner even rustig bezinken. Qua leeftijdsverschil vind ik het alleen maar fijn dat mijn zoontje al heel erg zelfstandig is en dat ik alle momenten zo intens heb kunnen meemaken, nadat ik dat niet kon met zijn broers. Een broertje of zusje zou voor mij echt de kers op de taart zijn (die weliswaar eerder was ingestort), maar het heeft echt wel even wat tijd gekost om zover te komen.
Lieve meiden wat een verdriet hebben we toch mee moeten maken om onze kindjes te wereld te laten komen. Helaas lijkt het mijn verhaal wel. Voordat ik mijn zoon te wereld al veel moeten doorstaan. Voor mij was het go3d zo ik wilde die rollercoaster niet meer meemaken. De natuur besloot toen anders en ineens was ik al zwanger. Helaas kwam mijn zoontje te wereld met 23 weken en hebben we afscheid moeten nemen. Ondanks het verdriet hebben we toen gesprekken gehad op de pop poli in het ziekenhuis en ook met elkaar. We besloten de natuur zijn gang te laten gaan. En na 6 maanden in verwachting maar al snel was er niets van mijn cervix over en kwam er een noodcerclage. Deze heeft gehouden totdat ik 4 cm ontsluiting uiteindelijk heel erg kunnen rekken en strekken en kwam mijn dochter met 35 weken. Maar vanaf 23 weken bijna niet meer gedaan. Zodra ik liep of iets deed kwamen er al weeën. Ik had geluk dat in mijn omgeving iedereen kon bijspringen in ons gezin en dat mijn werkgever nooit moeilijk heeft gedaan. Het was een zware tijd ik kan niet voor jou spreken maar achteraf ben ik gelukkig dat we het wel geprobeerd hebben en dat we nu een prachtige dochter erbij hebben maar als dit ook verkeerd was afgelopen waren we gestopt met onze kinderdroom. Mijn man vond vooral de periode heftig dat ik wegens plaats gebrek in een ziekenhuis op 4 uur rijden lag. En dat is pittig. Wens je veel moois voor de toekomst.
@Mamaloo wat een heftige tijd heb je gehad! Ik heb mijn zwangerschap en kraamtijd ook als heftig ervaren, dat ging niet vanzelf ivm complicaties. De eerste 1,5jaar was ik ervan overtuigd dat er geen tweede zou komen. En toch, nadat hij twee wss geweest, ging het kriebelen. We besloten er toch nog een keer voor te gaan, maar werden met onze neus op de feiten gedrukt; miskraam en gelijk weer complicatie. Bam, dat kwam ff binnen.. Dat was in juni, en ik zit nog steeds in de nasleep ervan. Dat maakt dat ik nu weer twijfel : moeten we het nog willen was het wel een goede keus? Ik wilde altijd graag 3-4 kinderen, dat leek me zo gezellig. Ik heb me er al bij neergelegd dat dat niet gaat lukken zo. Maar nog 1 erbij zou toch wel gezellig zijn.. Tip? Neem even je tijd... 17 maanden is best jong. Gezien je de eerste 8 maand redelijk hebt moeten overleven zou ik er vooral van genieten. De kans op complicaties speelde bij ons mee dat het voor ons beter voelde wat langer te wachten. Als het toch niet goed gaat is zoonlief wat ouder en zelfstandiger en snapt hij het wat beter.