Mijn dochter (bijna 5) gaat vanavond voor het eerst logeren bij mijn schoonouders. Een beetje proefdraaien als voorbereiding op de bevalling straks. Ik beval in het ziekenhuis, (medische indicatie) dus als we ineens 's avonds daarheen moeten, gaat ze ook naar mijn schoonouders. Ze heeft er het ene moment wel zin in (uit zichzelf tas al ingepakt, knuffel mee enz), maar het andere moment wil ze ineens niet meer. Ze gaat daar slapen op de logeerkamer, waar 1 van haar neven ook altijd slaapt. Schoonmoeder heeft een nachtlampje geregeld, zei ze, dus dat is fijn, want dochter is bang in het donker. Ik heb er echter een hard hoofd in dat het allemaal 'gewoon' gaat lukken. Het botst namelijk een beetje tussen hoe dingen hier thuis gaan, en hoe schoonouders vinden dat dingen horen te gaan. Toen ik aangaf aan schoonmoeder dat dochter meestal ergens in de nacht naar ons toe komt als ze wakker wordt (soms om 1 uur, soms om 5uur, dat verschilt), probeerde ik uit te leggen dat wij dan óf haar bij ons laten slapen, of er gaat even iemand met haar mee terug naar haar kamer, waar ze dan vrijwel direct weer in slaap valt. Maar schoonmoeder kapte mij direct af met: "Oh, maar ze kan wel aardig klokkijken, dus ik regel een wekkertje, dan weet ze wanner ze bij ons mag komen." Eh. Ja. Dat was het punt niet... Ze kan zich in de ochtend prima even vermaken in eigen kamer als ze niet meer kan slapen en wij nog wel. Het ging mij puur om het wakker worden als het nog donker is, en het verder slapen. Vanavond nog es aankaarten dus. Maar (even terugkijkend op mijn eigen logeergeschiedenis), wat nou als het een drama wordt? Schoonouders zijn communicatief gezien nogal onbeholpen, en ontzettend slecht in zich inleven in een ander. Als dochter daar uiteindelijk (even worst case scenario) huilend in bed ligt omdat ze MOET logeren en niet naar huis mag, maar dat wel wil... Dat vind ik persoonlijk niet tof. We wonen namelijk 2 straten verderop. Maar ik zie het gewoon gebeuren dat mijn schoonouders weigeren om ons te bellen om dr op te halen, en ondertussen op dochter blijven inpraten dat ze een grote meid moet zijn enz. "Want dat moet ze toch es leren." Ja, leren. Dat wil niet zeggen dat het de 1e keer meteen perfect gaat. En wat schoonmoeder zei: "Maar als jullie in het ziekenhuis zijn, kan ze ook niet naar huis, dus dan moet ze ook maar even doorzetten." Als ik daadwerkelijk lig te bevallen en ze moet daar dus blijven, omdat er geen andere optie is, kun je dat ook gewoon aan haar uitleggen. Dan zal ze het alsnog niet leuk vinden, maar ze begrijpt het tenminste wél. Nouja, misschien maak ik me wel druk om niks... hormonen maken het niet echt beter. Maar ik wilde het toch even van me af schrijven. Misschien herkent iemand iets of komen er tips voorbij oid...
Hé vervelend zeg, ik zou daar ook mee zitten. Is er niemand anders waar ze terecht kan? En alsje gaat bevallen, kan er niet iemand bij jullie in huis op haar passen? Eigen bedje enzo? Ik heb verder niet echt tips,speelt ze daar wel vaker enzo? Of is t allemaal vreemd voor haar? Hopelijk gaat t goed en heeft ze een leuke tijd!!
Dit is dus precies wat ik zelf zou voorstellen. Ze is wel vaker bij mijn schoonouders, maar dat is overdag. Of met ons als we daar eten. Uit logeren is eigenlijk nog nooit echt 'nodig' geweest en ze geeft zelf ook niet aan dat ze dat voor de leuk graag wil ofzo. Als vriend en ik een keer (zelden... maar toch) uit eten gingen oid, kwam er eigenlijk altijd iemand hier thuis oppassen. En 1x is ze bij schoonouders geweest en kwamen wij haar ophalen toen we terug waren. Mijn moeder woonde altijd vlak naast ons, naast onze buren, in hetzelfde blok. Dus die kwam eigenlijk standaard (vrijwillig!) hier thuis oppassen als het nodig was. Dochter kon dan gewoon in haar eigen bed slapen enz. Maar mijn moeder is begin vorig jaar onverwacht overleden en nu passen schoonouders indien nodig wat vaker op. Ik denk dat ik het logeren van vandaag even afwacht... mocht het inderdaad (net als bij mij vroeger) geen succes worden, dan ga ik voorstellen dat ze met de bevalling hier komen oppassen.
