Zwanger en opeens helemaal niet blij meer

Discussie in 'Zwangerschap' gestart door Remi, 11 jul 2007.

Topicstatus:
Niet open voor verdere reacties.
  1. Remi

    Remi Nieuw lid

    11 jul 2007
    3
    0
    0
    Dag allemaal,

    ik heb de moed toch maar even opgepakt en ben aan dit bericht begonnen. Ik hoop niet dat ik iemand hiermee verdrietig maak, want ik ben me ervan bewust dat er meiden zijn die er een moord voor zouden doen om in mijn situatie te zitten.

    Na bijna een jaar klussen bleek ik onlangs zwanger. Ik zit nu in de tiende week. En hoewel de zwangerschap dus was gepland ben ik opeens helemaal niet blij meer. Ik voelde al aan dat het raak was en toen de test dat ook uitwees kon ik alleen maar huilen. Het had eigenlijk nog best even mogen duren.

    Ik dacht dat het de eerste schrik was en het blije gevoel vanzelf wel zou komen. Maar inmiddels kan ik nog steeds niet genieten van het idee. Ookal is mijn vriend trouwens dolblij.

    Wat het probleem is? Moeilijk te omschrijven, maar het heeft toch te maken met aanstaande veranderingen. Nu al moet ik mijn oude leventje vaarwel zeggen. Doorzakken is er niet meer bij, voor vier keer in de week sporten heb ik geen energie meer. En hoe gaat het straks met mijn vrije, spontane leventje? Als carrierejager maak ik soms lange dagen. Ongepland. Spontaan een uurtje overwerken kan straks niet meer en wat gebeurt er met de inhoud van mijn functie als ik een dag minder ga werken.

    Waar andere vrouwen het er dik voor over hebben, maak ik me zorgen over overgewicht, hangborsten, mijn seksleven na de bevalling, leuke schoenen, kleding die ik straks niet meer aankan.

    Ik moet steeds huilen.

    Ik kan me voorstellen dat mijn verhaal wat hard overkomt naar al diegenen die zo graag zwanger willen zijn, maar toch hoop ik op wat herkenning/steun. Overal lees ik verhalen van vrouwen die zwanger zijn terwijl hun man het maar niets vindt. Maar zijn er geen voorbeelden van een omgekeerde situatie?

    Ik hoop dat iemand reageert. En nogmaals sorry voor degenen die zich misschien beledigd voelen door (in hun ogen misschien) een zeurverhaal.
     
  2. samira14

    samira14 Lid

    23 mei 2006
    7
    0
    0
    een zeurverhaal is het zeker niet.
    dit zijn jouw gevoelens en die schrijf je op deze manier van je af.
    ik zelf herken me niet in jouw verhaal, maar ik zit tedenken zou het niet met de hormonen te maken hebben, dat je je nu zo voelt.
    want je geeft aan dat je eerst wel graag zwanger wilde worden.

    ik wens je veel sterkte
     
  3. prinses

    prinses VIP lid

    20 mei 2006
    18.334
    1
    36
    Daar dacht ik ook al aan.
    En ook horen de twijfels erbij. Alhoewel ik hartstikke blij ben, moet ik ook wennen aan het idee dat er straks veel gaat veranderen. Daar heb je nog een hele tijd voor, om aan te wennen.

    Goed praten over je gevoelens, wil wel eens helpen. En anders even contact opnemen met de huisarts.
     
  4. prinses

    prinses VIP lid

    20 mei 2006
    18.334
    1
    36
    Heb je al een echo gehad?

    Na de echo had ik namelijk zoiets van het is echt, en dit pakken ze me niet meer af!
     
  5. Kari

    Kari Fanatiek lid

    21 sep 2006
    1.363
    5
    38
    Hallo Remi,

    Ik snap het heel goed... Ik heb het aan het begin van mijn zwangerschap ook gehad. Ik wist net dat ik 1.5 week zwanger was, en voelde me opeens heel lusteloos, moe en totaal niet gelukkig. Terwijl ik zo graag zwanger wilde worden.. Ik wilde ook niet dat dat gevoel wat mij overkwam, 9 maanden lang zou duren.

