Hallo, ik wil jullie advies vragen Mijn buurvrouw heeft met 36 weken te horen gekregen dat haar zoontje in haar buik was overleden. Ik hoorde het van een andere buurvrouw want ze wil- begrijpelijk- nu even met niemand praten. Een paar dagen geleden was ik nog met haar vriend aan het praten over de zwangerschap en dat het zo goed ging Zelf heb ik een dochtertje van 4 maanden, we wonen in een wijk met heel veel jonge gezinnen waar bijna elke maand wel een baby wordt geboren. Ik vind het zo vreselijk voor ze. Eerst kon ik het niet geloven, maar van de week stond er ineens een lijkwagen voor de deur en kwam er een klein wit kistje uit. Mijn hart brak... Het was dus echt waar. Nu weet ik niet wat ik moet zeggen of doen. Ik moet er heel veel aan denken. Ik heb een kaart gekocht, maar het voelt allemaal zo stom, ze zitten natuurlijk totaal niet te wachten op kaartjes. En wat als ik ze weer tegen kom? Wat zeg je dan? Het is zo oneerlijk en krom, ik loop met m'n gezonde dochtertje met de wandelwagen buiten en zij hebben een kistje in huis en al dat verdriet. Het is een ware nachtmerrie voor elke ouder. Ik kan niet beginnen voor te stellen wat ze nu doormaken. Maar ik wil ook niet onverschillig lijken door ze uit de weg te gaan ofzo. Wat zouden jullie doen? Is een kaartje met wat persoonlijke woorden welkom en zoja, wanneer stuur je die dan op?
Hé Mirella! Wat verschrikkelijk voor jullie buren zeg! Krijg kippenvel over mijn hele lijf! Persoonlijk denk ik dat je moet doen wat je gevoel je ingeeft. Misschien hebben ze momenteel helemaal geen behoefte aan contact, maar met een kaartje laat je in ieder geval weten dat je aan ze denkt en dat is volgens mij nooit verkeerd! Heel veel sterkte! Chris
Meestal hoor je bij dit soort verschikkelijke dingen dat negeren helemaal fout is. Ook al hebben ze weinig aan een kaartje of een vriendelijk woordje nu.... Men wil er vaak niet over beginnen omdat ze bang zijn de ander er weer mee te confronteren, maar dat is vaak niet juist. Uit ervaring weet dat het beter is om er soms wel over te beginnen. Heel moeilijk allemaal. Hopelijk kan je er wat mee. Het is wel lief dat je er zo over nadenkt en misschien kan je dat (later) ook tegen haar zeggen.
Ik zou idd een kaartje sturen. Negeren lijkt mij vreselijk voor beide kanten trouwens.. Wat vreselijk zeg! T maakt niet zoveel uit wat je doet. Als je maar laat zien dat je aan ze denkt/meeleeft..
Ik zou denk ik ook een kaartje sturen, met wat begrijpende woorden en dat als ze er behoefte aan is, er altijd een bakkie troost klaar staat, met een luisterend oor. Vaak lees je dat mensen vooral na een tijdje behoefte hebben om erover te praten maar dat de mensen hen dan uit de weg gaan.
Hoi Mirella, Ik vind ook dat je dat kaartje gewon moet sturen. Het is heel attent om dat te doen. Natuurlijk kun je hun verdriet er niet mee wegnemen, maar je laat wel zien dat je met hen meeleeft. Ik heb zelf in april voor de tweede keer een miskraam gehad en toen waren er ook best veel mensen die wisten dat dat gebeurd was, maar er niets over zeiden tegen mij. Dat deed pijn, want ik wilde mijn verdriet delen. Begrijp me niet verkeerd, want ik snap echt wel dat een kindje dat bij 36 weken overlijdt vele malen erger is, maar ik wil maar aangeven dat het gewoon fijn is als mensen duidelijk maken dat ze aan je denken en er voor je zijn. Sterkte voor je buren en maak er maar een mooie, warme kaart van. Bij het miskraam-forum heeft iemand een topic geopend onder de naam 'gedichtje'. Daar staat een werkelijk prachtig gedicht dat de lading precies dekt. In mijn ogen, dan. Groetjes, Renée
ja ik zou ook n kaartje sturen.. vaak vinden mensen het fijn dat ze voelen dat iedereen meeleeft.. tis iets kleins maar doet wel veel. sterkte
Helaas heb ik toevallig vandaag een kaartje geschreven aan een oud klasgenoot van mij. Zij en haar man hebben vorige week ook een doodgeboren kindje gekregen, een meisje... Ik vind het zó erg voor ze. Het enige wat ik kan doen is ze steunen in hun verdriet door een kaartje te sturen met wat mooie woorden. Ik zou gewoon het kaartje dat je hebt schrijven en in de bus doen. Ik weet zeker dat ze dat fijn vinden ook al hebben ze het erg moeilijk nu.
