Hi, Ik wil dit even van me afschrijven. Mijn dochter van 7 heeft de laatste tijd enorme last van driftbuien, uit het niets of om niets. Schreeuwen, gillen, brullen, slaan noem maar op... Ze geeft al lange tijd aan heel veel woede in zich te hebben en we lopen al bij een bureau hiervoor om uit te zoeken wat er aan de hand is. Ze is o.a erg introvert, hooggevoelig en extreem faalangstig. Vandaag moet ze naar de tandarts, maar ze wil niet dat haar broertje mee gaat. Maar daar heb ik geen oppas voor. Toen begon het; huilen, zeggen dat hij niet mee mag of ik nou oppas heb of niet. In de auto ging ze door tot ik om 08:27 zei dat het nu echt wel tijd om uit de auto te stappen en naar school te gaan. Ze weigerde en bleef dat doen. Uiteindelijk ben ik richting school gelopen en kwam ze huilend achter me aan, maar zodra ik stopte liep ze weer weg. Ik ben naar de juf gegaan om het door te geven (het was al ver over half 9) en zij wilde haar verder overnemen. Midden op het schoolplein schreeuwen, huilen, wegrennen, mij slaan en met haar hand langs haar nek (dat je iemand wil doodmaken). Uiteindelijk zijn we naar het kantoor van de directrice gegaan en is ze gekalmeerd en heeft de directrice haar uiteindelijk overgenomen. Ik kreeg net een telefoontje dat alles goed gaat. Ik heb gewoon zitten huilen in de auto. Ik trek die driftbuien niet meer en we doen onze stinkende best om haar te begeleiden en te helpen, maar zitten met handen in het haar... Ik ben zeker niet boos op haar, ze zit op zo een moment met zulke nare gevoelens die ze wil uiten. Alleen op dat moment moesten we toch echt naar school en haar broertje moet toch echt mee naar de tandarts. Die onmacht bij haar heeft voor dit gedrag gezorgd. Dat snap ik. Maar hóe deal je hiermee en in hoeverre ga je mee in de wensen van je kind? In dit geval dus een oppas zoeken zodat haar broertje niet mee kan. Als zij ergens geen zin in heeft zet ze haar hakken in het zand en dan is er geen land mee te bezeilen. Mijn moeder heeft aangeboden om op te passen, maar eigenlijk wil ik nu doorpakken. Vooral omdat ze dan ziet dat het helemaal niet erg is als haar broertje meegaat. Hij gaat altijd mee! Het is nooit een probleem. Wie heeft er wat tips? Enorm bedankt alvast!
Hier 2 die enorme driftbuien kunnen hebben dus ik snap je goed. Directe tips heb ik niet, vind het zelf ook heel lastig af en toe. Wel zou ik proberen uit te vinden in dit geval waarom ze het zo erg vindt dat haar broertje mee zou gaan. In 1e instantie denk ik ook dat ik broertje wel mee zou laten gaan, het kan nu eenmaal niet dat de situatie constant zo is zoals zij dat het liefste zou zien.
Ze kan me niet uitleggen waarom ze het niet wil. Ik overweeg ook om hem gewoon mee te nemen, omdat het simpelweg niet mogelijk is om alles te doen zoals zij het wil, hoe vervelend het ook is voor haar. Ik snap haar gevoel echt wel, de boosheid en frustratie ook. Maar toch zal ze moeten leren om hiermee om te gaan. Ze kan 's ochtends gerust fluitend wakker worden, zich klaar maken voor school en om 8 uur een driftbui er tegenaan gooien omdat ze heeft besloten dat ze niet wil. Hoe ga jij er in de dagelijkse dingen mee om?
