Goedemorgen. Graag wil ik mijn verhaal met jullie delen in de hoop dat het helpt om te verwerken en ook om wat antwoorden te krijgen op vragen die ik heb. Halverwege maart kwam ik erachter dat ik zwanger was. In december hadden mijn vriend en ik besloten dat we helemaal klaar voor kinderen zijn en we waren dus blij dat ik al zo snel zwanger werd. Helaas had ik direct veel bloedverlies. Ik had na anderhalve week gebeld met de verloskundige en zij dacht aan een miskraam en we spraken af nog 2 weken te wachten. Als de test dan nog positief was, dan zou ik bellen voor een echo. Na 2 weken, op maandag 11 april, was de test nog altijd positief. Ook had ik gedurende die weken nog altijd met regelmaat weinig bloedverlies. Ze wilde dus dat ik direct diezelfde dag nog kwam voor een echo. 's Avonds was de echo en de echoscopiste zag niets in mijn baarmoeder, ook geen resten of iets wat op een miskraam zou wijzen. Ze gaf aan dat ik de volgende dag naar het ziekenhuis moest om te checken of er sprake was van een buitenbaarmoederlijke zwangerschap. De gynaecoloog zag niets alarmerends die ochtend, alleen was mijn HCG te hoog voor een vroege miskraam. Hij stelde voor donderdag weer op te volgen met bloedprikken. Ik voelde me al weken niet heel erg lekker en met alle stress ben ik woensdag thuisgebleven van mijn werk. Donderdagochtend ging ik vroeg bloedprikken en ik zou begin van de middag gebeld worden over de uitslag. Eigenlijk gingen mijn vriend en ik op basis van de informatie van dinsdag er vanuit dat we te horen zouden krijgen dat het een miskraam was en dat verder alles goed was. Toch was mijn vriend, gelukkig, wel voor de zekerheid ook thuis gebleven. Ik werd opeens 's ochtends gebeld dat ik direct naar het ziekenhuis moest komen. Daar aangekomen werd ik direct opgevangen door een gynaecoloog en zij maakte een nieuwe echo. Ze vertelde dat het HCG alarmerend gestegen was en ging dus kijken. Ze zag toen toch een zwarte vlek in de buurt van mijn eileider en gaf dus aan dat er direct geopereerd moest worden. Met spoed werd ik naar opname en vervolgens de OK gestuurd. Toen ik bijkwam vertelden ze me dat ze mijn linkereileider hadden moeten verwijderen, omdat het inderdaad een bbz was. Ik mocht vrijdag weer naar huis en merk dat ik lichamelijk best goed opknap. Na zaterdag is de pijn goed afgenomen en kan ik me aardig redden. Emotioneel zit ik er echter behoorlijk doorheen. Dit verbaast me enorm, want eigenlijk waren we er vanaf begin van de zwangerschap vanuit gegaan dat het mis was door al het bloedverlies. Toch zijn we blijkbaar gaan hopen en kwam de klap alsnog heel hard aan. Herkent iemand dit? Ook heeft het met spoed opeens geopereerd worden enorme indruk op me gemaakt. Zijn er meiden die hetzelfde hebben meegemaakt en wat kunnen vertellen over hoe het herstel is verlopen? Hoe snel zijn jullie weer gaan werken? En hadden jullie ook het gevoel dat de omgeving niet goed weet hoe ze hier op moeten reageren? Zijn jullie verder gaan proberen om weer zwanger te worden en hoe ging dat emotioneel? Na mijn herstel (en in elk geval de eerste menstruatie) gaan we weer lekker verder proberen zwanger te worden. Ik hoop dat dat zonder al te veel angst gaat lukken. De gynaecoloog zei dat verder alles er goed uitzag en het lijkt op domme pech. Hij schat mijn kansen niet slechter in door het verwijderen van de eileider. Ook op basis van de verhalen die ik op het forum heb gelezen, ga ik vasthouden aan die positieve gedachte.
