Mama/zwanger en vaak alleen

Ik ben ook een mama die vaak alleen is. Wij wonen in het buitenland en papa werkt nog in Nederland. Hij is meestal een paar maanden van huis en dan een paar weken thuis. Omdat het voor mij altijd zo geweest is in deze situatie (ben in dec 2007 verhuisd en in dec 2008 bevallen) ben ik het gewend. Ik heb hier wel familie van mijn man wonen waar ik op terug kan vallen maar de zorg en opvoeding van mijn kindje doe ik helemaal zelf, voor de overige zaken zoals boodschappen, reparaties en dergelijke kan ik altijd bij hun aankloppen. Ik leef dan wel in een heel ander cultuur dan de Nederlandse (woon in Marokko) waarin 'alleenstaande' vrouwen heel snel hulp krijgen van familie, vrienden en buren. Hoef er bij wijze van spreken niet om te vragen, ze zijn me vaak voor.

Dus ik heb eigenlijk geen vervelende ervaring, behalve dat we manlief/papa natuurlijk missen en dat hij veel mist van de ontwikkeling van ons zoontje. Maar we hebben een doel en we hopen die gauw te verwezenlijken.

Edit: ik werk niet buitenshuis, dat scheelt natuurlijk weer een boel...

 

Hier ook vaak alleen. Mijn man heeft eigenlijk 2 banen dus is niet veel thuis. Met avondeten ben ik meestal alleen en in het weekend is hij ook vaak weg. Mijn eigen familie woont zo'n 120 km verderop en met mijn schoonfamilie heb ik geen contact. Ik werk dan nog niet, dus dat scheelt allemaal.
Maak me soms wel druk wanneer er een tweede zou komen en ik niet iemand heb om even op terug te vallen. Simpele dingen als een bezoekje aan de tandarts zou ik bijv al lastig vinden dan. Daarbij heb ik nog geen rijbewijs dus moet dan alles met de bus doen.

Vriendinnen heb ik ook niet, aangezien ik in augustus 2007 naar de andere kant van het land ben verhuisd vanwege mijn man en vind het moeilijk om vriendschappen op te bouwen in een stad waar je eigenlijk niemand kent. Vooral met zo'n kleintje ben je ook eigenlijk altijd wel in de weer.
Zit er wel aan te denken om weer te gaan werken om toch wat contacten op te doen en weer eens wat bezig te zijn buitenshuis.

 

Het niet hoeven werken voelt voor mij juist als een verademing. Ik heb voor ik trouwde altijd wel gewerkt en gestudeerd tegelijk en daarbij ook nog eens vrijwilligerswerk en een grote vriendinnenkring waar ik veel mee deed. Altijd in de weer dus. Ondanks dat ik wel van die drukte genoot was ik erg toe aan rust in mijn leven. Na mijn trouwen en verhuizen heb ik die rust gevonden. Maar vervelen doe ik mij niet. Ik heb nog altijd veel contacten, weliswaar niet allemaal om de hoek maar via internet ben ik nog actief met ze. Ik doe nog vrijwilligerswerk voor een organisatie in Nederland en af en toe ook nog sporadisch wat extra vrijwilligerswerk voor andere organisaties of mensen.

Ik heb hier in Marokko ook nieuwe vriendinnen, vrouwen die ook in NL gewoond hebben maar ook vrouwen en meiden die altijd hier gewoond hebben. En ik kan goed opschieten met mijn schoonfamilie (tevens mijn buren en dorpsgenoten). Eigenlijk kom ik nu ik een kleine heb weer tijd tekort : ) Daar lijdt mijn zelfstudie dan weer een beetje onder maar ik denk dat dat ook gauw weer op de rails is.

