De geboorte van Demelza

Na vele valse starts hadden de vk en ik besloten om donderdag 12 juli op vrijdag 13 juli een nachtje in het ziekenhuis te slapen. Ik zou een slaapmiddel/pijnstilling krijgen. Redelijk geslapen maar midden in de nacht begonnen weer die voorweeën.

Vrijdagmorgen naar huis en rond een uur of 10 kreeg ik weer voorweeën. Rond 12 uur was de regelmaat ver te zoeken maar ging het over van voorweeën naar echte weeën, dat was overduidelijk. Zo rond half 9 hebben we de vk gebeld omdat we wilden weten hoe het ervoor stond.
En er werden inderdaad echte weeën geconstateerd. Alleen... het had weer erg weinig gedaan. Afgesproken dat we de nacht lekker door zouden rommelen en ze zaterdagmorgen langs zou komen tenzij wij vonden dat het eerder nodig was.

Nadat ze het inwendig onderzoek had gedaan gingen de remmen in mijn lichaam los. Opvangen ging steeds moeilijker. Ik ging in bad, onder de douche, heb uren bij de wc doorgebracht en rond 3 uur trok ik het niet meer. Ze MOEST van mij komen. En ja... het was geen valse start, het had nu wel wat gedaan. Maar nog steeds.... minimaal.
De vermoeidheid begon bij mij weer de kop op te spelen. Het was duidelijk zichtbaar. Dus er werd besloten dat ik naar het ziekenhuis zou gaan, ik zou een spuit pethidine krijgen, daar 3 uur de weeën opvangen en dan eventueel weer naar huis om thuis te bevallen of in het ziekenhuis met mijn eigen vk.

Rond 5 uur waren we in het ziekenhuis. Even aan de ctg, toen de spuit. Er werd een bed voor Jerry neergezet en we gingen heerlijk doezelen tussen de weeën door.

Rond 8 uur kreeg ik persdrang. Dat kon niet zeiden ze. De gyn kwam kijken en weer een inwendig onderzoek. JEEEEE, 9 cm ontsluiting en nog wel een randje. De vliezen braken en ik moest het gaan wegpuffen. Ik mocht NIET persen. Mijn eigen vk werd gebeld.

En toen zij er was kreeg ik weer een inwendig onderzoek. En... raar maar waar... doordat ik stiekem had mee zitten persen had ik de rand dikker gemaakt. Deze vult zich dan met vocht. Gevolg... nog maar 7 cm. ontsluiting.

Ik kon niet meer, ik heb alles kapot gescholden daar. Ik was vreselijk chagarijnig en zat er doorheen. Dus... ik kreeg een ruggeprik en wee opwekkers.
Vanaf 10 uur heb ik geen wee meer gevoeld, heerlijk. Rond kwart voor 2 kwam de gyn langs om te kijken en.... ik zat nog steeds op 7 cm. Die rand bleef dik.

Dus de knoop werd doorgehakt, het werd een keizersnede.

Tegenvaller, maar ja... als het maar voorbij zou zijn. Op de OK was het erg gezellig, we werden zo lief geholpen.

Om 14.58 was ze er.... na zo'n 26 uur met weeën en toch een keizersnede.
Guilietta Demelza was geboren. Haar roepnaam is Demelza.
Apgar scores: 9 en 10 (dacht eerst 10/10, maar zag nu op de papieren dat het eerst een 9 was).

Ze was 3130 gram, 48 cm.

Het gaat geweldig met ons, we genieten volop!
Ik heb de mooiste meid van de wereld...

 

Weet je... ik vind dat heftige wel meevallen. Stom he? Komt natuurlijk ook omdat ze in het ziekenhuis vreselijk lief voor me waren (ondanks al mijn vreselijke scheldpartijen).
De pijnstillende injectie en daarna de ruggeprik hebben het gewoon dragelijk gemaakt. Zonder dat dan was het misschien heftig geweest, nu was het 'gewoon' de bevalling die nodig was voor de geboorte van mijn meisje...

 

En nog even een foto van mijn kanjer!
Dit was alle 'ellende' waard!

 

Je hoort inderdaad veel trauma verhalen. Maar zo heb ik het echt niet ervaren. Komt denk ik ook door de omgang van het ziekenhuispersoneel. Het was niet overdreven druk op dat moment. Dus alles werd goed uitgelegd. Er werd echt de tijd voor genomen. En dan weet je dat er geen alternatieven zijn.

En bedankt voor je lieve woorden dat ze prachtig is. Tuurlijk vind ik dat zelf ook, maar ik ben misschien wat bevooroordeeld