Wat heb je al aan begeleiding gezocht en gevonden. Want dit zijn zoals ik het lees niet de standaard driftbuien. Dat ze in het kantoor van de directrice moet kalmeren is wel heel heftig. Ik denk ook niet dat dit iets is wat je zomaar alleen oplost, ik denk dat hier wel meer hulp bij nodig is. Wat betreft het broertje, die zou ik gewoon meenemen. Wat er ook uiteindelijk achter de driftbuien kan zitten, broertje is er nu eenmaal en dat veranderd ook niet meer. Dus moet ze leren accepteren dat ze dit soort dingen niet allemaal naar haar hand kan zetten. Wat zegt school hierover?? Kan ze in de klas ook ineens "ontploffen"?? Wat adviseren die, heb je al eens een goed gesprek op school gehad?
Zoveel mogelijk proberen te voorkomen, maar soms lukt dat ook gewoon niet en dat is dan ook niet anders. Hoe vervelend ik het op dat moment ook vind, niet alles kan altijd op hun manier. Wij zitten er ook aan te denken om iemand in te schakelen omdat ik het gewoon ook niet altijd meer weet. Maar ik vind het echt heel moeilijk, ik weet dat het opgekropte spanning/onzekerheid is, maar soms kun je niet anders. Wat helpt is routine (en dat vind ik zelf weer vreselijk haha). Vooraf de dag bespreken, wat komt eraan, hoe gaat dat gebeuren. Maar ja, dan nog hoeft er soms maar dat te gebeuren of er volgt een bui en dan niks meer goed.
Deze driftbuien heeft ze sinds een paar maanden weer, maar eind vorige schooljaar had ze dit ook. Ze komen opzetten als het haar allemaal te veel wordt. Ik vond deze driftbui ook echt heel heftig, ik zag de paniek in haar ogen, maar ik kon er gewoon echt niks anders van maken dan dat ze naar school moest en haar broertje gewoon meegaat naar de tandarts. We hebben zojuist een basistraject afgesloten, maar er is geadviseerd om haar verder te laten onderzoeken omdat dat gewoon nog nodig is om meer te weten te komen. Ik word vrijdag teruggebeld door de huisarts om eea te bespreken. Ze heeft nooit ergens anders driftbuien en ze geeft dat ze vaak wel boosheid voelt, maar zich niet prettig genoeg voelt om dat ergens anders dan thuis te uiten. Vanmorgen was de allereerste keer dat ze zo in het openbaar tekeer ging. De juffen zien haar als een voorbeeldige leerling die soms wat lastig te ontrafelen is, maar dit gedrag zien ze zeker niet. Ze kropt blijkbaar zoveel op, voelt zich gestresst op school en dat komt er thuis allemaal uit. Ik moet toegeven dat ik écht even schrok dat ze te midden van anderen een tik had gegeven en een 'ik maak je dood' signaal (hand langs haar keel)... Gister heeft ze me voor het eerst uitgescholden voor dikzak en schreeuwde 'ik schop je tegen je bek als je zo doorgaat' Als ik dit zo type denk ik: zo ken ik mijn dochter niet. Ze was altijd heel lief, zoet en vrolijk. Ze heeft een enorm rechtvaardigheidsgevoel, ze is zachtaardig, nooit stout etc. Anderzijds denk ik: misschien is dat juist het probleem. Ze is altijd te lief geweest en nu is haar emmer vol..
Is er iets gebeurd waar je geen weet van hebt waardoor ze zo boos is? Dat kun je natuurlijk niet weten als je niks weet masr misschien kun je het linken aan een bepaalde dag of gebeurtenis waardoor het begonnen is. Sterkte.
Jeetje, wat heftig! Mijn oudste (8) heeft en had ook behoorlijke driftbuien maar nooit op deze manier. Ik zou me ook heel machteloos en verdrietig voelen. Hij projecteert zijn woede en frustratie vooral op ML en die kan het goed ombuigen met een stoeipartijtje en een grapje. Hij is gediagnosticeerd met ADHD en heeft geworsteld met een rouwverwerkingsstoornis, die vrij goed behandeld is. Met de medicatie voor zijn ADHD heeft hij zichzelf en de omgeving beter in de hand, meer overzicht, waardoor de driftbuien ook een stuk minder en minder heftig zijn.