Mijn ouders hadden ook zo hun eigen ideeen waar ik mijn bedenkingen bij had. Hier met mijn moeder over gehad en uiteindelijk een keer samen met mijn zoontje blijven slapen. Hij was wel veel jonger dan jouw dochtertje maar dit hielp wel bij mijn ouders. Zij hadden een fijn gevoel en ik kon het ook los laten.
Mijn ouders pakken dingen ook heel anders aan, maar het gaat gewoon prima. Ik zou me er vooral niet te druk om maken maar het gewoon proberen.
Waar ik me zelf het meest zorgen om maak, is dat wij ruim 4 jaar met dochter samen hebben geslapen. Ze heeft inmiddels een eigen kamer, waar ze nu ook vrijwel altijd de nacht begint. Maar zodra ze wakker wordt, komt ze dus bij ons. Afhankelijk van hoe laat het is, gaat er dus iemand mee terug naar haar kamer of blijft ze bij ons liggen. Dat ze tegen de ochtend bij opa en oma komt liggen, is volgens hen geen optie. Ik snap best dat je dat structureel niet zou willen. Maar jeetje, die enkele keer is dat toch wel overkomelijk? Als het kind daardoor wél met plezier blijft slapen... Maar ik kan van tevoren allerlei scenario's bedenken, het enige dat zal uitwijzen hoe het gaat, is afwachten.
Het lijk mij een lastige leeftijd om te laten wennen aan logeren... zeker als het dan opeens allemaal anders gaat... aan de andere kant zijn kinderen flexibeler dan we denken en kun je op deze leeftijd ook goed uitleggen waarom het goed en leuk is om te logeren. Ik zou schoonouders vragen om er een klein ‘feestje’ van te maken! Als dat niet lukt: misschien zelf een keer mee?
Nou, ze is er. Was nog met de barbies aan het spelen toen we weggingen en heeft ons nog even nagezwaaid. (Waarna ik me maar snel heb omgedraaid want . Rothormonen) En mijn vriend is ook niet bepaald een troost ofzo. Loopt alleen maar te zuchten "waarom ik daar nou weer om moet janken". En nu is uitgerekend HIJ degene die zegt: "Het is maar een nachtje logeren hoor, dat moet ze gewoon even kunnen." Tof man, dat samen op 1 lijn enzo.
En vriend is al weer op weg naar schoonouders, want (zijn woorden "je dochter is geen haar beter als jij, die jankt de heleboel bij elkaar."
Hmm ik kan me je gevoel helemaal voorstellen hoor. Vervelend dat je vriend niet wat meer supportive is. Hopelijk gaat het vannacht allemaal goed! Mocht het morgen toch tegen zijn gevallen, dan reageer ik graag nog even wat langer met suggesties Ps o nee zie nu je bericht wat vervelend joh!
Ze ligt inmiddels lekker te slapen. Nog wat nasnikkend. En ik heb zoveel dingen in mijn hoofd die ik er tegen vriend uit wil gooien, maar kan de juiste woorden niet vinden. Dat frustreert me enorm!
Mmm...misschien niet de reactie die je wilt horen...maar ik snap niet zo goed dat je dochter nu pas voor het eerst uit logeren is. Wij doen dit al van kleins af aan en hier is het nooit een issue geweest. En ik had haar ook niet opgehaald, nu is het dus ‘mislukt’ en is ze er nog niet doorheen, met als resultaat dat ze nu weet dat jullie haar toch wel komen halen... Ik zou toch echt even doorpakken, misschien op een ander logeeradresje? Waar jij meer vertrouwen in hebt?