Ach meid wat vervelend voor je, ik heb het zelf niet meegemaakt maar wilde je heel veel sterkte wensen, dikke kus
Jeetje, wat heftig. Ondanks dat je diep van binnen wist dat het mis was, blijft er toch altijd een beetje hoop. Als die hoop helemaal weg is dan komt de klap pas echt denk ik. Hoop dat je nog wat reacties krijgt van dames die hetzelfde hebben meegemaakt! Ik heb geen ervaring met bbz! Sterkte gewenst en hopelijk ben je snel zwanger van een prachtbaby!
Hier ook zelf geen ervaring. Wel heeft mijn vriendin na een mk en 2 gezonde kinderen ook een bbz gehad. Zij had daarna zoiets van ik zie wel of ik nog zwanger wordt, maar dat is uiteindelijk gewoon snel weer gekomen. 1 eileider schijnt geen probleem te zijn en gezien het feit dat je ook vrij snel zwanger was zou ik mij daarover niet te veel zorgen maken. Emotioneel is het vaak ook heel verschillend, dat is met een gewone mk ook. Hoewel dit natuurlijk nog wel heftiger is zie ik heel verschillende reacties om mij heen. Ik hoop dat je snel weer zwanger mag worden! Je zal dan ook goed in de gaten worden gehouden.
Dankjewel voor jullie reacties sunshine en JevD. De verloskundige belde gisteren nog en gaf aan dat zij bijna alleen maar positieve verhalen kent van zwanger worden na verwijderen eileider. Gelukkig maar. Gisteren belde mijn leidinggevende dat ik vanuit het werk alle tijd en ruimte krijg. Dat geeft natuurlijk wel veel rust. Hoop dat er nog meiden reageren die hetzelfde hebben meegemaakt op hoe het voor hun was.
Ik heb helaas ervaring, ik ben in september 2014 met spoed geopereerd, bij mij hebben ze mijn rechter eileider moeten verwijderen. Het lichamelijk herstel ging best vlot. Ik ben 1,5 week thuis geweest en heb het werken daarna in 2 weken opgebouwd naar fulltime. In principe had het sneller gekund, maar ja, het is toch een operatie dus ik ben maar even lief voor mijn lichaam geweest. Het emotioneel herstel vond ik lastiger. Proberen zwanger te worden is al een rollercoaster, maar na mijn bbz werd dat alleen maar erger en volgens mij kwam dat grotendeels door hormonen. Ook de spoedoperatie heeft best indruk gemaakt. Ik voelde me nogal labiel, het ene moment vol vertrouwen en het volgende moment tranen met tuiten. Het heeft toch wel dik een half jaar geduurd voordat het wat kalmer werd zeg maar. Helaas ben ik na dik 1,5 jaar nog niet zwanger, maar alles lijkt in orde dus we moeten het nog een tijdje zelf proberen. Gelukkig ken ik ook verhalen van vrouwen die na een bbz wel snel weer zwanger zijn geworden, ik hoop dat het jou ook gegund is.
Dankjewel voor t delen Loenie. Al met al ben je dus ook wel even bezig geweest met weer opbouwen met je werk en heeft het verwerken nog een stuk langer geduurd. De rollercoaster en het labiele herken ik heel erg. Ik ben echt een kei in mezelf voorbij rennen, dus probeer goed naar mijn lichaam en emoties te luisteren op dit moment. Vervelend dat je nog niet weer zwanger bent geworden. Hoop voor je dat het alsnog snel zal gaan lukken. Ik waardeer het enorm dat je je verhaal met me gedeeld hebt!