    Maar, ik kan je gelukkig vertellen dat dit gevoel ongeveer een week of 10 is gebleven, opeens was ik de koning te rijk, en kon ik mijn geluk niet op! Wat een heerlijk gevoel was dat. En niks hangborsten, geen leuke kleding meer, baan... nou lekker belangrijk. En sex.... ik wil meer als voor mijn zwangerschap en ben morgen notabene 6 maanden. Ik heb nog nooit zo goed in mijn vel gezeten, zo wil ik mijn hele leven wel zwanger zijn. Ik kijk erg uit naar het moment dat ik mijn kleine meisje in mijn armen kan houden. Remi, ik weet bijna zeker dat het een hormonen-kwestie is. Er gebeurt de eerste weken namelijk nogal wat in je lijf. Laat het gewoon over je heen komen, het is ECHT tijdelijk!

    Veel succes,

    Kari
     
  6. Senna

    Senna Fanatiek lid

    8 dec 2005
    2.560
    0
    0
    Ik denk ook dat het met de hormonen te maken heeft.
    Wij zijn drie jaar bezig geweest, had het al naast mij neer gelegt en was toen ineens plots zwanger, moet huilen en lachen tegelijk.
    Zag ook ineens alles voorbij gaan wat straks niet meer zou kunnen, en aan de andere kant was ik zo blij dat mij dit nog spontaan overkwam.

    En nu heb ik een zoontje van net 1 jaar. Ben gelukkiger als ooit, en alles wat ik wil doen kan gewoon. Tuurlijk is het iets meer geregel, maar doorzakken kan nog steeds, en ik sport ook nog 4 keer per week. De eerste maanden dat de kleine er was hield ik dat ook niet vol, maar nu heb ik energie voor 10.
    Ik ben slanker dan voor de zwangerschap (ja je bent nu wel drukker ;) ) en mijn borsten zijn juist voller.

    En een baan.. nee als je je kindje in je armen sluit straks weet je dat dat niet meer het belangrijkste in het leven is.

    Het komt allemaal goed meid, en je gevoelens zijn absoluut niet raar! Je moet wennen aan het feit dat je mama wordt, en je hebt daar niet niets voor niets 9 maanden de tijd voor.
     
  7. mamalieske

    mamalieske Fanatiek lid

    14 sep 2006
    2.356
    0
    0
    Ik denk dat het goed is dat je je gevoelens hier hebt omschreven en of het de hormonen zijn of het besef van NU gaat strakjes alles anders worden... dat weet ik niet.

    Ik denk dat je gewoon even tijd nodig hebt om te kunnen wennen aan het idee, ja je leven zal anders worden, dat klopt maar dat is geen verassing alleen het komt nu dichterbij en het word "echter" nu je zwanger bent.
    Je leven verandert totaal met de komst van een kindje, en dat vind je eng... ik zou liegen als ik dat soms zelf ook niet vond, zeker in het begin van de zwangerschap maar met de tijd wen je aan het idee dat je straks je prioriteiten verlegt. en dat je straks eerst het kind zijn belangen voorop stelt.

    ik denk dat je gewoon rustig de tijd moet nemen om aan het idee te wennen, voel je niet schuldig hoor.... de een verwerkt veranderingen in hun leven gewoon anders als een ander.
     
  8. wannabe

    wannabe Fanatiek lid

    17 dec 2006
    1.493
    1
    0
    accountmanager
    Deventer
    Ten eerste : ik kan het me heel erg goed voorstellen. Een heel aantal van die zaken die jij noemt ken ik ook.
    Een paar kan ik er ontzenuwen ( ik heb al een dochter van 11)

    - carrierejagen : gaat prima met een kind, echt , goed je moet iemand hebben die het huishouden doet, en het is makkelijk als je vriend iets minder carriere gerricht is. Wellicht kun je een dag thuis werken ipv minder werken ( dat ga ik doen)
    - overgewicht, leuke kleren.. yep je moet er even wat voor doen maa rhet komt echt allemaal goed, zeker met jouw sportmentaliteit. Ik heb nog gesponsord gesport nadat ik een kind had gekregen, en zo zijn er genoeg meiden met kinderen die er weer helemaal super uitzien en top conditie hebben.

