Nee ik kijk er echt naar uit om heen te gaan. Klinkt misschien raar maar ik wil me gewoon niet meer zo voelen. Er zit nog zoveel onverwerkt verdriet waar ik echt mee moet dealen. En dat heb ik te lang weggestopt. Ook heb ik al jaren,vanaf mijn 10e ongeveer, 1 flashback/herinnering die steeds terug komt. Ik wil weten waar dit vandaan komt en of dit ook echt een herinnering kan zijn of niet.. Ik ben rond mijn 18e bij een psycholoog geweest voor mijn depressie. Toen kreeg ik ook medicijnen, ik heb er ongeveer een jaar gelopen. Bijna 3 jaar geleden nog eens,dit keer voor mijn depressie,angststoornis en eetstoornissen. Toen kreeg ik ook medicijnen maar ben er na een half jaar ofzo mee gestopt. Voelde me er niet prettig bij en had ontzettend last van de bijwerkingen. Deze keer ga ik dus voor mijn angststoornis en depressie. Deze keer wil ik geen medicijnen en dat heb ik ook duidelijk aangegeven. Alleen is deze psycholoog een man en ja.. Ik weet niet.. Ik heb altijd een vrouwelijke gehad. Misschien is het gewoon een drempel waar ik over moet. Mocht het niet klikken of ik voel me niet prettig kan ik dat altijd nog aangeven. Het vrienden stukje herken ik ook. Ik zou heel graag een paar goede vriendinnen hebben waar ik alles mee kan delen en leuke dingen mee kan doen enzo. Maar het is me al snel te veel en ik vind het ook echt lastig om nieuwe contacten aan te gaan. Ik heb op een site wel eens wat meiden leren kennen maar zodra ze me dan terug berichten of voorstellen af te spreken dan klap ik dicht. Dat krijg ik zo'n gespannen gevoel en alles in mij schreeuwt: nee ik wil het niet,ik wil het niet! Kap af! Maar aan de ene kant wil ik heel graag nieuwe mensen leren kennen en mijn wereld wat groter te maken. Best wel apart om dit zo uit te leggen.. Het is soms zo tegenstrijdig allemaal..
Dus die emotionele blokkade (om er maar eens een term tegenaan te gooien) is niet iets dat je al je hele leven hebt? Het is nieuw? Hoe was het daarvoor dan? Ik loop met hetzelfde, sterker nog: het is de reden dat ik niet verder kom in therapie op dit moment. Vanmiddag zei de psychiater het maar weer eens: "Je staat echt niet in contact met wat je voelt. Ga niet de hele tijd in je hoofd, ga geen verklaring bedenken, geen oordeel vellen, dit is geen casuïstiekbespreking, sta gewoon stil bij wat je voelt IN JE BUIK." En ik kijk hem dan een beetje schaapachtig aan. Na veel moeite had ik bedacht dat ik week was van binnen, maar ik weet niet of dat klopte of hem enigszins overtuigde. Hij heeft een hele tijd gedacht dat ik autistisch was, maar dat lijkt nu toch niet zo te zijn. Hoe dan ook, ik zat zojuist te zoeken op de term 'in contact met je gevoelens' en dan moet ik even diep zuchten vanwege alle esoterische lotusbloem-layouts die je te zien krijgt als je doorklikt naar allerhande gevoelige websites, maar uiteindelijk ben ik terecht gekomen op haptonomie. Het is een alternatieve geneeswijze en mijn kritische kant kan daar weinig mee. Maarrrrrr ik heb besloten een poging te wagen en zojuist een mail gestuurd naar onze lokale haptonoom. Wie weet wat het brengt aan emotionele ontstoppingen. Heeft iemand hier ervaring met haptonomie?
@Snoopy1979 dat vriendinnenstukje herken ik wel een heel klein beetje. Ik heb wel vriendinnen, maar wel vaak moeite ermee dat ik bijvoorbeeld sneller klaar voor iemand sta, eerder eens vraagt hoe het echt met iemand gaat etc. etc.. Ik heb dat alleen een plekje gegeven en leg het nu voornamelijk bij mezelf neer. Ik wil dat voor een ander doen en dan mag ik niet verwachten dat iemand dat precies zo bij mij terug hoort te doen. Leeft gewoon een stuk makkelijker en geniet je meer als het wel leuk/bijzonder is.