Zo herkenbaar bij mij gaat het om miijn zoon en niet mijn dochter maar ook hier echt af en toe met mijn handen in het haar. Hij heeft een Ptss en een angststoornis ontwikkeld de afgelopen jaren. Overal een voorbeeldig kind en thuis komt alles eruit. Hij zit wel in therapie, maar die woedeaanvallen en momenteel ook echt 10x per dag maken mij echt gek. Van schoolritme, naar vakantieritme omschakelen is al teveel. Dus het is hier al de hele week een drama. Ik kan dus geen tips geven, je alleen sterkte wensen. En weet dat je dus niet alleen bent.
Waarom wil ze niet dat haar broertje mee gaat? Is ze bang voor de tandarts? Wil ze gewoon ff alleen met mama zijn? Mijn dochter heeft ook flinke driftbuien gehad van jongs af aan al en het laatste jaar gaat het beter. Ik merk bij haar dat de buien voornamelijk zijn als er iets staat te gebeuren bv vakantie, andere klas, andere juf.......Met veel duidelijkheid en vast ritme zijn we al een heel eind gekomen. Op school laat ze haar buien ook niet zien, ze doet het vooral tegen mij. Vanochtend had ze even een kleine bui omdat ze wou weten hoe warm het werd en of ze blote benen kon of een legging aan moest. Ik zei tegen haar dat ze het zelf mocht beslissen want erg koud zou het niet worden maar als ze het koud had moest ze een legging aan doen....die beslissing die ze dan zelf mag nemen maakte haar van streek want ze wou van mij een antwoord ja of nee en niet kies zelf maar. De ochtend verloopt normaal prima omdat een dag daarvoor de kleding klaar gelegd wordt en ook gelijk besloten wordt blote benen of niet. Maar mijn man was dit gisteravond vergeten.....,dus was ze van slag, kleding lag niet klaar. Vast ritme en duidelijkheid daar bereiken wij veel mee.
Ik denk dat verder onderzoeken een goed idee is. Zo kun je er achterkomen wat er precies met haar is. Het klinkt wel heftig.
Bedankt voor alle reacties. Even een update.. Vanmiddag heb ik haar opgehaald en heb ik mijn zoontje gewoon meegenomen. Volgens de juf was er de rest van de dag niks meer aan de hand en ze kwam vrolijk uit school. Op het schoolplein vroeg ze wel nog of ik een oppas had gevonden, maar ik heb daar pas in de auto op geantwoord. Ze wilde nog dat hij dan maar apart ging zitten, maar ook dat was ik niet van plan. Uiteindelijk ging het hartstikke goed! De tandartsassistente heeft mijn zoontje zelfs naast haar op de stoel gezet en ze vond het geen probleem meer. Uiteindelijk gaf ze toe dat het helemaal niet zo vervelend was dat hij erbij was en ze dit in het vervolg ook niet meer erg vindt. Missie geslaagd voor nu We hebben het er nog even kort over gehad, maar daarna was het ook klaar. Ik was verder ook zeker niet boos en voor haar was het ook goed zo. Dat de driftbuien nu zo heftig zijn is sinds een week of 2 'pas'. Het wordt haar nu even teveel allemaal. Volgende week vrijdag heb ik een gesprek met de ha over hoe nu verder.
Ik herken het gedeeltelijk, ook hooggevoelig en uit dit ook door middel van driftbuien, faalangst en erg onzeker over haar schoolprestaties (vermoedelijk leerstoornis, nog niet te diagnostiseren). Hier ook hulp ingeschakeld en ze start binnenkort met speltherapie en rt. Wat ons heeft geholpen is het boekje van Draakje Vurig, daardoor begrijpt ze beter dat ze een overprikkeling voelt aankomen en houdt ze haar grenzen dus ook beter in de gaten door op tijd haar rust te pakken.