    - niet meer doorzakken ... tsja niet meer ongepland doorzakken. Goeie oppas zoeken en wellicht wat minder vaak, maar opstap gaat ook dan prima.

    - sporten.. gewoon doen. Tuurlijk eerste half jaar is het lastiger, misschien moet je 1x sporten wijzigen naar thuis sporten ( ik heb gewichten thuis liggen daarvoor), en die energie echt die komt terug.

    - Overwerken : kan best , iets lastiger als vriend ook moet overwerken, want dan kun je omstebeurt dus niet overwerken.

    Ik had ook een mooi verhaal kunnen houden over wat je er allemaal voor terugkrijgt, het cliche verhaal. En dat is ook zo...
    Maar dat maakt het gevoel dat jij hebt niet anders denk ik.

    Besef dat het gewoon kan, sporten, stappen, en er weer goed uitzien. Dat lijkt de eerste paar maanden met kind nooit goed te komen. Maar het komt wel goed .. echt.

    Je wordt creatief in het oplossen van dat soort dingen.
    Je hoeft geen uitgebluste huismuts te worden, dat is een keuze. Het leven houd neit op als je vader en moeder wordt, er komt alleen iets bij, je moet iets meer plannen, en je hebt iets minder tijd voor andere dingen.

    Daarbij , ook zwanger zijn is niet het leukste wat er is. Ik doe al maanden niets anders dan plannen maken als ik straks weer kan sporten :)

    Een kind hebben is super, echt geweldig. Toen ik alleenstaande mams was stond mijn dochter aan de kant bij mountainbike wedstrijden. Ze was 7/8, en genoot vollop met mij aan te moedigen.
    Toen ze drie was ging ze mee de bergen in, Ik sjouwde me te pletter,met haar zeker 15 km op mijn rug, maar we maakten echte dagtochten.
    Ja ik voelde me wel eens een muts, met de racefiets thuis op de rollerbank, terwijl dat buiten veel leuker is...

    Wees creatief, en je kan genieten van je kind, en genieten van dat wat je altijd al graag deed.

    Er zijn vrouwen die werken opeens minder belangrijk vinden, maar dat heb ik nooit gehad. Ben manager bij een heel groot ICT bedrijf , en vind carriëre maken erg belangrijk.
    Gaat prima met een kind ( meeste mannen met carrieres hebben ook kinderen :) )

    Of het je hormonen zijn, hmm kan , hoeft niet. We zijn niet allemaal rozewolk moeders hoor.

    Je leven staat op zijn kop zwanger en met kind, maar maak je niet teveel zorgen. Kind krijgt een plek in je leven, meer liefde dan je je ooit kan voorstellen, maar er blijft nog genoeg leven over voor jezelf.

    Tot zover mijn preek :)
     
    Asjemenou vindt dit leuk.
  9. MelanieM

    MelanieM Fanatiek lid

    9 dec 2006
    1.864
    0
    0
    Amsterdam
    Hoi Remi,
    ik herken mezelf niet in jouw verhaal, maar sommige dingen hoef je niet zo zwart wit te zien. Ik ben zelf (bijna) mama van 4 kinderen en ik doe alles waar ik zin in heb. Uiteraard met goede afspraken met mijn man en volgens mij is dat één van de geheimen om toch ook een 'eigen' leven te leiden.

    Ik sport twee keer in de week terwijl hij op de kids past, hij gaat 2 keer per week hardlopen, dan ben ik thuis. Ik ga elk jaar naar een rock-festival en regelmatig naar concerten. Dat spreek ik ruim vantevoren met hem af en uiteraard heeft hij ook zijn avondjes uit. Als ik ga stappen mag ik best uitslapen, alleen moet ik natuurlijk niet de hele dag met een giga-kater op bed liggen. Een dagje met wat minder uren slaap kan best en dan maar wat minder alcohol.

