Lieve meiden, Ik heb PCOS en na bijna 20 maanden en 16 rondes (waarvan 9 in de MMM met Clomid en Gonal-F), weet ik sinds zaterdag dat ik zwanger ben. Ik ben nu 4,5 week dus het is nog erg pril. Meteen op het moment dat ik positief testte, sloeg de angst me om het hart. Wat als het mis zou gaan? Ik heb zondag en vannacht ook een beetje helderrood bloedverlies gehad op het toilet en daar raakte ik nog meer in paniek van. De zwangerschapstesten lopen gelukkig wel goed op en waren gisteren en vandaag echte knallers. We hebben zolang moeten wachten op die twee streepjes dat ik enorm bang ben dat het niet goed afloopt. Ik loop de hele dag te piekeren, zoek horrorverhalen op op internet (zie je wel dat het foute boel is?), en kan slecht slapen. Het ziekenhuis zegt dat ik af moet wachten en dat ze nu niks voor me kunnen doen, en dat pas een echo met 7 weken wat duidelijkheid kan geven. Dat snap ik rationeel gezien ook wel, maar ik zou zo graag horen dat het goedkomt en dat ik me niet zo'n zorgen hoef te maken. Kunnen jullie me op een of andere manier wat geruststellen? En hebben jullie tips om de komende 2,5 week door te komen?
Lieve Beaujolie, wat heb jij lang moeten wachten op dat tweede streepje. Niets aan deze zwangerschap is vanzelfsprekend en daarom is hij je ook zo kostbaar. Je angst is volledig begrijpelijk. Niemand zal je kunnen garanderen of het wel of niet goed zit, maar het begin is er: een geslaagde innesteling én stijgend hCG. Dat is al een enorme horde die jullie lieve baby'tje heeft overwonnen! Het bloedverlies hoeft absoluut niets te betekenen, met name als het niet gepaard gaat met krampen. Ik schaar het vooralsnog onder een innestelingsbloeding. Maar ik kan me je angst en onzekerheid enorm goed voorstellen. Nog niet zo lang geleden zat ik in hetzelfde schuitje als jij. Wat mij toen heeft geholpen is heel veel afleiding zoeken: sporten, me op mijn werk storten, bijna elke avond afspreken met vrienden, etc. En ook al voelt het nu niet zo, uiteindelijk gaat de tijd vanzelf voorbij. Voor je het weet breekt de dag van die eerste echo aan. Ik ga duimen dat jullie dan een prachtig kloppend hartje zullen zien. Hou je taai! O, en natuurlijk van harte gefeliciteerd!
Wat spannend allemaal! Ik kan me helemaal voorstellen hoe je je voelt. Ik zit in dezelfde situatie maar ben alleen nog niet zwanger Maar na al dat wachten eindelijk een streepje, dan ben je natuurlijk bang dat het mis gaat en dat het dan weer zo lang duurt. Gelukkig gaat het gewoon heel vaak goed. Ik ga er voor jou van uit dat het goed komt. Jullie hebben het zo verdiend en gaan gewoon heel erg van dit kindje genieten. Probeer je niet door je angst te laten leiden, het is misschien lastig maar het leven is zoveel fijner als je zoveel mogelijk kunt genieten. En reden om te genieten heb je, want je bent zwanger! Wat er ook gebeurt in de toekomst, op dit moment ben je zwanger en dat is wat telt voor nu, iets anders heb je geen invloed op. Gefeliciteerd!
Heel herkenbaar.. ik ben 2 jaar en 3 miskramen verder en nog steeds ontzettend bang dat het mis gaat, zelfs al heb ik nu 2 goede echo's gehad. Mijn tip (die ik zelf ook moet opvolgen) is: niet op internet gaan lezen over wat er mis kan gaan!! Dat versterkt de angst alleen maar. Bij mij werkt ook zoveel mogelijk afleiding zoeken het best. Heel veel succes en geluk gewenst!