@Lumihiutale, ik weet niets nuttigs neer te zetten, maar wil je wel een hart onder de riem steken. Vind het rot voor je dat je je zo voelt. @Manque, het is juist iets waar ik mijn hele leven al tegenop loop. Heb er ook voor bij een psycholoog gelopen. Ik weet het antwoord ook niet, herken alleen de lichamelijke signalen dat me iets veel hoger zit dan ik voel. Ik kan er (nog) niet bijkomen op de een of andere manier. Ik snap je reactie bij de psych volledig. En ik snap ook wat de psych bedoelt. Alleen niet hoe je dat nou precies doet: je kop uitzetten en gewoon voelen. Loop je er ook tegenaan in de opvoeding? Ik wel namelijk. Goed dat je een manier hebt opgezocht om het te proberen! Ik hoop dat het helpt en zoniet, heb je het in ieder geval geprobeerd.
Leuke intro Ik denk dan meteen: CHALLENGE ACCEPTED hahaha Maar serieus, ik loop daar ook vaak tegenaan. Ik heb wel een paar vriendinnen. Drie welteverstaan, die ik niet al te regelmatig zie. Een vriendin zie ik zelfs maar 2x per jaar, maar dan is het wel meteen een weekend weg, Of RuPaul dragrace in de Melkweg of iets dergelijks. Maar echt delen wat er in me omgaat... mezelf zijn zonder masker, zonder filter, nope. Ik zou niet eens weten wie ik echt ben, dus ook niet hoe ik mezelf zou moeten zijn bij mensen.
In de opvoeding? Ik heb een verstandelijk beperkt, autistisch kind. Ik denk dat mijn rationele opvoeding hem juist wel goed uitkomt. Ik ben super duidelijk voor hem en kan hem goed lezen. Ik zoek de hele tijd van alles uit over autisme, gemeentelijke voorzieningen e.d., beleg periodieke MDO's met al zijn begeleiders en therapeuten zodat ik een mooi sluitend plan voor hem kan maken en ik zie het echt als mijn missie om het beste voor hem te regelen. Soms denk ik wel eens dat die missie het enige is dat me op de been houdt, maar dat terzijde. Ik denk dat het hem wel goed helpt. Ben benieuwd naar de haptonomie. Ik hou je op de hoogte, wie weet is het ook wel iets voor jou. Hoe sta jij tegenover alternatieve geneeswijzen/therapieën? Wat heb jij ondertussen al geprobeerd om in contact te komen met je gevoel? En, als ik vragen mag, wat vindt je partner er van?
Fijn dat je je kind goed kunt lezen en er daarna ook naar kunt handelen. Dat is iets waar ik tegenop loop. Hoe ga ik om met hun emoties als ik het zelf niet eens kan? Nee, dat staat er niet helemaal goed. Het is ook: hoe leer ik mijn kinderen wel goed om te gaan met hun emoties. We (mijn man is hier ook niet goed in) hebben een poosje geleden hulp ingeschakeld via de huisarts. Daar hebben we handgrepen gekregen om (in ieder geval) de kinderen te leren hun emoties te uiten en die handgrepen helpen goed. Alleen is het lastig om niet in oude gewoontes te vervallen en er echt mijn manier van omgang met de kinderen van te maken en ik vermoed dat dat komt omdat ik het emotie gedoe zelf niet snap. Daar loop ik dus tegenop. Oh en qua therapie? Sta voor bijna alles open. Op zweverig tierenlantijnelangejurkenrookmistenlangekettingen gedoe na. Niet lullig bedoeld overigens, voor wie het wel werkt: fijn! Ik kan er alleen niets meer.
@Lumihiutale Wel fijn dat je snel terecht kan. Als je dagen zo compleet bepaald worden door een niet los te schudden rotgevoel, dan wil je dat snel doorbreken. Is de angststoornis/eetstoornis gediagnosticeerd of verwacht je dat je dat hebt?
Nee dat is wel gediagnosticeerd. Ik zou ook naar een diëtiste gaan en naar zo'n praatgroepje een paar keer per week maar dat heb ik toen afgezegd. Ik vond het niet nodig en je moest een eetdagboek bijhouden en daar had ik helemaal geen zin in.. Sorry ik reageer vandaag niet zo heel veel want ik ben echt kapot. Heb onrustig geslapen en de levensechte dromen zijn ook weer terug..