    Ik draag ook graag leuke strakke hippe kleren en doe er dan ook mijn best voor om er zo snel mogelijk weer in te passen (al wordt dat wel moeilijker na elke zwangerschap.. maar je komt er wel ;) )

    En je carriere.. ik heb met 3 kids mijn studie afgerond, dus waar een wil is....

    Tuurlijk is het een hoop geregel. Ik wil het ook niet mooier voordoen dan dat het is. Maar als je iets echt wilt, dan is het heel belangrijk om het uit te spreken en te kijken wat er te regelen valt.
    En het klinkt als een cliché.. maar als je kleine er eenmaal is.....

    Rest me nog te zeggen, dat je heel normaal is dat je de eerste 3 maanden en de laatste 3 erg moe en futloos bent, dus misschien gaat het straks weer wat beter met je en krijg je er toch zin in.

    Succes!

    Groetjes, Melanie
     
  10. smoekie

    smoekie VIP lid

    7 mrt 2006
    5.543
    1
    0
    er zullen ongetwijfeld moeders in spé zijn die bewust hier niet zullen reageren omdat zij waarschijnlijk niet zo vriendelijk zullen zijn...

    ik herken jou verhaal verder niet, maar vergeet ook niet dat vanaf het moment dat je zwanger bent er van alles in je lichaam gebeurt waardoor je je "rot" kan voelen of dat je gevoelens hebt die je niet herkent...

    je bent een carriëre jager zeg je, daar is als de kleine er eenmaal is wel wat voor te regelen (oppas-dagverblijf etc etc) je figuur...heb je helemaal zelf in de hand nadat je bevallen bent....en voor hetzelfde geld is er niets aan de hand en maak je je nu druk om niets...

    meid laat die gevoelens maar even lekker, gaat echt heus wel over, en zo ineens zonder dat je er erg in hebt, ben je hartstikke blij dat je een kindje in je buik hebt waar jij straks de zorg voor hebt....komt echt wel goed, probeer niet zo veel beren op de weg te zien, want die zitten veilig in het reservaat achter hekken... ;)

    succes en een fijne zwangerschap toegewenst...
     
  11. mamalieske

    mamalieske Fanatiek lid

    14 sep 2006
    2.356
    0
    0

    ooooooh keee flauwe grap maar : Smoekie dat zeiden ze van Bokito ook hé :) dat veilig achter het hek.
     
  12. Mrijn

    Mrijn Fanatiek lid

    11 nov 2006
    2.853
    0
    0
    Communicatieadviseur
    Fijnaart
    Jeetje, eindelijk iemand die durft te zeggen wat ik ook voel sinds ik zwanger ben... Hoewel, de laatste week trekt die donkere wolk af en toe wel eventjes weg en zie ik ook de zon wel eens. Ik merk aan mezelf dat mijn normaal sterkste punt, namelijk een groot relativeringsvermogen, bij tijden helemaal uitgeschakeld is.

    Ik denk dat het bij bij voor de helft hormonaal is en de andere helft is puur egoïsme en angst... Ik heb 35 jaar gedaan wat ik wilde, elke week uit eten, geld uitgegeven als water zonder iets te sparen en elke dag minimaal 3 uur met mijn paard bezig zijn en hele zondagen op wedstrijd...
    Mijn man werkt 80 uur in de week en heeft een eigen zaak. Hij kan dus niet minder gaan werken, hoewel hij wel een vaste vrije dag gaat nemen. Verder is hij niet flexibel in de opvang omdat de zaak natuurlijk gewoon open moet zijn. Het kom er op neer dat het overgrote deel van de zorg op mij neer komt. Ik ga van 32 uur terug naar 24 uur, dus echt carriere maken zit er niet meer in.