Waarschijnlijk krijgt ze dus een overprikkeling op school en dat uit zich waar het veilig is (thuis). Is er een mogelijkheid om op school uit te zoeken wanneer ze dreigt vol te lopen, aangezien ze het niet zegt zulken er wel tekenen zijn. Misschien zou ze kunnen werken met een koptelefoon. Minder prikkels en ze zal toch ook moeten leren aangeven wanneer ze het moeilijk heeft. Al zou ze maar zeggen tegende jufik voel me niet fijn/boos. Dan kan de juf ook kijken of er iets is voorgevallen. Hopelijk kan de huusarts ook wat voor jullie betekenen
Hier ook herkenbaar. Afgelopen jaar met dochter van nu 9 een traject doorlopen. Zoals het nu staat lijkt het bij mijn dochter meer een ad(h)d probleem te zijn al heeft ze niet echt die diagnose, we noemen t een prikkelverwerkingsstoornis. (Ze kreeg ODD als diagnose door het gedrag dat ze liet zien, net zoals bij jouw dochter woendend uithalen naar alles en iedereen thuis (nooit op school)). Die diagnose is er nu na nader onderzoek vanaf gehaald. Onze dochter raakt op school overprikkeld door vanalles om haar heen. Dit heeft ze jaren lang kunnen bolwerken tot afgelopen jaar... ze heeft dus jaren op haar tenen gelopen en nu kwam alle ellende er dubbel uit. Ze krijgt nu medicatie waardoor het een stuk beter gaat. Medicatie voor adhd om rust te creeren in haar hoofd. We hadden ineens een ander kind, het lieve meisje zoals ze echt van binnen is. Haar hoofd raakte op school steeds voller gedurende de dag zeg maar, aan t eind zat het overvol met informatie en dan kwam ze thuis...... we hoefden maar een vraag te stellen of een zucht te laten bij wijze van spreken en dan stroomde haar hoofd over en kwam alles er schreeuwend en uiteindelijk slaand uit... Haar buien zijn niet over maar nu beter te begrijpen. Heft ze een uitstapje met school gehad dan zit er meer info in haar hoofd dan anders en stroomt het weer makkelijker over. Ik probeer niet eens meer met haar te praten als ze zo is. Ik probeer naderhand wel uit te leggen dat haar uitingen niet leuk zijn voor mij. Maar op t moment zelf kan ik of haar t beste even laten uittieren of haar vragen of ze bij me op schoot komt zitten. Vooral het laatste werkt erg goed. Eigenlijk is ze in en inverdrietig en moe en heeft ze alleen maar ene moeder nodig die haar troost.... Maar het is ontzettend vermoeiend en kost veel geduld.... Ook het faalangstige, hooggevoelige en hoog rechtvaardigheidsgevoel is hier heel herkenbaar. Daarnaast heeft ze t gevoel constant met haar broer en broertje te moeten concureren en voelt ze zich als enig meisje erg alleen.... Ik probeer zoveel mogelijk haar te troosten waar ik kan en daarnaast ook alles in het normale te trekken.... Veel sterkte ermee.... ohja dat blijven zitten in de auto is herkenbaar. T beste is hier om zonder omkijken door te lopen tot de bestemming. Bijv tot in de klas waar juf zit en meteen juf t te laten overnemen. Nog wel een kus geven maar de discussie uit de weg. En om eerlijk te zijn kies ik ook wel eens voor uitstel van de discussie door bijv op dat moment te zeggen dat ik nog niet weet of broertje wel/niet meegaat naar tandarts en dan later thuis of in de auto de vervelende boodschap te geven....
