Als dat mag op school dan is dat handig, ja, maar hier mogen ze op school echt niet bellen dat ze met iemand gaan spelen oid. Gps-horloge was ook maar iets van 15 euro, dus qua prijs maakt het weinig uit. En in de buurt mogen ze inderdaad ook gewoon naar huis komen om te zeggen als ze bij iemand naar binnen gaan oid. Het is dus echt voor als ze wat verder weg gaat of gaat kijken of vriendinnetjes thuis zijn ofzo (dan spreken we bv. af dat ze gaat kijken of Pietje thuis is en dan belt ze even dat Pietje niet huis was en ze gaat kijken of Jantje er is). In mijn ogen leert ze op deze manier dus ook prima omgaan met verantwoordelijkheid en aan afspraken houden ed. Telefoon heeft ze nog niet; die krijgt ze rond de zomervakantie, als ze naar groep 7 gaat (andere locatie, dan moet ze zelf van en naar school).
Ik zeg nergens dat het veiligheid geeft, alleen dat het gemak, vrijheid en zelfstandigheid geeft. En het geeft zeker wel vrijheid. Er zijn genoeg situaties te bedenken waarin een tijdsafspraak beperkingen geeft die niet nodig zijn, of dat het kunnen bellen wel heel handig is. Zo kwam mijn dochter op de vrijmarkt een hoop vriendinnen tegen. Ze mocht daarom daar blijven toen we klaar waren. Ik vond het onnodig om haar binnen een bepaalde tijd weer thuis te laten komen. Ze mocht prima even daar blijven, totdat haar beste vriendin naar huis ging, of ze het zelf zat was, of totdat ik het tijd vond. En dus spraken we af dat ik af en toe zou bellen, en als ik vond dat ze naar huis moest komen, ze ook meteen kwam. En in eerste instantie moest ze me bellen als ze van school naar huis vertrok. Inmiddels is ze prima in staat om zelfstandig naar huis te komen en hoeft dat niet meer. Maar hoe fijn is het dat ze me kan bellen of ze een speelafspraakje kan maken. Je kan nog prima afspraken maken met een kind dat ook kan bellen. Alleen maken we misschien andere afspraken dan jij zou doen. Ik zie ook niet in waarom mijn kind dan niet zou leren dat het mijn vertrouwen heeft. Dat staat compleet los van een smartwatch. Of dat ik mijn kind nooit zou zien, omdat ze me kan bellen. Alsof ze hele dagen van huis is en alleen af en toe belt. Dat maak jij ervan en heb ik nergens gezegd. Ze komt met grote regelmaat aanwaaien, om hier binnen te spelen of in onze tuin, om wat te eten of te drinken etc. En daarbij vind mijn zoon het ook zeer fijn dat hij niet om de zoveel tijd mee moet of uit een dutje gehaald moet worden, omdat ik zijn zus ergens moet gaan halen.
Wij hebben er ook één voor mijn dochter. Gewoon gemak. En ik vind het fijn dat ik haar kan ‘bereiken’ als ik dat wil. Op campings (waar wij vaak zijn) krijgt ze hierdoor inderdaad meer vrijheid dan een rondje om het veld. Thuis gaat ze nog niet verder dan het pleintje, dus daar is ze nog in het zicht. Maar als ze verder mag, dan krijgt ze hem ook om. Als ze thuis moet komen, sturen wij haar een sms-je met een codewoord en dan komt ze gelijk. Wij hebben haar nog niet verteld dat je ermee kunt bellen trouwens. En ja, schijnveiligheid of niet, ik vind het een fijn idee dat ik ongeveer weet waar ze uithangt.
Mijn zoon van 8 heeft een normaal horloge. We spreken dan een tijd af waarop hij thuis moet zijn. Soms gaat het goed en soms niet. Dit is een leerproces. Maar mijn kinderen krijgen echt geen mobiel/smartwatch/gps. Snap dat sommige het handig vinden. En in de omgeving waar ik woon kan het idd ideaal zijn. Maar wil mijn kinderen ook de verantwoordelijkheid leren van zelf weten waar te spelen, het komen melden als ze ergens anders heen gaan en aan de tijd denken.
Eens met Juul75 en Caithty. Ik heb dezelfde gedachtes erover. Mijn dochter krijgt op haar elfde verjaardag een mobiele telefoon. En ik wordt steeds blijer van de beslissing om haar niet eerder een telefoon te geven. Ik leer haar echt los te laten en te vertrouwen op onze afspraak. Ze belt op onze huistelefoon als ze ergens speelt. En ze komt op het afgesproken tijdstip thuis. Dat vertrouwen en die verantwoordelijkheid geeft ik haar. En ze kan het aan, dat laat ze zien. Ik las in een van de posts dat je je kind met een smartwatch vrijheid geeft. Dat zie ik echt anders. Als je kind altijd een berichtje moet sturen of hij/zij ergens is aan gekomen of waar hij/zij zich bevindt. Waar is dan de vrijheid? Ik zie alleen controle. Dan geef ik liever vertrouwen. En ik hoop ook dat ik dit door kan zetten als ze eenmaal haar telefoon heeft.