    Soms staar ik me helemaal blind op het bovenstaande, maar op andere momenten kan ik er enorm naar uitzien om straks een kindje te hebben. Wie weet wil ik dan helemaal geen paarden meer trainen en wedstrijden rijden. En als dat wel zo is, zal het voorlopig niet meer zo fanatiek zijn als ik altijd heb gedaan, maar ik hoef ook heus geen recreatieruiter te worden... mijn grootste droom is nog wel een heel gave sportpony kopen voor die kleine en dan als zo;n bloedfanatieke voetbalvader aan de kant gaan staan schreeuwen :evil: :evil: :evil:
     
  13. Pipo

    Pipo Actief lid

    7 jul 2007
    159
    0
    0
    Ik heb precies hetzelfde gehad, nu nog wel soms (ben 36 weken zwanger nu). Wou het niet meer, bang voor veranderingen, niet meer uitslapen, niet meer zo even ongepland dingen doen. Vanaf dat ik de 20 weken echo heb gehad ging het langzamerhand iets beter en nu heb ik er gewoon super veel zin in, voel de baby hartstikke duidelijk, krijg echt contract met em en kan niet wachten tot ik em in m'n armen mag houden. En toch, soms nog even van: jee, maar alles en ook alles gaat veranderen! Maar goed, het leven houdt niet op, en ja, alles gaat veranderen maar wie zegt dat dat negatief is? Als kinderen hebben niks aan was, waren er echt geen mensen die 2, 3, 4, 5 of zelfs meer kinderen hebben!

    Praat erover met je vriend/man, vriendinnen, je moeder of iets dergelijks, je zult zien dat je echt niet de enige bent!
     
  14. lieke

    lieke VIP lid

    7 sep 2005
    5.587
    61
    48
    Wat hormoontjes niet te weeg kunnen brengen.
    chilll, alles komt heus goed.
    heb ook soms wel eens de twijvels en overpeinzingen dat er strakkies wel heel veel veranderd.
    Maar je leven houd niet op als je een kind krijgt het gaat gewoon leuker worden denk ik dan...
    succes en hoop dat je gevoelens weer beetje op de rit komen. LIEK
     
  15. guppie81

    guppie81 VIP lid

    13 sep 2006
    12.334
    1
    0
    Ik herken jouw gevoel wel een beetje. Ik ben nog jong, pas 3 jaar aan het werk en een beetje per ongeluk zwanger. We hadden nog veel plannen, wilden op wintersport in februari en naar marokke met de kerst. Dat gaat dus niet meer.
    In eerste instantie met manlief afgesproken dat hij normale uren gaat draaien (40 ipv 60/70) en ik een dag minder. Langzaamaan kom ik daarvan terug, ik verheug me al ontzettend op ons kindje en ik wil eigenlijk helemaal geen 4 dagen werken, liever nog minder.
    Ik verheug me al op wandelingetjes met de kinderwagen en minder geld kan me al helemaal niet veel schelen!
    Ik praat zelfs in gedachten tegen mijn beebje als ik een steekje voel of een krampje (ik voel het kindje nog niet hoor).

    Ik had echt nooit gedacht dat ik zo zou veranderen in een paar weken. Ik zie het allemaal zo zonnig tegemoet! Ik vind het ergens wel moeilijk dat geen van mijn vrienden in deze fase zitten en dat ze ook niet echt leuk reageren op mijn zwangerschap, maar dan maar niet hoor! Uiteindelijk vind ik ons kindje wel belangrijker.

    Ik hoop voor je dat je er ook nog zo over gaat denken. Ik gun het je echt van harte!
     
  16. MIss X

    MIss X Fanatiek lid

    13 dec 2006
    2.876
    714
    113
    onderneemster
    Amsterdam
    Herkenbaar!

    Ik had het de eerste paar weekjes. Je zit in een soort dip. Wat gaat er allemaal gebeuren, we willen nog zoveel. Opeens gaat je hele hoofd draaien met.. Maar ik wil dit, en stel je voor dat, en en en.

    Na de 12e week was het bij mij in ieder geval weg. Plus je hormoontjes maken ook overuren dus heel begrijpelijk dat je zo voelt.

