“Dat gebeurt mij nooit!” Hoe vaak zeg jij dit? En… Weet je dit ook heel zeker? Veel ouders zijn heel stellig in deze uitspraak. Zo ook na aanleiding van de tragische dood van een baby in Ierland. Haar vader was haar vergeten in de auto. Op de eerste en tevens warmste dag van het jaar! We leven, jammer genoeg, in een tijd waarin elkaar oordelen en veroordelen tot de dagelijkse bezigheden behoort. We openen een stevig blik aan tekstuele diarree en gooien dit over de persoon die het in ons ogen verdient. Het virtueel ten gronde richten, zelfs al heeft de desbetreffende persoon al de figuurlijke bodem bereikt… Het is waar we niet bij stilstaan. Geen medeleven voor hebben. Alsof ongenuanceerd, je mening spouwen zo normaal geworden als het AD bij de koffie. Geloof het of niet maar ouders zijn mensen en mensen maken (ongeacht de onvoorwaardelijke liefde voor hun kind) nou eenmaal fouten. Gelukkig zijn dit meestal kleine dingetjes, zonder vergaande gevolgen. Denk aan een kind wat valt, of per ongeluk een Legoblokje opvreet alsof het een zuurtje is… En niemand die ons daarover zal veroordelen, omdat er simpelweg niemand is die er genoeg om geeft dat jij je kind van je commode hebt laten rollen. En er is om deze reden ook niemand die hierover een artikel schrijft en dit op het internet kwakt. De enige plek op de wereld waar kennelijk iedereen zijn ‘ware’ gevoel over een situatie durft te uiten. Maar soms, heel soms. Maakt een ouder een fout die niet meer goed is te maken. Of dit nu is omdat deze het kind even uit het oog is verloren, of opgeslokt werd door de hectiek van alledag. Het gebeurt! En het feit dat deze fout een ongelukkige afloop kent maakt het (jammer genoeg) ook nieuwswaardig. Dus jouw verhaal wordt gedeeld, besproken en voordat je het weet ontstaat er een virtuele ‘maffia’ die niet zal rusten voordat… Ach, zelfs ik weet niet eens wat het doel is van deze mensen. Wie weet kan iemand me daarmee helpen? Want soms kan ik mezelf er best over opwinden. Over waarom mensen er tegenwoordig zo op gebrand zijn om alleen maar het slechtste in elkaar te zien. Waarom ‘menselijkheid’ ineens gezien wordt als iets onvergeeflijks, simpelweg omdat je zelf altijd het geluk hebt gehad dat je eigen menselijkheid onopgemerkt is gebleven. Omdat je het geluk heb gehad dat jouw menselijke fout met een sisser is afgelopen. Dat terwijl dit ook zomaar anders had kunnen zijn. Laat ik het zo stellen: Ik kan mij evengoed niet voorstellen hoe deze vader zich moet voelen, maar in plaats van dat ik dit ga veroordelen is dit gegeven voornamelijk iets waar ik dankbaar voor ben. Dankbaar omdat ik weet dat elk ondenkbaar scenario in werkelijkheid IEDEREEN kan overkomen. Zelfs al roep je nog zo hard van niet.
Ik beken schuld. Als ik dit soort artikelen op facebookpagina's van het AD of de Telegraaf voorbij zie komen reageer ik ook weleens hard en absoluut met de tekst dat zal mij nooit gebeuren. Eveneens in bijv. discussies over je baby op bed leggen en even de deur uit gaan, je kind zonder zwemdiploma alleen met water laten of een kind zonder toezicht bij een hond laten. Jouw stuk hierboven zet me wel aan het denken. Want als ik op die momenten zo een tekst typ besef ik me eigenlijk niet dat "de dader / het slachtoffer" dit ook te lezen kan krijgen. In dat soort situaties zijn er alleen maar verliezers helaas!