Precies ze leren verantwoordelijkheid te nemen. Ik vind smartwatch of gps gewoon gemakzucht en helemaal niet loslaten of vertrouwen geven. Net zoals Line zegt.
Maar het één sluit het ander niet uit hoor. Je kan soms met een kind afspreken dat het een berichtje stuurt en soms maak je afspraken dat het op een bepaalde tijd thuis is. Dat is afhankelijk van de situatie. Dan leren ze nog prima met afspraken en verantwoordlijkheid omgaan en krijgen ze mijn vertrouwen. En wat betreft vrijheid: soms is een tijdsafspraak noodzakelijk (bv als mijn dochter een speelafspraakje, dan moet ze gwoon op een bepaalde tijd thuis zijn) en soms mag ze lekker spelen en hoeft ze even niet op de tijd te letten. Dat heeft niks te maken met controle. Zo heb ik nergens gesteld dat ze altijd een bericht moet sturen of moet bellen. En wat is het verschil met bellen op jullie huistelefoon als ze ergens speelt? Dat is toch precies hetzelfde, alleen gebruikt ze een ander toestel... Ik snap echt niet dat omdat mensen anders denken over zo’n horloge, ze meteen er maar vanuit gaan dat iemand met zo’n horloge niet dezelfde dingen aan zijn kind kan leren, zij het op een iets andere manier. Tot nu toe lees ik alleen maar zaken die ‘ingevuld’ worden, i.p.v. dat ze daadwerkelijk aan de orde zijn.
Jouw kind belt als het ergens speelt, een ander kind stuurt een berichtje... waarom is dat laatste dan vrijheidsbeperkend en dat eerste niet? Ik begrijp dat verschil niet; berichtje noem jij controle, bellen noem je vertrouwen... huh?
In dit geval reageerde ik op Line die aangaf dat haar dochter gewoon belt als ze ergens wil spelen, maar daar blojkbaar geen horloge voor gebruikt, maar een huistelefoon. Kan aan mij liggen maar ik zie geen verschil. En ook mijn dochter moet af en toe ‘gewoon’ thuiskomen om te melden waar ze gaat spelen. Dat horloge is nl. niet altijd opgeladen. En van school uit eerst naar huiskomen om een speelafspraakje te maken, vind ik ronduit omslachtig.
Je kunt toch ook 's morgens afspreken of er op die dag wel of niet gespeeld mag worden en met wie ze evt naar huis mogen gaan en dan vanaf daar even laten bellen? Zo ging dat "vroeger" ook.... Ik denk dat we tegenwoordig gewoon zo gewend zijn aan het gemak van altijd bereikbaar zijn en iedereen kunnen bereiken dat we bijna niet meer zonder kunnen. Ik fietste vanaf 12 jaar 15 km naar school, meestal in een groepje, soms alleen. Bij een lekke band belden we bij het dichtstbijzijnde huis aan om te vragen of we naar huis mochten bellen. Als we op stap gingen belden we vanuit een telefooncel of ze ons op konden komen halen, of we spraken een vaste tijd af. Geen bericht was goed bericht. Nu slaan we in de paniek bij 10 minuten geen teken van leven..... Na een schoolreisje hadden we hele verhalen. Nu weet je alles al als ouder want de foto's zijn al lang op de app doorgestuurd door ouders die mee waren... Zelfs mijn peuter komt niet meer weg met 'niks' als ik vraag wat hij op de psz gedaan heeft want op het ouderportaal heb ik al gezien dat hij geverfd heeft en met de trein gespeeld. We kunnen er niet meer omheen, dit is doodnormaal geworden. Zo ook een gps watch of mobieltje. Pure noodzaak schijnt wanneer je oud genoeg bent om verder dan de hoek van de straat te spelen. Met al die gekke dingen die je leest op twitter en facebook misschien maar beter ook.... Ik weet het nog even niet. Ik denk dat ik graag zou willen weten waar mijn kinderen uithangen als ze straks de leeftijd hebben waarop ze niet meer continu in zicht van een opvoeder zijn. Maar geef ik hiermee niet de boodschap dat ik ze niet vertrouw, dat ik denk dat ze het niet aankunnen? Als ik zeg dat ik hen wel vertrouw maar de rest van de wereld niet, praat ik ze dan geen angst aan? Ontneem ik ze geen stuk onbevangenheid en zorgeloosheid? Of is het tegenwoordig gewoon nodig wil je je kind iets meer laten ontdekken dan de eigen achtertuin... Lastig hoor, dat opvoeden...
Ik kan haar niet bereiken of een berichtje sturen. Ook kan ik haar niet volgen via een gps-signaal. De verantwoordelijkheid ligt bij haar om mij te vertellen waar ze is. Er is dus eenrichtingsverkeer, vanuit mijn dochter. Iedere keer melden als je ergens veilig aan komt. Bv op school of sportclub, dat staat mij gevoelsmatig tegen. Ik begrijp de behoefte, alleen vraag ik me af welke boodschap je aan je kind mee geeft.