Ik denk dat veel mensen niet met mij willen ruilen maar dat geldt voor mij net zo, ik wil mijn leventje niet inruilen met die van een ander. Hoewel ik nog altijd wel een tweede verhuizing zie zitten naar (weer) een ander land, dat is voorlopig niets meer dan een droom...maar ook dromen is leuk : )

In Marokko gaan dingen heel anders dan NL, men is heel vrij en open in de omgang met elkaar, zelfs al ben je totaal vreemd voor elkaar. In de wachtkamer bij de gynaecologe heb ik bijvoorbeeld ook contacten opgedaan, daar bel ik nu af en toe mee en als we bij elkaar in de buurt zijn gaan we bij elkaar langs. Verder ken ik ook wat dames waarvan de man ook in NL werkt, dat zorgt ook weer voor binding. Er gaat in ieder geval heel wat beltegoed doorheen hier, hahaha. Ze hebben hier niet allemaal internet das wel jammer, maar wieweet in de toekomst.

 

Ik ben wel mama maar nog niet zwanger.. wel weer begonnen
Ben ook vaak alleen, eigenlijk bijna altijd ik zie mijn man net voor bedtijd thuiskomen en in het weekend is hij vaak ook nog aan het werk.
Ik baal er af en toe wel van hoor, ik heb zelf geen familie om op terug te vallen en ook geen vrienden hier in de buurt.
En de meeste mensen hebben het door de weeks ook druk met werk enzo dat ik daar niet zomaar aan kan waaien.

Aan de andere kant vind ik het wel weer heel fijn dat ik heel de dag bij mijn meissie kan zijn, nu ben ik nog wel gebonden aan huis i.v.m slaapjes, flesjes en hapjes. Maar ik denk dat wanneer ze een jaartje is ik wat makkelijker weg kan, even naar de kinderboerderij of lekker zwemmen dat breekt ook de week.

 

wat zeg je dat mooi ! ik werk niet BUITENSHUIS .
precies zoals het is !

ik ben ook wel vrij veel alleen , mijn man werkt in de beveiliging wat voor ons in houd dat hij veel nachtdiensten werkt maar ook veel avond diensten van bijv 17:0 tot 00:00 . Ook zijn zijn diensten zo wisselend dat hij elke dag een andere tijd moet werken dus niet bijv 1 week vroeg 1 week laat 1 week nachtdienst jammer genoeg .

Officieel zou ik vanaf komende maandag uit mijn verlof gaan en weer terug de ww in gaan en zou ik dus moeten beginnen met solliciteren , jammer genoeg moet ik me maandag ziek melden ben gister bij de dokter geweest en hij denkt dat ik een postnatale depressie heb dus heb 12 mei een afspraak bij een psychloog ! Zelf denk ik dat een grote boosdoener is dat mijn man 15 nachtdiensten had in 1 maand waardoor ik 24 uur per dag de zorg voor de kleine droeg en dat na een hele moeilijke zwangerschap en een nog vervelendere bevalling ?! maar goed we wachten het wel af allemaal

 

@mamamakka, dat klinkt niet best meis. Ik hoop voor je dat het allemaal meevalt en je 'depressie' niet zo ernstig is. Rustig aan!

Over dat niet-buitenshuis werken, ja ik werk me rot hoor maar dan IN huis hahaha. En bovendien is moeder zijn net zoiets als president zijn, je staat (of zit of ligt) altijd klaar voor het gezin, ook op je zieke en minder fitte dagen.

@Harmless, toen ik hoogzwanger was verbleef mijn man in NL. Elke keer als ik iets voelde dacht ik...nee he, niet nu hoor! haha Maar hij was er twee weken voor de uitgerekende datum en uiteindelijk bevallen met 40 weken en 4 dagen.

En op je vraag of het moeilijk was om zwanger te raken, door de afwezigheid mis je wel wat 'kansen' maar ik geloof in het Lot, dus al was ie er geweest dan had ik toch niet zwanger geraakt : D In principe heeft het voor ons niet lang geduurd, na thuiskomst van zijn eerste lange afwezigheid was het meteen raak.