Maar waarom 'moet' een kind uit logeren als ze daar zelf nog geen behoefte aan hebben en er ook geen noodzaak voor is? Zoals ik al eerder zei: de keren dat vriend en ik bijvoorbeeld eens uit eten gingen of ergens heen moesten, kon er gewoon iemand thuis oppassen, zodat dochter in eigen bed kon slapen. Als die optie er niet was geweest, was ze waarschijnlijk wel eerder een keer ergens gaan logeren (vermoedelijk dan bij mijn moeder, toen dat nog kon, want die hield in elk geval rekening met hoe het hier thuis gaat...). En sorry, maar 'even doorpakken'? Als in hoe? Kind zich overstuur laten huilen zodat ze misschien uitgeput in slaap valt en het logeren op die manier wel lukt? Dan gaat ze de volgende keer vast met ontzettend veel zin nog een keer... Het is niet dat ik absoluut geen andere geluiden wil horen hoor, maar ik heb er bijzonder weinig aan, omdat wij simpelweg niet op die manier met ons kind omgaan. Ze moet dus leren logeren. Dat kan in 1x goed gaan, maar er kunnen ook een aantal mislukte pogingen voor nodig zijn voordat het lukt om ergens een nacht te slapen. Als mijn schoonouders hun rigide regeltjes even zouden laten vaten en gewoon focussen op een leuke tijd met hun kleinkind, dat zou al een hoop schelen. Als logeren leuk is, omdat je bij opa en oma leuke dingen doet of meer dingen mag dan thuis, lijkt het mij een stuk aantrekkelijker dan wanneer je, naast in je eentje in een vreemde kamer/ ander bed slapen, je ook nog eens aan allerlei regeltjes moet houden.
En dat is nou precies wat ik wil dat ze weet. Dat ze er op kan vertrouwen dat we, als het niet gaat, er voor haar zijn. Kijk, als ik midden in de weeën in het ziekenhuis lig, zal die optie er niet zijn. Maar ze is 5 (over 2 dagen), dus dat bespreken we nu van tevoren al tig keer met haar.
Wij staan er inderdaad beide anders in, dat mag. Ieder z’n ding, maar ik vind het te makkelijk om de schuld bij iets anders/anderen neer te leggen, terwijl je zelf in mijn ogen te laat bent begonnen... Maar ik wil je geen rotgevoel geven of je aanvallen, maar wel even een eerlijk tegengeluid laten horen. En daarnaast nog, als je je schoonouders echt niet zo’n fijn adresje vindt, waarom brent je haar daar dan naartoe?
Je legt het wel erg bij je schoonouders neer vind ik. Je zegt zelf ook dat die noodzaak er eerder niet was, maar die kan er altijd plots zijn en dan is het fijn als ze al wat gewend is natuurlijk. Maar dat is mosterd na de maaltijd. Ik zou proberen het dan om te draaien; zij thuis slapen met een oppas die blijft logeren, jullie zelf ergens anders logeren. Zo deden wij dat ook met de oudste, dat was voor de oppas ook het fijnst (alles in huis al qua speelgoed/verzorging/slapen etc).
Onze kinderen weten ook dat we hen ophalen als er echt iets is. Maar als ze uit logeren gaan is dat bij mensen die we 100% vertrouwen en die zij ook vertrouwen en waar ze veel en graag komen, dus dat is nog nooit voorgekomen. En tuurlijk is het even spannend, maar als er traantjes zijn kunnen die ook door het logeeradresje gedroogd worden als het goed is! Anders is in mijn ogen je oppasadresje gewoon niet goed.
Oh, dat we beter eerder hadden kunnen beginnen met wennen aan logeren is absoluut waar. Maar ja, dat is achteraf hè. Goede leer voor bij de tweede die nu op komst is. Maar de reden dat ze naar mijn schoonouders 'moet', is omdat er gewoon geen andere oppas is. Mijn moeder was de andere vaste oppas, zij nam het grootste deel van het oppas-gebeuren op zich. Maar sinds zij ruim een jaar geleden is overleden, zijn mijn schoonouders als zo goed als enige optie overgebleven. Mijn vader kan overdag evt wel wat uurtjes oppassen, maar hij is qua gezondheid erg achteruit gegaan de laatste tijd, dus meer dan dat zit er echt niet in. Vrienden in de omgeving hebben zelf (kleine) kinderen waar ze hun handen vol aan hebben, en de andere vriendin die ik volledig zou vertrouwen, is zwanger van een tweeling en volgende maand uitgerekend. Dus dat is allemaal niet zo handig.
Heeft ze geen vriendje op school waar je haar kan laten logeren? Die ouders zijn vast ook wat meer begaan met de spanning die zij (en jij) voelt, omdat ze een kind hebben van dezelfde leeftijd. En ik moet de voorgangsters ook wel bijtreden: ik denk dat je het haar nu wel erg moeilijk gemaakt hebt door dit nu pas te doen. Je vraagt waarom een kind móet leren logeren? Nou, om deze situatie dus te vermijden. En jij reageert zelfs in dit topic al erg emotioneel, dus ik neem aan dat dat naar haar toe ook zo is. Als je je zelf met elke vezel in je lijf zo verzet tegen dat logeren, en al zo gefrustreerd bent over zowel je partner als je schoonouders wat dat logeren betreft, vind je het dan gek dat je dochter afgehaakt is?