Dat kan prima, en soms doen we dat ook, als ze vergeten is haar horloge op te laden. ‘Vroeger’ waren er wel meer dingen anders, en als je daaraan vast wil houden helemaal goed hoor, maar ik zie niet in waarom ik niet met de tijd mee zou gaan. En dan kan je je kinderen nog steeds alles leren wat ze moeten leren. Zo had je ‘vroeger’ ook kaarsen ipv lampen met knopje en daar maken we allemaal graag gebruik van, omdat het zo veel makkelijker wordt. Maar als de stroom uitvalt, weet ik nog steeds waar de kaarsen liggen hoor. En mijn dochter weet de afspraken als ze geen horloge bij zich heeft. Ze is niet vergroeid met dat ding en ze kan ook zonder (en ik ook), er worden hier hele normale afspraken gemaakt waar ze zich aan moet houden. Ze moet soms de tijd in de gaten houden en soms mag ze gewoon lekker spelen en doe ik dat voor haar. Je kan mij ook niet wijsmaken dat de ‘tegenstanders’ hier alleen maar tijdsafspraken maken met hun kind en nooit een keer naar buiten moeten om hun kind te gaan halen. Ik weet helemaal niet constant waar mijn kinderen uithangen. Ik heb er al twee op het vo en met tussenuren en een winkelcentrum in de buurt kan ik alleen maar gissen wat ze met hun vrije tijd doen. Oudste dochter gaat regelmatig met haar vriendinnen de hort op en ik vertrouw erop dat ze zich gedraagt als ze gaat ‘chillen’. Dat heb ik haar nl wel geleerd. En dat bespreek ik nog regelmatig met haar. Dus hoewel ik begrijp dat sommigen vinden dat zo’n horloge niet nodig is (ik gaf zelf eerder ook al aan dat het niet nodig is, maar vooral gemakkelijk), begrijp ik niet waarom er constant allemaal invullingen worden gedaan over mensen die hem wel gebruiken. En dat de kinderen dan geen vertrouwen of verantwoordelijk krijgen, of gecontroleerd worden, etc. Ik vraag me dan af of dat projectie is...
Als ik in een dorp zou wonen, dan zou het wellicht ook anders zijn. Maar daar wonen we niet. Ze moet vrij vaak oversteken, waaronder ook een keer een drukke weg, om ‘overal’ te komen (verder dan ons blok dus). Als ze kan bellen, hoeft ze minder vaak over te steken; ik vind dat prettig. Ik bel haar zelden; zij belt mij als ze iets wil wat afwijkt van het eerder afgesproken plan. Ouders van vriend(innet)jes hebben lang niet altijd mijn nummer (en heel vaak ziet ze die ouders niet eens, omdat ze de kinderen in de speeltuin ontmoet). Daarnaast heb ik ook geen zin om hier de halve wijk af te zoeken (met zusje erbij, die ik dan ook uit haar spel moet halen), met het risico dat we elkaar mislopen tijdens het lopen, want we spreken lang niet altijd exacte plekken en routes af waar ze zich mag bevinden, in die zin is het dus inderdaad gemak. Prima als mensen daar een oordeel over hebben mbt verantwoordelijkheid, vertrouwen, controleren, enz.; ik weet hoe het zit.
Mijn negenjarige zoon heeft ook een smartwatch. Hij speelt veel buiten en mag in het hele dorp komen. Ik weet meestal wel ongeveer waar hij is, maar dat is vaak in een bos aan de rand van het dorp wat hij een hut heeft met zijn vriendjes. Een heel eind lopen. Hij vergeet altijd de tijd als hij aan het spelen is. En samen met vriendjes gaan ze soms ook zo ineens naar de speeltuin of ergens voetballen. We wonen in een klein dorp maar dan moet je toch wel zoeken om hem weer te vinden. Dan kan ik 2 dingen doen. Of hij mag niet meer vrij spelen. Of ik zorg dat ik hem kan bereiken en via gps kan zien waar hij uithangt. Ik vind het heel belangrijk dat hij buiten speelt, dat hij zich lekker uit kan leven in het bos,lekker vies kan worden en creatief kan bouwen en spelen. Dus ik vind die smartwatch ideaal. Mijn oudste zoon van 11 heeft zelf een smartwatch gekocht omdat hij het ook zo leuk vond. Maar hij is altijd netjes op tijd thuis en is niet zo'n zwerver als zijn broertje dus echt nodig was het niet.
Onze kinderen krijgen als ze 7 jaar zijn een echt ‘ouderwets’ analoog horloge. Met de daarbij behorende vrijheid: de straat uit en lekker rommelen in de buurt. Gewoon daar ergens buiten waar je ouders je niet kunnen zien/controleren/corrigeren (wel binnen een bepaalde straal) met de verantwoording thuis te komen op de afgesproken tijd. Ze leren daar een stukje verantwoordelijkheidsgevoel mee, want je moet op tijd thuis zijn. Lukt het niet; dan de volgende keer korter of niet. En laat dat nou echt werken Ze komen meestal op tijd en anders krijg ik een nette ‘sorry mam’.