Bevallen in het RDGG

Ik kon op een gegeven moment ook gaan kwartetten met de echo foto's. Zeker tof van hem! Ja, zijn kindje is volgens mij nog niet zo oud. Maar voor het inleiden had ik hem nog nooit gezien of gesproken. Dus daar hebben we het niet over gehad. Vanaf mijn opname in het ziekenhuis was ik zo in mijzelf gekeerd, het zou ook langs mij heen gegaan zijn.

 

Hihi! Ja, hoor, 3 jaar later is het voltooid verleden tijd voor me Ik blijf alleen stiekem wel een beetje verdrietig over hoe zo'n mooie ervaring toch een beetje is verpest door een paar mensen in zo'n stom ziekenhuis.

Ik zal proberen het kort te houden (maar ik beloof niks)

Mijn vliezen braken op vrijdag"ochtend" om kwart voor 1. Weeën volgden eigenlijk meteen, dus tegen de ochtend, toen ze om de 3-3,5 minuut kwamen de verloskundige gebeld en die kwam. Tegen de tijd dat ze er was, was de tijd tussen mijn weeën weer opgelopen naar 6 a 7 minuten. Volgens haar niets raars, zou wel weer goed komen zodra ze weg was. Helaas, niets was minder waar. Doordat je na 24 uur met gebroken vliezen onder controle van het zkh komt, moest ik me 's avonds om 21 uur daar melden. Ctg gekregen, alles was prima in orde. De verloskundige van het zkh besloot in haar oneindige wijsheid dat het met mijn weeën wel meeviel, want, zo redeneerde ze, 'ik had nog praatjes'. En dus konden we weer gaan.
Door mijn geschokte blik, kreeg ik dan nog wel een slaappilletje mee en de tip om 2 paracetamols te nemen. Daar gingen we weer.
Die nacht beiden amper een oog dicht gedaan. Ik heb op dat pilletje nog geen 3 uur geslapen en mijn man was wakker zodra ik wakker werd. Het was een lange nacht. 's Morgens belden we mijn eigen VK wat nu de bedoeling was en toen hoorden we dat we ons om 9.00 uur weer moesten melden in Delft. Weeeeeer de auto in (en we komen echt heel veel drempels tegen). Geen pretje, met flinke weeën Maar, zo dachten we, nu komen we met z'n 3en thuis!
NOT! De gyn controleerde wat er gecontroleerd moest worden en wilde me weer naar huis sturen, met de mededeling dat ik op maandag wel ingeleid zou worden als er nog niks vanzelf was gekomen. Het was toen zaterdagochtend!!! Nadat ik op een haar na in tranen was, heeft hij overlegd en bij de gratie Gods kon ik dan zondagochtend wel ingeleid worden. Ik kreeg 2 slaappillen mee en daar kon ik het mee doen.

Gedurende deze ellende heb ik dus constant om de 6-7 minuten (heel af en toe zat er iets langer tussen) weeën gehad van telkens 1 tot 1,5 minuut, maar in het zkh bleven ze maar volhouden dat het 'maar voorweeën' waren, want ik had nog praatjes.....

De nacht van zaterdag op zondag heb ik beneden 'geslapen' zodat mijn man in ieder geval een goede nacht kon maken en toen mocht ik eindelijk ingeleid worden. Dat ging allemaal wel goed. Toen ik een uur lang persweeën had weggepuft, had ik eindelijk volledige ontsluiting en mocht ik persen. Toen snapte ik pas (!) dat ik PERSweeën had het laatste uur, terwijl er tegen mij steeds werd gezegd dat ik me rustig moest houden en net niet ronduit dat ik me niet moest aanstellen, waardoor ik dacht dat dit dan wel die 'echte weeën' zouden zijn, aangezien ik die volgens het zkh tot dat moment nog steeds niet had gehad.
Ik kreeg een knip, want er was ineens haast (navelstreng zat 2 maal om de nek en hartslag viel nagenoeg helemaal weg tijdens de persweeën) en in 10 minuten had ik hem eruit.
Naderhand bleek er iets mis te zijn geweest met de knip, waardoor ik heel veel bloed verloor. Ik kon niet 'verder' worden verdoofd, waardoor ik het hechten toch wel erg gedetailleerd heb gevoeld. Toen ze eindelijk klaar waren met hechten (zo'n 50 minuten later) werd ik naar de OK gebracht om de placenta eruit te halen, want die wilde er niet uit. De ruggeprik (ik wilde narcose, maar ze geloofden niet dat ik sinds 's morgens niet meer had gegeten!) sloeg op mijn bovenlichaam doordat ik met mijn benen omhoog moest liggen, waardoor ik misselijk werd en voor mijn gevoel nauwelijks meer kon ademen. Uiteindelijk is dat, door allerlei injecties met allerlei tegenmiddeltjes, wel weer goedgekomen, maar is geen fijne ervaring.
Ook na de bevalling was ik niet te spreken over het zkh, want de begeleiding met BV was ronduit slecht - er werd niets uitgelegd, kind werd aan mijn borst gelegd en daar kon ik het mee doen, niemand die wat zei verder...

Nou ja, dat was het in een notendop Als ik het echt uitgebreid vertel ben ik nog langer bezig, maar het zal je duidelijk zijn waarom ik niet enthousiast ben

Ik ga er niet van uit dat mijn ervaring kenmerkend is voor dit ziekenhuis, hoor, zo realistisch ben ik ook wel. Ik had waarschijnlijk gewoon ontzettend veel pech, mede ook doordat ik ontzettend hard voor mezelf ben en dus niet snel klaag/zeur dat ik pijn heb en hoeveel. Had ik dat wel gedaan, dan had het misschien nooit zover gekomen dat ik zo lang door heb moeten lopen. Wie weet...