Ach meis gefeliciteerd met je zwangerschap en ik kan me jouw angst heeeeel goed voorstellen!!! Ook ik heb heeeel lang moeten wachten op dat tweede streepje en ook ik dacht toen hoe ga ik deze weken overleven tot de echo! Heb me heel veel zorgen gemaakt en dat doe ik nog steeds en ook ik ven angstig en paniekerig. Maaaar morgen is het voor ons zover de eerste echo. Ook bij mij zijn de dagen uiteindelijk voorbij gegaan. Het enige wat mij hielp is afleiding en elke dag denken ik kan me nog zoveel zorgen maken en nog zo angstig zijn, de dagen gaan toch wel voorbij... Heel veel succes en sterkte met je onzekere gevoelens ik hoop dat de dagen voorbij vliegen!
Allereerst gefeliciteerd met je zwangerschap! Wat een geduld heb je moeten hebben. Maar wat prachtig dat het nu beloond wordt. Jammer dat je je zo angstig voelt. Dat beetje bloed hoeft niets negatiefs te zijn. Genoeg verhalen hier op zp waar het een positieve afloop had. Helaas kan je idd nu even niets anders doen dan afwachten tot je de echo hebt. Misschien is het wel een optie om via je huisarts om de aantal Dagen bloed te laten prikken om te kijken of je hcg mooi blijft verdubbelen. Misschien heeft het je wat gerust stelling. Leg dan ook vooral uit dat je angstig bent enz. helaas weten ook de meeste dames hier wel hoe het is wanneer het niet goed is. Het enige wat wij dus mee kunnen geven is probeer positief te zijn, en Voor de rest probeer vertrouwen te hebben op dat kleintje wat nu druk in je buik aan het groeien is en omarm het! Geef het liefde ook al is het nog zo klein. Maar vooral probeer er toch ondanks de angst van te genieten.
Tijdens mijn eerste zwangerschap heb ik regelmatig last gehad van helderrood bloedverlies zowel in het begin als aan het eind. En dit werd geen miskraam of vroeggeboorte. Ik hoop dat mijn ervaring je een beetje helpt om vertrouwen te hebben dat het helemaal niets hoeft te betekenen.... Maar ik kan me jouw angst heel goed voorstellen. Dat had ik toen ook. Wat mij hielp was zoveel mogelijk afleiding zoeken en dan maar hopen dat de weken voorbij vliegen. Ik hoop dat je snel volop durft te genieten van jouw zwangerschap.
Ik kan me je angst heel goed voorstellen. Had ik ook. Ik ben zelfs met 5 weken nog gevallen met de fiets en heb toen twee gekneusde ribben opgelopen. Maar probeer een klein beetje vertrouwen te hebben, hoe moeilijk het ook is. Je lichaam heeft je piepkleine inieminie baby een veilige, warme plek gegeven om goed te groeien en te ontwikkelen. Probeer ook het idee dat te veel zorgen je stress geeft en dat dit ook niet goed is voor de baby los te laten, want zo krijg je alleen maar méér stress en dit heeft geen zin. Ik zal zeggen wat mij hielp (niet alles heeft 'nut' maar dat maakt niet uit, het hield mij bezig en dat vond ik fijn); - op pinterest zoeken naar stijlen voor babykamers. Dan ging ik op de pc een moodboard maken van babykamers en zocht ik net zo lang door tot ik hét perfecte item had gevonden; - namenlijstjes af gaan; - een korte serie volgen, even je focus weg van de baby; - naar de markt gaan 's ochtends vroeg, bloemen kopen en iets nieuws voor in huis kopen; - oriënteren op de 'babymoon'; - een weekendje weg plannen met mijn man - naar de bios gaan met vriendinnen; - de tijd gebruiken tot de echo om lekker te bewegen en 'in vorm te blijven'. Geloof me, dan opeens heb je minder tijd hoor want er is altijd nog wel een verbeterpunt - zorgen dat je veel dingen plant in je agenda zodat je dagen wat sneller voorbij lijken te gaan. Hopelijk heb je er wat aan!
