Hoi allemaal, Hopelijk kan iemand met dezelfde ervaring mij advies geven. Of gewoon de eigen ervaring delen helpt vast ook al. Mijn zwangerschap begon al gek. Na tien maanden elke keer netjes op dezelfde tijd ongesteld te worden werd ik dat de 11e keer niet. Iedereen in onze omgeving was na 1 of twee keer al zwanger dus nu was het onze beurt. Helemaal blij. Toen we naar de verloskundige gingen voor de 11 weken echo was het schrikken. In eerste instantie was er niets te zien maar gelukkig vond ze toch nog een klein iniminimensje.. maar je bent nog maar 7 weken.. omdat ik anderhalve week ervoor heel misselijk was geworden was ik blij dat ik het kon gaan vertellen op mijn werk. Niet dus.. heel gek verhaal natuurlijk maar gelukkig klopte het hartje wel goed en gaf de verloskundige aan dat we ons geen zorgen hoefde te maken, ze had dit vaker meegemaakt. (Toch blijf ik het een raar verhaal vinden) Toen toch mijn ouders verteld omdat we al zo lang moesten wachten voor ons gevoel. Helemaal blij waren ze voor ons gelukkig. Toen mijn vriendin verteld waarmee ik sport want die energie is gewoon er even niet. Nu blijven de zwangerschapskwaaltjes maar toenemen. Heb werk met een smoesje afgezegd maar kan dit natuurlijk geen vier weken volhouden. Werk in de zorg en moet daar eten koken/vieze billen wassen etc. Normaal al pittig maar nu niet te doen ivm overgeven en zware vermoeidheid (kan wel de hele dag slapen als ik wil). Ik wil m'n werk het nog niet vertellen maar weet niet hoe ik die vier weken moet doorkomen. De dag thuis doorkomen is al lastig. Iemand enig idee? Alvast dank
Ik zou het gewoon bij je leidinggevende aangeven. Als het niet gaat is dat zo. Dan kun je beter even met de bedrijfsarts overleggen wat je wel nog zou kunnen doen qua (alternatieve) werkzaamheden!
Denk alleen straks is het (door het gekke verhaal in het begin) mis en krijg ik een miskraam dan weet iedereen het. Sowieso is het nog erg pril.. Inclusief mijn verstandelijk beperkte cliënten (er zijn veel zwangeren op het werk op dit moment dus dat hebben ze gelijk door) en die zijn echt niet zo subtiel is mijn ervaring.. geen idee of ik daar dan tegen kan.. daarom neem ik liever t zekere voor t onzekere zeg maar.. enige optie naast zwangerschap voor andere diensten is een burnout en iedereen weet dat ik dat niet heb (gelukkig!)
Je hoeft het toch niet meteen iedereen te vertellen? Alleen je leidinggevende, die kan aan de rest melden dat je ziek bent.
Bij ons is het zo dat na twee weken ziekte iedereen op de hoogte word gebracht. En als je vier weken afwezig ben begrijpen mensen toch ook wel dat er meer aan de hand is? Of ben ik dan misschien te 'bang', dat ik mezelf dat wijs maak?
Volgens mij maak je het allemaal nodeloos ingewikkeld. Je kunt je leidinggevende gewoon in vertrouwen nemen en daar aangeven dat je het verder nog niet wil vertellen tot je 1e trimester voorbij is. Dan verzin je samen welk smoesje eventueel gebruikt moet worden. Mocht het toch misgaan, dan is het zelfs wel fijn dat je leidinggevende het al weet.
Je lijkt er een beetje vanuit te gaan 4 weken thuis te gaan zitten en dat het dan beter is. Hoop het voor je hoor, maar sommige zijn 9 maanden beroerd en anders 6 maanden en weer andere 8 maanden etc. Probeer het eens om te draaien en te kijken naar wat je wel kan.
Inderdaad! Het kan ineens zo omslaan. En ondanks je beroerd bent is het ook prettig om te werken lijkt me. Ben de gehele zwangerschap beroerd geweest. (Tot 15wk gespuugd) maar altijd blijven werken. Door het werken had ik afleiding en 'vergat' ik de kwaaltjes. Ik zou het wel aan je leidinggevende melden, zodat je ziekmelding via een andere weg gaat. Dan gaat het nl. Via het UWV en hoeft je werk het niet uit hun eigen zak te betalen..
Ik was ook enorm beroerd, kreeg in mijn 7e week te horen dat ik niet goed meer functioneerde. Heb het toen maar verteld aan mijn leidinggevende, ze wist het zelfs eerder dan mijn familie. Daarna kreeg ik wel begrip en andere taken toebedeeld.
Ik heb het bij 7weken en 6 dagen toch aan mn baad verteld ivm heftige werkuren welke ik niet aan kon.. de rest van mijn collega.s omgeleid met ziekte van pfeiffer.. heeft toevallig mijn beste vriend laatst gehad...
Dan had je vast geen HG als je zo makkelijk praat. Bij extreme zwangerschapsmisselijkheid KUN je helaas niet werken. En het vergeten? Knap als je dat kunt als je de hele dag niks anders kunt dan in stilte liggen en overgeven en bijna op het randje van een ziekenhuisopname zit. Heb van week 6 tot en met week 22 thuis moeten zitten. En echt niet voor mijn lol. Kreeg nauwelijks meer iets mee van ons gezinsleven. Nu wil ik niet zeggen dat TS ook HG heeft, maar je praat wel erg gemakkelijk en praat bijna iemand een schuldgedvoel aan. Want werken zul je! Je mag je niet zo aanstellen. Zwangerschap is geen ziekte. Nou, in sommige gevallen wel kan ik je uit eigen ervaring vertellen. Verder ben ik het wel met je eens dat TS het beter aan haar leidinggevende kan melden.
staat er dan dat TS HG had? Nee! ik spreek uit mijn eigen ervaring & voor mij was het een prettige afleiding. En ja ik heb ook boven de pot gehangen op mijn werk meerdere malen. maar thuis voelde ik mij ellendiger dan op het werk. In jouw geval is het anders. maar ik reageerde op de post van TS.
Ik heb het om die reden dus wel steeds maar verteld. Eerst aan leidinggevende en erna, na twee weken, ook mn collega's. Ik kon er gewoon echt geen ander verhaal van maken. Kreeg lieve appjes met hoe het ermee was etc. Iets anders vertellen dan er was kon ik gewoon niet langer volhouden. Daardoor dus naast dichtbije familie ook de collega's die het wisten. Dan kon er tenminste ook wat verder vooruit naar diensten gekeken worden. Het gaf mij toch meer rust en kon ik me vooral verder concentreren om de dag te overleven .
Ik heb het ook al vroeg verteld, alle keren. Het voelde voor mij het meest prettig en eerlijk. En mijn collega's waren ontzettend lief, namen taken van me over en ik mocht eerder naar huis of thuisblijven.