hoi, Ik ben femke, heb 2 dochters van 3 jaar en van 8 maanden. Afgelopen mei is mijn moeder zeer plots en onverwachts overleden aan een hersenklonter. Het gemis is niet te beschrijven... Ik heb al langer gedacht om dit ' in de groep te gooien" maar wist niet of dit wel kon. Nu doe ik het gewoon en vraag me af of er meerde meiden hier zijn die kinderen hebben of een kinderwens...en hoe jullie omgaan met het gemis van jullie mama... groetjes femke
heej hier ook mijn moeder verloren toen ik 17 was ben nu 26 dus dit jaar wordt alweer 9 jaar zonder haar, ik mis haar nog elke dag en het vreet eigelijk wel aan me dat ze haar kleinkinderen nooit heeft gezien:x aangezien ik bijna weer ga bevallen komen zulke dingen weer naar boven en mis ik haar steeds erger, maargoed ik weet dat ze van boven meekijkt en weet zeker dat ze trots is
Mijn moeder is 12 april 2006 overleden aan de gevolgen van longkanker na een jaar vechten. En mijn vader 18 maart 2009 aan alvleesklierkanker. Ik was net 2,5 maand moeder. Ik was 23 en 26 jaar toen ik ze verloor en het gemis is niet te beschrijven. Gelukkig heb ik nog wel een paar keer goed contact met ze gehad en laten ze met regelmaat weten dat ze er nog wel zijn en dat geeft heel veel troost.
hier nog eentje die haar moeder kwijt is, 20 jaar geleden maar doet nog elke dag pijn ik was toen 11 .. zij was 31
Hallo meid, ik hier niet mijn mama maar mijn papa. Ik was 30 weken zwanger van mijn eerste. Ik was zelf een nakomertje dus mijn ouders keken erg uit naar hun (misschien wel laatste) kleinkind. Mijn vader heeft het helaas niet meer mee mogen maken. Hij is vrij plotseling overleden aan een hart stilstand door zwakte van zijn lichaam door kanker. Ik vind het tot op de dag van vandaag erg moeilijk dat hij mijn kinderen nooit heeft gezien, zeker mijn eerste. Hij was zooooo blij toen we hun vertelden dat ik zwanger was van mijn eerste. En de twinkeling in zijn ogen toen hij de foto's zag van mijn 3d echo! Hij glunderde echt terwijl hij zo ziek was toen.... Meid heel veel sterkte! Het gemis is enorm. Ik kan me voorstellen dat het bij een mama misschien nog erger is! Omdat ze je niks kan vertellen hoe iets voelt ed... Dikke knuffel voor jou in ieder geval!
hey, ik heb mijn beide ouders nog, maar wil jullie sterkte wensen! ik kan me niet voorstellen dat mijn mama er niet meer zou zijn, de gedachte alleen al.. pfff.. dus bij deze sterkte!!!!
ik ben mijn vader verloren aan een ongeluk afgelopen september, het valt mij echt heel zwaar om met het gemis om te gaan Gelukkig heeft hij nog wel mijn 2 kindjes meegemaakt maar hij is veel te vroeg bij ons weggegaan.. Sterkte voor ieder die ook met een verlies van een ouder(s) moet leren leven..
Mijn moeder leeft gelukkig nog maar mijn vader is in april 2009 plotseling overleden. Ik was een echt papa's kindje dus de klap kwam zo hard aan Mijn vader was niet ziek ofzo dus het was echt van de een op de andere dag. Ik vind het vreselijk dat mijn vader mijn zoontje (en hopelijk in de toekomst nog een kindje) nooit heeft leren kennen. Ik weet zeker dat hij de trotste opa ter wereld zou zijn geweest. Toen ik ging bevallen heb ik onderweg naar het ziekenhuis zitten huilen omdat hij Damian nooit zou kunnen zien. Als eerbetoon aan mijn vader hebben we mijn zoontje naar mijn vader vernoemd. Nu meer als 2 jaar later is de pijn er nog steeds (tijdens het schrijven van dit stukje stromen de tranen over mijn wangen ) niet constant meer zoals in het begin maar het is er nog wel Ik wil je heel veel sterkte wensen met het verlies van je moeder!
Mijn moeder leeft ook nog, maar mijn vader is 16 jaar geleden overleden tijdens een ongeluk op de kotter. Hij ging 's maandags naar zijn werk en is nooit meer terug gekomen Ik was toen 6 jaar maar weet het nog als de dag van gisteren. Hij heeft geen van zijn kleinkinderen mee mogen maken en het gemis wordt elke dag groter.. Bah wou dat hij weer terug kwam.. nu ik dit typ moet ik nog steeds huilen. Terwijl t toch al zo lang geleden is.. Ik hoop zo dat ik in de toekomst nog een zoontje mag krijgen, wil hem zo graag vernoemen..