Dat "hoe kun je dat nout vergeten" spookt zo vaak door mn hoofd. Maar het kan iedereen overkomen! Wij zijn altijd enorm bezig met hoe we dingen plannen als de hond meegaat. Dat ze niet alleen in de auto hoeft te blijven, zeker als het een beetje warm is. Maar ook wij zijn haar weleens vergeten. Ze gaat namelijk liggen in de kofferbak en je hoort haar niet meer. Wij naar huis gelopen, deur open en misten toen de hond die ons niet kwam begroeten. Haar snel uit de auto gehaald, maar op dat moment besef je dat je er nog altijd zo mee bezig kan zijn om te zorgen dat het niet gebeurt en het alsnog gebeurt. We zijn zoveel bezig in ons hoofd met andere dingen, doen zoveel dingen op de automatisch piloot, dat we dingen vergeten als we er niet even aan herhinnerd worden. Dus ook je kind of dier, helaas.
Ik snap je punt alleen in het voorbeeld wat jij geeft over die vader die zijn kindje de hele dag niet mist durf ik inderdaad te zeggen dat dat mij niet zal gebeuren. Laat ik het zo zeggen, ik kan mij gewoon niet voorstellen dat mij dat zou kunnen overkomen want het eerste waar je aan denkt zijn toch je kinderen? Ik kan gewoon niet geloven dat je pas aan het einde van een dag door hebt dat je je kind niet naar de opvang hebt gebracht. Ik ben een persoon die een paar keer per dag kijkt of het goed gaat met de kids als ze ergens anders zijn. Noem het overdreven maar ik voel mij hier gewoon fijner bij.
Ik weet vanmezelf dat ik heel ver in gedachten kan zijn en dingen dan op de automatische piloot doe. En ik ben ook wel eens de hond van de hondencrèche vergeten op te halen na een wegomleiding. Ook mijn kind zou ik misschien wel kunnen vergeten als de dag anders loopt dan anders. Ik deed dus altijd spullen die ik nodig had naast de kinderen. Mijn tasje zette ik op de achterbank naast het zitje en de hondenriem leg ik over mijn tasje, zodat ik meteen weet dat ze mee zijn. Tja, ik kan ook wel roepen dat zulke dingen mij niet overkomen, maar ik ken mezelf en ik heb eens een interview gelezen over iemand wiens kind in een auto op een warme dag is overleden. Die dag liep ook anders dan gepland en normaal bracht haar man de kleine naar het kdv. Overigens dacht ik bij mijn eerste ook nog wel eens 'wat een domme moeder' met verhalen over kinderen die van dingen afvielen enzo. Tja, mijn oudste is een rustig kind, mijn jongste is zo wild, al van baby af aan, hij zit onder de littekens, genoeg ziekenhuis- en doktersbezoekjes mee gehad. Dat gebeurde ook op het kdv, psz en school hoor. Hij is erg ondernemend en impulsief. Die mening heb ik dus bij moeten stellen. Ook daar leer je van als ouder, het is niet altijd zo zwart-wit.
het kan iedereen gebeuren ja mijn oudste blijft netjes bij mij de jongste is in 1 seconde weg en ik kan niet met 2 kinderen mijn ogen continu op haar hebben ..... maar er zijn ouders die niet naar hun kind om kijken op het strand of recreatie gebied of 3 jarige alleen op straat laten spelen ik denk dat daar vaak de veroordeling vandaan komt
Tja, als je thuis bent is het logisch dat je je kind wel mist op een gegeven moment, want daar hoort je kind ook te zijn. Maar op mijn werk mis ik mijn kinderen niet. (Missen als in 'opmerken dat ze er niet zijn.) Wat valt er te missen? Dat is niet een plek waar ze op dat moment horen te zijn. En zelfs al zou ik het willen, ik zou niet weten hoe ik vanaf mijn werk moet kijken naar mijn kinderen die ergens anders zijn. Overigens 'mis' ik mijn kinderen ook niet op die andere manier als ik aan het werk ben. Ik ben dan met mijn aandacht volledig bij mijn werk en ik weet dat zij het prima hebben bij mijn man, hun opvang of school. Ik mis ze alleen als er iets bijzonders is (bijv. ziek). Ik kan me best voorstellen dat zoiets gebeurd. Niet