@tuc: een interessante vraag waar geen antwoord op bestaat. Je raakt namelijk het nature vs. nurture debat wat al sinds de middeleeuwen aan de gang is. Soms slaat de balans naar nature, soms naar nurture. De huidige consensus in de wetenschap is dat het een beetje van allebei is. Lekker makkelijk Maar het komt er op neer dat je bijvoorbeeld genetisch een aanleg kan hebben om sneller depressief te worden, maar dat je omgeving, opvoeding en 'coping mechanisms' ook van invloed zijn of je het daadwerkelijk gaat ontwikkelen en in welke mate.
Dat klopt, maar dat is de 'google-dokter' DSM 5 is het officiele diagnose instrument van de wereldwijde psychiatrische gemeenschap, en vaak ook de enige manier om een diagnose die vergoed wordt door de zorgverzekering te krijgen. Dus je hebt een beroepsgroep die dit als de bijbel beschouwd, financieringsmechanismen die dit als de bijbel beschouwen, en een farmaceutische industrie die zich in de handjes knijpt
Zal eerlijk antwoord geven. Zou het niet weten ik denk dat het deels aangeboren is en deels aan de opvoeding licht. Ik ben niet zo streng maar heb toch echt wel mijn regels in huis. En daar dienen ze zich aan te houden. Bij ons gaat het allemaal ver terug bepaalde problemen denk ook echt dat het genetisch iets is. Een kind dat geboren word bij ouders die al wat mankeren, Bijvoorbeeld ik had ook leerproblemen en een iq probleem( wat nu pas echt duidelijk is) En ik zie het zelfde bij mijn kind gebeuren? Dus ik denk persoonlijk dat het kan verschillen en ik en dan ook wel z.n snob om te bekennen dat ik wel snap over wat voor gezinnen je het hebt. Ik duw mijn zelf wel eens in hokjes maar beschouw mijn gezin niet als een tokkie gezinof als moeder die totaal niks met haar kinderen doet of niet om ze geeft. Zulke gezinnen heb ik ook gezien. Maar die kinderen wandelde gewoon het onderwijs door!! Zonder al te grote problemen? Ik hoop dat ik mijn kinderen kan mee geven ook al mankeer je iets het maakt niet uit. Je geluk hangt af van meer dingen dan alleen een goede jeugd ook je inzicht en andere dingen zullen daar aan bij dragen. Heb ik het zo goed gezegd? Hoop gewoon wel dat mijn kinderen eerder hun geluk kunnen vinden dan hun moeder dat gedaan heeft. En zal er echt tot mijn dood bij zijn om hen te helpen in deze wereld. Zo ver als dat kan. Het verzorgen stopt niet met 18!! Maar gaat door tot ze zelfstandig kunnen verder leven zo lang ze mij nodig hebben zal ik er dus voor ze zijn. Dat heb ik wel eens gemist in mijn eigen opvoeding ik MOEST te snel volwassen worden en moest mijn boontjes doppen op momenten dat ik mijn ouders nog zo hard nodig had. Perfect heb ik het niet kunnen doen hoop wel een klein stukje beter. En toch zijn mijn ouders schatten .
Ik vind het moeilijk. Enerzijds ben ik er van overtuigd dat sommige labels te makkelijk gegeven worden, anderzijds hebben we zelf ook zo'n maatschappij en bijv. schoolsysteem gecreëerd waarbij er steeds meer van kinderen verwacht wordt en waarbij je als je niet gemiddeld bent, al snel buiten de boot valt. Bovendien kun je in veel situaties weinig of geen hulp krijgen zonder label.
Een diagnose krijg je niet zomaar. Daarnaast worden diagnose niet uitgedeeld in de speeltuin, je krijgt er pas een als er hulp gevraagd wordt bij het gedrag van een kind en zelfs dan wordt ook de gezinssituatie en de opvoeding bekeken. Wanneer een kind druk is, is het vervelend maar niks aan de hand. Pas wanneer het vast loopt op school of thuis ga je verder kijken.
Wat fijn dat ik als een normale moeder wordt gezien (al ben ik af en toe zo gek als een deur ) Maar dat genetische hier kan ik wel verklaren. Mijn oudste zoon is uit mijn eerste huwelijk, zijn vader heeft ook ADHD, diens broers hebben ook beiden ernstige dyslexie, net zoals mijn zoon. Mijn andere kinderen zijn van mijn huidige echtgenoot. En die heeft geen ADHD, net zo min als ik. Mijn jongste zoon is 2,5. Dat is een enorme druktemaker, altijd springen, altijd rennen etc, maar toch op een totaal andere manier als de oudste. De jongste valt te corrigeren, niet dat hij altijd luistert, maar je ziet dat hij je wel hoort en begrijpt. De oudste leefde totaal in zijn eigen wereld (en nog trouwens) Daar kon ik tegen praten als brugman, dan komt het nog niet binnen. Nog steeds trouwens. Heb hier toevallig van de week nog een voorbeeld gegeven dat hij zondag de vaatwasser moest leegpakken. toen ik thuis kwam was het nog niet gedaan, dus nog een keer gezegd. Na 10 min was het nog niet gedaan. Dus nog weer herhaald. Zegt hij doodleuk: Moest dat dan? Dat wist ik niet....... En ik praat dan dus niet over een klein kind, in november wordt hij 18!
oei ik heb 2 kinderen met een label. Nee ligt helaas niet aan de opvoeding. Mijn zoon heeft autisme maar is ook een beleefde lieve jongen waar ik ontzettend trots op ben. Mijn dochter lijkt op het moment een vreselijke draak maar dat komt omdat ze veel te veel overvraagt word op school, tsja kinderen met een label moeten zoveel mogelijk op het regulier onderwijs gehouden worden. En idd wat al gezegd werd is autisme erfelijk.
