Eindelijk mijn bevallingsverhaal maar eens op papier gezet: Ik ben met 36+1 weken ingeleid omdat ik tegen een zwangerschapsvergiftiging aanhing en de kindjes niet voldoende gegroeid waren. 13 februari 2007 's Ochtends om 7 uur kreeg ik mijn eerste tabletje toegediend. Na vier uurtjes kwamen ze kijken, niks gebeurd. Nieuw tabletje. Om een uur of vier 's middags kwamen ze weer kijken, weer niks gebeurd. Dus derde tabletje erin en toen werd mij medegedeeld dat als het hier niet van op gang kwam we de volgende dag pas weer verder zouden proberen. Om 6 uur 's avonds begon ik een en ander te voelen. Kreeg 's avonds nog visite van mijn ouders, mijn vriendin, en noem allemaal maar op. Om 9 uur was het bezoek uur afgelopen en iedereen ging weg. Ik dacht; Dan kan ik nu mooi even rustig naar het toilet. Ik stond op, stond naast mijn bed en verloor bloed. Ik drukte op de bel en kreeg de mededeling dat ik dus niet naar het toilet mocht lopen, ik moest weer op bed gaan liggen. En toen begon het.............. Een weeenstorm overviel mij en toen mijn man terug kwam (hij was met bezoek mee naar beneden gelopen) sjeesden ze me de gang door, de lift in, naar de verloskamer toe. En daar lag ik, met hele heftige rug weeen in de verloskamer. Wat er allemaal door me heen ging weet ik niet meer, het is allemaal niet heel erg blijven hangen. Wat ik nog wel weet is dat om een uur of 12 (na drie uurtjes dus) de gyn kwam en vroeg of ik misschien pijnbestrijding wilde. De ontsluiting schoot nog niet zo heel erg op en ik moest me voorbereiden op nog een lange nacht te gaan. ik zei heel stoer dat dat niet nodig was.... "Ik kan wel zonder!" Een half uurtje later toch maar gevraagd of ik iets kon krijgen, het werd me allemaal teveel! Dus een spuitje in mijn been gehad; Wat een opluchting! Heerlijk! Minder pijn voelen en dan ook nog duf worden! Ze hadden een beetje slaapmiddel erbij door gedaan, en ik heb zowaar nog 2 uurtjes geslapen! Na die twee uurtjes was het wakker bij een wee en in slaap tussendoor. Dat heb ik echt als super prettig ervaren. Toen de pijn weer erger werd heb ik overigens weer een spuitje gehad, nu zonder slaapmiddel. Ondertussen vergeet ik helemaal te vertellen hoe geweldig mijn man het allemaal heeft gedaan! Hij heeft me erg goed bijgestaan en vroeg toestemming om even de benen te strekken of een sigaretje te roken. Gelukkig hadden we een balkon op de verloskamer anders had hij echt niet weg gemogen! Maar weer terug naar mijn verhaal. 14 februari 2007 Valentijnsdag! Om negen uur 's ochtends nog steeds maar 6 centimeter ontsluiting, dus toen uiteindelijk geholpen met een infuus. Toen werd het allemaal nog heftiger, maar door de pijn bestrijding was het best dragelijk. Om kwart voor elf kwam de vk weer langs en zei dat het nu ieder moment kon beginnen en ging de gyn waarschuwen. Om elf uur stonden aan mijn bed: De gynaecoloog, de verloskundige en twee arts assistenten. Toen kon het beginnen, ik kreeg persweeen! Een kwartiertje zachtjes geperst, ik hield het allemaal een beetje tegen. Ik durfde niet zo hard te persen, was bang voor wat er komen ging. Na verschillende aanmoedigingen en de o zo nodige hulp van mijn man ging ik er voor. Hij pakte een been en mijn nek zodra er weer eentje kwam en drukte me in elkaar omdat ik zelf de kracht niet had dat ook nog eens te doen (wat voelde hij dat goed aan zeg!) En met zijn allen maar roepen dat ik moest persen! Ik ben er toen voor gegaan. Ondertussen had een van de arts assistenten de kinderarts opgeroepen en stond ook hij aan mijn bed. Om 11.34 uur kwam Martijn (2340 gr) op de wereld, ik heb hem heel eventjes vast mogen houden, maar kan het me amper herinneren. Toen moest hij van me af omdat ze Lotte op moesten zoeken met het echo apparaat. Ze was door de ruimte die Martijn had achtergelaten geduikeld en haar hartslag daalde in rap tempo. Voordat ik het wist kreeg ik te horen dat de vacuumpomp naar binnen werd gebracht en dat ik nog één keer mee moest persen. En daar was Lotte (1980 gr), om 11.45 uur. Haar heb ik pas vast mogen houden toen ze haar goed hadden ingepakt in bolletjes plastic en twee dekens. Ze was zo klein! Voordat ik het wist was Lotte meegenomen naar de kinderafdeling en was ook mijn man daar achteraan gegaan. De rust was wedergekeerd. Nu had ik alleen nog de gyn, de vk en één arts-assistent op de kamer. De arts-assistent gaf Martijn zijn eerste melk, via vingervoeding omdat ik borstvoeding ging geven. Het wachten was op de placenta's. Om een uur of twaalf kwamen deze ook. Na wat gedruk op mijn buik hadden ze losgelaten en "vielen" ze er eigenlijk uit, ik heb hier niet voor hoeven persen. Toen de mededeling van de vk dat ik het super had gedaan! Ik was niet gescheurd, niet geknipt en had alleen wat schaafwondjes door de vacuumpomp. Martijn stond in de couveuse naast mijn bed en een uur na zijn geboorte is hij ook opgehaald en naar de kinderafdeling gebracht. Hij had toch nog een beetje toezicht nodig. Ik wist niet hoe snel ik uit bed moest komen om te douchen, ik wilde zo graag naar mijn kinderen toe! Ik voelde me zo goed! maar ik moest rustig aandoen i.v.m. flauwval-gevaar. De vk heeft me uiteindelijk geholpen met douchen en om een uur of vier was ik beneden, bij mijn kinderen. Ze mochten allebei uit de couveuse en bij mij op de borst liggen. Wat een heerlijkheid was dat! Eindelijk had ik ze alelbei in mijn armen! Ook heb ik ze toen voor het eerst geprobeerd borstvoeding te geven. Dit ging nog niet van harte, maar het begin was er...... En nu zijn ze alweer vijf en een halve maand. Wat gaat de tijd toch hard! Na 6 weken heb ik de borstvoeding op moeten geven omdat het erg was teruggelopen en ik het niet meer voldoende op gang kreeg, maar ze groeien mega goed op flesvoeding, dus mij hoor je niet klagen! Groetjes van een trotse mama!