Ik heb even wat advies nodig. Mijn ex en ik zijn al jaren uit elkaar, en ook met zijn ouders (voornamelijk vader) zijn erg veel strubbelingen geweest. Zonder al te veel in detail te treden, maar het minst ergste wat er is gebeurt was een valse aangifte van kindermishandeling tegen mij vol leugens. Gelukkig heeft het amk daar doorheen geprikt, maar die hele periode is op zn zachtst gezegd vrij traumatisch geweest. Vorig jaar kreeg ik na elkaar jaren niet gesproken te hebben een mailtje van mijn exschoonmoeder waarin ze erkende waar hun fouten lagen, excuses van hun kant en de vraag of er weer contact opgebouwd kon worden. Ik heb haar toen 2 keer gezien, de eerste keer zonder kinderen en de 2e keer met. Ik kan begrijpen dat in haar enthousiasme om de kinderen te zien ze erg hard van stapel liep, maar er werd meteen gesproken over logeerpatijtjes, weekendjes weg etc. Voor mij was dat te veel, te snel, en omdat ik al meer dan genoeg andere dingen aan mijn hoofd had om ook nog die confrontatie aan te gaan met de emoties die dat losmaakte heb ik het contact weer laten verwateren. Ook tijdens de ontmoeting met de kinderen reageerden zij raar, normaal gesproken zijn het hele open en sociale kinderen, maar die dag waren ze teruggetrokken en angstig. Ik weet niet of ze mijn spanningen voelden of ze haar herinnerde en de angst gebaseerd was op dingen die er in het verleden zijn gebeurd. Wanneer ik het nu vraag aan ze, zouden ze haar wel willen zien. Aan de andere kant, mijn ex is een lapzwans, die vrijwel geen verantwoordelijkheid neemt ten opzichte van de kinderen. Zijn ouders keuren zijn gedrag ook af en willen kijken in hoeverre ze de ondersteuning kunnen bieden die mijn ex verwaarloosd. Zo hebben ze vorig jaar het schoolgeld van de kinderen betaald en lijken ze echt te willen helpen, op mijn voorwaarden. Vanmorgen kreeg ik weer bericht van haar met daarin de beste wensen, hoe het met de kinderen gaat en het verzoek om nogmaals te proberen om het vertrouwen te gaan herstellen. Ik weet echt even niet wat te doen. Aan de ene kant, het zijn wel de grootouders van de kinderen (via ex zullen ze elkaar niet leren kennen), en ze lijken oprecht te kijken naar ons belang, aan de andere kant is er veel gebeurd en ben ik van mening dat wanneer de kinderen later zelf die behoefte zullen krijgen ze tzt ook contact met hun op kunnen nemen, en het voor nu te laten zoals het is. Wat zouden jullie doen?
Wij weten niet precies wat er voorgevallen is, je hebt het al moeilijk genoeg. Ik denk dat je in het belang van je kinderen moet kijken, hun vader kijkt niet naar ze om, maar opa en oma vinden het wel eens leuk om contact te hebben. Misschien kan je ze eens uitnodigen in een speeltuin, waar je kinderen spelen, op neutraal terrein zeg maar. Verder vind ik het lastig want ze zijn er wel financieel voor je (als ik dat tenminste goed lees). Ik zou vooral duidelijk zijn, dat logeerpartijtjes en weekenden weg niet aan de orde zijn, zelfs niet dat je kinderen daar alleen zijn. Duidelijkheid is wel het beste, welke beslissing je ook maakt.
Dankjewel voor je reactie! Je hebt helemaal gelijk dat duidelijkheid belangrijk is, maar ik ben vooral ook bang dat ik daarmee te makkelijk over mijn eigen grenzen heen ga. Het zijn erg aanwezige mensen, en ik ben zelf precies het tegenovergestelde en laat me daardoor dus nogal snel intimideren. Het vergt een hoop confrontatie met mezelf dus (alsof ik nog niet genoeg aan mijn hoofd heb ), en ik weet niet of dat wel in verhouding staat met een eventuele meerwaarde van wel contact. De kinderen zijn niet beter gewend dan dit, ze hebben van mijn familie genoeg (surrogaat) grootouders.. Op neutraal terrein is een goed idee, dat hou ik in mijn achterhoofd mocht ik besluiten om het toch te proberen..
Ik zou afspreken dat je het heft in eigen handen houdt. Bijvoorbeeld dat je eens in de zoveel tijd afspreekt op neutraal terrein, of dat je de dag voor hun verjaardagen/kerst/de verjaardagen van de kinderen met de kinderen naar hen toekomt. Ik zou, als je dat kan tenminste, niet te gemakkelijk geld aannemen: vergeet niet dat dat ook weer verwachtingen schept, zeker bij mensen die al redelijk dominant van aard zijn.
