Hallo allemaal Ik ben op zoek naar de voordelen en nadelen voor het kindje van een echtscheiding. Mijn echtgenoot heeft toen ons dochtertje 2 weken oud was gezegd dat hij het niet meer zag zitten om met ons samen te wonen. (reden: verlangd er niet meer naar om mij tussen de lakens te krijgen) We hebben nooit problemen gehad, nooit ruzie gehad zelfs nooit op elkaar geroepen. Hij klapt ook elke keer toe als ik een deftig geprek wil beginnen. Zotte en onnozele geprekken mogen. Geen probleem. Maar over de serieuze dingen wil hij niet spreken. Hij wil naar niemand luisteren en gedraagd zich nu zoals een puber (en toch is hij al 28 jaar hoor). Hij verteld overal een ander verhaal waarom hij weg wil bij mij. (heb al 7 verschillende versies gehoord) Wil hem nu met de neus op de feiten drukken wat de gevolgen van zijn "daden" zullen zijn voor ons meisje. Wie helpt er mij aub ? Alvast bedankt PS: zoals jullie alwel zullen gelezen hebben, ik wil NIET scheiden. Ik zie helemaal achteraan in de tunnel licht en wil dat ook benutten
t enige wat ik kan bedenken is dat het zoiezo niet goed voor je meisje als papa en mama het eigenlijk niet meer zien zitten met mekaar.. denk dat dat erger is dan een scheiding.. maar das mijn mening.. vind dat je man wel erg vreemd doet over de reden, misschien was hij nog niet klaar voor het vaderschap?! heel veel suc6 in ieder geval!
Hallo Stay Funny Idd hij doet heel erg raar over de reden. Heb hem gevraagd of hij misschien iemand anders heeft of op mannen valt, want dan teken ik onmiddellijk de akte heb ik hem gezegd. Want dan is het voor mij onherroepelijk gedaan. Maar neen, dat heeft er totaal niets mee te maken zegt hij. Denk vooral dat hij nog steeds niet klaar is om zijn verantwoordelijkheid als vader op te nemen. Nochthans heb ik de beslissing om aan kindjes te beginnen volledig overgelaten aan hem. Ik wilde er al een tijdje aan beginnen, maar had hij tegen mij gezegd dat hij liever had dat ik mijn pil nog doornam omdat hij er nog niet klaar voor was, dan had ik dat begrepen (zou wel eventjes verdrietig geweest zijn, maar dat zou toch overgegaan zijn) en had ik zijn beslissing gerespecteerd. Maar zijn eerste reactie op mijn vraag "gaan we stoppen met de pil om aan kindjes te beginnen" was "gaan we dan veel meer n**ken" Maar om hem niet af te breken wil ik toch ook laten weten dat hij super content was toen ik hem liet zien dat ik zwanger was. Hij is naar elke prenatale consulatie en echo meegeweest, naar elke voorlichtingsavond. Hij was de perfecte papa in het ziekenhuis (want tja, daar was het zijn verantwoordelijkheid nog niet hé) en de eerste 2 dagen thuis ook. Maar de derde nacht wilde hij ineens niet meer opstaan om haar naar mij te brengen (kon moeilijk opstaan want ik ben geknipt en gescheurd van gaatje 1 tot gaatje 2 om het maar zo te zeggen), hij draaide zich om, heeft zijn kussen gepakt en gezegd "ik ga in de zetel slapen, want met al dat lawaai heb ik geen rust". Hij was zo koud als een blokje ijs. Hij is er heilig van overtuigd dat mijn meisjeen ik het beste af zijn bij mijn ouders want hier komt het ons aan niks tekort. Dada verantwoordelijkheid en hij kan doen en laten wat hij wil. Mijn gyn zegt dat faalangst bij hem speelt en dat hij dat moet overwinnen. Hij moet ook leren over zijn gevoelen spreken en niet alles opsluiten in een doosje en de sleutel ervan weggooien. Maar ja, ik geef niet op. Zie hem veel te graag om zomaar van de ene dag op de andere alles wat we hebben opgebouwd zomaar weg te smijten.
ja begrijp dat dit echt niet makkelijk voor je is.. ik wou dat ik je verder op weg kon helpen, maar sta met mn rug tegen de muur.. kan gewoon niet begrijpen dat hij zo doet.. maar begrijp toch al niet zoveel van mannen denk dat ie gewoon een beetje bang is voor het huisje, boompje, beestje zegmaar.. is het al lang aan de gang? en trek je t zelf nog wel in deze situatie? denk aan jezelf (en je meisje natuurlijk)!
