Ik weet even niet meer wat we moeten doen. Onze zoon wordt in november 2 en sinds een paar weken is het slapen drama. Het eerste jaar was het slapen al een uitdaging maar rond zijn verjaardag ging het ineens goed. Sliep overdag van 12.00 tot 15.00 uur en dan van 19.00 tot 07.00 weer. Het middagslaapje was hij langzaam aan het minderen en nu compleet aan het weigeren. We brengen hem nog steeds rond 19.00 uur naar boven voor een slaapritueel, wat van een halfuurtje ineens drie uur duurt. Het begint al bij het pyjama aantrekken, gillen, krijsen, wegrennen. Eenmaal op bed gaan we er naast zitten, benoemen we wat hij die dag allemaal gedaan heeft. Hij praat niet zo goed nog dat hij zelf kan vertellen wat maar met wat woordjes probeert hij dan wel duidelijk te maken wat hij leuk vond. Uiteindelijk valt hij in slaap als een baby, in onze armen wiegen. Zoontje overstekt zich dan, begint te gillen en gooit zijn speen weg. Als hij als baby overprikkelt was deed hij dat ook, alleen nu doet hij het elke avond. Het enige wat ik me kan bedenken is dat hij aanvoelt dat er iets staat te gebeuren maar niet goed weet wat. Iemand tips want het begint ontzettend vermoeiend te worden en daarnaast zó sneu. Hij is duidelijker overstuur maar we snappen allebei gewoon niet waarom.
Wat bij ons hielp, was het ritueel kort en duidelijk houden. Als je het idee hebt dat hij zaken aan het verwerken is, dan laten “verhuilen” terwijl je bij hem bent. Wij zeggen altijd dat we in de buurt zijn, maar dat het wel bedtijd is. Vervolgens gaan we weg en indien nodig gaan we iedere 10 minuten terug. Wel wordt de booschap met ieder bezoekje korter. Eerste keer knuffel, kus en toedekken, welterusten wensen. 2e keer toedekken en welterusten wensen. 3e en volgende keren is de enige boodschap dat het bedtijd is en dan gaan we weer. En vooral meerdere dagen niet van deze strategie afwijken. Het heeft tijd nodig. We hebben nooit ons meisje langer dan 10 minuten laten huilen, in ons huis is het motto, we huilen niet alleen.
Misschien eerst maar eens naar de huisarts gaan om oorontsteking uit te sluiten? Daar hebben ze vooral met het slapen gaan last van...
@Vulpen ik zat sowieso te denken om de huisarts te vragen of er niks lichamelijks is. Ik vond het een beetje overdreven maar oren had ik me nog niet bedacht. @Diz Dat ga ik ook eens proberen. Hij maakt er vaak een heel theater van en ik ben geneigd overal op te reageren met ‘dat is leuk/lief/stoer/... maar je moet nu slapen’ Toch eens korter gaan zijn. Laten huilen doe ik ook nooit, tenminste zo overstuur niet.
Ja snap ik hoor! Ik vond dat eerst ook overdreven maar sinds ze een dubbele oorontsteking bleek te hebben wat minder Sterkte hoor, ook voor je kindje want ze huilen echt niet voor de lol!
Nee precies, het maakt me gewoon verdrietig dat er duidelijk iets is maar ik niet weet wat. Ga maandag maar even een bezoekje brengen aan de huisarts, even het een en ander uitsluiten
Wat vervelend en doodvermoeiend. Zeker met je zwangerschap erbij. Ik herken het van mijn dochter. Uiteindelijk is het vanzelf minder geworden. Ik heb haar ook zo vaak in slaap gewiegd op die leeftijd. En als ze dan na een uur of 2 weer wakker werd kon ik opnieuw beginnen want het was alleen maar krijsen. Ze gaf er zelfs steeds van over. Ik heb een heleboel geprobeerd. Uiteindelijk zelfs laten huilen omdat ik het echt niet meer wist, maar ook dat hielp niet. Toen de fase minder werd hielp het haar heel erg als ik een hand op haar rug legde als ze ging slapen. Ik bleef altijd net zo lang bij haar tot ze sliep en kon mijn hand ook pas weg halen als ze echt vertrokken was. En ik ben altijd hetzelfde, korte ritueel blijven hanteren. Oja, wat ik nog een beetje weet (ik heb het weggestopt geloof ik ) was dat het van staand wiegen naar zittend wiegen, naar bij mij op mijn arm liggen en in slaap vallen terwijl ik zat, naar in bed in slaap vallen ging. Het was een hele weg...