Ik heb wel het idee dat er heel veel labels gegeven worden. Het zal vast terecht zijn, maar ik vind het wel apart dat er zo enorm veel kinderen en volwassenen zijn met die labels. Zoveel mensen jong en oud hebben wel iets.. Dat vind ik schrikbarend. In de tijd dat ik eerst vrijwilligerswerk deed bij een sportvereniging had je eens een kindje met 'iets', de afgelopen jaren heb je zeker de helft van de kinderen met een 'etiket'. Kan natuurlijk komen doordat meer ouders aan de bel trekken en onderzoek laten doen, maar het valt mij gewoon op.
Ja idd haha. Dat was tegen mij. Jou zoon klinkt echt als mijn zoon. En toch is er bij hem geen diagnose nog gesteld! Op dyslexie na dan! Hij heeft altijd moeite gehad met aansluiting en veel hulp nodig gehad. Maar hij was wel rustig kon uren met auto.s spelen zonder problemen was snel te vrede. Dochter is een spring in het veld die is zo druk soms echt maar toch pikt zij dingen sneller op dan haar broer deed. Ze luistert eigenlijk slechter dan haar broer. ?? Ik kan mijn zoon lezen en schrijven. zie aan zijn blik al of hij boos word of van slag is. En dat gedrag heb ik denk te lang beschermt. Zo en nu is het klaar heb mee gedaan in het topic het gaat niet alleen om mijn.. Of mijn kindjes
Hier dus ook, dat van de vaatwasser was even een recent voorbeeld Oh ja idd tegen Pnirmal (was ik vergeten haha)
Overigens worden kinderen die niet "normaal" zijn vaak buiten gesloten en dan doel ik met name door ouders. Er zijn zelfs ouders die tegen hun kind zeggen dat ze beter maar niet met dat "rare kind" moeten spelen.. Dus als je wat afwijkt van normaal dan krijg je van niet deskundige ook al een "label" dit zal niet overal zo zijn hoor. Maar mijn dochter van 4 kreeg toen zij nog op een gewone school zat van een "vriendinnetje" te horen (waar ze al 3,5 jaar mee op de kinderopvang heeft gezeten) dat ze van haar ouders niet meer met haar mocht spelen omdat ze anders is en soms raar doet. En dan breekt je hart! Dus labels worden ook door andere ouders gegeven soms. Overigens hebben die ouders ook aangegeven dat ze niet willen dat onze dochter bij haar in de klas zou komen hoorde we via via. En inderdaad ze zou bij beide vriendinnetjes weggehaald worden.. maar goed ik wist toen al dat ze waarschijnlijk na de vakantie zou starten op de dagbehandeling dus heb er verder geen energie meer ingestoken
maar stel nou he..dat die artsen en mensen die dat onderzoeken ergens thuis komen en dus zo'n gezin zien wat ik bedoel...dus wel een idee hebben dat de uitgangssituatie van het kind hem misschien niet alle kansen biedt...en hij heeft daarbij alle kenmerken van bijvoorbeeld add, zou die diagnose dan niet gesteld worden of wel met het idee dat de jongen zo beter geholpen kan worden, ook al hebben ze in hun achterhoofd dat hij in een ander gezin misschien wel anders zou zijn geweest??
Ik denk dat er veel meer van kinderen verwacht wordt als 'vroeger'. Als ik kijk naar de hoeveelheid schoolwerk wat mijn oudste in groep 7 al had tov wat ik op die leeftijd moest doen (ben half 30) Dan snap ik best dat dat voor sommige kinderen echt teveel is. Bij mij in de klas waren er toen ook een paar kinderen die ander gedrag vertoonden als de rest. Die werden gewoon voor of achter in de klas gezet tussen kartonnen schotjes, zodat ze niet afgeleid werden. Ze kregen gewoon minder werk als de rest en er werd verder niet veel aan gedaan. Tegenwoordig zijn ze er gewoon heel erg mee bezig dat ze alles uit het kind willen halen wat er in zit. En dat lukt vaak niet in de grote klassen van tegenwoordig. Dan is er hulp buiten de klas nodig, maar die zal toch betaald moeten worden. Daar zijn wel potjes voor, maar die hangen weer samen met de 'rugzakjes' die er gegeven worden. Het zit gewoon allemaal veel complexer in elkaar als vroeger. Ik denk dus niet dat er meer kinderen zijn met (gedrags)problemen, maar dat er anders mee omgegaan wordt. En dat het daardoor ook meer zichtbaar is.
Maar ook in die gezinnen kunnen kinderen met ADHD en autisme zitten. En dat pikken ze er gerust de meeste keren er wel uit hoor.
Dat laatste, soms heb ik gewoon het idee dat men het wel een lekker excuus vind voor als het kind niet helemaal in de maat mee loopt of extreem vervelend is ofzo. Zeker als ik dan ook nog hoor dat er geen expert bij gekomen is.... Alsof je kind niet gewoon meer anders mag zijn...