Ik heb een dochtertje van 11 maanden die sinds een week echt extreme verlatingsangst heeft. Ik moet echt de hele dag heel dicht bij haar in de buurt blijven anders gaat ze heel erg huilen, als ik naar de keuken loop is ze al helemaal in paniek terwijl ze me dan gewoon kan zien. Ze kruipt de hele dag achter me aan met elke stap die ik zet. Ook het naar bed gaan is drama, ik moet echt minimaal een half uur naast haar bedje zitten om te wachten tot ze diep slaapt voordat ik weg kan, anders is ze helemaal overstuur. Ze heeft het ook bij mijn man, maar bijv. bij de oppas helemaal niet. Het is zelfs zo dat als mijn man en ik beide in de huiskamer met haar zijn en 1 van de 2 gaat even weg dan gaat ze ook heel erg hard huilen. Ik vind het zo zielig voor haar en het is voor ons ook heel lastig en frustrerend want we komen nergens meer aan toe. Heeft iemand tips?
Het is net als griep, je kunt alleen wachten tot het overgaat.. . Er zijn wel wat dingen die iets helpen : Kiekeboe spelen Nooit zomaar wegsluipen als ze speelt, hoe verleidelijk dat ook is. Duidelijk aankondigen dat je even weggaat en zeggen dat je zo weer terug bent, als je dit maar vaak genoeg zegt en ook inderdaad steeds weer terugkomt zal ze uiteindelijk doorkrijgen dat er geen reden voor paniek is als je weggaat. Of, als je even naar de keuken bijvoorbeeld wilt, haar vragen met je mee te komen. Het is een erg vermoeiende fase maar het gaat voorbij.
Het gaat over en inderdaad kiekeboe. Ze kan achter je aan kruipen dus schuif ook eens die bank opzij en doe een kruipspelletje met rondjes rond de bank. Jij achter haar aan, zij achter jou aan en soms verdwijn je ook t hoekje van die bank en vindt ze je weer en dan draai je om en ga je haar achterna.vooral haar achterna gaan vond die van ons super leuk lag helemaal in een scheur en moet je dat koppie zien als jij verstopt bent en van achter de bank roept: [naam] waar beeeeen je en zij in de volle zoektocht gaan en je 'vinden'. Inderdaad niet wegsluipen, pikte die van ons ook niet best is de ervaring. 'mama gaat even naar de wc/was ophangen/vuilnis buitengooien ik ben zo weer terug'. Hier heeft ze me ook liever in t zicht dan erbuiten ookal speelt ze prima zelf, ze wil gewoon dat ik in de buurt ben en bij voorkeur in t zicht. Met eten koken heb ik dus standaard hulp, zit er niet altijd op te wachten maar met een boekje, speentje of een paar doppen in dr kinderstoel in de keuken zodat ze een beetje mee kan loeren is t prima te doen. Ik was ook zo'n kleef, werd vastgezet in de buggy met wat speelgoed en ging de hele benedenverdieping door:.in t zicht, alles best ik speelde wel in die buggy en mij hoorde je verder amper...maar uit t zicht, oeeeeeh herrie. Ik mocht weg lopen, maar de rest niet.
Het gaat inderdaad over. Wel van de week nog even een paniek momentje toen ik wegfietste en hij was buiten met papa aan het spelen...dat was brullen, maar het gaat al een stuk beter dan eerst
Thnx voor de tips meiden. Die van kiekeboe rond de bank ga ik zeker uitproberen, klinkt hartstikke leuk
Als ze reageert zoals die van ons loop je over van zwijmel momenten. Niks zo mooi als je kleine achterna te zitten die van t gieren en kraaien soms ff niet meer kan kruipen omkijkt en dan probeert al luid kraaiend hard weg te kruipen. Grootste lol hier nog steeds, nu begint t lopend maar al snel ligt ze zo in een deuk dat ze maar kruipend verder gaat en soms plat gestrekt gaat liggen, omkijkt en maakt dat ze weg komt. Ze 'wint' vaak maar ik pak dr ook af en toe voor de kieteldood en dan 'ontsnapt' ze weer en gaat t spelletje weer verder of vlucht ik en laat ik me vangen ze groeit spontaan van trots alleen is haar kietelen wat lomp.