Eiceldonatie

Ah oké, verkeerd begrepen
Eigenlijk niet over nagedacht.. het komt ook de laatste dagen ineens op mn pad, zie ik ineens medicijnen bij mensen voorbij komen waarvan ik denk, waarom hebben ze het er in mijn kliniek niet over?
Ik ga verschillende dingen nog wel aankaarten, maar denk ook wel dat equivoque gelijk heeft. Ze gaan best ver in het buitenland.. Ik weet dat ik in Nij Barrahus liep dat ik een Duitse vrouw in de wachtkamer had. Zij vertelde speciaal naar Friesland te komen omdat ze niet in Duitsland geholpen wilde worden. Ze zei bij ons in Duitsland wordt niet goed gekeken naar het individu, ze proppen je vol met hormonen en medicatie, niks op de persoon afgestemd. Ik keek daar van op toen, omdat ik me zelf benadeeld voelde en juist naar Duitsland wilde..
Waar moet je op slot nog aan vasthouden hè? Zwanger worden lukt me, nu nog blijven zitten. Zal toch grotendeels aan het embryo liggen.. Maar al dat twijfelen, de vele informatie, de verschillende medicatie die bij anderen natuurlijk het verschil maakten.. ppfff weet niet meer waar ik beginnen moet en heb ook nog maar zo weinig tijd. Misschien me toch maar gewoon aan de Nederlandse richtlijnen vasthouden?

 

Ja dat laatste is juist moeilijk hè, waar voel ik me goed bij? Ik wil ook die expert natuurlijk en ook al die medicatie die het wonder doen geschieden uiteindelijk.. Maar wat is haalbaar hè, in hoeverre heeft succes daarmee te maken of was het toeval? Ik weet het allemaal niet meer..
Eerst maar een gesprek met mijn gynaecoloog aangaan en horen wat die zegt..

 

Dames, ik heb ooit in Gent bij prof de sutter wel naar Prednison gevraagd. Dat wordt gegeven als je een te hoog immuunsysteem hebt. Er bestaan vrouwen die reageren op een embryo die wordt teruggeplaatst, omwille van hun hogere immuniteit. Dit werd bij mij getest omwille van miskraam en biochemische zwangerschap. (En omdat ze merkten dat ik dat wou laten testen). Gewoon 7 buisjes bloed en enkele weken nadien heb je de uitslag. Ik denk dat als jullie goede embryo's teruggeplaatst krijgen (Liefst blasto's die al aan het hatchen zijn op dag 6 - daar werd ik altijd (even) zwanger van) en ze blijven toch niet (lang) plakken, dat het dan wel nuttig is om deze immuniteit te laten testen. Ik kreeg eigen embryo's teruggeplaatst en ze hebben het ook al bij mij getest. Heeft dus niet specifiek te maken met donatie... Hopelijk kunnen jullie hier iets mee.

 

Gewoon doen wat je moet doen. Ik heb onze problemen zelf gevonden door dokters aan te zetten tot de onderzoeken die ik wilde laten uitvoeren. Bij ons waren er meerdere problemen. Ik reageerde sneller op pregnyl, waardoor er bij punctie al (bijna) geen eicellen meer aangetroffen konden worden. Dus volgende puncties werden telkens 2 uur vroeger gepland na de injectie. Ik stond dan als eerste op hun lijst voor punctie zodat het bij niemand kon uitlopen. Bovendien hadden wij geassisteerde eicelactivatie nodig omdat de zaadcellen van mijn man mijn eicellen (die dus prima waren, maar die ze qua kwaliteit in twijfel begonnen te trekken) niet konden activeren waardoor wij de eerste 3 pogingen geen embryo's hadden. Dus poging 4 met eicelactivatie en toen lukte het wel. Bovendien had ik het gevoel dat ik bloedingen kreeg na de tp door het inbrengen van utrogestan, dat ik daar allergisch op zou reageren ofzo. Dit werd niet getest, maar ik heb gevraagd om een tp zonder die utro. Omwille van mijn pcos (heb uit mezelf zelden een eisprong) nam ik wel clomid en pregnyl VOOR de terugplaatsing. Na de terugplaatsing nam ik niets meer. Die poging werd onze kleine man...