dat het mij ooit is overkomen. Maar ik ben inderdaad ook gewoon een mens die fouten maakt. Onze kinderen zijn nooit van de commode gerold. Dat is ee situatie waarin ik bewust met m'n kind bezig ben en niet bin wegloop. Maar ik ben ooit wel vergeten het traphekje dicht te doen... m'n kleine buikschuiver lag zo beneden. Ik ben afschuwelijk geschrokken toen. En de de jongste ben ik meer dan eens kwijt geweest. Dat is zo'n watervlugge! Van de oudste was ik gewend dat hij braaf bij mij bleef staan. Maar de jongste... En ook al weet je dat op een gegeven moment en let je dubbel goed op: één kort momemt van afleiding en hij was weer weg. Andere domme fout: mezelf buitengesloten terwijl er een kind binnen lag te slapen. Daar moest uiteindelijk de brandweer aan te pas komen. (Dat is er zo één waar ik achteraf wel om kan lachen, maar op dat moment zelf... man man man. Ik kon wel janken!) Alleen zoals TS zo mooi zegt: mijn fouten waren niet nieuwswaardig. En dus hoort vrijwel niemand erover. Mensen in de omgeving reageren begripvol: dit soort dingen overkomt iedere ouder. Maar als één van deze incidenten anders was afgelopen en wèl nieuwswaardig was geworden, dan had ik waarschijnlijk van de reaguurders hele andere termen naar mijn hoofd gekregen. Wat zegt meer over menselijkheid: fouten maken of geen medeleven kunnen tonen?
Natuurlijk hou ik zielsveel van mijn kinderen en hou ik ook van de hond, maar goed, als ik in de veronderstelling ben dat ze op de opvang zitten en daar iemand voor ze zorgt, denk ik er nog amper aan, dan ben ik vooral bezig met mijn werk. Met school net zo. Ook daar kunnen ze weglopen, van het klimrek vallen, weet ik wat, ik neem aan dat ik het wel hoor van school.
Interessant onderwerp dit, ik vraag me namelijk ook altijd af waarom er zo hard naar andere ouders toe wordt gereageerd vooral inderdaad net als het al zo slecht gaat. Ik denk zeker niet dat dit mij niet zou kunnen gebeuren. Ik informeer als ik op mijn werk ben eigenlijk nooit hoe het met mijn kindje gaat. Hij is dan veilig op het kinderdagverblijf. Ik heb hem wel eens ziek thuis gelaten (natuurlijk met een oppas) en de hele ochtend en middag gewerkt. Flink doorgewerkt en nauwelijks tijd voor een pauze. Om 15 uur dacht ik toen oeps, ik heb nog niet 1 keer geïnformeerd hoe het met mijn mannetje gaat. Natuurlijk had die oppas het nummer van mijn werk. Ik heb die dag dus inderdaad niet 1 keer echt aan mijn kindje gedacht. Dus ik kan mij wel voorstellen dat deze vader niet aan zijn kind heeft gedacht toen hij aan het werk was. In het zwembad kijk ik ook weleens de andere kant op. Als er bijvoorbeeld een ander kindje voor mijn voeten valt en ik dat even help opstaan. Of als een andere moeder mij aanspreekt. Ik hoop dat mij zoiets NOOIT zal overkomen.
Ik heb een flinke discussies hieover gelezen op Linda. Het ging er heftig aan toe. En toch; social media is er niet zodat iedereen het met elkaar een kan zijn en een kritische toon mag er best zijn, al mag het afentoe wel een toontje minder. (En hier mogen de verschillende nieuwssites best een aandeel in nemen) Ik vind het niet virtueel de grond inboren, alleen staat het nu op internet terwijl eerder de woorden face to face werden uitgewisseld. Dit lijken mensen overigens afentoe wel te vergeten, aangezien het wel door de persoon in kwestie gelezen kan worden. Ik heb dit verhaal ook gelezen en ja, ik heb er ook een mening over. Het is voor veel ouders gewoon niet voor te stellen en ik denk ik dit geval dat veel ouders oprecht kunnen zeggen "dit overkomt mij nooit". En waarom er verder niet zo heftig over geoordeeld wordt; het loopt meestal niet dodelijk af. Dus wat ik probeer te zeggen is, ik snap je verhaal ik ben het er alleen niet helemaal mee eens.