Lieve @Beaujolie, wat herken ik me voor de volle duizend procent in je verhaal. Ook ik heb PCOS en heb in de medische molen gezeten. (Clomid + Ovitrelle) Toen ik uiteindelijk heel onverwachts spontaan zwanger bleek, was ik heel even blij, maar al heel snel werd dit overschaduwd door een allesomvattende angst dat het mis zou gaan. Ik kon me niet voorstellen dat dit me gegund was. Het tweede streepje leek een utopie en toen hij er eenmaal was, was ik heel bang dat het niet goed zou zitten of alsnog mis zou gaan. En nu ben ik al meer dan 21 weken van een twééling. Twee meisjes! En dat bloedverlies zegt letterlijk niets. Ik voelde me op een gegeven moment een unicum dat ik géén bloedverlies heb gehad. Ik hoor letterlijk van iedere zwangere om me heen dat ze bloedverlies hebben gehad in het begin. Dat is zó normaal. Er gebeurt nogal wat in je lichaam. Ik kan je niet zeggen wat mij geholpen heeft. Heel eerlijk, ik kwam erachter met 4 weken en 1 dag en ik had mijn eerste echo met 7 weken en 2 dagen, en ik vond die drie weken gewoon ongelooflijk lang duren. Afleiding zoeken helpt uiteraard, maar in je achterhoofd blijf je er toch wel mee bezig. Wat ik je wel mee wil geven; maak jezelf niet gek met allerlei gedachtes als 'niet te veel aan hechten' of 'ik moet er niet zo mee bezig zijn'. Zo werkt het helaas nou eenmaal niet in onze koppies. En dat is maar goed ook, want dat maakt dat wij zulke lieve moeders worden. We zien onze zwangerschap als zóiets bijzonders. Het enige dat mij misschien geholpen heeft om er iets meer vertrouwen in te krijgen was door vanaf het begin al op te zoeken wat er gebeurde bij 4 weken zwangerschap, toen bij 5 weken zwangerschap etc. Maar ik kan me voorstellen dat dat voor iedereen anders is. Lieverd, van harte gefeliciteerd, en ik hoop voor je dat die eerste echo héél snel komt en dat je daar (minimaal) een ( ) prachtig hartje op ziet kloppen. Houd je ons op de hoogte? Heel veel liefs en als je nog eens tips of vragen wilt, of als je gewoon eens wilt babbelen, je mag altijd een PB sturen.
Lieve meiden, wat een ontzettend fijne en steunende reacties. Doet me erg goed om te weten dat de gevoelens herkenbaar zijn en dat het niet vreemd is hoe ik me voel. @nizzie86 you're the best, lieverd! Je woorden doen me erg goed @Lisanne1811 dank je, wat lief dat je hier reageert. Ik ga megahard duimen dat jij binnenkort ook die twee streepjes hebt! @Zonnetje13 wat fijn dat je al twee goede echo's hebt gehad! Geen nare dingen op internet opzoeken is een goede tip, want daar word ik dus alleen maar angstiger van. @1986CHANTAL Dank je! En ik lees net dat alles goed was op de echo, wat ontzettend fijn! @Ashleyrachel ik weet niet of mijn huisarts zijn hcg zou willen prikken, het ziekenhuis niet in ieder geval, maar ik ga het eens uitzoeken. @Oona fijn om te horen dat het bloedverlies bij jou niks ernstigs betekende, daar houd ik me maar aan vast! @Nina Sanders wat een fijn lijstje met afleidingstips! @Pancakes thanks, lieverd. Ik hoop dat de weken ondanks de angst snel zullen gaan. En mijn vriend zegt ook steeds dat het helemaal niet gek is dat ik me zorgen maak, en dat ik dat ook maar moet proberen te accepteren, in plaats van me schuldig voelen dat ik die gevoelens heb. Ik vind het geweldig dat jij nu zwanger bent van twee prachtige meisjes en hoop dat er bij mij minstens 1 lief en gezond baby'tje in zit!