 

Ja je moet in deze wereld wel zelf uitzoeken en je mond open halen, dat is een ding wat zeker is. Heb ook al veel uitgezocht hoor..
Ik ben van de 10 pogingen 2x zwanger geweest. Op zich geen hele slechte score. Alles lijkt te werken in principe. Ik heb een schildklier probleem waar helaas niks aan te doen is, het zou een oorzaak kunnen zijn.. de grootste kans is dat het aan het embryo ligt. Maar kan ook zijn, bij de zwangerschap uit embryodonatie, dat het ligt aan het ontwikkelen in een vreemd lijf.. In MKC komen ze zelf niet met andere eventuele oorzaken. Dus wat ik kan doen is een onderzoekje nog aanvragen wat equivoque ook krijgt en dan weet ik het verder ook niet meer.. Zal de overige opties benoemen die in het buitenland aangeboden worden en de prednison ook meenemen daarin en horen wat mijn arts zegt. Maar ben bang dat ze overal afwijzend tegenover staat. Of aangeeft dat er niet voldoende bewijzen zijn.. En ja, is het dan wijsheid ergens aan vast te houden? Blijft lastig dit. Ik wil vertrouwen op mijn eigen arts.. maar zelfs dat is nu moeilijk.

 

Ik word er eigenlijk wel een beetje verdrietig van... alsof het allemaal nog niet moeilijk genoeg is, maken we ons ook nog druk of we er wel álles aan gedaan hebben omdat we horen dat deze of gene nog een andere behandeling of pil heeft gehad. Het is goed dat het kan hoor, maar het wordt ook allemaal zo gemedicaliseerd... Maar inderdaad, als je iets nieuws hoort wil je natuurlijk weten of dat voor jou ook dé oplossing zou kunnen zijn.
Kaart het inderdaad gewoon aan in het gesprek; als de arts zijn of haar literatuur goed bijhoudt, kunnen ze echt wel aangeven wat in welke situaties geschikt is. En als ze goed kunnen motiveren waarom iets niet gedaan wordt, kun je daar zelf ook vrede mee hebben.
Je had het gesprek komende week al, toch? Spannend, hoop dat het je de duidelijkheid geeft die je nodig hebt!

Verder ben ik wel benieuwd naar nieuws over @peque...

 

Mee eens hoor, ik word er ook verdrietig van.. Alles gedaan en gelaten, "het beste meisje van de klas", las ik ooit ergens.. En nog is het niet genoeg, lijkt..
Je leest en hoor zoveel, krijgt heel goed bedoelde adviezen, maar ieder zn situatie is anders..
Het maakt me onrustig en strijdlustig ook, terwijl ik eigenlijk niet goed weet waar ik beginnen moet.
Ik ga ervan uit dat mij arts bekwaam is en op de hoogte, hoor regelmatig over seminars etc, dus ze weten echt wel wat ze doen.
Ik heb word dag een gesprek, telefonisch, dus moet op scherp staan. Mijn arts is nogal rap en kordaat, dus moet goed beslagen ten ijs komen. Ik maak een lijstje..
Ik laat het weten.
Hoe gaat het met jou??

 

@Cactus92 ik heb al een paar keer op het punt gestaan wat te schrijven maar iedere keer weg geveegd... want dan lees ik hier alle verhalen en die zijn zo indrukwekkend en best wel triest, zodat het voelt dat ik beter mijn mond hou...

Maar goed... vlak voordat we de echo hadden afgelopen donderdag nog even snel naar de wc gegaan. En toen had ik dus rode vlekken ... mega schrik meteen omdat ik dacht op het punt te staan weer een miskraam te krijgen. En meteen mijn man ook maar op het slechtste voorbereid zodat hij niet die schok tijdens te echo zou krijgen.

Wonder boven wonder was de echo goed. Hartje klopt en alles ziet er goed uit. Volgens de meting zou het op 7 weken zitten (ik dacht zelf 6w6d) dus het groeit goed op dit moment.

Het vlekken is gelukkig die avond niet verder gegaan en op het moment gaat het ok geloof ik... 9 oktober mag ik terugkomen voor het intake gesprek en tweede echo en gisteren hebben ze mijn bloed getest.