het is idd echt niet gemakkelijk. Probeer zoveel mogelijk met hem te praten, maar ja ... leuke dingen mogen, serieuze dingen niet ben nu al 6 weken bij mijn ouders en ik heb ondertussen al een paar oscars gekregen voor de beste actrice. er wordt van mij verwacht dat ik sterk ben, hem vergeet en totaal nergens meer voor vecht. maar ik kan en wil dit niet. moest ik echt geen lichtht meer zien dan had ik het allang opgegeven. Maar er is nog licht, moet het hem alleen maar lunnen laten zien denk idd dat hij er echt angst voor heeft om zijn verantwoordelijkheid op te nemen. en de "seun" die hij van bepaalde vrienden van ons krijgt, is daar echt niet goed voor. er zijn er namelijk 2 die vinden dat hij heel correct handeld en die volledig achter hem staan. het zijn alleen maar zijn beslissing. ik heb niets te zeggen om van ons meisje nog niet te spreken. groetjes
ben ervan overtuigd dat hij haar heel graag ziet, maar denk dat hij momenteel teveel in de war zit met zichzelf om een rol van betekenis te kunnen spelen in Lotje haar leven. hoop dat het nog verbeterd
hoi hoi ikzelf denk dat hij angst heeft voor die enorme verantwoordelijkheid alle gevaren ziet hij die zijn meisje kunnen overkomen en die schieten door hem heen, persoonlijk zou ik hem op de man af vragen hoe hij zich voelt wat hij van jullie meisje vind, ik denk dat hij zich rot is geschokken van zo een klein aanhankelijk meisje waar hij voor verantwoordelijk is, als hij het niet kan zeggen laat hem het eens opschrijven voor zichzelf het kan opluchten suces en hoop dat jullie snel een leuk en gelukkig gezin kunnen vormen zonder angsten groetjes nathalie
Bah, wat een moeilijke periode voor je nu en dat terwijl je eigenlijk zorgenloos en volop van je dochtertje zou moeten kunnen genieten. Jou vriend moet toch eens de knoop doorhakken want dit hou je toch niet veel langer meer vol? Laat me raden, die vrienden van hem hebben zeker geen kinderen, vrijgezel misschien? Die raken hem zeker liever niet kwijt nu hij papa is geworden. Die verwachten zeker dat hij gewoon met zijn oude leventje verder kan gaan en zitten hem lekker op te jutten. Kan goed begrijpen dat hij het moeilijk heeft met de grote verantwoordelijkheid die komt kijken bij een baby. Dat hij zijn aandacht met jou nu moet delen met Lotte en dat hij heel erg moet wennen dat zijn leven en zijn relatie met jou nu veranderd is. Maar Lotte gaat niet weg, ze is en blijft jullie dochter. En zijn ouders, luisterd hij naar hun? Misschien kunnen zij met hem erover praten? Wens je heel erg veel sterkte meid en hoop dat hij zijn ogen opent en ziet wat voor moois hij eigenlijk heeft.
Nope, hou dit echt niet veel langer meer vol. Ga er echt aan kapot. Idd, de meeste van onze vrienden zijn nog niet getrouwd en hebben geen kinderen. Kunnen doen en laten wat ze willen (zelfs als ze in een vaste relatie zitten) Hij zegt dat niemand hem opstookt, maar dat geloof ik niet. Niet na de mails die ik van sommige zogenaamde goede vrienden heb gehad of van de verwijten die ik heb moeten horen (ik ben een gemakzuchtig iemand, belemmer stefaan zijn vrijheid, heb hem alles afgepakt, ben een raastige furie, egoïstisch tot in den hoogste graad) Zou bijgod niet weten waar dat ze het allemaal halen, allé ben nu niet de gemakkelijkste die er op de wereld rondloopt , maar iedereen heeft zijn goede en zijn slechte kanten. Heb hem misschien wel wat belemmerd in zijn doen en zijn laten, maar als je weet dat hij mijn enige houwvast was in de zeer moeilijke afgelopen 5 jaren, vind ik dat dat wel een beetje te begrijpen is (oma heeft op sterven gelegen, geestelijk afgebroken door verschillende bazen, vader heeft 2 hersenbloedingen gehad, zusje 1 + een bloedziekte + verschillende herseninfarcten en nieren verwijderd, voorlaatste baas heeft poging ondernomen om mij te verlijden, ...) Was ervan overtuigd dat na de geboorte van Lotte alles weer op zijn plaats ging vallen ( deftig werk op notariskantoor, zusje in revalidatie, papa goed gerevalideerd), het was echt een verademing dacht ik, die in aantocht was.
Meid, denk alsjeblief aan jezelf en je kleintje. Wat een geweldige vriendengroep hebben jullie als je jou dat allemaal verwijten en dan noemen ze jou egoistisch? Een onzekere vader zo opjutten dat hij het leven met zijn gezinnetje niet aan durft, nee das niet egoistisch Vind het jammer voor je dat Stefaan jou nu in de steek laat terwijl Lotte nog maar een paar maanden oud is. Vind het jammer dat zijn vrienden zoveel invloed op hem hebben en dat jullie 2 er nu de dupe van worden. Dat Stefaan niet met jou erover kan praten en het zal echt wel moeten willen jullie hier goed uitkomen. Ik hoop voor je dat hij snel bijdraaid en ziet dat hij zo zijn 2 meiden aan het verliezen is. Wat er ook gaat gebeuren, ik wens je heel erg veel sterkte de komende tijd. Wees sterk voor Lotte en je mag mij altijd mailen als je je ei kwijt wilt. Dikke knuffel voor jou en Lotte
hoop nu nog dat zijn papa (zijn mama is al 8 jaar overleden) eens deftig met hem wil babbelen (heeft hij mij toch beloofd). Maar ja, of hij wil luisteren, dat is een andere vraag