Het is tot dusver een pittig dagje. Ik werd wakker met enorme bewegingsdrang, heel erg gespannen benen en buik. De hele nacht was ik al aan het trappen en draaien en wiegen geweest. Gelukkig heeft mijn man er geen last van gehad. In de auto naar het werk dacht ik aan de opdracht van de psychiater: niet nadenken, verklaren, beoordelen, maar gewoon voelen. Dus dat ben ik gaan doen. Concentreren op mijn lijf. Ineens had ik iets door wat ik daarvoor niet gevoeld had: mijn voeten en handen waren ijskoud en mijn buikspieren heel straks gespannen. Ik had honger. Dat voelde ik daarvoor ook niet. En ineens moest ik huilen. Dus ik schrok en voelde weer niks en ik dacht: nee, blijf erbij, voelen wat er is. Weer huilen. Shit. Conclusie: als ik ga voelen ga ik meteen huilen. De ochtend had ik een lang 'gesprek' (vooral luisteren van mijn kant) met een hele belangrijke mevrouw met allemaal hele belangrijke taken en een hele belangrijke maatschappelijke rol die vaak breed wordt uitgemeten in de media, dus ik voelde constant het gewicht van alles wat ze zei en hoe ze het zei en ik maakte me druk om mijn gebrek aan kennis van haar materie en over wat er van me gevraagd werd... Moet ik die mevrouw nu van advies voorzien? Hoe ga ik dat in godsnaam aanpakken? Ik voelde me waanzinnig klein en onbetekenend en bovenal inadequaat en hoe langer de mevrouw bleef praten, hoe erger dat werd. Dus toen ik terug liep naar mijn kantoor was ik ongeveer zo groot als een... iets kleins. En toen kwam ik mijn assistent tegen en zij begon allerlei vragen te stellen waar ik geen antwoord op wist en toen heb ik me maar opgesloten in mijn kantoor om te huilen en naar klassieke muziek te luisteren. En nu moet ik mezelf bij elkaar rapen en beginnen met het schrijven van het advies en ik weet niet waar ik moet beginnen en mijn mailbox zit nog vol met flauwekuldingen waar ik allemaal op moet reageren en IK WIL GEWOON NAAR BED en slapen zonder dat ik steeds maar in het rond aan het schoppen ben. En hoewel de opdracht was om te voelen, kan ik dat natuurlijk niet de hele dag doen. Anders had ik net ook op het kantoor van die mevrouw zitten janken en dat zijn toch dingen die ik zonder uitzondering alleen doe. Conclusie 2: Ik zie in het contact met anderen geen mogelijkheid om dingen te voelen.
Nog even doorbordurend op conclusie 2: ik bevind mij wel eens in situaties dat ik per ongeluk toch iets voel waar ik niet op zit te wachten, zoals verdriet of angst of frustratie en ik zoek dan snel een pijnprikkel op. Hard op het puntje van mijn tong bijten (niet te hard, dan gaat het bloeden en dat geeft het gesprek een rare lading), in het dunne vel aan de binnenkant van mijn bovenarm knijpen (zo hard als op dat moment kan met de armen over elkaar) of de ene nagel hard onder de andere drukken. Ik hoop trouwens niet dat dit iemand triggert, ik weet niet hoe dat werkt bij anderen. Sorry als ik toch iets geschreven heb waar anderen last van hebben. Maar goed, wat is het alternatief? In janken uitbarsten kennelijk. Angst wegknijpen om te voorkomen dat ik mezelf met een smoesje uit de voeten maak. Frustratie naar binnen richten in plaats van naar buiten, zodat ik toch gewoon kan doen wat ik moet doen zonder het de relatie met de ander te laten beïnvloeden. Ik heb het gevoel dat ik het me helemaal niet kan veroorloven om al die gevoelens toe te laten! Alsof ik anders niet kan functioneren of zoiets dergelijks... Maar kennelijk functioneer ik ook niet echt lekker als ik alles wegdruk. Want ik ga niet naar de psychiater omdat ik me verveel. Ik heb een complexe persoonlijkheidsstoornis en het is beter als ik daar iets mee doe. Want dit kost me teveel. Misschien functioneer ik wel boven mijn eigen niveau, ten koste van mijn gezondheid.
Bah, ik heb ineens veel last van de gedachte dat ik niet zoveel op internet moet knallen. Ik geloof niet dat ik hier ooit mijn naam of woonplaats heb genoemd, maar ik sta wel redelijk herkenbaar op een paar foto's en dat is an sich niet zo erg, maar als ik het soort dingen deel als in de posts boven mij begeef ik mezelf uiteraard op glad ijs. Als iemand van mijn werk mij herkent en dit leest lijkt me dat foute boel. Misschien vinden ze dat ik dan niet mag werken waar ik werk. Of er wordt over me geroddeld. Ik blijf het lastig vinden: hoe ga ik nu contact aan en ga ik mezelf uiten op een manier die veilig is en veilig voelt? Ik durf het niet IRL omdat ik dan bang ben voor de reactie van mensen: dat ze me uitlachen of dat ze de informatie die ik ze gegeven heb op een later moment tegen me gaan gebruiken of dat ze alle respect voor me verliezen... maar echt anoniem zijn op een forum lukt ook weer niet omdat ik dan helemaal gefilterd moet schrijven, alle details weg moet laten en niet kan praten over de problemen binnen ons gezin of juist alle zaken waar ik op mijn werk tegenaan loop. Sodeju, hoe doen andere mensen dat?! Allemaal forummen via een proxy en nooit details geven? Ik kan me voorstellen dat mensen met problemen het e.e.a. met hun naasten bespreken maar dat doe ik dus absoluut niet. Behalve mijn man weet niemand in mijn familie hiervan. Ook mijn ouders niet. Geen enkel vertrouwen... Maar hoe moet je het er dan over hebben?!