Hier helaas ook ervaring... Vorig jaar, op 28 april, een vaag positieve test maar werd 2 dagen later flink ongesteld, dus ik dacht aan een vroege miskraam. Omdat we op dat moment nog niet bewust met zwanger worden bezig waren, was het wel even slikken, maar had daar niet echt heel veel moeite mee. Toen ik begin juni ineens last van bloedverlies kreeg en de cyclus daarvoor anders was als anders, deed ik ergens midden op de dag een zwangerschapstest.... Direct twee dikke strepen! Dat was schrikken! Mijn gevoel was direct niet goed. Ik had na de vage positieve test een flinke menstruatie gehad en ruim 3 weken later nog eens. Ik heb allerlei scenario's bedacht, maar er zat geen enkele positieve bij... Ik belde direct de vk en die luisterde maar half naar mijn verhaal. Ze hield voet bij stuk en zei dat ik vast nog maar pril zwanger was en wilde me pas na 4 weken voor een echo laten komen. Op mijn aandringen (en een hoop gezucht van haar), kreeg ik toch na 10 dagen een afspraak. En daar werd mijn bange voorgevoel bevestigd... Op de echo was niets in de baarmoeder te zien. Wel een cyste van 6cm naast m'n baarmoeder. Meteen door naar de gynaecoloog. Daar, na mijn verhaal, echo en bloedprikken meteen opgenomen. Hcg was torenhoog... Ik was inmiddels dus ook al bijna 11 weken zwanger, dus dat was niet gek. Het is nog een wonder dat ik verder helemaal geen klachten had. Juist die ochtend, net voor de echo, had ik een soort buikpijn gehad die ik niet kon plaatsen, maar verder niks geen klachten! Niet moe, niet misselijk, niets wat ook maar op een zwangerschapskwaal leek, zoals bij mijn eerste twee zwangerschappen. En dan te bedenken dat de vk me eigenlijk nog drie weken had willen laten wachten voor een echo... Als ik niet had aangedrongen, was het waarschijnlijk heel anders afgelopen allemaal... Diezelfde avond ben ik toen geopereerd. Mijn linkereileider is geheel verwijderd, de rest zag er goed uit. De cyste moest vanzelf weggaan. De volgende middag ging ik weer naar huis. Het lichamelijk herstel verliep vrij vlot, na twee weken ben ik weer aan het werk gegaan (in de zorg) en dat ging me prima af! Lichamelijk dan... Want de rest stopte ik weg... Ik deed alsof er niets gebeurd was, om de pijn maar niet te voelen... Maar op een gegeven moment kom je jezelf dan natuurlijk een keer tegen... Tegen december vorig jaar merkte ik meer en meer dat ik niet lekker in mijn vel zat. Ik was somber, zag overal tegenop, had een enorm kort lontje (zeg maar gerust geen lontje...) Inmiddels waren we in augustus, toen we weer groen licht kregen, weer gaan proberen zwanger te worden. De wens voor een derde was aangewakkerd door het hele gebeuren en we gingen er vol goede moed tegenaan. Maar mijn cyclus ging alsmaar gekker doen, late eisrpongen, een week na eisprong al licht bloedverlies, m'n hormonen waren duidelijk niet op orde en daar maakte ik me druk om. Ik dacht dat ik daardoor niet goed in mijn vel zat... Tot ik vorige maand uiteindelijk bij de psycholoog terecht kwam... Die begon over de bbz en ik barstte meteen in huilen uit... Zij wist met een paar vragen boven water te krijgen dat ik het hele gebeuren niet heb verwerkt en dat ik alles al die tijd alleen maar heb weggestopt en gedaan had alsof het helemaal niet zo erg was wat ik allemaal had meegemaakt. Goed... Heel verhaal... Maar wat ik je dus eigenlijk op het hart wil drukken, is dat je het allemaal niet moet onderschatten. Het is heel heftig wat je hebt meegemaakt en dat is lichamelijk gezien misschien al wel weer op orde, maar emotioneel gezien duurt dat misschien nog wel veel langer. Laat het verdriet toe, praat erover (desnoods met een professional) Je bent een kindje verloren... Maar je hebt ook een operatie gehad, waarbij je eileider is verwijderd, allemaal niet niks! In mijn geval was het ook een verlies van controle over mijn eigen lichaam en dat heeft met uiteindelijk genekt. Inmiddels ben ik door gesprekken en een emdr-therapie een eind verder in mijn verwerking, maar inmiddels dus ook een jaar verder en zo ellendig als ik me het afgelopen jaar heb gevoeld, dat wens ik niemand toe!