Dat klinkt heel herkenbaar allemaal. Ik moet zeggen dat ik ook best snel geïrriteerd raak, de laatste tijd. Zo'n driftbui begint met jammeren, zeuren, miepen etc. en het gaat in eerste instantie vaak om iets onnozels. Haar broertje houdt haar borstel/pop/weetikwat vast en daar wilde zij nét toevallig mee gaan spelen en dan komt het al. Lopen katten naar hem en het eindigt in gebrul, gehuil en geschreeuw. Of ze kan niet kiezen tussen een ijsje of een rookworstje van de HEMA, hup: driftbui op straat. Echt om moe van te worden, maar anderzijds probeer ik me wel altijd te bedenken dat dit gedrag het gevolg is van iets anders. Net kwam ze naar beneden, omdat ze niet kon slapen. Bleek dat ze steeds moest denken aan dat incident op school en dat ze het niet leuk vond dat ik zomaar weg liep. En ja hoor, schuldgevoel met een gewicht van een baksteen. Als ik op dat moment een beetje logisch had nagedacht had ik immers kunnen bedenken dat zo naar school lopen, bij haar helemaal een paniekreactie veroorzaakt, omdat zij met dat enorme rotgevoel zit maar toch naar binnen moet. Achteraf vind ik het ontzettend sneu dat ik haar zo in haar sop heb laten gaarkoken Maar het was 3 minuten voor half 9 en we moesten toch echt naar binnen, anders zou ze te laat komen en dan wil ze helemáál niet meer naar binnen (ze vindt het vreselijk om als laatste binnen te komen) Ze begon om 8:15 in de auto met jammeren en dreinen dat ze niet wilde dat broertje meeging, waarop ik aangaf geen oppas te hebben. Ik snapte ook gewoon niet waarom ze dat niet wilde, hij gaat nl altijd mee. Wel heb ik er gewoon begrip voor getoond, gezegd dat ik snap dat het vervelend is etc. maar dat ik niet kon zorgen voor een oppas. Ik heb het niet groter gemaakt dan het was. Dat jammer en dreinen ging over in huilen en vervolgens was het 3 voor half 9. Ik wist dat te laat komen helemaal verkeerd zou uitpakken, dus op dat moment heb ik gezegd dat ik ging lopen en toen kwam de paniek....en nu denk ik dus dat ik het anders aan had moeten pakken, door gewoon de tijd te nemen en het later aan de juf uit te leggen. Maar goed, ook van geleerd..
Hoe moeilijk het ook is, je moet je niet schuldig voelen.... Wij zijn ook maar mensen... Ik heb een enorm geduld maar ook mijn zwakke momenten en als dochter dan maar doorgaat en doorgaat ontplof ik soms ook... Bulder dan net zoals zij het ook kan.. Ik voel me dan ook schuldig, meestal als ik wegloop om af te koelen weet ik dat ik verkeerd zat en ga ik terug om "sorry" te zeggen... Ik leg nu ook altijd ui hoe zij het omgekeerd zou vinden als ik zo tegen haar zou doen. Ook om bij haar het besef te doen groeien dat haar gedrag niet leuk is voor een ander. Natuurlijk zit er iets achter maar dat is nog niet een vrijbrief om te schelden of te slaan. Het is zoeken naar een andere manier om haar frustratie of vervelende gevoel kwijt te raken. Ik heb een smoelenboek voor haar aangeschaft waarin ze kan schrijven wat haar bezighoud, dmv emoticons kunnen ze aangeven hoe ze zich voelen.... En een zorgenknuffel om haar zorgen op een papiertje in te doen.. Beide dingen liggen nu weer even te verstoffen maar zijn wel mooie manieren om een gesprekje aan te knopen.. En anders zou ik gewoon de situatie nog eens met haar bespreken. Eerlijk vertellen dat jij "bang" was te laat te komen en daarom zo hebt gehandelt. Maar dat jij je nu er ook ellendig onder voelt. En dan vragen aan haar hoe jullie dit samen anders kunnen doen... Ik weet het soms ook niet hoor. Mijn dochter is 9,5 en ik wil haar ookverantwoordelijk maken voor hoe we samen dingen gaan oplossen... Maar t blijft lastig soms