 

Het is verschrikkelijk om jezelf altijd terug bijeen te rapen en moedig verder te gaan. Ik vond het meest verschrikkelijke de onzekerheid. Ik heb op een bepaald moment zelfs op het punt gestaan om naar een waarzegster te geen. (Echt absurd) Had ik maar een glazen bol dacht ik altijd. Ik ken jullie gevoel. Dat gevoel gaat nooit nog helemaal weg. Ik durf amper terug in het traject starten. Ik heb nooit zoveel angst gekend dan tijdens mijn volledige zwangerschap. Zeker de eerste drie maanden. Toen liep ik om de 10 minuten naar toilet om "hopelijk geen bloed" te spotten. Ook al kan bloed normaal zijn, had ik er zoveel schrik van. Ik heb nu een prachtzoon, maar blijf me aangetrokken voelen tot zwangerschapspagina. Ik wens jullie allemaal veel moed om door te zetten en hopelijk wordt dit eindelijk beloond met een baby!!! Iedereen wil je helpen, maar niemand kan je helpen. Probeer iedere dag positief te blijven denken in je hoofd, ook al is dat zooooo verschrikkelijk moeilijk. Ik heb ooit in het midden van een restaurant zitten wenen (tranen met tuiten en onophoudelijk), omdat ik aan het raam een moeder gezellig met haar eigen moeder en haar kind zag zitten. Ik wens jullie heel veel geluk! Hopelijk vinden jullie het niet erg als ik hier af en toe stil meelees. Ik word intens gelukkig als iemand van jullie zwanger blijkt te zijn. Zoveel moeite, zoveel verdriet.... Jullie verdienen nog 500 keer meer geluk dan andere vrouwen die proberen zwanger te worden! !!! Xxxx

 

@cd28 : fijn dat jullie al eerder mogen komen... Ook al zijn de kansen klein, ik snap dat je dit met beide handen wilt aangrijpen. Voor mij voelt het ook nog steeds dat onze kansen klein zijn, ondanks dat we ECD doen... Succes straks!

@peque : super fijn dat de echo goed was. Positieve verhalen zijn meer dan welkom. Hopelijk kunnen we hier uiteindelijk allemaal een positief einde delen... Hopelijk kun je straks langzaamaan gaan genieten van je zwangerschap.

@LenaMill : lief!

@Equivoque en @Cactus92 : omdat je steeds verder in het traject komt, wil je alles aangrijpen om die kansen te vergroten. Tegelijkertijd wil je het ook wat los kunnen laten. Zo ingewikkeld. Zeker omdat er geen pasklaar antwoord is en je inderdaad moet vertrouwen op de artsen.

Hier aan het aftellen naar de eerste fm aanstaande dinsdag. Ik vind het nu wel echt spannend worden...

 

@peque gefeliciteerd! Wat fijn, maar ook onzeker als je wat bloedverlies hebt (gehad). Dat het vruchtje al wat groter is, is in ieder geval een heel goed teken! Bij mijn eerste zwangerschap, die mis ging, was het bij de eerste echo al iets kleiner. En Zara heeft hier wel eens verteld dat zij tijdens haar volledige zwangerschap (ook dankzij ECD in Spanje) alle kleuren van de regenboog wel heeft gezien. Het schijnt bij ECD vaker voor te komen.
Dus hopelijk vol vertrouwen op naar een baby!

@cd28 vandaag al een afspraak, wat snel! Is het dan meteen weer een startecho om te gaan beginnen met estradiol? Of proberen ze nog iets anders? Heb je de optie van het decapeptyl depot nog besproken?
En dan gaat het eindelijk gebeuren!
Ik begrijp je reserves heel goed, maar je krijgt in ieder geval een hele goede kans.

En dat geldt natuurlijk ook voor jou @Jolandadjk! Ben heel benieuwd wat er dinsdag te zien is.

@LenaMill dank voor je gelukwensen!

@Hier vooral ups en downs. Ik merk dat ik er steeds meer naartoe groei dat we geen kind gaan krijgen. Ook niet met adoptie. En soms denk ik zelfs dat ik daar oké mee kan zijn. Ik heb heel lang getwijfeld of ik überhaupt kinderen wilde. Als je eenmaal wordt meegezogen in de hele mallemolen kun je je dat niet meer voorstellen... maar de laatste tijd kan ik mijn bezwaren van toen weer beter begrijpen. Het is echt niet alleen maar leuk. De behoefte om te zorgen en van zo'n kleintje te houden kan ik ook kwijt in huisdieren, en daarvoor hoef je tenminste niet ieder weekend vroeg op om ze naar sportwedstrijden te brengen ... Waar ik op het moment wel heel veel moeite mee heb, is hoe je dan een zinvolle invulling aan je leven geeft. Ik mis echt een doel, hobby of passie waar ik mijn ei in kwijt kan. En willen we dan nog wel in ons huis en in dit dorp blijven wonen? We hebben deze plek uitgezocht met het oog op het toekomstige gezinsleven. Wil ik dan iets anders met mijn werk? We hebben hier jaren naartoe gewerkt, maar niet alles blijkt maakbaar. Ik heb dus eigenlijk het gevoel dat ons hele leven op losse schroeven staat. En ik ben weer terug bij af, waar ik een jaar of vijf geleden was. Daar heb ik het nu erg moeilijk mee. Maar tegelijkertijd voel ik ook een sprankje hoop dat als het niet lukt, ik ook gelukkig kan worden. Alleen hoe weet ik nu nog even niet...