Soms heb ik wel van die momenten dat ik denk ARGHHH, ik lijk wel een alleenstaande mama. Maar aan de andere kant, als papa in het land is doe ik nog alles omdat mijn man overdag toch ook weer druk is en de kleine mij meer gewend is (papa weet niet zo goed wat te doen als ie het op een krijsen zet, ja behalve mama erbij roepen hahaha)

 

Mijn zoontje is inmiddels zes, we hebben onlangs besloten voor een tweede te gaan. Mijn lief is twee weken weg en één week thuis. Leuk om de frustraties te herkennen van hierboven. Ik werk zelf 34 uur per week en vind dat best behoorlijk pittig, ik red me prima daar niet van, maar alles gaat natuurlijk niet altijd zoals je dat zelf zou willen. En onvoorspelbare dingen zijn ook lastig om op te anticiperen soms, beetje flexibel zijn is dan ook erg handig!
En inderdaad, erg lastig om zwanger te worden wanneer hij zo vaak weg is, daar baal ik best wel eens van!

 

Ik heb een iets andere situatie: mijn Lief en ik weekendLAt-en noodgedwonen ( lang verhaal) en wonen 150 km bij elkaar vandaan. Ik ben nu zwanger van onze eerste en ik vind de afstand en het feit, dat ik het grootste deel van de week alleen ben, niet gemakkelijk. Zeker omdat het begin heel spannend was en ik nu al flinke bekkenklachten heb.
Na de bevalling brengen we 2 weken samen door, maar daarna zal ik doordeweeks weer alleen zijn met de kleine én moet ik, zolang ik mijn huis niet heb verkocht, ook nog 4 x 9 uur blijven werken.

Ik probeer er maar niet te vaak bij stil te staan, want dan zou ik er gék van worden. We genieten er nu maar vooral van, dat ons uiteindelijk toch nog een kindje is gegeven!

 

hier een zwangere die 6 dagen in de week alleen is van 5 uur 's ochtends tot 6 uur 's avonds! Leuk is anders, zeker als je zwanger bent maar het is niet anders. 's Avonds en zondag ik mijn man een hele grote steun en helpt hij me goed, maar soms voel ik me echt ook wel een beetje eenzaam!

 

oh meid toch dat kan ik me goed voorstellen dat je je soms eenzaam voelt ! Ik dacht dat ik het zwaar had maar das nog nix als ik het met jou vergelijk.
Mag ik vragen wat je man doet waarom ie zo vaak/lang weg is ?

 

mijn man werkt gewoon op een bouw als meewerkend voorman, maar door het hele land een en op zaterdags werkt hij in een aquariumspeciaalzaak voor zoutwateraquaria (wederom electriciteit) etc. Maar ik ben niet zielig hoor! Voor jou is jouw situatie net zo erg!!

 

Tijdje niet geweest hier.

Mijn man is weer van huis, dat kan weer een paar maandjes duren! Het is altijd wennen nadat ie vertrokken is. Als hij weer thuis is dan is het binnen 1 dag als vanouds maar als hij weg is dan duurt het toch wel een week voor ik weer gewend ben dat hij voorlopig niet thuis komt.

Gelukkig houdt de kleine man me flink bezig, dat leidt lekker af, hoewel ik soms toch wel wat rust kan gebruiken. Voel me de afgelopen dagen echt bekaf ondanks dat ik 'uitslaap'.

Is het bij jullie ook zo dat omdat manlief vaak of lang weg is dat wanneer hij er wel is hij niet zo goed weet hoe te handelen met de kleine? Ik had niet echt veel hulp aan hem toen hij er was, buiten het feit om dat hij gewoon aan het werk is overdag weet hij gewoon niet wat te doen. Ik word er al bij geroepen als het monddoekje iets buiten bereik ligt...want opstaan met een baby en dan met 1 hand iets anders pakken dat is niet te doen (lol). Ja kan er nu wel om lachen maar op de momenten zelf denk ik echt...PFFFFFFF!

Door de verandering wanneer papa er is gaat de kleine ook ander slaapgedrag vertonen, heb de eerste nachten nadat manlief thuis was vaak uit bed gemoeten. En dat borstvoeden in bed gaat ook een stuk minder gemakkelijk met 3 persoon(tjes).

Nou, als ik het zo teruglees lijkt het net een klaagbrief. Maar ik mag in principe niet klagen hoor, het gaat allemaal lekker en tijd gaat ook erg snel!