Ik ga door scheiding kom ik straks alleen te wonen met mijn 2 kinderen. Ik lees hier soms schrijnende verhalen van zwangere meiden die ook echt alleen zijn. Tijdens mijn huwelijk ook zelf geen familie niets! En 2 vriendinnen ver weg. 1 wat oudere kennis hier in het dorp. Dat is het. Had wel wat contact met ouders man. Maar dat valt straks weg zijn familie. Daar hoor ik dan niet meer bij. Ik voel me daar nu al zo radeloos over. Straks als sneu mens dus bij andere getrouwde mensen aanschuiven. Ik hoop dat ik straks wat beter in mijn tel zit en gelukkiger met mezelf ben. Mijn man was al die tijd een soort mascotte ik had er niet veel aan. We knuffelde nooit alleen af en toe sex. Dat was erop en eraf. In huis ook vrijwel alles zelf. Het was echt af en toe zwaar maar het feit dat ik een man had die mee kon denken en soms wel ergens met mee ging gaf mij al een gevoel ergens bij te horen. Straks hoor ik nergens meer bij. En ben ik minder dan mijn kinderen en voel me dan helemaal een noodzakelijk kwaad. Ik ben nodig om voor de kids te zorgen maar verder doet mijn leven er niet veel toe. Ik heb van jongs af aan al gevoelens van volstrekt zinloosheid. Al die gevoelens komen vanuit mijn jeugd. Dat heb ik wel helder. Heb daar ook een goede psycholoog voor. Maar wilde weten of meer alleenstaande moeders zo weinig mensen om zich heen hebben. Ik geloof dat als ik gelukkig kan zijn met mezelf ik vanzelf leuk ga kleden etc. Maar dit kan ik niet nu forceren. Dan komt ook de vraag. Voor wie eigenlijk mijn bikinilijn scheren? Mooi ondergoed aan doen? Niemand die het ziet. Al reageerde mijn man er ook nooit op en was er altijd geld tekort om door goed kleding te kopen. Vaak zag ik wel steeds miniatuur vrachtauto's komen. Daar ben ik straks gelukkig wel vanaf. Dat ik enorm zuinig doe en hij denkt dat we het over hebben en dus uitgeeft. Aan iets wat dus echt in zijn ogen nodig was.