Dankje voor jouw openhartigheid Bloom. Ik realiseer me door jouw verhaal dat ik echt moet oppassen niet gewoon door te gaan en mezelf voorbij moet rennen. Wat onwijs heftig wat jij meegemaakt hebt allemaal. Ik hoop dat het met jou steeds beter gaat en je alles uiteindelijk goed kan verwerken. En natuurlijk ook dat je weer zwanger gaat worden.
Dank je 😉 Ik hoop alleen maar dat jouw verhaal niet mijn verhaal gaat worden, dus pas goed op jezelf! En hopelijk ben je ook stukken eerder zwanger dan ik! Sterkte!
Ow... Dat staat er een beetje raar... Ik bedoelde dat ik voor je hoop dat je sneller zwanger raakt dan in mijn geval. 😉
Ach suzy geef jezelf alsjeblieft de tijd om alles goed een plekje te geven. Het lichamelijke herstel gaat best snel, maar emotioneel gezien is het echt piep. Hier op het forum is het grootste gros van de dames die een bbz hebben gehad binnen een jaar weer zwanger. Helaas zijn er ook een aantal die dat niet zijn (waaronder ik er eentje was). Dat zorgt ervoor dat je de moet verliest, het vertrouwen in je eigen lijf (wat al weg was door de bbz en in mijn geval ook de reuma). Ik klapte 6 weken na de bbz geestelijk in. Alles kwam eruit. Ik was zo boos op mijn lijf, het had me weer in de steek gelaten. Ik ben nog zo jong, maar moet al zoveel laten door de reuma, ik moet telkens pas op de plaats zetten en nu bij het zwanger worden laat mijn lijf me weer in de steek. Ik heb hulp gezocht bij een psycholoog, ben aan mezelf gaan werken en heb tegelijkertijd na bijna een jaar de onderzoeken bij de gyn in gang gezet. Mijn linker eileider bleek niet doorgankelijk, dus er kon nooit een bevrucht eitje naar mijn baarmoeder komen. We hebben IVF gehad, het was zwaar, maar het was (wonderbaarlijk) de eerste poging raak.
Hoi Anneliesje. Van harte gefeliciteerd met je nieuwe zwangerschap. Fijn dat het met IVF in 1 poging gelukt is. Heftig dat je tweede eileider niet doorgankelijk bleek. Bedankt voor het delen van je verhaal. Ik heb zelf de hele tijd het gevoel dat ik me niet zo moet aanstellen en gewoon weer door moet gaan, maar tegelijkertijd voel ik aan alles dat ik mezelf die tijd wel moet geven. Ik begrijp uit jouw bericht en die van een aantal anderen dat ik het niet moet onderschatten in elk geval. Dat advies neem ik ter harte, hoewel voor mij nu een week thuiszitten al voelt als een eeuwigheid. Ben nooit goed geweest in thuiszitten/ziek zijn.
Ik ben ook niet goed in thuiszitten, maar blijkbaar zag mijn manager iets aan mij of zo. Hij verplichtte mij om in ieder geval tot na de kerst thuis te blijven (soms even op koffie te komen). De klap kwam dus de tweede week van januari of zo. Echt heel gek.
Goed dat je manager zo op je lette Anneliesje. Je hoort vaker dat er juist druk vanuit het werk wordt gezet en dat werkt alleen maar averechts uiteindelijk. Heb je zelf ook een idee waardoor die klap uiteindelijk kwam? Gebeurde er iets of had je je tot dan sterk gehouden?
Als jij je straks weer goed voelt om te gaan werken, moet je dat gewoon doen hoor! Maar blijf het dan wel in de gaten houden en vraag je leidinggevende/collega's om jou ook in de gaten te houden. Uiteindelijk hebben mijn collega's me begin februari naar huis gestuurd, als ze dat niet hadden gedaan, was ik waarschijnlijk nu nog aan het modderen geweest...