Bij zo'n aangifte, en vooral als dat nog het mildste is zou ik mijn kinderen beschermen. Voor hetzelfde geld gaan ze meer verzamelen om je benen weg te zagen. Nee voor mij zou het absoluut niet opwegen tegen wat de kinderen ervoor terug krijgen. Maar ik moet bekennen dat ik weinig waarde hecht aan bloed. Maar meer aan hoe leuk mensen zijn en wat ze toevoegen. Daarbij ben ik ook iemand die snel over de grenzen heen laat gaan en zulke mensen zouden mij helemaal leeg zuigen. En als moeder is je eigen welzijn ook heel belangrijk. Laat staan als je er alleen voor staat.
Bedankt voor jullie reacties! Ik merk dat ik me toch op een bepaalde manier bezwaard voel, het zijn nou eenmaal toch de grootouders en ze lijken oprecht te zijn veranderd en het beste met de kinderen voor te hebben.. Ik ga dan toch denken of het niet vooral mijn angst is en in hoeverre dat wel terecht is op dit moment. Aan de andere kant, wanneer ik al aan mezelf ga twijfelen op basis van een mailtje, hoe ver gaat het dan wanneer er daadwerkelijk contact is? Ik probeer het voor nu maar even te laten bezinken.. Misschien maar eens beginnen om het contact puur via de mail te houden zodat ze toch enigzins op de hoogte zijn over het leven van de kinderen, zonder dat er ook meteen direct contact is ofzo..
Als je bang bent dat het aan jou ligt. En het een hele nare situatie is waar je het nog steeds moeilijk mee hebt kun je ook kijken of je er met iemand naar kan gaan kijken. Dingen voor jezelf op een rij krijgen voor je het contact aan gaat. Zodat je sterker in je schoenen staat. Ook misschien wat weerbaarheid mbt tot je grenzen. Dan heb je ook meer kans dat het goed gaat. En dan heb jij alles geprobeerd.
Hoe oud zijn de kinderen? In feite heb jij niets meer met je schoonouders te maken. Behalve dat het de kinderen zijn van hun zoon, opa en oma dus. Maar van hun zoon dus.. en dus vind ik dat dergelijk contact over die kant moet lopen en gebeurt dat niet, is dat jammer. Zeker wanneer jouw kinderen deze opa en oma al een tijd niet hebben gezien. Jij mag hierin voor jezelf opkomen, je ervaringen meenemen en het beste voor je kinderen kiezen. Zijn ze nou 12/13 jaar ofzo.. dan kun je weer opnieuw kijken. Het gaat hier net zo; mijn ex-schoonmoeder probeert het via mij. Ik heb een goed contact met mijn ex hoor, maar hij en zijn moeder (en dus wij in het verleden) niet met de moeder in het verhaal. Teveel gebeurd. Zijn behoefte is geen contact en mijn behoefte geeft ook aan geen contact. Mijn dochter weet niet eens wie het is, al kwam ze er tot haar tweede wel over de vloer. En het zal heus heel moeilijk zijn voor opa en oma, maar ik beslis. Wil mijn ex wel dat contact is het aan hem, maar ik weet eigenlijk wel ook dat hij dit met mij zou overleggen (en dat hoeft officieel ook niet). Maar luister naar je eigen gevoel. En geef eventueel aan dat je hun pogingen waardeert, maar dat je voor nu kiest voor een situatie die voor jou het beste past en voelt en dat je eventueel in de toekomst opnieuw naar de situatie wil kijken. Dus kort samengevat op de botte manier; laat ze het uitzoeken met hun eigen zoon. En wil die niet, dan is het pech. Jij hebt jouw leven. Klaar. Sterkte!!
Justme1984 ze zijn nu 8 &7, en daar voor het laatst geweest toen ze 2&1 waren. In die zin neig ik dus ook het meeste naar nog een paar jaar wachten en ze dan zelf laten beslissen.. Ik heb een bericht terug gestuurd dat ik er even over na wil denken en binnenkort reageer, maar op dit moment neig ik toch naar nee. Ik vind ons leven wel best zo eigenlijk, ook zonder contact. Ik hoop alleen maar dat de kinderen dat ook zullen begrijpen later..
Ik zou wel wat contact houden. Af en toe een mailtje met wat foto's, en misschien 1x per maand samen naar bijv. Een speeltuin? Mocht dat goed gaan kan je het contact later altijd uitbreiden. Het blijven toch een opa en oma van je kinderen, dat soort dingen vind ik toch heel waardevol.
Ik zou wel voor contactherstel gaan. Ze doen oprecht moeite en hebben zich ook uitgesproken voor jou tov hun eigen kind, dat is echt wel bijzonder en zie je echt niet vaak. En neem voor dat contactherstel echt even de tijd. Ik vind het vrij logisch dat zij misschien wat té enthousiast kunnen reageren, en ook heel logisch dat jij het snel te veel vindt. Laat je niet meteen afschrikken maar kijk wat er kan groeien.
Mee eens, alhoewel ik niet weet of ze jou kinderen ook iets hebben 'aangedaan' of alleen jou? Ze lijken nu oprecht hun best te willen doen en ook financieel te willen ondersteunen, zoals hier net ookal is genoemd zou ik inderdaad oppassen met geld aanpakken want daar verwachten ze misschien wel wat voor terug.