Ik herken het wegdrukken van gevoelens wel maar niet zoals jij dat hebt. Wanneer ik iets voel wat ik niet wil of durf te voelen ga ik wat doen. Maakt niet uit wat. Als ik thuis ben ga ik schoonmaken of juist uren op mn telefoon. Als ik op mijn werk ben pak ik veel kleine dingen op die anderen laten liggen. Wanneer ik bezig ben denk ik nergens aan en voel ik ook niks. Ook sta ik altijd af te wassen met een serie aan zoals Kees en co of Iedereen is gek op Jack. Dat kijkt lekker weg. Tijdens het douchen heb ik ook vaak muziek aan,eerder zette ik ook een serie op om maar niet na te hoeven denken.
Dit heb ik dus ook. Vaak als ik iets heb gepost wat persoonlijk is denk ik:hmm misschien had ik dat niet moeten doen.. Mijn vriend weet alles,hij is ook de enige met wie ik alles durf te bespreken. 2 vriendinnen weten wel wat maar ook niet alles. Ben soms echt bang dat ze me maar gek vinden en dan de vriendschap stop zetten.. Zij zijn namelijk de enige 2 die ik leuk genoeg vind om dagelijks contact mee te hebben en met wie het ook echt goed klikt. Tuurlijk zijn er ups en downs geweest maar daar zijn we gelukkig goed uitgekomen. Maar aan de andere kant wil ik ze natuurlijk ook niet wegduwen ofzo.. Lastig lastig..
Ja hoor, ik loop weer een tegen mezelf aan: ben eigenlijk goed bezig op mijn werk, maar word de hele tijd achtervolgd door het gevoel dat ik iets gruwelijk verkeerd heb gedaan omdat iemand (collega én goede vriendin) net tegen me heeft gemopperd. Dat overschaduwt alles, terwijl ik rationeel gezien weet dat ik niets verkeerd deed. Het voelt vreselijk slecht, ik voel de drang om iets goed te maken, maar wat dan? En hoe dan? En ik heb er geen tijd voor, moet doorwerken. Ondertussen ben ik heel erg draaierig, ik merk dat ik al te lang te weinig gegeten heb. Van en naar de WC lopen is af en toe al een uitdaging. Waar ben ik mee bezig? Wat doe ik eigenlijk? Waarom doe ik dit eigenlijk?
@Poppy4 Ik kan niet zeggen of ik haptotherapie iemand kan aanraden. Ik ben geweest vanavond, maar we kwamen niet verder dan een gesprek. Kennelijk moet je per se iemand in je leven hebben met wie je bepaalde oefeningen kunt doen en die had ik niet, dus ze kon met niet verder helpen. Het kwam me niet zweverig over ofzo. Het was een intelligente vrouw die geen vaag taalgebruik hanteerde of iets dergelijks. Ik vind het wel echt heel jammer dat het niet kon.
Ja, mijn leven is behoorlijk leeg geworden de laatste jaren. Ik merkte het toen ik jarig was afgelopen zaterdag. Geen kaartjes in de bus, geen cadeaus, geen telefoontjes. Een handvol apps en een melding op LinkedIn en dat was het. Vandaag kreeg ik een cadeau van mijn collega's en toen dacht ik ineens: shit, dit is het eerste cadeau dat ik gekregen heb. Voor de rest van niemand. Fair enough: ik had tegen mijn ouders en zusje/broertje gezegd dat ik het niet zou vieren, dus ik had ook niks verwacht. Omdat ik toch in een periode zit dat ik niet eet, had ik ook geen taart of iets dergelijks. Het voelde echt heel leeg. Ik heb dat gevoel wel al langer, maar het gesprek met de haptotherapeut en mijn verjaardag maakten het wel heel erg duidelijk. Maar hoe wordt je leven voller? Ik heb eigenlijk helemaal geen behoefte om de mensen om me heen meer in mijn leven te betrekken, om ze vaker te zien of meer met ze te delen. Ik voel me eenzaam, dat wel, maar dat doe ik ook wanneer zij bij me in de buurt zijn.