 

@Equivoque : jouw gedachten en gevoelens zijn hier ook al regelmatig gepasseerd. Het blijft lastig voor te stellen en hopelijk komt toch nog het tegendeel uit...

@cd28 : zo, dan ineens ook al van start. Fijn! En tegelijkertijd spannend... Misschien straks samen op het wachtbankje?

Hier al een mooi opgebouwd baarmoederslijmvlies van 11 mm.
Bij mijn donor waren 8 follikel te zien tussen de 8 en 15 mm. Zij moet vrijdag voor de volgende fm terugkomen... En dan kan hopelijk de punctie gepland worden...

 

Ik begrijp je terughoudendheid hoor, we zijn hier toevallig met een groepje waarbij het geluk nog niet erg mee zit.. Maar we hebben zeker behoefte aan positieve verhalen en hopen snel aan te sluiten!
Wat goed dat je echo goed was!
En was eng en rot van het vloeien..
Maar is wel een veel voorkomende klacht bij eiceldonatie, vloeien in het eerste trimester. Gelukkig is het weer gestopt en blijft het hopelijk weg! Op naar de volgende echo.

 

@Jolandadjk dat klinkt allemaal heel goed!!

@cd28 op naar zaterdag!

@LenaMill heel lief van jou!!

@Equivoque zoals vaker beschrijf je de dingen weer zoals ik ze ook vaak voel..
We kruipen naar eind van het jaar.. en het daalt in dat we weer terug bij af zijn straks.. waarschijnlijk..
Ik heb het ook moeilijk, erg ups en downs en ben ook momenteel even niet aan het werk. Weet niet zo goed waar ik beginnen moet ook.
Morgen eerst maar gesprek met de arts, kijken wat daar nog uit komt. En dan weer verder kijken..
Hoe voelt je man het eigenlijk, hoe is hij onder de kans dat er wellicht geen kindje gaat komen?

 

Goede berichten hier!
@Jolandadjk dat klinkt allemaal volgens het boekje! Hoe spannend, volgende week rond deze tijd zal de punctie waarschijnlijk achter de rug zijn en heb je mogelijk al nieuws over het aantal bevruchtingen... en dan inderdaad samen met @cd28 op het wachtbankje! Ik ga heel hard voor jullie duimen dames, het wordt tijd voor goed nieuws!

@Cactus92 succes met het gesprek morgen. Hopelijk heb je de kans om al je vragen te stellen en levert het je duidelijkheid en weer wat vertrouwen op.

Je vroeg nog hoe mijn man het voelt. Hij zit naast me op de bank, dus vroeg het even. Het antwoord is "zwaar klote". Nou, dat is dus eigenlijk de korte samenvatting van mijn epistel hierboven ... Zo makkelijk die mannen, had jullie heel wat leeswerk kunnen schelen

 

We kunnen wel stoppen met ons forum , is gewoon allemaal zwaar klote. Punt. En hij heeft gelijk!

 

Ik heb het hele topic nog een beetje vluchtig doorgelezen want ik ben eigenlijk heel benieuwd naar jullie leeftijd en hoelang jullie al bezig zijn om een kindje te krijgen.

Ik ben zelf 45, heb 2 miskramen gehad op 39 en 40 jarige leeftijd en dacht op dat moment eigenlijk dat mijn leeftijd verder onderzoek in Nederland verhinderde. plus dat ik op dat moment heel erg tijd voor mezelf nodig had om beter in mijn vel te zitten en de miskramen te verwerken. Een paar jaar later was het voor mezelf duidelijk dat we kinderloos zouden blijven en eigenlijk heb ik het daar nooit moeilijk mee gehad. ik was sowieso blij met ons leven en alles dat we konden doen.