    Ik ben nog jong 21 en ik had altijd graag een carriere gewild. Maar ik zie het positief in. Waar een wil is, is een weg. Ik zeg niet dat het makkelijk zal gaan, maar ik ga nu gewoon relaxen, en kijken wat er op mijn pad komt en natuurlijk wel dingen plannen en doelstellingen maken.
    Ik weet niet hoe ik mij voel als ik Moeder bent. Misschien gaat het juist allemaal een stuk makkelijker omdat ik een sterker persoon ben geworden. Ik zie het allemaal wel. Wanneer je het einde nadert, denk je alleen maar aan je baby. En wat daarna komt dat zie je allemaal wel.

    Kortom zo denk ik erover, en ik had nooit gedacht dat ik zo zou denken :) Maar het is inderdaad zo. In 9 maanden kan je erg veranderen en ik denk ook dat dat de bedoeling was van moeder natuur.
     
  17. Jana

    Jana Actief lid

    28 dec 2006
    347
    0
    0
    Hoi,
    Ik herken het niet echt, maar kan me er wel iets bij voorstellen. De meeste mensen op deze site lijken naar een roze wolk te verhuizen zodra ze zwanger zijn. Zelf ben ik wat nuchterder ingesteld. Ik ben hartstikke blij dat ik zwanger ben hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar toen iemand me laatst sterkte wenste ipv het eeuwige 'geniet ervan', was dat eigenlijk best fijn. Zwanger zijn is namelijk niet alleen maar leuk. De vermoeidheid, de misselijkheid, de verstopping, het niet meer lekker kunnen doorzakken in de kroeg op vrijdagmiddag... en natuurlijk weet ik dat het allemaal voorbij gaat, heb ik het er graag voor over etc. Maar dat betekent niet dat ik er elk moment van de dag van kan genieten!
    En ook schiet het wel eens door mijn hoofd: nooit meer in m'n eentje een lange reis maken, wat voor mij symbool staat voor ultieme vrijheid en avontuur. 'Nooit meer' is betrekkelijk, want kinderen worden groot, maar als ik ooit weer alleen ga reizen zijn we waarschijnlijk twintig jaar verder, dan ben ik 'oud'.
    Waarschijnlijk WIL ik straks niet eens meer alleen weg, dat wil ik eigenlijk al niet meer sinds ik mijn lief ken. Maar toch, het is het idee.
    Probeer het positief te bekijken. Voor jou is een kind in elk geval niet de invulling van je leven. Jouw leven was al vol en rijk. Daar komt nu een nieuwe dimensie bij, het moederschap. Dat is mooi, maar het betekent niet dat je al die andere dingen moet opgeven. Ik merk aan mijn vriendinnen, die al eerder kinderen kregen, dat ze na een paar jaar 'moederen' weer meer buiten de deur komen en weer in zijn voor leuke dingen. Met aan baby is het gewoon zwaar, maar zie het als een fase, waar je later veel voor terugkrijgt. ;)
     
  18. Remi

    Remi Nieuw lid

    11 jul 2007
    3
    0
    0
    Jeetje wat een reacties. Wat fijn. En toch wel herkenning dus. Ik ga alles eens rustig lezen en hoop dat ik er moed uit put.

    Iemand vroeg of ik al een echo heb gehad. Nog niet. Binnenkort.

    Of het hormonen zijn? Dat heb ik mezelf natuurlijk ook afgevraagd. Maar ik moet zeggen dat de bedenkingen die ik heb niet nieuw zijn. Ze zijn hooguit sterker geworden. En inderdaad, zoals iemnd zei, we zijn niet allemaal rozewolkmoeders. Ik zie me dat niet worden, te nuchter.

    Mijn eerdere bericht is dus ook geen hysterische opwelling ofzo. Iets wat vandaag alweer is overgewaaid.

    Ik vraag me wel af: alle dames die zich herkennen, hoe hebben jullie het opgelost? Ik wil me graag happy gaan voelen met deze zwangerschap. Maar zo ver is het nog niet. Wat te doen?
     
