Ik had dit ook wel, ondanks dat ik tig van redenen had waarom ik ook zeker wist niet nog een kind te willen en tijdens zware zwangerschap telkens dacht: blij dat ik dit voor het laatst doe! Het kwam er bij mij uiteindelijk op neer dat het een afsluiting van een levensfase is en dat daar het gevoel vandaan kwam. De optie van zwanger raken/kinderen krijgen is je hele leven open geweest: Ooit ga ik kinderen krijgen. Met deze man wil ik kinderen krijgen. Ja, we gaan voor ons eerste kindje! Ja, we gaan voor ons tweede kindje! Zullen we? Ja, we gaan voor ons derde kindje! En dan letterlijk van ene op andere dag: ik ga nooit meer een kind krijgen... ik ga nooit meer naar een verloskundige. Nooit meer een baby. Nooit meer een peuter. Nooit meer... Dat was toch wel erg definitief, hoe zeker ik ook van mijn zaak was. Was ook raar om babyspullen weg te doen (nooit meer nodig). Maar hoe ouder jongste wordt, hoe verder ik verwijderd raak van die zwangerschap/baby fase, hoe meer ik het ook echt niet meer mis . Je groeit met je kinderen mee en er komen weer nieuwe uitdagingen op je pad. (al lijkt het me ook wel weer vreemd als je in overgang komt en het ook echt fysiek niet meer mogelijk zou zijn )
Om te beginnen, ik wilde altijd graag vier kinderen. Maar manlief is heel stellig, drie is genoeg. Dus de vierde komt er echt niet. Toen ik bezig was met de bevalling van de derde dacht ik zelfs ‘wat heerlijk als ik dit nooit meer hoef te doen’. Maar toch... nu wordt de jongste bijna 1, ze gaat al kruipen en ging vandaag zelfs staan... ik heb echt het idee dat ik ineens geen baby meer heb. En hoewel ik enorm gelukkig ben met het feit dat ze zich (alledrie!) goed ontwikkelen, is het toch heel confronterend. Die vierde gaat er echt niet komen. Ze worden steeds groter. De babyspullen kunnen langzaam maar zeker de deur uit... Het gaat met ups en downs. De ene dag heb ik er oprecht vrede mee dat de babyperiode voorbij is en ben ik blij dat ze steeds meer zelf kunnen. De andere dag (nu!) vind ik het gewoon enorm jammer dat dit nooit meer terugkomt. Word er soms best een beetje emotioneel van.
Hier niet. Ten minste, mijn gezin is altijd compleet geweest, ook met 1,2 of 3 kinderen, maar voor mijn gevoel is er altijd nog een kindje welkom. Maar dat verschilt per vrouw denk ik.
Hoewel ik blij ben als ik niet meer zwanger ben, alle kwalen hopelijk weg zijn, ik m’n figuur weer terugheb, ik alles weer mag eten èn m’n keizersnede goed is gegaan plus herstel, zal ik wel moeten slikken denk ik. Ik zei gister tegen m’n man: ik moet er wel de hele tijd aan denken dat dit m’n laatste keer is. Laatste keer een bolle buik die je niet in hoeft te houden , laatste keer advies vragen aan anderen over je zwangerschap, laatste keer m’n baby rustig laten worden met m’n buik tegen mijn man zijn rug, laatste keer m’n buik helemaal heen en weer zien schudden, enz. Maar toch, als ik goed nadenk; niet zwanger zijn heeft voor mij véél meer voordelen en er komen nu ook hele leuke fases aan. En ik ben echt klaar. Met twee eigen kinderen èn nog twee stiefkinderen erbij loopt er hier genoeg kind rond straks
Ik ben een ruime week gelden bevallen van nr4. Tegen het einde van de zwangerschap was ik echt heel erg klaar met zwanger zijn. De bevalling was prachtig. En nu zit ik elke avond op de bank te knuffelen met mijn new born en jeetje wat ben ik verdrietig. Nooit meer mijn bolle buik. Nooit meer een week kraamzorg. Wat heb ik intens genoten deze kraamweek. Nooit meer zo'n klein prulleke dat op mijn borst ligt te slapen..... Pfft rationeel weer ik dat dit de laatste is. Maar emotioneel kost het mij heel veel traantjes om afscheid te nemen van deze enorm bijzondere levensfase. Het moeder worden zwanger zijn is iets waar ik vanaf mijn 12e naar uit keek. Ong 7 jaar lang draaide en groot deel van mijn leven rondom zwanger worden en babies voeden. En nu ga ik die periode afsluiten. Bah.... en mijn hormonen helpen natuurlijk niet mee haha Ik zit nu lekker in het donker met mij prulleke op mij borst. Straks geen nachtvoedingen meer. Dus nu maar genieten van de intimiteit samen in het donker
Ik herken het wel Twee weken geleden ben ik bevallen met 33 weken en was er nog helemaal niet klaar voor, we waren net begonnen aan onze vakantie en daar begonnen de weeën. Wetende dat dit de laatste zwangerschap was, ik geen zwangerschapsverlof gehad heb, mijn kraamtijd in ‘t ziekenhuis was.. en ik nu nog steeds de benen onder m’n kont vandaan loop om er zoveel mogelijk te zijn voor de kleine in het ziekenhuis en thuis voor m’n gezin.. nee dit is echt niet hoe ik me het voorgesteld had
Hier hetzelfde verhaal, mijn zoontje is van jan ‘14. Na hem 2x een missed arbortion gehad en besloten dat het genoeg was ivm mijn leeftijd en persoonlijke omstandigheden. Het opgroeien gaat nu veel te hard!
Hier nog een tweestrijd, wel of geen tweede. Aan de ene kant vinden we t wel mooi zo aangezien de zwangerschap en bevalling absoluut geen pretje waren en deze meid echt een handenbindertje is, aan de andere kant is een tweede (met risico op tweeling) best welkom. Hart en hoofd zeggen wat anders bij ons beiden. Maar of het ook lukt is uberhaupt een vraagteken. Met mijn 35e sluit in elk geval het hoofdstuk. En deze kleine meid is al een wonder die niet meer was verwacht. Dus hier is t de vraag, was dit de laatste keer of komt er allicht nog een keer?