Bij mij net andersom, m'n moeder is op 21 mei 2009 overleden aan alvleesklierkanker en m'n vader 28 mei 2009 aan longkanker.
ik ben mijn moeder verloren op in de nacht van 10 op 11 dec in 2001. ze had een zeer agresieve vorm van longkanker. ze had geen schijn van kans. ik denk niet dat het ooit helemaal went. het voelt nog als gister. mijn jongste zoon zijn middelste doopnaam is afgeleid van haar naam, alleen ons gezin weet dit.
Ik was 8 weken zwanger van de oudste, toen mijn moeder is overleden aan een hersentumor. Gemis blijft groot, zeker omdat zij echt een oma was en alles voor haar kleinkids deed. Dat moeten mijn meisjes missen. Ik denk dat iedereen er anders mee omgaat om het te verwerken. Je zoekt voor jezelf een manier om er mee om te gaan. Mijn moeder heeft 30 jaar in ons dorp in het zwembad gewerkt. Nu de oudste toe is aan zwemles, ga ik toch een ander zwembad zoeken, want op de één of ander manier voelt dit zwembad voor mij niet fijn meer.
Hoi, Mijn moeder is plotseling overleden toen ik 15 was. Een vreselijk gemis blijft het helemaal nu ik een kindje heb. En er zullen altijd situaties zijn dat je haar extra mist. Bij idd zwangerschap, geboorte kind, huwelijk etc. Daar komt ook nog bij dat ik geen vader heb, tenminste heb er wel 1 maar die heeft geen intresse in zijn kinderen helaas. Bij het halen van mijn rijbewijs vond ik dit erg vervelend want wilde vol trots tegen mijn vader zeggen dat ik em gehaald had maar het boeide hem geen ene reet! Ben nu ouder (27) en leer er beter mee om te gaan. Maar het gemis van een overleden ouder blijft. Heel veel sterkte voor alle dames hier. Knuffel
wow ik schrik ervan dat er toch een hoop meiden zijn die of hun mama of hun papa of zelfs allebei verloren zijn. ja he dat gemis is zo groot. alsof er iets uit in mijn hart is weggerukt. hoe doen jullie dat met verjaardagen? kerst? daar ben ik zo bang voor...kerst zonder mijn mama. Ik zie er nu al tegen op. hebben jullie dat ook? volgende zaterdag wordt mijn oudste dochter 3 jaar. Heb geen zin in een feestje dus we gaan met zn allen naar de efteling! En mijn papa en zus gaan ook mee. Daar heb ik wel zin in maar het zal moeilijk zijn.... iedereen hier een dikke knuffel want het is niet niks om een ouder/ouders te verliezen..
Ook ik was pas 13 toen mijn moeder onverwachts overleed.. Mis haar nog elke dag. Had nog zoveel met haar willen delen en nog zoveel willen vragen.. Lijk veel op mijn moeder en schrik daar af en toe zelf van! Mijn oma is vorig jaar overleden en nu houden ook de verhalen over mijn moeder op. Blijft moeilijk! Hoe is het voor jullie toen jullie moeder werden? Lijkt mij ook zo moeilijk..
hier ook mijn vader overleden toen ik 10 jaar was naar 2 jaar ziekte bed en vechten voor zijn leven is hij 30 mei 1997 overleden aan longkanker en het erger vind ik er nog aan dat ik zelf heb zien sterven om klok slag half 9 bij ons thuis dat wou hij graag het gemis blijft elke dag denk ook elke dag aan hem hij heeft nooit meemogen maken dat ik ben gaan trouwen dat ik een zoontje heb en dat ik nu zwanger ben van de 2 en dat mijn zus nu bijna uitgerkend is van de eerste kindje en dat mijn broer een eigen bedrijf heeft en zo zijn er zo veel dingen die onse ouders die er niet meer zijn moeten missen en vaak gaat het om de kleine dingen
Ik ben in september 2009 mijn moeder verloren. Ze had 4 jaar borstkanker met uitzaaiingen in haar botten en op het laatst ook in haar lever. Ze is 54 jaar geworden. 3 dagen naar haar overlijden ben ik bevallen van onze eerste zoon en haar eerste kleinkind. Ze heeft het helaas niet mee mogen maken en dat doet nog elke dag heel veel pijn. Nu ik zwanger ben van de tweede, mis ik der nog meer! Het vedriet, het slijt nooit en er gaat geen dag voorbij dat ik niet aan der denk.