Pffff, ik heb gisteren weer wat bloed verloren. Heel weinig (een keer vegen en het was weg) en het was lichtroze van kleur. Maar ik blijk ook een raar blaasje op mijn binnenste schaamlip te hebben en die bloedt ook. Misschien kwam het daar vandaan? De zorgen en angst zijn weer helemaal terug.
Spannend hè als je wat bloedverlies hebt. Maar lichtroze kan heel goed komen van een gesprongen bloedvaatje door gemeenschap, obstipatie, niesen, hoesten en of spugen. Ik snap je schrik. Wanneer mag je voor een echo? Als je een kloppend hartje ziet kun je er weer in geloven. Dikke knuffel vanaf hier!!
Ik kan me je gevoel heel goed voorstellen! Zelf ben ik met deze zwangerschap ook wat roze/bruinig verloren, ook het begin van de vier weken ergens. Ik ging er al van uit dat het misging maar niets bleek minder waar. Je schrikt je dood als je het ziet, maar mijn miskramen begonnen steeds met de sluizen los. Echt gelijk, menstruatie hoeveelheden. Elk lichaam is natuurlijk anders en ik kan je geen garanties geven maar zolang het niet ineens heel veel is zou ik proberen hoopvol te blijven. De tips van @ninasanders zijn heel goed en ik ga voor je duimen dat je met 7 weken een prachtige echo hebt
In onze familie is zwanger worden na 30e wat problematisch. Man en ik waren inmiddels zonder succes dik 2 jaar aan t proberen en dat lukte niet. Verdere stappen of molens wilden we niet, dat hadden we al van tevoren afgesproken dus aangezien ik al 5 jaar van de pil af was, kon meten wat ik wilde heb ik destijds de moed opgegeven dat t ooit zou lukken. Op een gegeven moment overtijd en dan ben je dat op een gegeven moment ook zo zat van "ja zal wel tussen mn oren zitten, gooi dr wel een test overheen en dan is dat ook uitgesloten" en dan sta je ineens stomverbaasd met een positieve test in je handen. Uitgerekend op t moment dat je man net weg is en je nog 2.5 uur kan wachten tot ie terug is...aaaaargh dat duurt lang! Wij zijn beiden vrij nuchter en ookal was ik door t dolle (en hij ook na de verwerking van de boodschap) en als t mis ging had de natuur daar vast een reden voor (veelal dikke vette botte pech) en dat voelde wel heel zuur want het kon prima de enige keer zijn dat ik ooit zwanger zou zijn/worden maar het was niet iets wat ik ook maar enigzins invloed op kon hebben. De boel zat er (kennelijk) en de rest was aan de kleine wurm. T kostte me moeite en je hoopt echt vurig dat alles goed gaat en blijft gaan, maar ik heb dat echt moeten leren loslaten. Mijn lijf en wat ik eet, drink, sport of doe heb ik invloed op, dus deed ik mijn kant maar en vertrouwde ik op die kleine voor de andere kant. Beste afleidingsmanouvre hier was leren haken. Je komt nog verdraaid handige dingen tegen op pinterest, je kan de afleiding goed gebruiken, je moet verplicht op je kont zitten ermee ipv dat je als een malle je energie in t poetsen van je huis gaat steken om maar wat om handen te hebben (je zal niet de enige zijn). En tegen de tijd dat je uit je eerste trimester komt heb je al genoeg geleerd om een simpele babyomslag te maken, of slofjes of een mutsje, dan kan je daarna verder met amiguri voor t speelgoed fruit, de zachte ballen, knuffie en de tasjes voor aan t stuurtje van de driewieler. Zoek afleiding, probeer niet te controleren waar je geen grip op hebt je maakt jezelf alleen maar knettergek en gaat stressen waar niemand wat mee opschiet, jij niet, je partner niet en die kleine ook niet.