En ook nu, mocht deze ECD nu toch niet lukken en de 2 blastocysten die nog ingevroren zijn ook niet “werken”, weet ik dat het ok is. Pijnlijk, jammer en ik zou zeker verdrietig zijn, maar dan is het ook ok voor me. Voor mijzelf heb ik heel duidelijk de grens gesteld dat het daar dan bij blijft.

Ik voel me zeker bezwaard te vertellen dat het vooralsnog goed gaat. (Misschien omdat het lijkt dat het bij ons allemaal op rolletjes is gegaan en we niet jarenlang in zware vruchtbaarheidstrajecten hebben gezeten) Maar ik heb geen verdere bloedingen meer gehad en voel me sinds dat we het hartje en goede groei hebben gezien een stuk relaxter.

Nou kwam ik met het terugzoeken in dit topic op een stukje van @cd28 waar ik graag op wil reageren:
“Waar ik me best zorgen om maak is hoe het kindje later gaat reageren. Moet je het wel vertellen? Zo niet, wat gebeurd er als het kindje er later wel achter komt. Maar als je het wel vertelt voelt het zich dan wel net zo gewenst als onze dochter die wel uit mijn eicel komt?
@maartje84 ben jij er open over geweest richting de buitenwereld? Mijn man wil het stil houden, hij wil eigenlijk doen alsof het van ons beiden is. Maar ik neig erna om dit wel te delen met familie. En misschien ook goede vrienden. Ik vind het ook wel fijn om erover te kunnen praten. Aan de andere kant snap ik mijn man ook heel goed.”

Mijn man is Spaans, ik ben zelf Nederlands en ik heb van dichtbij mee mogen maken hoe het verschil in cultuur hier van invloed is. Het Nederlandse deel in me is heel erg gericht op het individu en de individuele rechten van ieder persoon. En geloof me, ik heb zeker heel lang in mijn gedachten en geweten moeten wroeten over het anonieme gedeelte van ECD in Spanje.

Daarentegen denkt mijn man (en zijn familie en eigenlijk al onze Spaanse vrienden) er totaal anders over. Voor hem is juist familie belangrijk, en waar het “genetische materiaal” uiteindelijk vandaan komt maakt hem veel minder uit dan het feit dat er nu iets in mijn buik aan het groeien is dat we hopelijk een hele mooie toekomst kunnen geven in ons gezin.

Stuk voor stuk heeft de Spaanse kant juist zeer positief en bevrijdend gereageerd en konden ze onze keuzes volledig begrijpen.

Toen ik in Spanje was voor alle testen heb ik een boek gekocht van een Spaanse journaliste (Samantha villar) die op latere leeftijd door ECD een tweeling heeft gekregen. Zei praat heel openlijk over alle kanten van (anonieme) ECD en wat voor mentale gewetensvragen en emoties dit allemaal met zich meebrengt. Dat boek heeft me zeker geholpen om een en ander voor mezelf op een rijtje te zetten.

Wat mijn man betreft mag iedereen het weten. Ik zelf ben tegen de Nederlandse kant wat terughoudender, vertel wel over het ivf traject in Spanje maar laat verdere details in de lucht hangen, terwijl we 100% open zijn geweest tegen onze Spaanse kant. Dit vooral ook omdat ik wil dat wij degenen zijn die het ons kind vertellen en niet dat het via via gaat en mijn vader af en toe vreselijk kwetsende opmerkingen kan maken.

Ik weet wel dat we vanaf het begin af aan ons kindje op de hoogte zullen brengen (er zijn speciale kinderboekjes waar je het op een luchtige en normale manier kan vertellen zodat het gewoon normaal is) en ik geloof ook zeker dat dat qua eventuele verwerking beter is dan dat er op een latere leeftijd achter wordt gekomen, alsof het een geheim was.

zelf heb ik het er zeker moeilijk mee gehad, alsof ik mogelijk mijn kindje zou kunnen schaden nog voor het verwekt zou worden. maar uiteindelijk ben ik voor mezelf tot de conclusie gekomen dat het belangrijkste is dat je open en eerlijk bent zodat het niet iets is waar je kind zich eventueel voor zou kunnen schamen.


@Jolandadjk en @cd28 ik duim voor jullie!!! (Eigenlijk voor jullie allemaal!)