Zeker een kaartje sturen meis...wij hebben zo ontzettend veel steun gehad aan alle kaartjes met lieve woorden en teksten....verder niet negeren, niet proberen jou geluk weg te stoppen, de confrontatie zal moeilijk zijn en nog even blijven, maar als ze merken dat jullie niet weten hoe ermee om te gaan en je eigen geluk wil verstoppen voor hun zal dat alleem maar meer pijn doen....dat heeft bij ons ook echt het meest pijn gedaan aan gedrag van mensen, mensen die als ze je zien snel omdraaien en doen of ze je niet gezien hebben....starende blikken, maar geen woord durven zeggen en zodra je met je rug ernaartoe staat hoor je gefluister...dat is echt zo vreselijk...doe gewoon normaal...toon je medeleven en bied eventueel hulp/steun aan...als ze ergens niet van gediend zijn zul je dat vanzelf wel horen....juist na de begrafenis/crematie zullen ze steun nodig hebben, als je al eens op de koffie ging, probeer dat dan nu ook te doen, ze zullen de afleiding misschien goed kunnen gebruiken, zo niet dan merk je dat vanzelf, maar hebben zij niet het gevoel genegeerd te worden... heel veel sterkte voor je buurtjes...hoop dat ze de kracht hebben hier doorheen te komen.... liefs Pjetje
@Pjetje: Dat is erg duidelijk opgeschreven van je. Bij mij voelde het precies zo. Ik heb zo vreselijk veel kaartjes gehad. Die heb ik toen op de koelkast en op een lijn gehangen. Zo kon ik er elke dag een paar lezen en het deed me erg goed om te weten dat er mensen met je meeleven, ook al stond er soms alleen maar een naam op het kaartje.
Ik kan me alleen aansluiten bij het bovenstaande. Toen Sterre overleed (met 24 weken, trisomie 18 ) hebben wij veel steun gehad aan die kaartjes. Als je zelf zulke kaartjes hebt ontvangen, dan weet je pas echt hoe waardevol ze zijn. Wij hebben ze maandenlang op de kast laten staan. Mijn partner las er vaak 's ochtends 1 of 2. Later heb ik ze allemaal ingeplakt in een mooi album. Wat je niet moet doen is negeren. Niet met de kinderwagen een straatje om. Bij mijn vriend op zijn werk was een vrouw, die een maand na mij zwanger werd. Zij praattten er samen wel eens over toen ik zwanger was. Nadat Sterre is doodgegaan, is die vrouw hem gaan ontwijken. Ik snap wel dat ze niet durfde of niet wist wat ze moest zeggen, maar dit vond mijn vriend echt heel naar. En gewoon vragen wat ze wel of niet wil. Onze tuinman die de tuin aan het aanleggen was rond de tijd dat Sterre was doodgedaan, is goede vrienden met mijn buren. Hij had toen ook net een kindje gekregen en mailde: "ik kom jullie tuin afmaken en oh ja mijn vrouw en kind komen mee om met jullie buren thee te drinken." Ik heb toen gemaild: OK, maar ik wil jullie kind nu niet zien, laat je vrouw en kind dan ook bij de buren. Ik wilde ze niet opeens in onze tuin zien. Later heb ik dat kindje overigens wel gezien, toen wilde ik het wel graag. Dit verandert dus ook in de tijd. Je kunt dus altijd vragen of ze het pijnlijk vindt om jou met je kindje te zien. En bedenk als jij met de kinderwagen loopt het volgende. Het kan pijnlijk zijn, maar veel dingen zijn pijnlijk. Als ik bij de Hema ben en ik zie de babykleertjes hangen, dan doet dat soms ook een beetje pijn. Als ik langs het gezondheidscentrum kom, waar mijn VK spreekuur had. Zwangere vrouwen, baby's in kinderwagens, je kunt dat soort dingen niet vermijden. Je moet er ooit doorheen. (Natuurlijk moet je je kind niet meenemen, als ze aangeeft dat ze dat liever nog niet heeft, en ook niet bij een echt rouwbezoek)
ik heb zoiets met een kennis van mij meegemaakt,.. ik wist eerst ook niet wat ik doen moest, maar heb toen een klein knus boeketje bloemen gemaakt, en heb er een kaartje aangedaan , waarop ik gezet heb: ik heb er geen woorden voor, weet niet wat ik moet doen, maar weet dat ik met je meeleef, mocht je me nodig hebben of kan ik iets voor je betekenen, laat het mij dan aub weten heel veel sterkte met jullie verlies,.. houdt je sterk dit is bij haar heel goed aangekomen, en toen ik haar laters zag, was het voor haar ook wat makkelijker om mij aan te spreken, en voor mij makkelijker om er op te reageren,.. mijn zus heeft pas ook nog zo iets meegemaakt, een puber was verongelukt, en mijn zus ging de buurvrouw uit angst uit de weg, ik zei doe het niet, maar laat weten dat je met haar meeleeft en klaar staat indien nodig, mijn zus volgde het advies en was achteraf heel blij met de beslissing sterkte
Hoi, precies een week geleden hebben we ons zoontje Niels moeten wegbrengen omdat het een week daarvoor was gestorven in mijn buik. Op 6 juli ben ik bevallen. Het is dus voor mij heel vers en ik durf je wel te vertellen wat je moet doen. Je moet jezelf niet verstoppen! Medeleven op wat voor manier dan ook is ZO verschrikkelijk fijn. Niels is 28 weken oud geworden. Zijn kamer was klaar. Nu is het bijna vol behangen met kaarten. De woonkamer staat vol met bloemen en mijn mobiel puilt uit van de sms-jes. De wereld leeft mee en huilt mee. En dat wil ik ook. Ik wil als moeder dat de mensen met ons mee leven en dat de geboorte Niels niet genegeerd wordt omdat het zo verdrietig is. Mijn vriend en ik hebben het meeste verdriet, de mensen om ons heen hebben verdriet en bang voor confrontatie. Niet bang zijn, ik stap op de mensen af en wordt getroost door hun verdriet. Troost haar dus met jouw verdriet en niet minder belangrijk: hou vast wat je hebt en geniet ervan met hart en ziel. Mariëlla
mariella , heel veel sterkte met jullie grote verlies,... het zet mij wel enorm aan het denken , zo ver zwanger en dan nog een slechte afloop.......