  19. Winter

    Winter Actief lid

    5 dec 2006
    307
    0
    0
    Psychologie, Filmmuziek, Rusland
    Hey,

    Wat jij voelt is echt wel herkenbaar hoor, van ons duurde het ook een jaar vooraleer het eindelijk zo ver was.

    Toen het zo ver was, was ik dolgelukkig maar ik had ook plots heel veel twijfels, hoe moet dit en hoe moet dat dan. K had zoiets van: oh, shit we zijn zo ver.

    Waarschijnlijk komt dat gevoel er omdat het een tijdje geduurd heeft vooraleer het raak was? Je raakt er als het ware aan gewend dat het weer niet voor deze maand is en je gaat daar ook een gevoel bij kweken denk ik en eenmaal het echt zo ver is, veranderd er meer met je gevoelens dan dat je weer hetzelfde voelt als de vorige maand toen het weer niet raak was.

    Hopelijk leg ik het goed uit maar zo voel ik het aan.
    In elk geval succes, hoe verder je zult zijn hoe meer feeling je met je baby zal hebben, het komt helemaal goed echt waar! En rustig plannen alles op zijn tijd. En laat je door heel veel mensen die je graag hebt bijstaan bij al je vragen.

    Liefs Winter ***
     
  20. Kellly

    Kellly Fanatiek lid

    5 mrt 2007
    1.437
    0
    0
    Zo veel herkenbare dingen.
    Ik wil me ook nog steeds happy voelen maar ik zit in een donker grijze wolk en een roze is nog niet eens in het zicht.

    Voordat ik het spiraal liet verwijderen wilde ik zoooo graag een kindje, zo erg dat als ik er over dacht het me pijn deed, zo ontzettend sterk was dat gevoel.
    Op het moment dat ik de positieve test in handen had was het hele gevoel weg. Ik was blij omdat het van me werd verwacht.
    Ik heb altijd gedacht als je hem maar eens op de echo zag bewegen dan zul je je wel zwanger voelen.......nee helaas ook de echo veranderde niets.
    Daarna dacht ik dat als ik hem maar eens voelde dan zal je wel weer de moedergevoelens voelen...nee nog steeds niet.
    Of misschien voel je je echt zwanger als je een dikke buik hebt (nou heb ik al sinds de 5e week een dikkere buik ) en mijn buik is nu gigantisch en de mensen op straat zeggen zelfs tegen me soo jij hebt een mooie buik.
    maar nee ik voel me niet zwanger..ik voel me geen moeder..en ik hou nog steeds niet van mijn kindje.
    Ik dacht als je weet wat het is dan kun je er een naam aan geven en dan zal het gevoel wel vernaderen.
    Nee dat was het ook niet.
    Inmiddels heb ik het opgeven om te zoeken.
    Ik kan er ook totaal niet trots op zijn...als ik langs een spiegel loop of me in een raam zie dan walg ik van mezelf.
    En dan hoef ik niet eens mijn buik te zien zodra ik mijn gezicht al zie Bah ik word er gewoon misselijk van.
    Ik voel me super schuldig en denk continu dat ik hierdoor een slechte moeder zal zijn.
    Als ik alleen ben en ik bedenk me dat ik zwanger ben kan ik weer uren zitten te huilen, en ik vraag me maar 1 ding af: waarom kan ik niet van dit kindje houden, terwijl ik het zo graag wil.
    Ik heb al geprobeert om er met mijn man over te praten maar zodra ik voorzichtig die kan op ga merk ik dat hij dit raar vind en lijkt het wel of hij gekwets is dat ik die gevoelens niet heb.
    Met mijn beste vriendin kan ik er ook niet over praten want zij zegt dat hoe klein haar babys waren dat ze er al van hield toen ze wist dat ze zwanger was.
    Ik hoop dat het gevoel snel komt zodra ik het kereltje in mijn armen heb, en dat hij er nooit iets van zal merken.
     

Deel Deze Pagina