Dat laatste inderdaad! Ik ben ook voorzichtig met dit soort uitspraken. Ik had voor ik kinderen had wel andere ideeen. Over huilen in een vliegtuig bijv. Maar ja, wist ik veel Sinds ik kinderen heb ben ik juist milder geworden in mijn oordelen. Het eerste wat ik dacht toen ik het hoorde was, oh wat erg voor hem, hoe kan hij zich dit ooit vergeven? Wat een hel moet ie doorgaan. En ja, ik heb ook fouten gemaakt. Zelfs tijdens het schrijven van deze post, mijn jongste kreeg zojuist een ijzeren schepje van haar broer te pakken. Was kennelijk niet goed opgeruimd. Gelukkig geen tenen eraf zullen we maar zeggen. Maar ik ben dus echt de laatste die zegt: dit overkomt mij nooit.
@Warboel Ik ben het volledig met je eens, niet alleen op internet, maar ook in het gewone leven (ver)oordelen mensen elkaar vaak veels te vlug. Natuurlijk ben ook ik niet roomser dan de Paus, en denk ik ook wel vaker het mijne over bepaalde zaken, maar een mening hebben (vaak op onvolledige informatie) en een mening verkondigen is nog altijd iets anders.
In zo een situatie zou ik dus de jongete zo een rescue armband of tuigje omdoen als deze binnen 1 seconde ervandoor kan gaan en roep ik ook dit zal mij dus niet snel gebeuren.
En wat doet dat met de relatie? Als ik als buitenstaander zo'n verhaal lees, denk ik inderdaad: "Wat verschrikkelijk dat het die man overkomt." En "Fouten maken we allemaal, en wat vreselijk dat deze fout zo'n gruwelijke consequentie heeft." Maar als ik me voorstel dat het onszelf zou gebeuren, weet ik eerlijk gezegd niet of ik er dan nog zo tegenaan zou kijken: als mijn vriend een van onze kinderen zou zijn vergeten, met dodelijke afloop... Ik denk dat zijn fout dan altijd op één of andere manier tussen ons in blijft staan.
En off-topic: dat de eerste dag van het jaar (1 januari) tevens de warmste is, vind ik wel bijzonder in dit verhaal.
Ja zover denk ik niet door, durf ik niet te denken eigenlijk...ik weet oprecht niet wat ik daar op korte en zeker op lange termijn van denk.
Mooi geschreven Warboel! In het dagelijks leven en daarmee niet alleen als moeder maar ook als collega, vriendin etc.. vallen dit soort zaken me enorm op. Vooral op mijn werk zijn de mensen vreselijk negatief en schuiven makkelijk alles af op de ander, maar wat is je eigen aandeel hierin. Het is natuurlijk heel gemakkelijk om maar het vingertje te wijzen en te kijken wat de ander niet goed doet i.p.v in de spiegel te kijken en je eigen gedrag te reflecteren.
Mooi geschreven! Ik ben vooral dankbaar dat dit mij nog nooit overkomen is, en hopelijk nooit zal overkomen!
Mensen zouden elkaar moeten helpen in plaats van te veroordelen. Walgelijk gewoon Hoe men deze mensen die verscheurd zijn van verdriet nog ff een flinke trap na kunnen geven. Ze weten heus wel wat ze fout hebben gedaan. En hoe erg is het dat dit ook nog in het nieuws komt. Daar hebben ze onze veroordeling niet bij nodig.
Ik geloof meteen dat ouders kunnen vergeten een kind ergens af te zetten, waardoor het de hele dag in de auto blijft, met met heet weer mogelijk fatale gevolgen. Mijn vriend is ooit iets vergelijkbaars overkomen. Hij zou een vriendin afzetten op het station en daarna door rijden. Hij was al halverwege de rit naar het werk toen zij hem vroeg wanneer ze nou op het station afgezet zou worden. Als het een stille baby op de achterbank was geweest, was hij waarschijnlijk zo doorgereden.