Hoi allemaal, hier ook een alleenstaande moeder met een zoontje van 4 in een iets andere situatie.. De vader van mijn zoontje en ik zijn nu 3 jaar uit elkaar, omdat het al langer niet lekker meer liep en hij er uiteindelijk een ander aan over hield was ik behoorlijk snel over hem heen(en nog steeds hoor ). Daarna heb ik via internet een nieuwe man leren kennen waar ik tot een paar weken geleden een lat relatie mee heb gehad, we wonen 125 km van elkaar weg. Hij is vader van 2 kinderen die ook fulltime bij hem wonen en ze hebben alle 3 een behoorlijke rugzak naar mijn inzien. Ik reed er meestal 3 tot 5 weekenden achter elkaar heen en dan kwamen hun weer een weekend naar ons. Hij begon mij steeds meer te claimen tot dit uit de hand liep en hij boos werd toen ik een keer een weekend niet kwam omdat ik met mijn ouders en zoontje op stap was.(Dit is maar de korte versie van het verhaal) Nu ben ik dus weer alleen en vind het wel even goed zo en zie wel wat het leven me nog op het pad brengt want mijn grootste liefde die heb ik toch al in mijn leven!
Dat klinkt niet erg in verhouding. Hoop dat je nu wel de liefde van je leven tegen het lijf loopt als je er klaar voor bent
Ik ben nu bijna een jaar vrijgezel en had mijzelf ook voorgenomen dat nog zeker 2 jaar te blijven. En dat vond ik ook echt prima want ik heb t heerlijk samen met m'n zoontje. Plus dat m'n ex bij mij een hoop kapot heeft gemaakt en ik zag het daardoor ook gewoon niet meer zo gebeuren met mannen. Vond het wel lekker rustig en relax zo met z'n tweetjes. In t afgelopen jaar aandacht zat gehad maar ik hield elke man minimaal op armlengte afstand. De aandacht was leuk maar t moest allemaal niet te serieus worden of te dichtbij komen. En toen gebeurde het. Totaal onverwachts kreeg ik contact met iemand die ik 14 jaar geleden woest aantrekkelijk vond. En dat bleek wederzijds, hij is mij in al die jaren nooit vergeten En sindsdien gaat alles helemaal vanzelf. De eerste 2 weken waren onwennig maar na het uitspreken van mijn onzekerheden (en waarvan ik dacht dan vertrekt hij wel, dat deed hij dus niet ) gaat alles helemaal vanzelf. Alles waar ik 'bang' voor was, alles waarvan ik had voorgenomen het nooit meer te willen (bijv samenwonen), dat bestaat allemaal niet meer. Niet dat ik nu gelijk ga samenwonen maar ik had bedacht dat nooit meer te willen en nu met hem zou ik dat best zien gebeuren in de toekomst. Ik was er voor m'n gevoel helemaal nog niet klaar voor, was ook helemaal niet op zoek. En dan toch onverwachts iemand tegen het lijf lopen waarbij alles zo relax en fijn loopt.. echt heel blij mee!