Ik zou, zoals hierboven vermeld, een afspraak maken met de huisarts. Wat je ook nog zou kunnen gebruiken zijn picto's. Je maakt van iedere stap van het naar bed gaan een plaatje: tandjes poetsen, pyjama aantrekken, voorlezen, etc. En die doe je iedere avond op een vaste volgorde, waarbij je steeds naar de plaatjes wijst met wat je nu aan het doen bent. Dit geeft personen die nog geen houdvast aan taal hebben, de mogelijkheid om houdvast te krijgen dmv plaatjes.
Mijn zoontje word ook in november 2. Hij kan wel al redelijk goed praten en heb gemerkt dat door dat hij nu meer kan verwoorden veel frustratie weg is dus misschien dat dat jou zoontje ook frustreert. Nou houden wij het avond ritueel altijd kort. En de tijd voor naar bed gaan verschilt, ik kijk meestal naar zijn doen en laten om te kijken of hij al moe is. Vaak is 19:00 te vroeg voor mijn zoontje maar een half uurtje later is prima. Ons ritueel is speelgoed opruimen, daarna naar commode kleding uittrekken, luier verschonen en tandjes poetsen, daarna eventueel nog pyjama of iets aan. Daarna leggen we hem in bed en doen we slaapzakje aan. Hij heeft knuffels in zijn bed waar hij gehecht aan is en deze leggen we altijd klaar in zijn bedje. Dan krijgt hij vaak nog een slokje drinken en zeggen we dat hij lekker gaat slapen met 'namen van de knuffels noemen' Dan doen we zijn slaapmuziekje aan geven we een kus en gaan we weg. Wel heeft onze zoon nog een speen bij het slapen. Heb weleens gemerkt dat als we het ritueel met naar bed gaan langer maakte door te knuffelen en meer praten dat hij dan moeilijker de dag kon afsluiten.
@Bezige bij in principe lijkt jullie ritueel op die van ons. Speen heeft onze zoon ook nog en die mag voorlopig blijven, die weghalen maakt vast niets beter Misschien blijven we inderdaad te lang bij hem en werkt dat averechts, dat is ook nog iets om te proberen @Berte Goed idee, daar ga ik morgen direct mee aan de slag! @Bailief Hmm.. ik probeer inderdaad vaak een arm te aaien of zijn hoofdje maar zodra ik stop is het gelijk brullen. En inderdaad de combinatie met zwangerschap is niet handig, energie is -10 op het moment
Je schrijft: "Het enige wat ik me kan bedenken is dat hij aanvoelt dat er iets staat te gebeuren maar niet goed weet wat." Ik vroeg me nog af: wat hebben jullie al verteld over de baby's? Misschien voelt ie het inderdaad aan en kun je kijken of je hem meer kan helpen om erop voorbereid te zijn (voor zover dat natuurlijk mogelijk is...)? Is hij al eens meegeweest naar de verloskundige/gynaecoloog? Heeft hij misschien een pop waardoor je hem dingen over baby's kan vertellen (de pop gaat nu slapen, leg deze doek maar over hem heen, want baby's moeten veel slapen - van dat soort dingen)? Of boekjes erover lezen (wij hebben nu 'Milan wordt grote broer' van de bieb)? Maar misschien doe je dat allemaal al hoor Vind het zelf best een puzzel soms...
We vertellen hem wel dat hij zusjes krijgt, dat mama baby’s in de buik heeft. Hij gaat meestal mee naar de gynaecoloog maar snapt er niets van. Het kamertje is nagenoeg klaar en dan laat ik hem de bedjes zien, vertel dat daar straks baby’s in liggen enzo. Zijn taal is alleen nog niet zo goed dat hij echt snapt wat er is, alleen heb ik het idee dat hij wel snapt dat er iets anders is. Papa doet nu meer met hem dan anders, mama kan niet meer zo wild spelen... Dat boekje ga ik ook even zoeken, moet van de week toch naar de bieb.
Of hij snapt het wel maar kan er nog niet goed over praten... Wel handig dat het kamertje al af is, dat maakt het wel concreet! Wij beperken ons voorlopig tot een cosleeper op onze kamer maar die ga ik nu nog niet in elkaar schroeven